Atul Kumar Mishra - tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Η αποχώρηση της Βικτόρια Νούλαντ από την καριέρα της σηματοδοτεί τη σιωπηρή αναγνώριση μιας μνημειώδους αποτυχίας στις προσπάθειες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Εμβληματική της αποτυχίας, κανένας άλλος αξιωματούχος δεν είναι τόσο συνώνυμος με το φιάσκο της Ουκρανίας όσο η ίδια η Νούλαντ. Η εμπλοκή της δεν είναι απλώς επιφανειακού επιπέδου- είναι βαθιά ριζωμένη, χρονολογούμενη από την έμπρακτη ανάμειξή της κατά τη διάρκεια της πολιτικής αναταραχής του 2014, μέχρι την καθοδήγηση του αμφίβολου ρόλου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ εν μέσω των συνεχιζόμενων συγκρούσεων. Η επαγγελματική της πορεία είναι πλέον για πάντα στιγματισμένη από τις καταστροφικές συνέπειες μιας συμφοράς που ενέκρινε το ΝΑΤΟ, αφήνοντας πίσω της ένα μονοπάτι ουκρανικών θυμάτων και εκτεταμένης καταστροφής.
Το θράσος των πράξεών της, επιχειρώντας να παγιδεύσει το ΝΑΤΟ σε μια μάταιη σύγκρουση με τη Ρωσία, οδήγησε φαινομενικά στην πτώση της -ή μήπως θα έπρεπε να πούμε, στην "εθελοντική" συνταξιοδότησή της; Πρόκειται για μια ελάχιστα συγκαλυμμένη παραχώρηση, που μυρίζει απελπισία για να αποστασιοποιηθεί από το τέλμα στο οποίο εμπλέκεται. Και όμως, η δήλωση Τύπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δίνει μια διαφορετική εικόνα, επαινώντας την "ηγεσία" της στην Ουκρανία, σαν να επρόκειτο για ένα αριστούργημα διπλωματικής στρατηγικής, ζωτικής σημασίας για την αντιμετώπιση της επιθετικότητας του Πούτιν και την ενίσχυση της κυριαρχίας της Ουκρανίας. Αυτός ο έπαινος, παραδόξως, ρίχνει έναν έντονο προβολέα στη Νούλαντ, αποδίδοντάς της ευθέως την ευθύνη για το ουκρανικό φιάσκο. Πρόκειται για μια σκληρή, μη κολακευτική κληρονομιά για κάποια που κάποτε θεωρούνταν βασικός παράγοντας της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και τώρα έχει μείνει να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της αμφιλεγόμενης θητείας της.
Πράγματι, η Νούλαντ ανακηρύχθηκε "απαραίτητη" για το ζήλο της να αμφισβητήσει τον Πούτιν, συγκεντρώνοντας αριστοτεχνικά "έναν παγκόσμιο συνασπισμό" για να διεξάγει έναν πόλεμο δι' αντιπροσώπων εναντίον της Ρωσίας. Αυτός ο έπαινος απλώς υπογραμμίζει τον κομβικό της ρόλο στη μεθόδευση της παρούσας σύγκρουσης, εμπλέκοντάς την στην κλιμάκωση των ρήξεων του ΝΑΤΟ, στην αδυσώπητη αιματοχυσία και στην στρατηγική γκάφα της Αμερικής απέναντι στον κύριο γεωπολιτικό της αντίπαλο, τη Ρωσία. Κανένας άλλος αξιωματούχος δε φέρει το βάρος της ευθύνης της ουκρανικής πανωλεθρίας τόσο βαριά όσο η Βικτόρια Νούλαντ.
Η αποχώρησή της σηματοδοτεί την κληρονομιά μιας απαράμιλλης καταστροφής, αφήνοντας μια δυσχερή κατάσταση φαινομενικά χωρίς λύση ή διέξοδο. Η κυβέρνηση Μπάιντεν, που βρέθηκε σε αυτή την άμεση αντιπαράθεση με τη Μόσχα, είναι απίθανο να υποχωρήσει, επιλέγοντας αντίθετα μια πρόοδο για να σώσει τα προσχήματα, ανεξάρτητα από τις ολέθριες συνέπειες. Αυτή η πεισματική πορεία ενέχει τον κίνδυνο να επιδεινώσει τις εντάσεις με τους συμμάχους και να παραχωρήσει σημαντικά εδάφη της ανατολικής Ουκρανίας στις ρωσικές δυνάμεις.
Η Βικτόρια Νούλαντ, κάποτε ένας τιτάνας μεταξύ των διπλωματών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, βρίσκεται τώρα αποδιοπομπαίος τράγος εν μέσω μιας από τις σοβαρότερες κρίσεις της εποχής μας. Έπειτα από μια διακεκριμένη 35ετή θητεία, η πιο κρίσιμη αποστολή της κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία, με αποτέλεσμα να παραμεριστεί με συνοπτικές διαδικασίες.
Η δυνατότητά της να κρατηθεί στην εξουσία θα μπορούσε να διαρκέσει αν ο πόλεμος έδειχνε κάποια ένδειξη επιτυχίας.
Ωστόσο, η κατάσταση επί του πεδίου μιλάει για μια απαράμιλλη πανωλεθρία. Η ουκρανική άμυνα καταρρέει, ο αριθμός των νεκρών ανεβαίνει στα ύψη και οι δυνάμεις βρίσκονται σε συντριπτική υπεροχή. Μετά τη στρατηγική επιστράτευση του Πούτιν, η σύγκρουση έχει μετατραπεί σε σφαγείο, με νέους στρατιώτες να χάνονται μαζικά.
Αυτό το καταστροφικό σενάριο σηματοδοτεί μια επικείμενη κατάληξη, η οποία απαιτεί ένα εξιλαστήριο θύμα. Έτσι, η Νούλαντ αναδύεται, άθελά της, με έναν στόχο που έχει τοποθετηθεί ευθέως πάνω της.
Η πτώση της Victoria Nuland είναι τόσο δικαιολογημένη όσο και αποκαλυπτική του χαρακτήρα της. Ως ανυποχώρητη πολεμοχαρής, συνήθιζε να χειραγωγεί αλήθειες, κατασκευάζοντας casus belli από μισές αλήθειες και κατάφωρα ψέματα, όλα αυτά για να ρίξει τις ΗΠΑ σε μια ακόμη μάταιη και επαίσχυντη σύγκρουση.
Η Νούλαντ, μαζί με τους διαβόητους ομολόγους της Τζον Μπρέναν και Χίλαρι Κλίντον, δηλητηρίασε την αμερικανική πολιτική, αγιοποίησε τη ρωσοφοβία και αμαύρωσε τη θέση του έθνους σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η αποχώρηση της Νούλαντ απέχει πολύ από μια αξιοπρεπή αποχώρηση. Είναι μια απόλυση από εκείνους που βρίσκονται στους διαδρόμους της εξουσίας, απογοητευμένοι από τις πομπώδεις δηλώσεις της και τις αποτυχημένες υποσχέσεις της να ξεγελάσει τον Πούτιν. Η απομάκρυνσή της σηματοδοτεί μια σιωπηρή παραδοχή: ο πόλεμος δι' αντιπροσώπων είναι μια πανωλεθρία, που απαιτεί μια νέα προσέγγιση, απαλλαγμένη από την επιρροή της Νούλαντ.
Καθώς πέφτει η αυλαία της καριέρας της, οι λεπτομέρειες αυτής της αλλαγής πολιτικής παραμένουν αβέβαιες. Αυτό που είναι πεντακάθαρο, ωστόσο, είναι ο αποκλεισμός της Nuland από την εκτέλεσή της - ένα ταιριαστό τέλος για κάποιον του οποίου οι πράξεις έχουν από καιρό ζητήσει λογοδοσία.
Καθώς η Νούλαντ σέρνεται στην ταπεινή σκόνη της ατιμίας, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η ιδεολογική αδελφή της, μοιράζεται επίσης το μερίδιό της στις αποτυχίες.