 |
| Central Intelligence Agency Director William Burns prepares for a Senate Select Committee on Intelligence hearing on worldwide threats, at the U.S. Capitol, in Washington, D.C., on Thursday, March 10, 2022. After the House passed a late night government funding bill with more than $13 Billion in additional funding for Ukraine, the Senate is expected to take up the measure and pass it before a government shutdown deadline. |
Τα μηνύματα του Λευκού Οίκου σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία βασίζονται σε δύο απλά αλλά ισχυρά επίθετα: "Είμαστε ενωμένοι στην καταδίκη μας", δήλωσε ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν πριν από σχεδόν δύο χρόνια σε κοινή δήλωση με την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, "του αδικαιολόγητου και απρόκλητου επιθετικού πολέμου της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας".
Mark Episkopos - responsiblestatecraft.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Η φράση "αδικαιολόγητος και απρόκλητος" χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές από μια χορωδία κορυφαίων αξιωματούχων και συμμάχων των ΗΠΑ, αποτελώντας γρήγορα ένα ρητορικό στήριγμα της εκστρατείας μέγιστης πίεσης του Μπάιντεν κατά του Κρεμλίνου.
Αυτό το μήνυμα συγχέει δύο σημαντικά, αλλά θεμελιωδώς διαφορετικά ζητήματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εισβολή της Ρωσίας προκάλεσε φρικτό ανθρώπινο φόρο αίματος στην Ουκρανία και ανέτρεψε την ευρωπαϊκή ασφάλεια με τρόπους που λίγοι περίμεναν πριν από τον Φεβρουάριο του 2022. Αλλά δεν είναι επίσης χωρίς το πλαίσιο της, το οποίο περιλαμβάνει μια λιτανεία παραπόνων που -όσο αδικαιολόγητα και αν είναι από την οπτική γωνία της Δύσης- αποτελούν αυτό που το Κρεμλίνο θεώρησε επαρκή πρόκληση για να ξεκινήσει τον πιο καταστροφικό πόλεμο στην Ευρώπη το 1945.
Ένα εκρηκτικό αποκαλυπτικό ρεπορτάζ των New York Times από τους Adam Entous και Michael Schwirtz ρίχνει φως στις σημαντικές εξελίξεις που προηγήθηκαν της πλήρους εισβολής στην Ουκρανία. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, η ουκρανική κυβέρνηση προχώρησε σε μια ευρεία συνεργασία με τη CIA εναντίον της Ρωσίας. Η συνεργασία αυτή, η οποία περιελάμβανε τη δημιουργία έως και 12 μυστικών " προκεχωρημένων επιχειρησιακών βάσεων" της CIA κατά μήκος των συνόρων της Ουκρανίας με τη Ρωσία, ξεκίνησε όχι με την εισβολή της Ρωσίας το 2022, αλλά μόλις πριν από 10 χρόνια.
Μέσα σε λίγες ημέρες από την επανάσταση Euromaidan του Φεβρουαρίου του 2014, η οποία κορυφώθηκε με την απομάκρυνση του προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς και οδήγησε σε μια σταθερά φιλοδυτική κυβέρνηση, ο νεοδιορισθείς επικεφαλής της Υπηρεσίας Ασφαλείας της Ουκρανίας (SBU), Βαλεντίν Ναλιβαϊτσένκο, φέρεται να πρότεινε μια "τριμερή συνεργασία" με τη CIA και την MI6, την υπηρεσία εξωτερικών πληροφοριών του Ηνωμένου Βασιλείου. Οι Ουκρανοί αξιωματούχοι ασφαλείας απέδειξαν σταδιακά την αξία τους για τις ΗΠΑ, τροφοδοτώντας τη CIA με πληροφορίες για τη Ρωσία, συμπεριλαμβανομένων "μυστικών εγγράφων για το ρωσικό ναυτικό", γεγονός που οδήγησε στη δημιουργία βάσεων της CIA στην Ουκρανία για τον συντονισμό των δραστηριοτήτων κατά της Ρωσίας και σε διάφορα προγράμματα εκπαίδευσης Ουκρανών κομάντος και άλλων επίλεκτων μονάδων.
Ένας απόφοιτος ενός τέτοιου εκπαιδευτικού προγράμματος της CIA, ο τότε αντισυνταγματάρχης Kyrylo Budanov, έγινε ο επικεφαλής της ουκρανικής στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών.
Το Κίεβο ωθούσε συστηματικά τα όρια αυτής της σχέσης, παραβιάζοντας τις κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης Ομπάμα γύρω από τις θανατηφόρες επιχειρήσεις, πραγματοποιώντας δολοφονίες Ρώσων μαχητών υψηλού προφίλ σε εδάφη που ελέγχονται από αυτονομιστές που πρόσκεινται στη Ρωσία. Η εταιρική σχέση Κιέβου-CIA βάθυνε υπό την κυβέρνηση Τραμπ, διαψεύδοντας για άλλη μια φορά την αβάσιμη ιδέα πως ο πρώην πρόεδρος Τραμπ ήταν κατά κάποιο τρόπο προσιτός στα συμφέροντα της Ρωσίας όσο ήταν στην εξουσία.
Όπως φέρεται να το έθεσε ο Μπουντάνοφ, "απλώς ενισχύθηκε. Μεγάλωσε συστηματικά. Η συνεργασία επεκτάθηκε σε πρόσθετους τομείς και έγινε πιο μεγάλης κλίμακας". Αυτή η συνεργασία, όπως περιγράφεται σχολαστικά από τους Times, πήγε πολύ πέρα από το να βοηθήσει την Ουκρανία να αμυνθεί κατά της Ρωσίας με μια στενή, τεχνική έννοια - μάλλον, η Ουκρανία προσελκύστηκε σε έναν δυτικό συνασπισμό με σκοπό να διεξαγάγει έναν ευρείας βάσης σκιώδη πόλεμο κατά της Ρωσίας.
Το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ των New York Times δεν στερείται ανησυχητικών συνεπειών. Η Ουκρανία είναι, περιττό να πούμε, ένα κυρίαρχο κράτος υπεύθυνο για τον καθορισμό των δικών της ρυθμίσεων ασφαλείας. Το υποκείμενο ζήτημα δεν είναι αν η Ουκρανία είναι εντός των δικαιωμάτων της να συνάψει αυτού του είδους τη σχέση με τη CIA, όπως προφανώς είναι, ούτε αν η επανάσταση του Μαϊντάν έβαλε την Ουκρανία σε μια συγκεκριμένη πορεία προς την πολιτική συνεργασία με δυτικές οντότητες.
Το πρόβλημα, μάλλον, είναι μια βασική αντίληψη για την ασφάλεια. Η Μόσχα προειδοποίησε επανειλημμένα -για πολλά χρόνια πριν από το 2014- ότι ήταν και παραμένει έτοιμη να λάβει δραστικά μέτρα για να εμποδίσει την Ουκρανία να χρησιμοποιηθεί από τη Δύση ως προωθημένη επιχειρησιακή βάση κατά της Ρωσίας. Ωστόσο, αυτό ακριβώς συνέβη τα τελευταία 10 χρόνια, όπως αφηγούνται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες οι New York Times.
Το γεγονός ότι η Ουκρανία όχι μόνο πρόθυμα, αλλά και με ενθουσιασμό υπέκυψε σε αυτή τη διευθέτηση είναι αδιάφορο για τις βασικές ανησυχίες της Ρωσίας. Ούτε μπορεί το ζήτημα αυτό να περιοριστεί εξ ολοκλήρου στην ένταξη στο ΝΑΤΟ: Η Ουκρανία μπορεί να παίξει το ρόλο ενός αντιρωσικού φυλακίου στην ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ χωρίς ποτέ να ενταχθεί επίσημα στη συμμαχία, και αυτό, επίσης, είναι απαράδεκτο για το Κρεμλίνο.
Η αιτιολόγηση είναι από τη φύση της υποκειμενική άσκηση, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δραστηριότητες που περιγράφονται σε αυτό το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ συνιστούν, από την άποψη του Κρεμλίνου, μια τρομερή πρόκληση και θα θεωρούνταν ως τέτοια από τις Ηνωμένες Πολιτείες αν η κατάσταση αντιστρεφόταν και μια αντίπαλη υπερδύναμη εγκαθιστούσε τέτοιες βάσεις στο Μεξικό. Η αντίληψη αυτή αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του στρατιωτικού και πολιτικού πλαισίου που διαμόρφωσε το ξέσπασμα αυτού του πολέμου. Μπορεί να απορριφθεί ως παρανοϊκή, αλλά αν είναι έτσι, είναι μια παράνοια κοινή για όλα τα κατεστημένα ασφαλείας.
Δεν είναι σαφές ποια συγκεκριμένα συμφέροντα των ΗΠΑ εξυπηρετούσαν αυτές οι κοινές δραστηριότητες πληροφοριών. Σίγουρα δεν διευκόλυναν την αποκλιμάκωση μεταξύ Μόσχας και Κιέβου ούτε προώθησαν την περιφερειακή σταθερότητα, στόχους που φαινομενικά μοιράζονται οι διοικήσεις Ομπάμα και Τραμπ. Από την άλλη πλευρά, είναι αρκετά εύκολο να καταλάβει κανείς πώς η εμβάθυνση της σχέσης του Κιέβου με τη CIA τροφοδότησε άσκοπα τους χειρότερους φόβους της Μόσχας για την ασφάλεια και επιτάχυνε το συμπέρασμά της - είτε δικαιολογημένο είτε όχι - ότι πρέπει να δράσει αποφασιστικά μπροστά σε μια αμείλικτη σύγκρουση με τη Δύση για την Ουκρανία.