pixabay / Allinoch |
Θόδωρος Γαλανόπουλος
Η δικαιοσύνη βλέπει τα πάντα… Είναι γκαβή όμως, δε βλέπει ποιος παρακολουθούσε όλη τη χώρα με υπερσύγχρονα μέσα, με την ελληνική ΕΥΠ, πολιτικούς και στρατιωτικούς, δε βλέπει ποιος άφησε τα τρένα να συγκρουστούν στα Τέμπη, ποιος έριξε το ελικόπτερο στα Ιμια, ποιος πούλησε στεγνά την Κύπρο το 74.
Συνηθισμένος όμως ο πολίτης, εθισμένος ίσως στην αφασία, μάλλον προτιμά να συμπαραστέκεται στον θύτη παρά στο θύμα. Έπεσες με το μηχανάκι στη λακκούβα και έσπασες τη μέση σου; Εσύ φταις, στραβωμάρα είχες να μη βλέπεις ολόκληρη κρατική λακούβα; Πρέπει να σου ανεβάσουμε τα τέλη κυκλοφορίας για να βελτιωθεί η όραση σου;
Μπήκες στο τρένο για να πας στη Λάρισα, στη Θεσσαλονίκη; Μα που ζεις; Ινδιάνοι μπορεί να βάλουνε κορμούς δέντρων στις γραμμές, Καρδιτσιώτες και Τρικαλινοί Απάτσι μπορεί να βγουν με τα άλογα να ληστέψουν το τρένο, πάρε ένα λεωφορείο, ένα ΙΧ να κάνεις τη δουλειά σου.
Δεν έχεις καταλάβει το νόημα της νέας Ελλάδας. Στη χώρα αυτή εισέρχεσαι και ζεις με δική σου ευθύνη. Πως έλεγε μια παλιά ταινία με το Θανάση Βέγγο; “Διακοπές στο Βιετνάμ”. Πως είναι κάτι περιοχές ανάμεσα στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν που είναι no mans land; Κανένας δεν έχει την ευθύνη της περιοχής και πας εντελώς με δική σου ευθύνη εκεί; Έτσι κι εδώ, ο ένας μαφιόζος δολοφονεί τον άλλον και η βεντέτα συνεχίζεται, και κάτσε καλά να μην αρπάξεις καμιά αδέσποτη.
Όσοι θέλανε να ζήσουν σε μια χώρα με κανόνες, έβγαλαν διαβατήριο και την έκαναν. Όσοι θέλουν να ζουν επικίνδυνα και με ρίσκο, ψηφίζουν και μένουν εδώ. Λίγο κρασί λίγο θάλασσα και το αγόρι μας. Τα κορίτσια θα είναι σπίτι και θα κυοφορούν μόνο κατά παραγγελία.