Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
Το πιο δραματικό, ωστόσο, είναι ο ισχυρισμός ότι η Ουκρανία βοήθησε στην εκκένωση του αρχιστράτηγου Abdel Fattah Al-Burhan από την πρωτεύουσα Χαρτούμ στο λιμάνι του Σουδάν. Τίποτα από όσα γράφονται δεν μπορεί να επαληθευτεί ανεξάρτητα, αλλά δεν θα ήταν έκπληξη αν υπάρχει κάποια αλήθεια στην αναφορά τους. Εξάλλου, παρουσιάζοντας τον εαυτό της ως μια αξιόπιστη μισθοφορική δύναμη εναντίον της Ρωσίας στην Αφρική, η Ουκρανία πιθανότατα ελπίζει να διατηρήσει την στρόφιγγα της εξωτερικής βοήθειας να ρέει επ' αόριστον.
Η Δύση έχει μετατρέψει την πλέον αναβαπτισμένη Βάγκνερ σε μπαμπούλα, του οποίου ο μοναδικός σκοπός στο αφηγηματικό πλαίσιο είναι να δικαιολογήσει περισσότερη ανάμιξή της σε όλη την ήπειρο, αλλά δεν αισθάνεται άνετα να το κάνει αυτό άμεσα στο επίπεδο που απαιτείται για τον περιορισμό της Ρωσίας, εξ ου και η ανάγκη για έναν αξιόπιστο πληρεξούσιο όπως η Ουκρανία. Η χρονική στιγμή της έκθεσης της WSJ έρχεται εν μέσω του αδιεξόδου του Κογκρέσου σχετικά με την παροχή περισσότερης βοήθειας προς τη χώρα αυτή, υπονοώντας έτσι πως η πρόθεση είναι να δείξουν στους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής ότι τα κεφάλαια αυτά αποδίδουν με απροσδόκητους τρόπους.
Το άρθρο τους κάνει να φαίνεται ότι τα πρόσφατα κέρδη των ενόπλων δυνάμεων γύρω από την πρωτεύουσα είναι το αποτέλεσμα αυτής της μυστικής ουκρανικής παρέμβασης, η οποία έχει ως στόχο να εμφυσήσει στους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής την ιδέα πως οι ΗΠΑ μπορούν να ανακόψουν με επιτυχία την κερδοσκοπική ρωσική επιρροή στην Αφρική μέσω αντιπροσώπων, αρκεί να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν το Κίεβο. Αν και η WSJ αναφέρθηκε στην προειδοποίηση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ προς άλλους να μην επέμβουν σε αυτόν τον πόλεμο, είναι προφανές ότι η Ουάσινγκτον θα κλείσει τα μάτια απέναντι στην επέμβαση του Κιέβου, την οποία σαφώς ενέκρινε.
Η εκτίμηση αυτή βασίζεται στον ισχυρισμό πως το Σουδάν έστελνε κρυφά όπλα στην Ουκρανία όλο αυτό το διάστημα, τα οποία πληρώνονταν από τους προστάτες του, οπότε είναι αδιανόητο οι ΗΠΑ να στραφούν ξαφνικά εναντίον κάποιου από τους δύο, όταν και οι δύο προωθούν τα συμφέροντά τους έναντι της Ρωσίας. Το Χαρτούμ συμβάλλει στην ανακούφιση της έλλειψης όπλων του Κιέβου, η οποία είναι πιο σοβαρή από ποτέ στις μέρες μας, ενώ το τελευταίο μάχεται ως πληρεξούσιος της Ουάσινγκτον στη χώρα αυτή εναντίον των τοπικών συμμάχων της Μόσχας που υποτίθεται ότι υποστηρίζονται από τη Βάγκνερ εκεί.
Εάν ο προαναφερόμενος ισχυρισμός είναι αξιόπιστος, τότε θα εξηγούσε γιατί το Σουδάν έχει δώσει στη Ρωσία την ευκαιρία να αποφύγει τα σχέδιά της από το 2020 να ανοίξει ναυτική βάση στο Πορτ Σουδάν, γεγονός που οδήγησε στην πρόσφατη πρόταση της Ρωσίας να αναζητήσει εναλλακτική λύση στη γειτονική Σομαλιλάνδη. Αυτό θα προσέθετε επίσης περισσότερο πλαίσιο στο γιατί οι ΗΠΑ παρενέβησαν διπλωματικά για να διαπραγματευτούν την κατάπαυση του πυρός για την ίδια σύγκρουση που προκάλεσαν, καθώς το πάγωμά της θα μπορούσε να οδηγήσει στην αποστολή περισσότερων όπλων στην Ουκρανία αντί να παραμείνουν στο εσωτερικό του Σουδάν.
Επαναξιολογώντας τα πάντα υπό το πρίσμα αυτής της διαπίστωσης, φαίνεται εκ των υστέρων ότι ο Μπουρχάν όντως δάγκωσε το δόλωμα των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης πως η σύγκρουση στη χώρα του οφείλεται δήθεν στη ρωσική ανάμειξη, μετά την οποία ζήτησε αργότερα από απελπισία την επέμβαση των ουκρανικών ειδικών δυνάμεων και στη συνέχεια πούλησε στο Κίεβο όπλα. Αυτό του επέτρεψε να κρατήσει τη Δύση στο πλευρό του, καθιστώντας έτσι πιο δύσκολο για τους αντιπάλους του να ανατρέψουν την de facto στρατιωτικά καθοδηγούμενη κυβέρνησή του και δίνοντάς του έτσι την ευκαιρία να παραμείνει στην εξουσία ή τουλάχιστον ζωντανός.
Οι αντιδράσεις του ήταν προβλέψιμες, γι' αυτό και θα μπορούσαν ακόμη και να χειραγωγηθούν, αν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες σκέφτονταν να τις "μηχανευτούν" εκ των προτέρων. Σε αυτή την περίπτωση, το προαναφερθέν δόλωμα των μέσων ενημέρωσης μπορεί να μην ήταν απλός καιροσκοπισμός, αλλά μέρος μιας εξελιγμένης επιχείρησης ψυχολογικής επιρροής με στόχο να τον κάνει να εξοπλίσει κρυφά την Ουκρανία σε ψευδή αντιρωσική βάση. Ο Μπουρχάν συνέχισε την παρωδία διατηρώντας εγκάρδιες σχέσεις με τη Ρωσία, αλλά τώρα το διπλό παιχνίδι του έχει αποκαλυφθεί.
Η Μόσχα μπορεί είτε να αποστασιοποιηθεί από το Χαρτούμ από αυτοσεβασμό για να δηλώσει τη δυσαρέσκειά της για τον εξοπλισμό του Κιέβου είτε να προσπαθήσει να "ξανακερδίσει" τον δύστροπο εταίρο της με κάποιο δημιουργικό τρόπο, και οι δύο πολιτικές επιλογές των οποίων είναι ανεξάρτητες από τη διερεύνηση του κατά πόσον η Σομαλιλάνδη θα μπορούσε να φιλοξενήσει μια ναυτική βάση αντ' αυτού. Ανεξάρτητα από ό,τι κι αν κάνει η Ρωσία, το οποίο θα πρέπει να γίνει σεβαστό από τους υποστηρικτές της, ακόμη κι αν διαφωνούν με την απόφαση, οι διπλωμάτες της δεν θα πρέπει να εξαπατούν τον εαυτό τους πιστεύοντας πως οι δεσμοί θα επανέλθουν στην κανονικότητα σύντομα.