Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
"Το ολίσθημα του Σολτς ξεστόμισε το χειρότερο μυστικό της Ουκρανίας", ωστόσο, αφού αποκάλυψε κατά λάθος ότι υπάρχουν ήδη βρετανικά και γαλλικά στρατεύματα εκεί που βοηθούν την Ουκρανία με τον "έλεγχο των στόχων". Η ηχογράφηση της Bundeswehr που διέρρευσε στη συνέχεια σχετικά με τον βομβαρδισμό της γέφυρας της Κριμαίας επιβεβαίωσε πως και οι Αμερικανοί βρίσκονται εκεί. Παρ' όλα αυτά, αυτό που προτείνεται από το Παρίσι είναι η επισημοποίηση αυτών των αναπτύξεων μαζί με την σταδιακή επέκτασή τους σε μια "μη πολεμική" ιδιότητα.
Κανείς δεν πρέπει να ξεγελαστεί και να πιστέψει ότι η Γαλλία και οι άλλες τέσσερις που εμφανίζονται να υποστηρίζουν αυτό το σενάριο ενδιαφέρονται αποκλειστικά για αποστολές αποναρκοθέτησης και εκπαίδευσης. Αντίθετα, η πρόθεσή τους φαίνεται να είναι να προετοιμάσουν αυτές τις επίγειες δυνάμεις για την προέλαση προς τα ανατολικά σε περίπτωση που υλοποιηθεί το χειρότερο σενάριο από την πλευρά του Κιέβου, σύμφωνα με το οποίο η γραμμή του μετώπου καταρεύσει και η Ρωσία αρχίσει να κατευθύνεται με ατμόπλοιο προς τα δυτικά. Αυτά τα μέλη του ΝΑΤΟ θα προσπαθήσουν τότε να τραβήξουν μια κόκκινη γραμμή στην άμμο όσο το δυνατόν περισσότερο για να σώσουν την Ουκρανία.
Η προσέγγιση της Γερμανίας είναι εντελώς διαφορετική, καθώς προτιμά να μείνει επισήμως έξω από τη μάχη προκειμένου να επικεντρωθεί στην οικοδόμηση του "Φρουρίου Ευρώπη". Αυτό παραπέμπει στην πολιτική του Βερολίνου να επανέλθει στην από καιρό χαμένη τροχιά της υπερδύναμης μέσω "αμυντικών" στρατιωτικών μέσων με την υποστήριξη των ΗΠΑ, προκειμένου να ηγηθεί του περιορισμού της Ρωσίας στην Ευρώπη κατ' εντολή της Ουάσινγκτον, ενώ η Αμερική "στρέφεται (ξανά) στην Ασία" για να περιορίσει την Κίνα. Μια σημαντική συνιστώσα αυτού του σχεδίου είναι η "στρατιωτική Σένγκεν" μεταξύ της Γερμανίας, της Ολλανδίας και της Πολωνίας.
Οι χώρες της Βαλτικής και η Πολωνία είναι απίθανο να συμμετάσχουν σε μια συμβατική επέμβαση στην Ουκρανία χωρίς την επίσημη συμμετοχή μιας πυρηνικής δύναμης, διότι φοβούνται ότι θα βρεθούν στο δρόμο της αναμέτρησης με τη Ρωσία στο εσωτερικό της καταρρέουσας πρώην Σοβιετικής Δημοκρατίας. Εκεί έγκειται η στρατηγική σημασία της συμμετοχής της Γαλλίας, καθώς θα μπορούσε να καθησυχάσει τις ανησυχίες τους λόγω της πιθανότητας το Παρίσι να καταφύγει σε πυρηνικό μπρα ντε φερ με τη Μόσχα, εάν τα δικά του στρατεύματα λάβουν μέρος στις προαναφερθείσες συγκρούσεις.
Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν θα καθόταν στο περιθώριο σε αυτή την περίπτωση, δεδομένου ότι ήδη διαδραματίζει ηγετικό ρόλο στον πόλεμο αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας μέσω της Ουκρανίας και προηγουμένως υπέγραψε τριμερές σύμφωνο ασφαλείας με το Κίεβο και τη Βαρσοβία την εβδομάδα πριν από την έναρξη της τελευταίας φάσης αυτής της δεκαετούς σύγκρουσης στα μέσα Φεβρουαρίου 2022. Όπως και η Γαλλία, έτσι και το Ηνωμένο Βασίλειο δεν θέλει να δει τη Γερμανία να επανέρχεται στην τροχιά της υπερδύναμης και αμφότεροι μπορεί να στοιχηματίσουν ότι μπορούν είτε να πάρουν την έγκριση των ΗΠΑ για την επέμβασή τους είτε να την κάνουν μονομερώς για να την καταστήσουν τετελεσμένη.
Η Γαλλία δε συμμετέχει ακόμη στο "στρατιωτικό Σένγκεν", γεγονός που θα μπορούσε να εμποδίσει την ικανότητά της να μεταφέρει μεγάλες ποσότητες στρατευμάτων και εξοπλισμού στην Ουκρανία, οπότε μπορεί είτε να ενταχθεί σύντομα σε αυτό το σύμφωνο είτε να διαπραγματευτεί τη δική της εκδοχή με την Πολωνία και/ή την Ελλάδα-Βουλγαρία-Ρουμανία για να συμπληρώσει τη νέα της συμφωνία με τη Μολδαβία. Η "Μολδαβική Οδός" της Ρουμανίας που κατασκευάζεται σε κατάσταση "έκτακτης ανάγκης" δημιουργεί ένα νέο στρατιωτικό διάδρομο στα Βαλκάνια από τον οποίο η Γαλλία μπορεί να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη στρατιωτική επιρροή της Γερμανίας σε όλη την ήπειρο.
Αυτός ο αναδυόμενος ελληνο-ουκρανικός διάδρομος είναι ήδη ένας από τους σημαντικότερους υλικοτεχνικούς δρόμους της Δύσης για τη διαιώνιση του πολέμου δι' αντιπροσώπων, αφού ο παραδοσιακός πολωνικός έγινε αναξιόπιστος μετά τις διαμαρτυρίες των αγροτών. Επομένως, έχει απόλυτο νόημα όχι μόνο να επενδύσουν σε αυτόν για αυτόν και μόνο τον λόγο, αλλά και χώρες όπως η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο να εδραιώσουν την επιρροή τους κατά μήκος της διαδρομής, προκειμένου να δημιουργήσουν εκεί τη δική τους "σφαίρα επιρροής" για την επιβράδυνση της πορείας της υπερδύναμης της Γερμανίας.
Αυτό ακριβώς κάνει η Γαλλία μέσω της νέας της συμφωνίας ασφαλείας με τη Μολδαβία, η οποία θα οδηγήσει σε στενότερους δεσμούς ασφαλείας του τύπου "στρατιωτικού Σένγκεν" με τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και την Ελλάδα, προκειμένου να διευκολυνθεί η αποστολή "εκπαιδευτών" σε αυτή την περίκλειστη χώρα. Το Ηνωμένο Βασίλειο μπορεί είτε να ακολουθήσει με κάποιο τρόπο το παράδειγμά του είτε να διπλασιάσει την επιρροή του στις χώρες της Βαλτικής και κυρίως στην Πολωνία, με πιθανό αποκορύφωμα τη συμβατική επέμβαση των στρατευμάτων του στην Ουκρανία μέσω της τελευταίας, ενώ η Γαλλία θα εισέλθει από τη Ρουμανία-Μολδαβία.
Το ενδεχόμενο η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο είτε να λάβουν την έγκριση των ΗΠΑ για την επέμβαση αυτή είτε να την κάνουν μονομερώς ως "συνασπισμός των προθύμων" προκειμένου να την καταστήσουν τετελεσμένη, θα μπορούσε να πιέσει τη Γερμανία να συμμετάσχει προκειμένου να μη μείνει εκτός και να μην φανεί "αδύναμη". Οι αξιωματικοί της Πολεμικής Αεροπορίας της ήδη ισχυρίστηκαν στην προαναφερθείσα διαρροή ηχογράφησης πως οι πύραυλοι που έστειλαν εκείνοι οι δύο στην Ουκρανία τους πιέζουν να κάνουν το ίδιο και με τον Taurus, οπότε δημιουργείται το προηγούμενο για το γιατί μπορεί να σκεφτούν το ίδιο σε αυτή την περίπτωση.
Αν και αρχικά φαίνεται αντιφατικό ότι η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο θα ήθελαν να συμμετάσχει η Γερμανία σε αυτή την παρέμβαση, όταν ένας από τους λόγους για τους οποίους την σχεδιάζουν είναι να επιβραδύνουν τη νέα πορεία της υπερδύναμης, στην πραγματικότητα υπάρχει μια σαφής λογική σε αυτούς τους υπολογισμούς. Η βαθύτερη εμπλοκή της Γερμανίας σε αυτή τη σύγκρουση θα μπορούσε να μειώσει περαιτέρω τις ήδη θλιβερές πιθανότητες να προχωρήσει σε μια προσέγγιση με τη Ρωσία μετά το τέλος όλων, όπως πολλά γεράκια εξακολουθούν να φοβούνται πως είναι πιθανό και θέλουν απεγνωσμένα να αποτρέψουν.
Θα μπορούσε επίσης να υπερεκταθεί κατά κάποιον τρόπο και έτσι να χάσει την στρατιωτικοστρατηγική λαβή που απέκτησε πρόσφατα, δημιουργώντας έτσι ανοίγματα για τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο να μειώσουν την επιρροή της Γερμανίας στα Βαλκάνια και τη Βαλτική αντίστοιχα, προκειμένου να κρατήσουν κάπως υπό έλεγχο την άνοδο του ιστορικού αντιπάλου τους. Το Βερολίνο όμως μπορεί να μην τσιμπήσει το δόλωμα, αφού ο Σολτς δεν έχει ακόμη εγκρίνει ούτε καν την αποστολή πυραύλων Taurus εκεί με τη μυστική ανάπτυξη στρατευμάτων που απαιτούν, οπότε υπάρχει πιθανότητα να επιμείνει στα όπλα του.
Αν η Γερμανία μείνει τυπικά έξω από τη μάχη, ενώ η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο αναμειγνύονται σε αυτήν με καταστροφικά ή τουλάχιστον μη εντυπωσιακά αποτελέσματα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που βλέπουν τους Βαλτικούς και Πολωνούς "κατώτερους εταίρους" τους να εκμεταλλεύονται ως κρέας για τα κανόνια, τότε η Γερμανία θα μπορούσε πραγματικά να ωφεληθεί πολύ. Η προσέγγιση αυτών των δύο θα απαξιωθεί, η πιθανότητα της οποίας θα μπορούσε να είναι ο λόγος για τον οποίο οι ΗΠΑ μέχρι στιγμής εμφανίζονται απρόθυμες να εγκρίνουν τον "συνασπισμό των προθύμων" τους, και αντιθέτως να προσδώσουν αξιοπιστία στην προσέγγιση της Γερμανίας.
Η "Ευρώπη-φρούριο" θα μπορούσε τότε να οικοδομηθεί με ακόμη ταχύτερο ρυθμό μετά από αυτή τη σύγκρουση, καθώς οι μόνες δύο πιθανώς αντίρροπες δυνάμεις που θα μπορούσαν να συγκρατήσουν την επιρροή της θα είχαν απαξιωθεί. Από την άλλη πλευρά, μια εν μέρει "επιτυχημένη" συμβατική γαλλοβρετανική επέμβαση στην Ουκρανία θα μπορούσε να δυσφημίσει τη Γερμανία, αν καταλήξει κυριολεκτικά να σώσει την Ουκρανία από την κατάρρευση και να σταματήσει τον ρωσικό οδοστρωτήρα. Σε αυτή την περίπτωση, η "Ευρώπη-Φρούριο" μπορεί να οικοδομηθεί πολύ διαφορετικά από ό,τι σχεδίαζε η Γερμανία.
Αντί η ΕΕ στο σύνολό της να λειτουργεί ως ένα μπλοκ πληρεξουσίων υπό γερμανική ηγεσία υπέρ των ΗΠΑ στο Νέο Ψυχρό Πόλεμο, το Βερολίνο θα πρέπει να αποδεχθεί τη "σφαίρα επιρροής" του Λονδίνου στη Βαλτική και μια συγκυριαρχία μαζί του στην Πολωνία, ενώ το Παρίσι θα έχει τη δική του "σφαίρα" στα Βαλκάνια. Αντί να βασίζονται σε μία χώρα για να κυβερνήσουν την ΕΕ με αντιπρόσωπο, οι ΗΠΑ θα εξαρτώνταν από τρεις, με το πλεονέκτημα ότι θα υπήρχε μικρότερη πιθανότητα να "ξεσαλώσει" ποτέ η Γερμανία, αλλά με το μειονέκτημα πως αυτό θα ήταν πιο περίπλοκο στη διαχείρισή του.
Μένει να δούμε αν η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο θα προχωρήσουν σε αυτό το ουκρανικό παιχνίδι εξουσίας κάτω από τη μύτη της Γερμανίας, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό σχεδιάζουν. Οι ΗΠΑ θα μπορούσαν ενδεχομένως να το αποδοκιμάσουν, ωστόσο, και ίσως τότε να μην έχουν την αυτοπεποίθηση να επέμβουν συμβατικά μέσω του δικού τους "συνασπισμού των προθύμων". Υπάρχει επίσης η πιθανότητα οι ΗΠΑ να αναλάβουν το προβάδισμα σε αυτό το θέμα, εάν η Ρωσία επιτύχει μια σημαντική πρόοδο πριν τελειώσουν τον Ιούνιο οι μεγαλύτερες ασκήσεις του ΝΑΤΟ εδώ και τρεις δεκαετίες.
Θα ήταν ευκολότερο για τις ΗΠΑ να το κάνουν αυτό μόνες τους με όλους τους άλλους να τις ακολουθούν παρά να εξαρτώνται από τους άλλους, αλλά αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει τον κίνδυνο του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου λόγω λανθασμένου υπολογισμού πολύ περισσότερο από ό,τι αν η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο επέμβουν συμβατικά ενώ οι ΗΠΑ "ηγούνται από τα νώτα", εξ ου και η ελκυστικότητα του τελευταίου σεναρίου. Σε κάθε περίπτωση, το κορυφαίο συμπέρασμα από αυτή την ανάλυση είναι ότι υπάρχουν πράγματι σχέδια για μια συμβατική δυτική επέμβαση στην Ουκρανία, αλλά δεν έχουν ακόμη διαμορφωθεί πλήρως και η εκτέλεσή τους δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη.