 |
| Photo: Public domain |
Eduardo Vasco - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι πολιτικές του είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο Πούτιν είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για την ανάσυρση της Ρωσίας από τη λάσπη στην οποία την έριξαν οι ίδιοι άνθρωποι που της επιτίθενται σήμερα. Μόνο όσοι έζησαν την τρομερή δεκαετία του '90 γνωρίζουν πώς ήταν η Ρωσία πριν από τον Πούτιν, με την πλήρη καταστροφή της οικονομίας και την άνευ προηγουμένου ανθρώπινη υποβάθμιση. Και πολλοί από αυτούς γνωρίζουν ότι οι πραγματικοί ένοχοι είναι οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, πρώτα απ' όλα οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες προσπάθησαν να υποδουλώσουν τη Ρωσία και σήμερα δεν μπορούν να αποδεχτούν αυτή τη φανταστική ανάκαμψη.
Αλλά ο Πούτιν κατάφερε να ανοικοδομήσει τη Ρωσία μόνο επειδή εφάρμοσε μια αριστοτεχνική πολιτική. Ένωσε γύρω από το σχέδιό του διαφορετικούς ιδεολογικούς τομείς, από τους υπερσυντηρητικούς και ακροδεξιούς μοναρχικούς που νοσταλγούν τον τσαρισμό μέχρι τους ορθόδοξους κομμουνιστές που είναι φανατικοί του Γιόζεφ Στάλιν.
Ως εκ τούτου, οι περισσότεροι άνθρωποι που εξετάζουν τη σημερινή Ρωσία είναι μπερδεμένοι από τη φύση της πολιτικής του Πούτιν. Υπάρχουν εκείνοι που τον αποκαλούν φασίστα και υπάρχουν και εκείνοι που τον αποκαλούν κομμουνιστή. Το θέμα είναι ότι ο Πούτιν γνωρίζει πολύ καλά τα συναισθήματα και την ψυχολογία του ρωσικού λαού. Το αίσθημα της οικογένειας και της διατήρησης των παραδοσιακών εθίμων είναι βαθιά ριζωμένο στον απλό πληθυσμό, γεγονός που του προσδίδει συντηρητικό χαρακτήρα. Ταυτόχρονα, τα 70 χρόνια σοβιετικής κυριαρχίας ξύπνησαν την πολιτική του συνείδηση για την οικοδόμηση ενός κολεκτιβιστικού, δίκαιου και ισότιμου κράτους.
Το νεοφιλελεύθερο σοκ της δεκαετίας του 1990 διέλυσε τόσο την παραδοσιακή οικογένεια όσο και το κράτος πρόνοιας. Οι Ρώσοι ένιωσαν την ατυχία περισσότερο από κάθε άλλο λαό, αν και βλέπουμε πως ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες, χώρα του φιλελεύθερου καπιταλισμού εδώ και 150 χρόνια, εκατομμύρια πολίτες εξοργίστηκαν από τις επιθέσεις στην ποιότητα ζωής τους. Στην πραγματικότητα, ο καπιταλισμός είναι κυρίως υπεύθυνος για την καταστροφή της οικογένειας και των παραδοσιακών αξιών, οι οποίες είχαν γίνει σεβαστές κατά τη σοβιετική περίοδο και, σε κάποιο βαθμό, κατά τη διάρκεια του κράτους πρόνοιας στις δυτικές χώρες.
Ο κύριος λόγος, ωστόσο, για την ακραία δημοτικότητα του Πούτιν και την ενοποίηση τόσο διαφορετικών τομέων της κοινωνίας, έγκειται στον εντοπισμό του προσώπου που είναι κυρίως υπεύθυνο για την αποσύνθεση αυτή. Οι Ρώσοι συνειδητοποιούν ότι προκλήθηκε από την καταπίεση της Ρωσίας από το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Και ο ενωτικός άξονας της ρωσικής κοινωνίας είναι ο αγώνας για ανεξαρτησία και οριστική εθνική απελευθέρωση ενάντια σε αυτή την ιμπεριαλιστική καταπίεση. Αυτό υπάρχει σε όλες τις ομιλίες του Πούτιν και τόσο οι δεξιοί όσο και οι αριστεροί Ρώσοι δηλώνουν πως αυτός είναι ο μεγάλος αγώνας της χώρας τους. Αυτό έγινε πολύ σαφές από την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία.
Αλλά η λαϊκή υποστήριξη δεν είναι αρκετή για να εφαρμόσει ένας ηγέτης με επιτυχία την πολιτική του. Χρειάζεται αποφασιστικότητα και πραγματισμός. Οι αφελείς προκαταλήψεις, οι παιδαριώδεις πεποιθήσεις και η παθητικότητα απέναντι στον εχθρό θα οδηγήσουν στην ήττα του σχεδίου σας. Ο Πούτιν, όπως κάθε θνητός -και όπως κάθε εθνικιστής πολιτικός, με την έννοια ότι έχει ιδέες και σχέδια που συνάδουν με τα συμφέροντα μιας εθνικής αστικής ελίτ- καθοδηγήθηκε αρχικά από τον εμπειρισμό, για να ανακαλύψει πως ήταν αφελής και έκανε λάθος πιστεύοντας ότι οι εχθροί του θα γίνουν φίλοι.
Συνειδητοποιώντας ότι δεν υπήρχαν πολλές εναλλακτικές λύσεις για την πρόοδο της πολιτικής του, εγκατέλειψε σταδιακά την πίστη του στη συνεργασία με τις αυτοκρατορικές δυνάμεις. Αυτό δε θα έπρεπε να γίνει μόνο από την άποψη της εξωτερικής πολιτικής, αλλά κυρίως στο εσωτερικό. Η περίοδος Γέλτσιν έδειξε πως το ρωσικό κράτος ήταν μολυσμένο με ξένους πράκτορες, οι οποίοι είχαν διεισδύσει στη σοβιετική εποχή. Ο Πούτιν εφάρμοσε μια εκκαθάριση αυτών των πρακτόρων και εξόπλισε το κράτος με έμπιστους ανθρώπους, κατέστειλε τη φιλοϊμπεριαλιστική αντιπολίτευση και προχώρησε σε συμφωνία με τη ρωσική εθνική αστική τάξη (τους περίφημους "ολιγάρχες") και την εργατική τάξη της χώρας, γιατί αυτοί είναι οι τομείς των οποίων τα συμφέροντα έρχονται σε αντίθεση με αυτά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ο ενιαίος αγώνας αυτών των τάξεων είναι ο μόνος που μπορεί να προστατεύσει τη χώρα από την ξένη κυριαρχία. Αυτή ήταν -και εξακολουθεί να είναι- η άποψη του Πούτιν.
Μια άποψη που, μέχρι στιγμής, έχει αποδειχθεί εν μέρει αληθινή. Η ανάκαμψη και η επιτυχία της Ρωσίας το δείχνουν αυτό. Όμως πολλοί Ρώσοι συμφωνούν ότι υπάρχει ακόμη δουλειά που πρέπει να γίνει για να εκκαθαριστεί ο κρατικός μηχανισμός από την πέμπτη φάλαγγα. Υπάρχει ακόμη μέσα στην κρατική γραφειοκρατία, σε θέσεις λήψης αποφάσεων, όπως το κοινοβούλιο, οι ένοπλες δυνάμεις και οι περιφερειακές οντότητες. Υπάρχει, πάνω απ' όλα, στους λεγόμενους τομείς της κοινωνίας των πολιτών, ιδιαίτερα στη μεσαία τάξη και την αστική τάξη. Παρόλο που ο Πούτιν έχει 87% λαϊκή υποστήριξη - όπως εκφράζεται στις δημοσκοπήσεις - υπάρχουν ακόμα πολλοί που θα ήθελαν να δουν τη Ρωσία υποταγμένη στις ΗΠΑ, ακόμα και αν δεν το παραδέχονται δημόσια ή συνειδητά.
Αυτή η νέα εντολή θα μπορούσε να δώσει στον Πούτιν την ευκαιρία να συντρίψει αυτούς τους τομείς που είναι κάπως υπολειμματικοί, αλλά επικίνδυνοι λόγω των ξένων διασυνδέσεών τους.