Atul Kumar Mishra - tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Η Ευρωπαϊκή Ένωση χαρακτηριζόταν συχνά από τους πολύπλοκους γραφειοκρατικούς κανονισμούς και τη θεσμική της δομή. Όμως άρχισε να βιώνει μετασχηματιστικές αλλαγές υπό την ηγεσία της Ευρωπαίας Επιτρόπου Ursula von der Leyen. Από μια κάπως κουραστική οντότητα, η ΕΕ κατευθύνθηκε προς την κατεύθυνση να γίνει μια σημαντική γεωπολιτική δύναμη, μια απομάκρυνση από τις θεμελιώδεις αρχές της ως ειρηνευτικό σχέδιο.
Η von der Leyen, η οποία έχει αντιμετωπίσει επικρίσεις για το αυταρχικό στυλ ηγεσίας της και την αριστοκρατική καταγωγή της, υποστηρίζει μια πιο διεκδικητική ΕΕ που κλίνει πλέον προς αντιδημοκρατικά μοντέλα διακυβέρνησης. Η τάση αυτή είναι εμφανής στο συγκεντρωτισμό της εξουσίας στις Βρυξέλλες, που αναδεικνύεται ιδιαίτερα από την αμφιλεγόμενη διαδικασία μέσω της οποίας διορίζεται ο πρόεδρος της Επιτροπής της ΕΕ - μια διαδικασία που καταδείχθηκε ιδιαίτερα από τη δική της επιλογή το 2019.
Στο επίκεντρο της ατζέντας της von der Leyen βρίσκεται η φιλοδοξία επαναπροσδιορισμού του παγκόσμιου ρόλου της ΕΕ. Ξεπερνώντας την ιστορική της αποστολή που επικεντρώθηκε στην ειρήνη και τη συνεργασία, η ΕΕ υπό την καθοδήγησή της υιοθετεί μια πιο στρατιωτικοποιημένη στάση. Αυτή η σκοτεινή στροφή υπογραμμίζεται από την απόφαση της ΕΕ να χρηματοδοτήσει θανατηφόρα στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία, σηματοδοτώντας μια σημαντική αλλαγή στις πολιτικές εξωτερικής δέσμευσης της Ένωσης.
Η διευκόλυνση αυτής της στρατιωτικοποίησης επιτυγχάνεται μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Ειρήνης (EPF), ενός μηχανισμού εκτός προϋπολογισμού που δημιουργήθηκε για τη χρηματοδότηση στρατιωτικών επιχειρήσεων εκτός των συνόρων της ΕΕ. Μια ειρηνευτική διευκόλυνση που δημιουργήθηκε για να χρηματοδοτεί στρατιωτικές επιχειρήσεις, θυμίζει σε κανέναν το οργουελικό Υπουργείο Ειρήνης, το οποίο προΐστατο όλων των πτυχών του πολέμου; Εν πάση περιπτώσει, το EPF λειτουργεί με τρόπο που παρακάμπτει τους περιορισμούς που επιβάλλουν οι συνθήκες της ΕΕ, οι οποίες παραδοσιακά απαγορεύουν τη διάθεση του προϋπολογισμού της Ένωσης σε δραστηριότητες με στρατιωτικές επιπτώσεις. Η εξέλιξη αυτή σηματοδοτεί μια κομβική στιγμή στην εξέλιξη της ΕΕ, υποδηλώνοντας ένα μέλλον στο οποίο θα διαδραματίζει ολοένα και πιο σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια σκηνή, έστω και με μέσα που προκαλούν συζητήσεις σχετικά με τη δέσμευσή της στις δημοκρατικές διαδικασίες και τις αξίες που προσανατολίζονται στην ειρήνη.
Αλλά η Ursula δεν έχει τελειώσει με όλη την ειρήνη που έχει διαδώσει. Μόλις παρουσίασε μια νέα κίνηση που επισκιάζει όλα τα προηγούμενα κακά της.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) πρόκειται να ξεκινήσει μια νέα στρατηγική για την αμυντική βιομηχανία, με στόχο την αναπροσαρμογή του αμυντικού τομέα του μπλοκ για αυξημένη στρατιωτική ετοιμότητα. Στόχος της είναι να ενισχύσει την ικανότητα της Ευρώπης να παράγει τα δικά της όπλα και στρατιωτικό εξοπλισμό. Η στρατηγική, τουλάχιστον στα χαρτιά, επικεντρώνεται στη συνεργασία. Οι χώρες της ΕΕ θα αγοράζουν όπλα από κοινού, γεγονός που θα εξοικονομεί χρήματα και θα εξορθολογίζει τη διαδικασία. Θα συνεργάζονταν επίσης στην έρευνα και την ανάπτυξη για τη δημιουργία μιας ισχυρότερης ευρωπαϊκής βάσης αμυντικής τεχνολογίας. Η ΕΕ θα συγχρηματοδοτούσε αυτές τις κοινές προσπάθειες, συμβάλλοντας ουσιαστικά στην πληρωμή του λογαριασμού τόσο για την αγορά όσο και για την ανάπτυξη στρατιωτικού εξοπλισμού.
Αυτό ουσιαστικά αφαιρεί την ανεξαρτησία των στρατών των επιμέρους χωρών. Αυτό δημιουργεί επίσης μεγάλα αμυντικά καρτέλ που παράγουν όπλα για μια ολόκληρη ήπειρο.
Η στρατηγική αυτή, εμπνευσμένη από τη συνεργατική προσέγγιση των προμηθειών που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διανομή του εμβολίου Covid-19, εγείρει ανησυχίες σχετικά με τη διαφάνεια και το ενδεχόμενο για μια πιο εκσυγχρονισμένη αλλά λιγότερο υπεύθυνη διαδικασία στις συναλλαγές όπλων. Και φυσικά, αυτό υπογραμμίζει μια ευρύτερη στροφή προς τη στρατιωτικοποίηση εντός της ΕΕ, εν μέσω συζητήσεων σχετικά με τις επιπτώσεις της στη διαφάνεια και τη λογοδοσία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση χαρακτηριζόταν συχνά από τους πολύπλοκους γραφειοκρατικούς κανονισμούς και τη θεσμική της δομή. Όμως άρχισε να βιώνει μετασχηματιστικές αλλαγές υπό την ηγεσία της Ευρωπαίας Επιτρόπου Ursula von der Leyen. Από μια κάπως κουραστική οντότητα, η ΕΕ κατευθύνθηκε προς την κατεύθυνση να γίνει μια σημαντική γεωπολιτική δύναμη, μια απομάκρυνση από τις θεμελιώδεις αρχές της ως ειρηνευτικό σχέδιο.
Η von der Leyen, η οποία έχει αντιμετωπίσει επικρίσεις για το αυταρχικό στυλ ηγεσίας της και την αριστοκρατική καταγωγή της, υποστηρίζει μια πιο διεκδικητική ΕΕ που κλίνει πλέον προς αντιδημοκρατικά μοντέλα διακυβέρνησης. Η τάση αυτή είναι εμφανής στο συγκεντρωτισμό της εξουσίας στις Βρυξέλλες, που αναδεικνύεται ιδιαίτερα από την αμφιλεγόμενη διαδικασία μέσω της οποίας διορίζεται ο πρόεδρος της Επιτροπής της ΕΕ - μια διαδικασία που καταδείχθηκε ιδιαίτερα από τη δική της επιλογή το 2019.
Στο επίκεντρο της ατζέντας της von der Leyen βρίσκεται η φιλοδοξία επαναπροσδιορισμού του παγκόσμιου ρόλου της ΕΕ. Ξεπερνώντας την ιστορική της αποστολή που επικεντρώθηκε στην ειρήνη και τη συνεργασία, η ΕΕ υπό την καθοδήγησή της υιοθετεί μια πιο στρατιωτικοποιημένη στάση. Αυτή η σκοτεινή στροφή υπογραμμίζεται από την απόφαση της ΕΕ να χρηματοδοτήσει θανατηφόρα στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία, σηματοδοτώντας μια σημαντική αλλαγή στις πολιτικές εξωτερικής δέσμευσης της Ένωσης.
Η διευκόλυνση αυτής της στρατιωτικοποίησης επιτυγχάνεται μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Ειρήνης (EPF), ενός μηχανισμού εκτός προϋπολογισμού που δημιουργήθηκε για τη χρηματοδότηση στρατιωτικών επιχειρήσεων εκτός των συνόρων της ΕΕ. Μια ειρηνευτική διευκόλυνση που δημιουργήθηκε για να χρηματοδοτεί στρατιωτικές επιχειρήσεις, θυμίζει σε κανέναν το οργουελικό Υπουργείο Ειρήνης, το οποίο προΐστατο όλων των πτυχών του πολέμου; Εν πάση περιπτώσει, το EPF λειτουργεί με τρόπο που παρακάμπτει τους περιορισμούς που επιβάλλουν οι συνθήκες της ΕΕ, οι οποίες παραδοσιακά απαγορεύουν τη διάθεση του προϋπολογισμού της Ένωσης σε δραστηριότητες με στρατιωτικές επιπτώσεις. Η εξέλιξη αυτή σηματοδοτεί μια κομβική στιγμή στην εξέλιξη της ΕΕ, υποδηλώνοντας ένα μέλλον στο οποίο θα διαδραματίζει ολοένα και πιο σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια σκηνή, έστω και με μέσα που προκαλούν συζητήσεις σχετικά με τη δέσμευσή της στις δημοκρατικές διαδικασίες και τις αξίες που προσανατολίζονται στην ειρήνη.
Αλλά η Ursula δεν έχει τελειώσει με όλη την ειρήνη που έχει διαδώσει. Μόλις παρουσίασε μια νέα κίνηση που επισκιάζει όλα τα προηγούμενα κακά της.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) πρόκειται να ξεκινήσει μια νέα στρατηγική για την αμυντική βιομηχανία, με στόχο την αναπροσαρμογή του αμυντικού τομέα του μπλοκ για αυξημένη στρατιωτική ετοιμότητα. Στόχος της είναι να ενισχύσει την ικανότητα της Ευρώπης να παράγει τα δικά της όπλα και στρατιωτικό εξοπλισμό. Η στρατηγική, τουλάχιστον στα χαρτιά, επικεντρώνεται στη συνεργασία. Οι χώρες της ΕΕ θα αγοράζουν όπλα από κοινού, γεγονός που θα εξοικονομεί χρήματα και θα εξορθολογίζει τη διαδικασία. Θα συνεργάζονταν επίσης στην έρευνα και την ανάπτυξη για τη δημιουργία μιας ισχυρότερης ευρωπαϊκής βάσης αμυντικής τεχνολογίας. Η ΕΕ θα συγχρηματοδοτούσε αυτές τις κοινές προσπάθειες, συμβάλλοντας ουσιαστικά στην πληρωμή του λογαριασμού τόσο για την αγορά όσο και για την ανάπτυξη στρατιωτικού εξοπλισμού.
Αυτό ουσιαστικά αφαιρεί την ανεξαρτησία των στρατών των επιμέρους χωρών. Αυτό δημιουργεί επίσης μεγάλα αμυντικά καρτέλ που παράγουν όπλα για μια ολόκληρη ήπειρο.
Η στρατηγική αυτή, εμπνευσμένη από τη συνεργατική προσέγγιση των προμηθειών που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διανομή του εμβολίου Covid-19, εγείρει ανησυχίες σχετικά με τη διαφάνεια και το ενδεχόμενο για μια πιο εκσυγχρονισμένη αλλά λιγότερο υπεύθυνη διαδικασία στις συναλλαγές όπλων. Και φυσικά, αυτό υπογραμμίζει μια ευρύτερη στροφή προς τη στρατιωτικοποίηση εντός της ΕΕ, εν μέσω συζητήσεων σχετικά με τις επιπτώσεις της στη διαφάνεια και τη λογοδοσία.
Ταυτόχρονα, η Ευρωπαία Επίτροπος Ursula von der Leyen προσπαθεί να αναζωογονήσει τη διαδικασία επέκτασης της ΕΕ, ιδίως με την αναγνώριση της Ουκρανίας και της Μολδαβίας ως υποψήφιων χωρών. Ωστόσο, η κίνηση αυτή έχει προσελκύσει επικρίσεις, με τους επικριτές να την χαρακτηρίζουν ως "σήματα αρετής" λόγω της παρατεταμένης και περίπλοκης φύσης της διαδικασίας ένταξης, αμφισβητώντας την σκοπιμότητα και την ειλικρίνεια πίσω από τέτοιες χειρονομίες.
Επιπλέον, η φον ντερ Λάιεν τάσσεται υπέρ της υιοθέτησης της "ειδικής πλειοψηφίας" αντί της ομοφωνίας για τις αποφάσεις εξωτερικής πολιτικής, πρόταση που συνάντησε την αντίσταση όσων ανησυχούν για το ενδεχόμενο να αποδυναμώσει την εθνική κυριαρχία και να διαταράξει την ενότητα της ΕΕ. Αυτή η προτεινόμενη αλλαγή αποσκοπεί στον εξορθολογισμό των διαδικασιών λήψης αποφάσεων, αλλά προκαλεί ανησυχίες σχετικά με την ισορροπία μεταξύ της αποτελεσματικότητας και του σεβασμού της αυτονομίας των επιμέρους κρατών μελών.
Αποκαλέσαμε την Ούρσουλα επικίνδυνη, αλλά ο Πούτιν δε θεωρεί την Ούρσουλα επικίνδυνη. Τη θεωρεί χαζή.