Γράφει ο Pietro Pinter, διδάκτωρ Διεθνών Σχέσεων, συγγραφέας του inimicizie.com - southfront.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι αποκαλύψεις αυτές έγιναν από τον Σολτς με την πλάτη στον τοίχο, υπό την πίεση των κατηγοριών του Μακρόν -από το ύψος της στρατιωτικής βοήθειας 600 εκατομμυρίων προς την Ουκρανία από την έναρξη της σύγκρουσης, σε σύγκριση με τα 17,7 δισεκατομμύρια της Γερμανίας- πως δεν συνεισφέρει αρκετά στην πολεμική προσπάθεια, λόγω της απροθυμίας του να προμηθεύσει το Κίεβο με πυραύλους κρουζ Taurus.
Στο δημιουργικό του ξέσπασμα - μέρος μιας σύγκρουσης μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας [1] για την απόκτηση υπεροχής στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, κατά τη διάρκεια μιας κατάστασης που μοιάζει με αμερικανική απεμπλοκή - ο Macron υποστήριξε ακόμη ότι η Γαλλία "θα μπορούσε" να στείλει ειδικές δυνάμεις στην Ουκρανία, για να δημιουργήσει ένα "στρατηγικό δίλημμα" για τη Ρωσία..
Ο πρώην υπουργός Άμυνας της Βρετανίας Ben Wallace - ο οποίος κατηγόρησε τον Scholz ότι "έκανε κατάχρηση πληροφοριών πληροφοριών" - θα έπρεπε να τα έχει βάλει πρώτα και κύρια με τον Αμερικανό στρατιώτη Jack Texeira, ο οποίος ήδη πριν από ένα χρόνο αποκάλυψε έγγραφα [2] (που επιβεβαιώθηκαν ως αληθινά) που αποδεικνύουν αναντίρρητα ότι στην πραγματικότητα οι ειδικές δυνάμεις της Γαλλίας, της Βρετανίας, της Αμερικής και άλλων χωρών του ΝΑΤΟ - καθώς και εκατοντάδες αξιωματούχοι με διάφορες ιδιότητες - βρίσκονται ήδη στην Ουκρανία εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο. Ή με τον Βρετανό αντιστράτηγο Robert Magowan, ο οποίος στα τέλη του 2022 δήλωσε ειλικρινά στους Times για το πώς οι Βασιλικοί Πεζοναύτες συμμετείχαν σε "μυστικές επιχειρήσεις υψηλού κινδύνου" στην Ουκρανία [3]. Και ακόμη περισσότερο με τον Πολωνό υπουργό που δήλωσε στον δημοσιογράφο Zbigniew Parafianowicz πως οι βρετανικές και πολωνικές ειδικές δυνάμεις δρούσαν στην Ουκρανία αμέσως μετά το Μαϊντάν του 2014 και είχαν εμπλακεί στις μάχες βόρεια του Κιέβου ήδη από τις πρώτες εβδομάδες του πολέμου [4].
Για να μην εκπλαγεί κανείς από τις "αποκαλύψεις" του Scholz, δεν χρειάζεται να έχει επιδοθεί στη "ρωσική προπαγάνδα", αρκεί να έχει διαβάσει εφημερίδες των οποίων η πολιτική ορθότητα για έναν πιστό πολίτη της αμερικανικής αυτοκρατορίας είναι πέρα από κάθε βεβαιότητα.
Θα μπορούσε κανείς, για παράδειγμα, να διαβάσει στους New York Times για τα ουκρανικά σύνορα που είναι διάσπαρτα με αποθήκες της CIA με όλη την καλύτερη αμερικανική τεχνολογία και προσωπικό, που ασχολούνται με δραστηριότητες πληροφοριών κατά της Ρωσίας από το 2014. Ή στο Politico για τις διαφωνίες του πρώην αρχηγού του επιτελείου Valery Zaluzhny [5] με τους "δυτικούς συμβούλους" που ήταν επιφορτισμένοι με τον σχεδιασμό της ουκρανικής εαρινής-καλοκαιρινής επίθεσης [6].
Δεν είναι μυστικό πως στην Ουκρανία διεξάγεται ένας πόλεμος πλήρους κλίμακας μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ, με όπλα του ΝΑΤΟ, πληροφορίες του ΝΑΤΟ, δορυφόρους του ΝΑΤΟ, σχεδιασμό του ΝΑΤΟ και στρατιώτες του ΝΑΤΟ στο έδαφος, αν και "μόνο" ως ειδικές δυνάμεις, μισθοφόροι, μυστικοί πράκτορες και "σύμβουλοι".
Προχωρώντας από αυτό που είναι αναμφίβολα αποδεδειγμένο σε αυτό που είναι εξαιρετικά πιθανό ή υποθετικό πέρα από κάθε λογική αμφιβολία, μπορεί κανείς να προχωρήσει και παραπέρα: Θέλουμε να πιστέψουμε ότι το σαμποτάζ του αγωγού Nord Stream (μια ευρέως προαναγγελθείσα [7] πράξη πολέμου τόσο κατά της Ρωσίας όσο και κατά της Γερμανίας) έλαβε χώρα χωρίς την άμεση ανάμειξη μιας ή περισσότερων χωρών του ΝΑΤΟ; Ότι η επίθεση στη γέφυρα της Κριμαίας, η υλικοτεχνική υποδομή της οποίας περνούσε από τη Βουλγαρία, την Τουρκία και τη Γεωργία, δεν σχεδιάστηκε και δεν συμμετείχε μία ή περισσότερες χώρες του ΝΑΤΟ; Ότι τα αμερικανικά AWACS που βρίσκονται συνεχώς στη Μαύρη Θάλασσα δεν συμμετέχουν ενεργά σε επιθέσεις κατά του ρωσικού στόλου;
Πού είναι λοιπόν το στοιχείο της καινοτομίας στις δηλώσεις του Σολτς ή σε αυτά που ο Μακρόν "θα μπορούσε" να κάνει στο μέλλον (και στην πραγματικότητα έχει ήδη κάνει); Απλώς δεν μπορεί να βρεθεί.
Γινόμαστε μάρτυρες μιας μάλλον πικρής - και άσχημης για να τη βλέπει κανείς - πολιτικής σύγκρουσης στο πλαίσιο μιας ΕΕ που βρίσκεται σε σύγχυση για το τι πρέπει να κάνει σε ένα ευρωπαϊκό θέατρο στο οποίο η αμερικανική εμπλοκή, οι ρωσικές προθέσεις και η ανθεκτικότητα της Ουκρανίας εμφανίζονται σήμερα ως μάλλον αβέβαιες μεταβλητές.
Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι η ανατολικοευρωπαϊκή "μικρή γεωπολιτική" των δύο πολιτικών ανδρών - του Μακρόν και του Σολτς, παρεμπιπτόντως μάλλον κοντά στο πολιτικό τους λυκόφως - δεν θα καταπνίξει εν τη γενέσει της κάθε δυνατότητα ουσιαστικής ευρωπαϊκής ενότητας. Μια δυνατότητα που θα πρέπει να γίνει πιο συγκεκριμένη - όχι λιγότερο - μπροστά σε έναν πιθανό αμερικανικό αναπροσανατολισμό στο τεταρτημόριο του Ειρηνικού και στον σχεδιαζόμενο συμβατικό (ίσως και πυρηνικό) επανεξοπλισμό της ηπείρου.
[1]https://x.com/Inimicizie/status/1763555832078401805?s=20
[2]https://inimicizie.com/2023/04/11/fuga-documenti-riservati-usa-guerra-ucraina/
[3]https://archive.ph/x7MPX
[4]https://www.declassifieduk.org/polish-minister-saw-uk-special-forces-operating-in-ukraine/
[5]https://www.politico.eu/article/ukraine-general-runs-out-of-road-kyiv-washington/
[6]https://southfront.press/100-days-of-ukrainian-offensive/
[7]https://inimicizie.com/2022/11/18/sabotaggio-nord-stream/