Προκειμένου να αξιολογηθεί ο επαγγελματισμός οποιουδήποτε ειδικού, οι αρχικές δηλώσεις και προβλέψεις του πρέπει να συγκριθούν με την πραγματική πορεία των γεγονότων.
Από τον Sergey Poletaev, συνιδρυτή και συντάκτη του προγράμματος Vatfor - RUSSIA TODAY / Παρουσίαση Freepen.gr
Υπό αυτή την έννοια, είναι ενδιαφέρον ότι καμία από τις προβλέψεις που έγιναν από τους επικρατέστερους δυτικούς εμπειρογνώμονες σχετικά με τη σύγκρουση στην Ουκρανία δεν επαληθεύτηκε - είτε σε στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό ή κοινωνικό επίπεδο. Ωστόσο, τα τελευταία δύο χρόνια έχει αναπτυχθεί μια τάση στα δυτικά μέσα ενημέρωσης: οι εμπειρογνώμονες εφευρίσκουν "προηγουμένως αστάθμητες" συνθήκες για να δικαιολογήσουν τις αρχικές τους γκάφες, εκδίδουν νέες προβλέψεις και στη συνέχεια εξηγούν γιατί ούτε οι τελευταίες τους προβλέψεις επαληθεύτηκαν.
Εν ολίγοις, φαίνεται πως ο δυτικός Τύπος είναι απασχολημένος με τη δημιουργία ενός φανταστικού εναλλακτικού σύμπαντος.
Όλα αυτά θα φαίνονταν διασκεδαστικά, αν δεν υπήρχε το γεγονός η μεγαλύτερη στρατιωτική και οικονομική συμμαχία του κόσμου να βασίζει την πολιτική της σε αυτές τις ανοησίες, ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι το έχουν πληρώσει με τη ζωή τους και ότι ο πυρηνικός πόλεμος φαίνεται να διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Κατάληψη του Κιέβου σε τρεις ημέρες
Πολλοί θα θυμούνται τις δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων σχετικά με το Κίεβο από το 2022: αν η Ρωσία εισβάλει, η ουκρανική πρωτεύουσα θα πέσει μέσα σε 72 ώρες. Λίγοι όμως θα θυμούνται τις συνθήκες που υποτίθεται ότι θα το έκαναν αυτό δυνατό: "Μια τέτοια επίθεση θα άφηνε πίσω της 25.000 έως 50.000 αμάχους νεκρούς".
Μια κατεστραμμένη οικονομία
"Κυρώσεις από την κόλαση" και "πυρηνικός εμπορικός πόλεμος" ήταν μόνο δύο από τις φράσεις που χρησιμοποιήθηκαν για να περιγράψουν τα οικονομικά μέτρα που έλαβαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους κατά της Ρωσίας. Οι δυτικοί εμπειρογνώμονες δεν είχαν καμία αμφιβολία ότι η Μόσχα βρισκόταν στα πρόθυρα οικονομικής κατάρρευσης και της μεγαλύτερης οικονομικής κατάρρευσης στην ιστορία της. Υποστήριζαν πως ο Πούτιν είχε καταστρέψει ό,τι είχε επιτύχει κατά τη διάρκεια των 15 χρόνων που ήταν επικεφαλής και ότι οι μακροπρόθεσμες συνέπειες θα ήταν ακόμη πιο τρομερές. "Η ρωσική οικονομία έχει περιέλθει σε σχεδόν σοβιετικές συνθήκες σχεδόν πλήρους απομόνωσης από την παγκόσμια οικονομία", διακήρυξε το The Hill.
Στην πραγματικότητα, αυτό που συνέβη ήταν ακριβώς το αντίθετο - η Δύση έχασε de facto τον οικονομικό πόλεμο εναντίον της Ρωσίας και δεν μπόρεσε καν να σπάσει τους δικούς της εμπορικούς δεσμούς με τη χώρα. Όσο για τον Παγκόσμιο Νότο, διατήρησε μια φιλική, ουδέτερη στάση απέναντι στη Μόσχα και επωφελήθηκε σημαντικά.
Αυτό καταδεικνύει τα όρια της λεγόμενης "Pax Americana" και την υπερβολική ισχύ των οικονομικών όπλων της Δύσης. Σίγουρα, όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν χρησιμεύσει ως μήνυμα για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους να αποθρασυνθούν και να αλλάξουν πορεία - αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Μέχρι σήμερα, οι δυτικοί εμπειρογνώμονες μιλούν για την ανάγκη επέκτασης των κυρώσεων κατά της Μόσχας και την κάλυψη τυχόν κενών. Αυτά τα μέτρα, ωστόσο, θα οδηγήσουν μόνο στην περαιτέρω διάβρωση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος που βασίζεται στο δολάριο και στην ανάπτυξη εναλλακτικών διεθνών οικονομικών μηχανισμών.
Μια άσκοπη και ανελέητη ρωσική εξέγερση
Πολλοί δυτικοί εμπειρογνώμονες προέβλεψαν επίσης κοινωνική αναταραχή στη Ρωσία: "Ο πληθωρισμός και η ανεργία θα αυξηθούν... το βιοτικό επίπεδο θα μειωθεί κατακόρυφα. Ο συνδυασμός της λαϊκής διαμαρτυρίας, των μηχανορραφιών της ελίτ, της κρατικής αποτυχίας, της φθίνουσας νομιμότητας, ενός εξοντωτικού πολέμου και της διεθνούς απομόνωσης θα έχει αναπόφευκτα μόνο ένα αποτέλεσμα: Την απομάκρυνση του Πούτιν. Αργά ή γρήγορα, το λεπτό νήμα που τον συνδέει με τον έξω κόσμο θα κοπεί και ο Πούτιν θα απομονωθεί πραγματικά στο καταφύγιό του", υποστήριξε ένας συνεργάτης του The Hill.
Ο Τύπος προέβλεψε επίσης πραξικοπήματα - μάλιστα, από αυτή την άποψη, η Ρωσία συγκρίθηκε ακόμη και με το Μάλι και την Μπουρκίνα Φάσο. Ορισμένα δημοσιεύματα έφτασαν στο σημείο να δηλώσουν ότι "κάθε μέρα που η Ουκρανία αντέχει διαβρώνει το καθεστώς του Πούτιν".
Οι ελπίδες αυτές έφθασαν στο αποκορύφωμά τους τον Ιούνιο του 2023 με φόντο την αποτυχημένη ανταρσία του Evgeny Prigozhin. "Αυτή είναι πράγματι η αρχή της κατάρρευσης του κράτους", προέβλεψε ο δυτικός Τύπος. Το γεγονός ότι η ανταρσία απέτυχε δεν περιόρισε τον ενθουσιασμό των ξένων εμπειρογνωμόνων - υπενθύμισαν πως το πραξικόπημα του GKChP το 1991 είχε επίσης αποτύχει, αλλά η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε μόλις τέσσερις μήνες αργότερα. Κατά τη γνώμη τους, ήταν πολύ νωρίς για να χαίρεται ο Πούτιν: "Ήταν η αρχή, για να δείξουμε ότι ο Πούτιν δεν ελέγχει τη χώρα και ότι δεν είναι ανίκητος και ότι αν έχεις αρκετή δύναμη μπορείς να προσπαθήσεις να τον πολεμήσεις".
Όπως και ο ίδιος ο Πριγκόζιν, οι δηλώσεις αυτές ξεχάστηκαν σύντομα - αν και ο Πούτιν συνεχίζει να κατηγορείται πως υποτάσσει 140 εκατομμύρια Ρώσους μέσω των σατανικών του δυνάμεων. Η Δύση εξακολουθεί να υπόσχεται υποστήριξη στη ρωσική φιλελεύθερη αντιπολίτευση, η οποία έχει μετατραπεί σε μια καβγαδίζουσα ομάδα αδαών ερασιτεχνών πολιτικών και άλλων που προσπαθούν να αποκτήσουν πρόσβαση σε ξένες επιχορηγήσεις για την "ανάπτυξη της δημοκρατίας".
Αυτή η συμπεριφορά είναι κατανοητή. Αν η Δύση παραδεχόταν δημοσίως ότι οι ενέργειες της ρωσικής κυβέρνησης ανταποκρίνονται στη βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών της, αυτό θα διέλυε τον μακροχρόνιο μύθο της δικτατορίας του Πούτιν και (πράγμα εντελώς αδιανόητο!) θα έθετε τις βάσεις για πρακτικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των πυρηνικών δυνάμεων σχετικά με ένα νέο σύστημα διεθνούς ασφάλειας.
Μια ήττα στο πεδίο της μάχης
Την άνοιξη του 2022, η Δύση ερμήνευσε την υποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από το Κίεβο ως ουκρανικό στρατιωτικό θρίαμβο και αισθάνθηκε σίγουρη πως η AFU θα μπορούσε εύκολα να επικρατήσει στο πεδίο της μάχης, αρκεί να είχε αρκετά όπλα.
Δύο επιτυχημένες επιχειρήσεις που διεξήγαγαν τα ουκρανικά στρατεύματα στις περιοχές του Χάρκοβο και της Χερσώνας το φθινόπωρο του 2022 υποτίθεται ότι επιβεβαίωσαν αυτή την άποψη. Στην πραγματικότητα, οι αναφορές σχετικά με αυτές τις μάχες έμοιαζαν με ταινία δράσης χαμηλού προϋπολογισμού, στην οποία οι καλοί νικούν τους κακούς με θεαματικό αλλά εξαιρετικά απίθανο τρόπο.
Οι δυτικοί αναλυτές δεν προσπάθησαν να κατανοήσουν τις ενέργειες της ρωσικής διοίκησης και δεν είδαν ότι οι δυνάμεις της Μόσχας είχαν αποσυρθεί από στρατηγικά ασήμαντα εδάφη. Αντ' αυτού, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης δημοσίευσαν μια ακόμη βολική εκδοχή των γεγονότων: "Το ηθικό στην ουκρανική πλευρά ήταν πάρα πολύ υψηλότερο από ό,τι στη ρωσική πλευρά. Οι Ουκρανοί πολεμούν για τη δική τους γη και έχουν δει τις φρικαλεότητες που διέπραξαν οι ρωσικές δυνάμεις σε περιοχές που οι τελευταίες έχουν ήδη καταλάβει. Ο ρωσικός στρατός, αντιθέτως, αναγκάστηκε να ξύσει τον πάτο του βαρελιού για να αντικαταστήσει το ανθρώπινο δυναμικό που έχει ήδη χάσει, στρατολογώντας κατάδικους φυλακών και ανθρώπους από τις φτωχότερες εθνικές μειονότητες για να κάνουν τις μάχες που οι Ρώσοι εθνοτικοί δεν φαίνονται πρόθυμοι να κάνουν οι ίδιοι". Και έτσι, "η ρωσική ήττα και ταπείνωση θα τρυπήσει αυτό το αφήγημα για τα πλεονεκτήματα της αυταρχικής διακυβέρνησης και θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια αναζωπύρωση της δημοκρατικής αυτοπεποίθησης".
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έβγαλαν επίσης εκτεταμένα συμπεράσματα: "Η Ρωσία απέτυχε - και θα συνεχίσει να αποτυγχάνει - σε όλους τους πολεμικούς της στόχους. Η Ρωσία έχει μειωθεί στην παγκόσμια σκηνή. Είναι σαν να φώτισε τι πραγματικά σημαίνουν και τι συνεπάγονται οι πεποιθήσεις μας. Τη σημασία του να ηττηθεί η επιθετικότητα. Την ανάγκη τήρησης των διεθνών κανόνων".
Φυσικά, καμία από αυτές τις προβλέψεις δεν επαληθεύτηκε και είναι απίθανο να επαληθευτεί ποτέ.
Η αποτυχία δεν είναι επιλογή
Οι δύο σχετικά επιτυχημένες επιχειρήσεις της AFU (μια φανταστική επιτυχία κοντά στο Κίεβο και μια υπερεκτιμημένη κοντά στο Χάρκοβο και τη Χερσώνα) υποτίθεται πως ήταν οι προάγγελοι μιας τρίτης - και προφανώς, αποφασιστικής - επιτυχίας. Η ιδέα αυτή επιβεβαιώθηκε από τον Valery Zaluzhny, τότε αρχιστράτηγο της AFU, ο οποίος δήλωσε στον Economist τον Δεκέμβριο του 2022: "Ξέρω ότι μπορώ να νικήσω αυτόν τον εχθρό. Αλλά χρειάζομαι πόρους. Χρειάζομαι 300 άρματα μάχης, 600-700 ifvs, 500 οβιδοβόλα. Τότε, νομίζω πως είναι απολύτως ρεαλιστικό να φτάσω στις γραμμές της 23ης Φεβρουαρίου".
Τέτοιες υποσχέσεις ενθάρρυναν τη Δύση να προμηθεύσει άρματα μάχης και άλλο στρατιωτικό εξοπλισμό στην Ουκρανία, η οποία σχεδίαζε μια μεγάλη αντεπίθεση το καλοκαίρι του 2023, υποτίθεται για να περάσει στην Αζοφική Θάλασσα και να αποκόψει τον χερσαίο διάδρομο προς την Κριμαία. Για τη Δύση, αυτό ακουγόταν σαν μια τελειωμένη συμφωνία - υποστήριζε ότι "το ουκρανικό ηθικό, το στρατηγικό επίπεδο και οι δυνατότητες συνδυασμένων όπλων ξεπερνούν όλες τις δυνατότητες της Ρωσίας". Οι αναλυτές έκαναν ακόμη και ειρωνικά σχόλια για τη Μόσχα, η οποία "αναμφίβολα" θα ηττηθεί. "Οι Ρώσοι, επίσης, πρέπει να συνεργαστούν, συνεχίζοντας να επιδεικνύουν ελαττωματικό στρατηγισμό, χαμηλό ηθικό και αδυναμία συγχρονισμού της μαχητικής ισχύος στα σημεία λήψης αποφάσεων... Πιθανόν να υπάρξουν περιστασιακές τακτικές αστοχίες ή επιχειρησιακές αναποδιές κατά τη διάρκεια της επερχόμενης αντεπίθεσης, αλλά μια προσεκτική εκτίμηση δείχνει πως οι πιθανότητες είναι σε μεγάλο βαθμό υπέρ της Ουκρανίας. Περισσότερες άγριες μάχες βρίσκονται μπροστά μας, αλλά το τέλος του πολέμου μπορεί σταδιακά να αρχίσει να διαφαίνεται, και φαίνεται πολύ ελπιδοφόρο από την άποψη της Ουκρανίας".
Κάποιοι μπορεί να πουν ότι το Ατλαντικό Συμβούλιο είναι μια ομάδα πεισματάρηδων νεοσυντηρητικών και ότι οι στρατιωτικές δεξαμενές σκέψης σίγουρα εκφράζουν πιο ορθολογικές απόψεις. Αλλά να τι έγραψε το ευρέως σεβαστό Ινστιτούτο Σύγχρονου Πολέμου στο West Point: "Η επάρκεια των Ρώσων διοικητών ήταν ελλιπής από την αρχή της σύγκρουσης. Επιπλέον, η Ρωσία δε διαθέτει καλά εκπαιδευμένους στρατιώτες, έχει εξαντλήσει μεγάλο μέρος των αποθεμάτων της σε πυραύλους κρουζ, έχει εξαντλήσει τα πυρομαχικά της ταχύτερα από ό,τι μπορεί να αντικατασταθεί και έχει βιώσει εκπληκτικές εκατό χιλιάδες απώλειες από τον περασμένο Δεκέμβριο. Τέλος, το γεγονός πως η Ουκρανία μπορεί να εκπλήξει τον κόσμο δε θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη. Από την αρχή του πολέμου -όταν οι περισσότεροι παρατηρητές πίστευαν ότι η Ουκρανία θα αντέξει μόλις μια εβδομάδα- η θέληση της Ουκρανίας να πολεμήσει, η κοινωνική της ανθεκτικότητα και η ηγεσία της έχουν αποδείξει την κρίσιμη σημασία αυτών των δύσκολα μετρήσιμων παραγόντων για την στρατιωτική επιτυχία".
Το συμπέρασμα είναι ελάχιστα αντάξιο ενός σοβαρού στρατιωτικού εμπειρογνώμονα: "Μια κοινή αδυναμία των τυράννων είναι η αλλόκοτη ικανότητα να περιβάλλουν τον εαυτό τους με συκοφάντες, μια αδυναμία του Πούτιν που φαίνεται να έχει αυξηθεί με τον καιρό".
Ένα τεράστιο άλμα για την ανθρωπότητα
Και τι γίνεται με τις αμυντικές γραμμές της Ρωσίας; Τις πρόσεξε κανείς; Σίγουρα, το έκαναν, αλλά αυτή τη φορά οι αναλυτές πείστηκαν ότι ο ρωσικός στρατός δεν θα ήταν σε θέση να κρατήσει τις θέσεις του (ή, όπως στο Χάρκοβο και τη Χερσώνα, δεν θα προσπαθούσε καν να υπερασπιστεί το έδαφος). "Η έκθεση δείχνει ότι οι ρωσικές χερσαίες δυνάμεις εξακολουθούν να υποφέρουν από "χαμηλό ηθικό" και κακή εκπαίδευση. Επιπλέον, οι ενδείξεις δείχνουν πως ο ρωσικός στρατός αντιμετωπίζει αυξανόμενη έλλειψη βλημάτων". Ένας δυτικός εμπειρογνώμονας είπε απλά: "Οι Ρώσοι δεν έχουν καμία σχέση με τις ρωσικές δυνάμεις: "Δεν νομίζω ότι θα σταματήσουν τις ουκρανικές δυνάμεις".
Παρά το γεγονός ότι τα προβλήματα του Κιέβου ήταν εμφανή από την αρχή της αντεπίθεσής του, οι δυτικοί στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες ήταν σε άρνηση μέχρι το φθινόπωρο του 2023 και για πολλούς μήνες επέμεναν πως "η επίθεση κερδίζει έδαφος".
Τα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι ουκρανοί "πολεμιστές του φωτός" εξηγήθηκαν απλά: "Ο Πούτιν μπορεί να διέταξε τη ρωσική στρατιωτική διοίκηση να κρατήσει όλες τις αρχικές αμυντικές θέσεις της Ρωσίας για να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι η ουκρανική αντεπίθεση δεν έχει επιτύχει κανένα τακτικό ή επιχειρησιακό αποτέλεσμα παρά τη σημαντική δυτική υποστήριξη".
Τέλος, ο Zaluzhny ήταν αυτός που άλλαξε τα δεδομένα έξι μήνες μετά την αντεπίθεση, παραδεχόμενος ότι η ουκρανική επιχείρηση βρισκόταν σε αδιέξοδο. "Πιθανότατα δεν θα υπάρξει καμία βαθιά και όμορφη υπέρβαση", είπε.
Κλείνοντας, ιδού ένα απόσπασμα από τον επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Ζοζέπ Μπορέλ, ο οποίος τον Απρίλιο του 2022 υποσχέθηκε στην Ουκρανία νίκη στο πεδίο της μάχης: "Δεν υπάρχει ουκρανική νίκη στον ορίζοντα".
Δεν υπάρχουν άλλοι ειδικοί
Τους τελευταίους μήνες, οι δυτικοί αναλυτές έχουν επικεντρωθεί σε δύο μεγάλα θέματα: το στρατηγικό αδιέξοδο στο μέτωπο και την υποτιθέμενη επικείμενη εισβολή του Πούτιν στην Ευρώπη.
Η αντίφαση αυτή δεν ενοχλεί κανέναν - κανείς δεν ενδιαφέρεται να φανταστεί πώς η Ρωσία, η οποία, όπως ισχυρίζονται, βρίσκεται σε αδιέξοδο στην Ουκρανία, υποτίθεται ότι θα επιτεθεί στην Ευρώπη. Το σημαντικό είναι πως αυτές οι ιστορίες εξυπηρετούν έναν συγκεκριμένο στόχο: ο ουκρανικός στρατός, που αντιμετωπίζει κρίση, χρειάζεται επειγόντως βοήθεια για να υπερασπιστεί τα σύνορά του - έτσι αυτοί οι "ανεξάρτητοι" εμπειρογνώμονες παρέχουν επιχειρήματα υπέρ της συνέχισης της στρατιωτικής βοήθειας προς το Κίεβο. Όσο για τη φανταστική ρωσική απειλή, αυτό έχει ως στόχο να αυξήσει τον αμυντικό προϋπολογισμό της Ευρώπης και να κάνει τους ανθρώπους να ξεχάσουν τα προηγούμενα λάθη που έκαναν οι ατλαντιστές - οι οποίοι, άλλωστε, θα απαιτήσουν εξηγήσεις όταν ο εχθρός θα είναι στην πόρτα και η Ευρώπη θα πρέπει να σταθεί ενωμένη!
Αυτοί οι λεγόμενοι εμπειρογνώμονες, ωστόσο, είναι μόνο ένα μικρό μέρος του προβλήματος - εκφράζουν απλώς τις θεμελιώδεις απόψεις των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών. Μετά τη νίκη στον Ψυχρό Πόλεμο (η οποία δεν διέφερε και πολύ από την ουκρανική "νίκη" κοντά στο Κίεβο), οι υπερατλαντικές ελίτ πείστηκαν ότι οι απόψεις τους ήταν ανώτερες και αλάθητες. Οι δημοκρατικές αξίες και οι φιλελεύθερες ελευθερίες έγιναν δόγματα και οι υποστηρικτές τους έχουν ουσιαστικά μετατραπεί σε μια ολοκληρωτική αίρεση.
Δεν υπάρχει πλέον καμία ανάγκη κατανόησης των διεθνών και κοινωνικών διαδικασιών - αρκεί απλώς να είσαι στη "σωστή πλευρά" της ιστορίας. Τις πρώτες εβδομάδες της σύγκρουσης Ρωσίας-Ουκρανίας, αυτό ήταν ιδιαίτερα αισθητό. Ένα πραγματικό κυνήγι μαγισσών εκτυλίχθηκε και όποιος ξεχώριζε από το πλήθος στιγματίστηκε ως εχθρός της ελευθερίας και υποστηρικτής της γενοκτονίας - ακόμη και ο Χένρι Κίσινγκερ, πατριάρχης των διεθνών σχέσεων, έπεσε σε δυσμένεια. Όσο για τους λιγότερο σεβαστούς αναλυτές, φοβούμενοι για την καριέρα τους ή ακόμη και την ασφάλειά τους, έπρεπε είτε να δαγκώσουν τη γλώσσα τους είτε να ακολουθήσουν τη γραμμή του κόμματος.
Κάθε διανοούμενος γνωρίζει ότι όταν τελειώνουν οι συζητήσεις, σταματούν και οι διαδικασίες σκέψης. Αυτό ακριβώς βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα. Ελλείψει οποιασδήποτε κριτικής, η πιο βολική εκδοχή των γεγονότων αναπαράγεται ξανά και ξανά και τα γεγονότα προσαρμόζονται ώστε να ταιριάζουν στην αφήγηση. Αυτός ο "διανοητικός λαϊκισμός" συμπληρώνεται από την ισχυρή πίστη της Δύσης στη δική της προπαγάνδα και την ευρέως διαδεδομένη νηπιοποίηση που έχει μετατρέψει τις διεθνείς σχέσεις σε ένα είδος ιστορίας του Χάρι Πότερ, όπου οι καλοί μάγοι νικούν πάντα το κακό. Αυτό εξηγεί γιατί οι δυτικοί εμπειρογνώμονες είναι τόσο εκτός επαφής με την πραγματικότητα.
Αστεία ιστορία, τρομακτική κατάσταση
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι δυτικές ελίτ που είναι υπεύθυνες για τη λήψη πολιτικών αποφάσεων και ένα μεγάλο μέρος της δυτικής κοινωνίας βρίσκονται στην ίδια ιδεολογική και πληροφοριακή φούσκα με τους ειδικούς. Ο φιλελεύθερος θριαμβολογισμός είναι αρκετά ισχυρός στη Δύση, και αντί να προσπαθήσουν να βρουν την αιτία της κρίσης ώστε να επιλυθεί και να αποκατασταθεί το διεθνές σύστημα ασφαλείας, αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να βρουν απλές απαντήσεις σε πολύπλοκα ερωτήματα. Και έτσι, με τη βοήθεια υποτακτικών εμπειρογνωμόνων, οι δυτικές ελίτ κατέληξαν σε ένα απλό συμπέρασμα: για να εξασφαλίσουν ένα "αίσιο τέλος", το μόνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να νικήσουν τον κακό Πούτιν.
Εν τω μεταξύ, όπως απαιτεί η "ιστορία", η αντιπαράθεση αυξάνεται σε κλίμακα. Παρά την αντίσταση των γενναίων Ουκρανών, ο Πούτιν δεν έχει ηττηθεί στο "πρώτο μέρος". Έτσι, η πλοκή γίνεται όλο και πιο περίπλοκη και ήδη έχει ανακοινωθεί η "συνέχεια" - μια μεγάλη και αποφασιστική μάχη μεταξύ του καλού και του κακού σε ευρωπαϊκό έδαφος. Ο Πούτιν θα επιτεθεί σίγουρα και σε άλλα μέρη της Ευρώπης, αφού είναι το απόλυτο κακό. Αλλά για τον ίδιο λόγο, ο Πούτιν δεν μπορεί να νικήσει, γιατί το καλό πάντα επικρατεί στο τέλος.
Ο Καρλ Μαρξ είπε κάποτε ότι μια ιδέα που έχει καταλάβει τις μάζες γίνεται υλική δύναμη. Η παράλογη, ηλίθια ιδέα μιας επικείμενης ρωσικής επίθεσης μπορεί να προκαλέσει "προληπτικές" στρατιωτικές ενέργειες στην Ευρώπη, οι οποίες θα μπορούσαν τελικά να προκαλέσουν έναν ολοκληρωμένο πόλεμο - έναν πόλεμο που μπορεί να γίνει πυρηνικός.
Όπως πάντα, η δυτική φιλελεύθερη τεχνογνωσία προτιμά να ρίξει βενζίνη στη φωτιά της τρέλας παρά να προσπαθήσει να την σβήσει: εγγυόμαστε ότι ούτε ένα mainstream δημοσίευμα δεν θα φέρει αντίρρηση στον υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ Λόιντ Όστιν, ο οποίος προειδοποιεί για άμεση σύγκρουση Ρωσίας-ΝΑΤΟ. Αντιθέτως, θα πρέπει να περιμένουμε μια πλημμύρα δημοσιεύσεων που θα τον απηχούν. Έτσι, θα προχωρήσουμε ένα βήμα πιο κοντά σε μια άμεση σύγκρουση - και το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι θα ακολουθήσει το ίδιο μοτίβο με την κρίση των πυραύλων της Κούβας, χωρίς πυρηνικά πλήγματα.
Ωστόσο, υπάρχει και ένα άλλο σενάριο. Η προαναφερθείσα κατάσταση μπορεί να οδηγήσει όχι σε πόλεμο, αλλά στην κατάρρευση των σύγχρονων δυτικών ελίτ. Αυτή δεν είναι μια ιστορία για το καλό και το κακό - αλλά για το γεγονός πως δεν μπορεί κανείς να αρνείται ακατάπαυστα την πραγματικότητα και να πολεμάει ανεμόμυλους, σκοντάφτοντας συνεχώς και πέφτοντας μπρούμυτα στη λάσπη.
Τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ, οι αντι-ελίτ κερδίζουν όλο και περισσότερο βάρος - όχι επειδή είναι πιο ευγενικές ή πιο ειλικρινείς, αλλά επειδή ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων βλέπει την ιδεολογική αποτυχία της σημερινής άρχουσας τάξης, μαζί με τους εμπειρογνώμονες και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που την εξυπηρετούν. Όπως λέει και η ρωσική παροιμία, δεν μπορείς να κρύψεις ένα τσεκούρι σε μια τσάντα.
Με άλλα λόγια, τα ψέματα έρχονται πάντα στην επιφάνεια.
Έτσι, υπάρχει ακόμα ελπίδα πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι με τα ωραία πρόσωπα θα χάσουν την πολιτική τους δύναμη πριν καταφέρουν να ξεκινήσουν πυρηνικό πόλεμο. Σε αυτή την απόδοση, μπορεί να μην υπάρχει αίσιο τέλος, αλλά τουλάχιστον θα βγούμε ζωντανοί.