 |
| SΑUDI ΡRΕSS AGΕΝCY / ΑFΡ |
Η "Τρέλα του Μαρτίου" είναι ένα τέτοιο ΝΑΤΟϊκό πράγμα. Η δυτική στρατιωτική συμμαχία πυροδοτεί συστηματικά συγκρούσεις σε ξένες χώρες κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου μήνα, με πιο πρόσφατες τη Σερβία (1999), το Ιράκ (2003), τη Λιβύη (2011) και τη Συρία (2011). Στην τελευταία περίπτωση, χρειάστηκαν μερικά χρόνια για να εισβάλουν πραγματικά οι ΗΠΑ, αλλά οι κυρώσεις και η μυστική υποστήριξη των αντικυβερνητικών δυνάμεων άρχισαν αμέσως.
Από την Rachel Marsden, αρθρογράφο, πολιτικό στρατηγικό σύμβουλο και οικοδέσποινα ανεξάρτητων talk-shows στα γαλλικά και στα αγγλικά / RUSSIA TODAY / Παρουσίαση Freepen.gr
Θυμηθείτε τον Μπασάρ Άσαντ, τον πρόεδρο της Συρίας που απλά "έπρεπε να φύγει", σύμφωνα με όλους, από τον τότε πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου Ντέιβιντ Κάμερον και τον τότε υπουργό Εξωτερικών Τζον Κέρι μέχρι τον τότε υπουργό Εξωτερικών της Ιταλίας Πάολο Τζεντιλόνι Σιλβέρι. Τι απέγινε ο Άσαντ, τέλος πάντων; Αποδεικνύεται ότι εξακολουθεί να ζει μια ήσυχη ζωή ως πρόεδρος της Συρίας, και δύσκολα βρίσκει πια το όνομά του στο στόμα των ενθουσιωδών του ΝΑΤΟ για την αλλαγή καθεστώτος.
Σχεδόν μια δεκαετία μετά την οργάνωση μιας προπαγανδιστικής εκστρατείας για την υποστήριξη μιας εισβολής του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στη χώρα, ο ειδικός απεσταλμένος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τη σύγκρουση, ο πρέσβης Τζέιμς Τζέφρι, επιβεβαίωσε το 2020 πως οι ΗΠΑ δεν επιδιώκουν πλέον την απομάκρυνση του Άσαντ. Αντ' αυτού, είπε, ήθελαν να δουν "μια δραματική αλλαγή στη συμπεριφορά", θυμίζοντας τη μεταμόρφωση της Ιαπωνίας μετά τη ρίψη μερικών βομβών από τις ΗΠΑ εναντίον της κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Αυτή είναι μια μεγάλη αλλαγή πολιτικής. Αλλά μπορεί να εξηγηθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ένας άντρας που λατρεύει μια κοπέλα και τρώει πόρτα ξαφνικά αρχίζει να λέει στον κόσμο ότι έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν του άρεσε πραγματικά. Η στάση άλλαξε επειδή η Ουάσινγκτον δεν είχε άλλη επιλογή. Είχε δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα και απέτυχε.
Η αντισυριακή προπαγάνδα, που τώρα είναι σχεδόν ανύπαρκτη, ήταν επί χρόνια αμείλικτη. Μας έλεγαν ότι ο Άσαντ είχε απλώς χάσει τον έλεγχο της χώρας και πως οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους δεν μπορούσαν να διακινδυνεύσουν να έχουν τους τρομοκράτες του ISIS να κυκλοφορούν ως απειλή και να προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν ένα χαλιφάτο στη Συρία, επειδή ο Άσαντ απλώς δεν ήταν σε θέση να τους σταματήσει. Και όποτε προσπαθούσε, κατηγορούνταν βολικά για ανθρωπιστικά αδικήματα. Έτσι, φυσικά, έρχεται ο θείος Σαμ για να "βοηθήσει" να απαλλαγούμε από το ISIS, αλλά και από τον Άσαντ - εντελώς χωρίς ανθρωπιστικά ζητήματα, επειδή οι αμερικανικές βόμβες δεν είναι έτσι.
Στην πορεία, η CIA και το Πεντάγωνο ξόδεψαν δισεκατομμύρια δολάρια για την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό των "Σύριων ανταρτών", πολλοί από τους οποίους την κοπάνησαν για να ενταχθούν σε άλλες τζιχαντιστικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένων του ISIS και της Αλ Κάιντα, παίρνοντας μαζί τους τα λαμπερά νέα τους όπλα.
Εδώ υπάρχει ένας κραυγαλέος παραλληλισμός με την Ουκρανία, η οποία κινδυνεύει να ακολουθήσει μια παρόμοια πορεία με τη δυτική εμπλοκή και πατρονάρισμα. Ακόμη και πριν από την τρέχουσα σύγκρουση, ο Freedom House που συνδέεται με τη CIA και άλλοι είχαν αμφισβητήσει τον βαθμό στον οποίο οι ακροδεξιοί εξτρεμιστές έλεγχαν τη χώρα. Μεγάλα δυτικά μέσα ενημέρωσης δημοσίευαν κομμάτια που αναφέρονταν στο πρόβλημα των νεοναζί της Ουκρανίας. Φαίνεται λοιπόν ότι το ίδιο επιχείρημα θα μπορούσε μια μέρα να χρησιμοποιηθεί και για τον Ουκρανό πρόεδρο Βλαντιμίρ Ζελένσκι - πως έχει χάσει τον έλεγχο της χώρας από εξτρεμιστές. Και ακριβώς όπως η Δύση εκπαίδευσε εξτρεμιστές στη Συρία με το πρόσχημα της βοήθειας, έκανε ακριβώς το ίδιο πράγμα στην Ουκρανία, εκπαιδεύοντας και εξοπλίζοντας τους νεοναζί μαχητές του Αζόφ.
Τι απέγιναν λοιπόν αυτοί οι "Σύριοι αντάρτες", τέλος πάντων; Δεδομένου ότι ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν ήθελε μια φλεγόμενη φωλιά τζιχαντιστών ακριβώς δίπλα του, και γνωρίζοντας ακριβώς ποιοι ήταν αυτοί οι μαχητές από τότε που μια βάση του ΝΑΤΟ στην Τουρκία χρησίμευσε ως ορμητήριο για την αποστολή υποστήριξής τους, τελικά τους μετέφερε μαζικά με αεροπλάνο (υπολογίζεται ότι ήταν 18.000) για να πάνε να πολεμήσουν - και να πεθάνουν - σε έναν άλλο πόλεμο που το ΝΑΤΟ είχε επίσης ξεκινήσει στη Λιβύη. Έτσι, το πρόβλημα λύθηκε. Αλλά η κίνηση αυτή εγείρει ένα ερώτημα για το μέλλον της Ουκρανίας. Τι θα κάνουν όλοι οι δυτικά εκπαιδευμένοι νεοναζί όταν κατακαθίσει η σκόνη στην Ουκρανία, αν η Ρωσία δεν ολοκληρώσει τη διακηρυγμένη αποστολή της αποναζιστικοποίησης;
Ο πρώην επικεφαλής των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών Alain Juillet σημείωσε ότι τα τρομοκρατικά προβλήματα στη Συρία έτυχε να προκύψουν τρεις εβδομάδες μετά την επιλογή από τον Άσαντ το 2011 ενός ιρανο-ιρακινού αγωγού μέσω της Συρίας, αντί ενός αγωγού Σαουδικής Αραβίας-Κατάρ. Τα ανταγωνιστικά σχέδια αγωγών θα παρείχαν έναν τρόπο είτε στο Ιράν είτε στο Κατάρ να μεταφέρουν φυσικό αέριο στην Ευρώπη από το ιρανο-καταριανό κοίτασμα φυσικού αερίου South Pars/North Dome, εξαλείφοντας έτσι το υψηλό κόστος μεταφοράς του αερίου με δεξαμενόπλοια. Έτσι, το κίνητρο για την παρέμβαση ήταν πιθανότατα οικονομικό, όπως συμβαίνει συνήθως. Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία πως η Δύση ήθελε πάντα να ελέγξει τη Συρία ως μέσο περιορισμού του Ιράν.
Αυτό το σχέδιο όχι μόνο απέτυχε, αλλά και απέτυχε θεαματικά. Μέχρι το 2015, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος κάποια στιγμή ζύγιζε τη διεξαγωγή αεροπορικών επιδρομών στη χώρα, ζητούσε από τους συμμάχους της Συρίας, Ρωσία και Ιράν να συνεργαστούν με τις ΗΠΑ για την "επίλυση της σύγκρουσης". Δήλωσε ότι "πρέπει να αναγνωρίσουμε πως δεν μπορεί να υπάρξει, μετά από τόση αιματοχυσία, τόση σφαγή, επιστροφή στο προπολεμικό status quo". Οι ΗΠΑ είχαν περάσει από τη λειτουργία της αλλαγής καθεστώτος με τα όπλα στις φλόγες, στο να ζητούν "παρακαλώ πολύ" την άδεια των Σύριων συμμάχων τους, της Ρωσίας και του Ιράν, να τους βοηθήσουν να το κάνουν.
Τόσο το Ιράν όσο και η Ρωσία είχαν εισέλθει στρατιωτικά στη σύγκρουση κατόπιν αιτήματος της κυβέρνησης του Άσαντ για να βοηθήσουν στην σταθεροποίηση της χώρας, με τη Μόσχα να εισέρχεται για πρώτη φορά στην σκηνή όταν οι μάχες πλησίασαν πολύ κοντά στη βάση της για τον στόλο της Μαύρης Θάλασσας στην Ταρτούς. Έτσι, ουσιαστικά, η Ρωσία κλήθηκε να βοηθήσει να καθαρίσει το χάος που οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ είχαν δημιουργήσει στη χώρα. Και το Δεκέμβριο του 2018, όταν ρώτησα τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν στην ετήσια συνέντευξη Τύπου του αν ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ είχε δίκιο για την ήττα του ISIS στη Συρία, συμφώνησε.
Έτσι, ο Τραμπ απέσυρε τα στρατεύματα των ειδικών δυνάμεων των ΗΠΑ που είχαν αναπτυχθεί στη χώρα και δήλωσε ότι η Αμερική θα συνεχίσει να βρίσκεται εκεί όπου υπάρχει πετρέλαιο, στις ανατολικές πετρελαιοπηγές της Συρίας. "Η αποστολή μας είναι η διαρκής ήττα του ISIS", δήλωσε ο επικεφαλής του Πενταγώνου, προσπαθώντας να αναδιατυπώσει την ωμή παραδοχή του Τραμπ. Ναι, σωστά - επειδή δεν αρκεί το γεγονός πως το ISIS δεν αποτελεί πλέον πραγματικό πρόβλημα. Ο θείος Σαμ πρέπει να παραμείνει εδώ για να βεβαιωθεί ότι δε θα επιστρέψουν ποτέ ξανά, ποτέ ξανά. Υποθέτω πως δεν υπάρχει περίπτωση απλά να πάμε σπίτι και να χαλαρώσουμε με μερικές μπύρες και να περιμένουμε να δούμε αν θα είναι πραγματικά πρόβλημα στο μέλλον; Όχι! Όχι όταν έχουν επενδυθεί τόσα πολλά για την εγκαθίδρυση ενός στρατιωτικού αποτυπώματος στη χώρα, το οποίο τυχαίνει να βρίσκεται ακριβώς πάνω στον μεγαλύτερο σωρό φυσικών πόρων της Συρίας - το είδος που αποτελεί θέμα των εκθέσεων της διεύθυνσης πληροφοριών της CIA τουλάχιστον από το 1986. Τον Δεκέμβριο του 2023, ο υπουργός πετρελαίου της Συρίας Firas Hassan Kaddour υπενθύμισε το σχέδιο για την "απελευθέρωση" των πετρελαιοπηγών από την αμερικανική κατοχή.
Η ειρήνη στη Συρία κατέστη δυνατή μόνο χάρη στη βοήθεια της Ρωσίας για την εξάλειψη των ταραχοποιών. Έχει σκεφτεί ο Ζελένσκι πώς θα μπορούσε να μοιάζει το δικό του μέλλον, αν η Ρωσία δεν καταφέρει να κάνει το ίδιο στην Ουκρανία - και ότι ίσως η επίτευξη των στόχων της Ρωσίας να μην ήταν στην πραγματικότητα το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί; Ο Ουκρανός πρόεδρος κατηγορείται ήδη για "εδραίωση της εξουσίας", από τα μέσα ενημέρωσης που υποστηρίζονται από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, και έχει ακυρώσει τις προεδρικές εκλογές. Αν δεν καταφέρει να ελέγξει τους κουκουλοφόρους, όπως αυτούς στο περιφερειακό συμβούλιο της Τερνόπολης που είναι απασχολημένοι με την απονομή βραβείων με το όνομα διάσημων Ουκρανών ναζί σε άλλους διάσημους Ουκρανούς ναζί, τότε είναι ώριμος για την αντιμετώπιση του Άσαντ. Και αν είναι πολύ σκληρός μαζί τους, τότε κινδυνεύει να κατηγορηθεί, όπως ο Άσαντ, για αντιδημοκρατική βαρβαρότητα. Και τουλάχιστον, η "νίκη" της Ουκρανίας σημαίνει ότι ο Ζελένσκι θα πρέπει να αφήσει τους νέους του φίλους να κρέμονται και να παίρνουν ό,τι θέλουν για όσο θέλουν - όπως αποδεικνύει η περίπτωση της Συρίας. Η Δύση έχασε στη Συρία και ακόμα δεν θέλει να πάει σπίτι της. Φανταστείτε να είχε πράγματι τη δυνατότητα να έχει ελεύθερη διοίκηση του τόπου. Ίσως υπάρχει κάτι χειρότερο από μια ρωσική "νίκη" για την Ουκρανία: Μόνιμοι κατακτητές που χρησιμοποιούν τη φιλία ως πρόσχημα για να μείνουν και να απομυζούν τη χώρα.