 |
| pixabay / Tumisu |
Alexander G. Markovsky - americanthinker.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Με την πάροδο των ετών, ο Γκορμπατσόφ, ο Γέλτσιν και ο Πούτιν προειδοποίησαν επανειλημμένα ότι η Μόσχα δεν θα ανεχόταν τη συνέχιση της "Drang nach Osten" ("Οδήγηση προς τα ανατολικά") του ΝΑΤΟ, ιδίως την ένταξη της Ουκρανίας και την επακόλουθη εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων του ΝΑΤΟ κατά μήκος των ρωσικών συνόρων.
Στις 25 Φεβρουαρίου 2024, οι New York Times δημοσίευσαν ένα άρθρο που επιβεβαίωνε τους φόβους της Μόσχας. Το άρθρο αποκάλυπτε πως οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες όχι μόνο έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη λήψη αποφάσεων της Ουκρανίας σε καιρό πολέμου, αλλά επίσης δημιούργησαν και χρηματοδότησαν προηγμένα κέντρα κατασκοπείας διοίκησης και ελέγχου πολύ πριν από τη ρωσική εισβολή στις 24 Φεβρουαρίου 2022.
Η εφημερίδα αποκάλυψε πώς, κατά την τελευταία δεκαετία, η CIA λειτούργησε ένα δίκτυο δώδεκα βάσεων στην Ουκρανία. Οι βάσεις αυτές, οι οποίες επιτρέπουν την υποκλοπή των ρωσικών στρατιωτικών επικοινωνιών και την παρακολούθηση κατασκοπευτικών δορυφόρων, χρησιμοποιούνται για την εκτόξευση και παρακολούθηση επιθέσεων με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και πυραύλους στο ρωσικό έδαφος. Με τις αμερικανικές εγκαταστάσεις βιολογικών όπλων διάσπαρτες σε όλη την Ουκρανία, είναι κατανοητό ότι η Μόσχα το αντιλαμβάνεται ως σημαντική απειλή για την εθνική ασφάλεια της Ρωσίας.
Θα δέχονταν οι Ηνωμένες Πολιτείες την παρουσία ρωσικών στρατιωτικών βάσεων στα σύνορά τους; Για την ακρίβεια, δεν τις δέχονταν ούτε 1.500 μίλια από τα σύνορά τους. Το 1983, ο πρόεδρος Ρέιγκαν διέταξε την εισβολή στη Γρενάδα λόγω ανησυχιών ότι η κατασκευή ενός αεροδρομίου από τους Κουβανούς θα μπορούσε ενδεχομένως να χρησιμοποιηθεί από τις σοβιετικές δυνάμεις.
Είναι ουσιώδες να σημειωθεί πως η υπόθεση του Πούτιν ήταν πολύ πιο πειστική από εκείνη του Ρέιγκαν. Σε αντίθεση με την Ουκρανία, η Γρενάδα δεν είχε κοινά σύνορα με τις Ηνωμένες Πολιτείες και δεν υπήρχε ρωσική στρατιωτική παρουσία στη Γρενάδα, καθιστώντας τις ανησυχίες του Ρέιγκαν ως επί το πλείστον υποθετικές. Αξίζει να αναφερθεί ότι, παρά την αμφίβολη αιτιολόγηση της αμερικανικής εισβολής, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν χαρακτηρίστηκαν ως επιτιθέμενες, ούτε ο Ρόναλντ Ρέιγκαν ως εγκληματίας πολέμου.
Στην πραγματικότητα, ο Πούτιν προσπάθησε να αποφύγει τη σημερινή σύγκρουση. Στις 7 Σεπτεμβρίου 2023, όπως δήλωσε ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ σε συνεδρίαση κοινής επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου: "Ο πρόεδρος Πούτιν δήλωσε το φθινόπωρο του 2021, και στην πραγματικότητα έστειλε ένα σχέδιο συνθήκης που ήθελαν να υπογράψει το ΝΑΤΟ, να υποσχεθεί ότι δε θα υπάρξει άλλη διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Αυτό ήταν αυτό που μας έστειλε. Και [αυτό] ήταν προϋπόθεση για να μην εισβάλει [sic] στην Ουκρανία. Φυσικά δεν το υπογράψαμε αυτό".
Η γεωγραφική ευπάθεια της Ρωσίας απασχολεί τους Ρώσους ηγέτες από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου. Ο Στόλτενμπεργκ θα έπρεπε να έχει υπόψη του τις ευαισθησίες της Ρωσίας, αν ήθελε να αποφύγει μια σύγκρουση.
Ο Στόλτενμπεργκ δε διευκρίνισε γιατί δεν αποδέχθηκε το σχέδιο συνθήκης, γιατί δεν συνεχίστηκαν οι διαπραγματεύσεις ή γιατί δε διερευνήθηκαν όλες οι εναλλακτικές λύσεις της σύγκρουσης. Τελικά, η απροθυμία του να εμπλακεί σε συνομιλίες έθεσε το θέμα πέρα από τη δύναμη της διπλωματίας.
Η διπλωματία δεν είχε την ευκαιρία, επειδή το ΝΑΤΟ έπρεπε να αποκαταστήσει την εικόνα του και να επικυρώσει τη συνέχιση της ύπαρξής του μετά από 30 χρόνια αποτυχίας. Η επιδίωξη της "οικοδόμησης εθνών" - αντικατάσταση της αυταρχικής σταθερότητας με δημοκρατία σε χώρες που δεν συμμορφώνονται με τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων - δεν έχει επιτύχει τίποτα από τα δύο. Αντίθετα, έχει οδηγήσει στην απώλεια εκατομμυρίων ζωών και στην καταστροφή πολλών χωρών.
Επιπλέον, μετά την καταστροφική υποχώρηση του 2021 από το Αφγανιστάν, η συμμαχία έχασε τον αντίπαλο που για καιρό καθόριζε τον σκοπό της. Δεδομένου πως μια στρατιωτική συμμαχία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αντίπαλο, η ανάγκη του ΝΑΤΟ για έναν αξιόπιστο εχθρό ήταν μια υπαρξιακή ανάγκη. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία θα μπορούσε να δημιουργήσει την αντίληψη μιας κοινής απειλής και να παρουσιάσει το ΝΑΤΟ ως απαραίτητο πυλώνα της παγκόσμιας ασφάλειας, ειδικά αν το ΝΑΤΟ αναδεικνυόταν νικητής.
Σε αυτή την περίπτωση, οι Ευρωπαίοι δεν είχαν την ικανότητα να ζητήσουν ανεξάρτητα εκδίκηση για τις αιώνες στρατιωτικών ηττών και ταπεινώσεων στα χέρια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Μετά την πτώση της αυτοκρατορίας, η Σοβιετική Ένωση διέκρινε μια ευκαιρία για αντίποινα χωρίς άμεση στρατιωτική εμπλοκή.
Επιπλέον, για τον πρόεδρο Μπάιντεν, ο οποίος ήθελε απεγνωσμένα να ξεφύγει από την καταστροφή του Αφγανιστάν, μια νικηφόρα σύγκρουση θα αποτελούσε κομβική στιγμή στην προεδρία του. Επιπλέον, δεν έκρυψε ποτέ ότι φιλοδοξούσε να επιφέρει αλλαγή στην ηγεσία της Μόσχας.
Και, φυσικά, υπήρχε και η Ουκρανία. Ποτέ στο πεδίο των διεθνών σχέσεων δεν υπήρξε κράτος που να ενεργεί με τόση συνέπεια ενάντια στα εθνικά του συμφέροντα. Έθεσε τον εαυτό της σε σοβαρό κίνδυνο όταν ανακοίνωσε την πρόθεσή της να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ το 2004, παραβιάζοντας τη Συνθήκη Φιλίας μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσικής Ομοσπονδίας του 1997. Η Συνθήκη αυτή ασχολήθηκε ειδικά με την ουκρανική ουδετερότητα, αναφέροντας στο τμήμα 6, σελίδα 148:
Κάθε Υψηλό Συμβαλλόμενο Μέρος απέχει από τη συμμετοχή ή την υποστήριξη οποιωνδήποτε ενεργειών που στρέφονται κατά του άλλου Υψηλού Συμβαλλόμενου Μέρους και δε συνάπτει συνθήκες με τρίτες χώρες κατά του άλλου Μέρους. Κανένα από τα συµβαλλόµενα µέρη δεν επιτρέπει να χρησιµοποιείται το έδαφός του εις βάρος της ασφάλειας του άλλου συµβαλλόµενου µέρους.
Οι ηγέτες της Ουκρανίας δεν κατάλαβαν ποτέ πως η Μόσχα θεωρούσε τη συνθήκη αυτή ως βασικό στοιχείο της ασφάλειας της Ρωσίας και δε θα επέτρεπε στην Ουκρανία να παραβιάσει τους όρους της ατιμώρητα. Ο Ζελένσκι θα μπορούσε να είχε αποφύγει τον πόλεμο παραιτούμενος από το αίτημα ένταξης στο ΝΑΤΟ και ικανοποιώντας τις απαιτήσεις της Μόσχας, σώζοντας έτσι τη χώρα από την καταστροφή. Ωστόσο, οι διεφθαρμένοι ηγέτες στο Κίεβο καθοδηγούνταν από την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια και επιδίωκαν τη σύγκρουση για προσωπικό όφελος.
Η αλήθεια στην πολιτική περιλαμβάνει διάφορες απόψεις και αναλύσεις, οι οποίες συχνά επηρεάζονται από το ιδεολογικό υπόβαθρο του καθενός. Ωστόσο, τα γεγονότα έχουν σημασία.
Τα προηγούμενα γεγονότα καταδεικνύουν ένα κοινό κυρίαρχο συμφέρον μεταξύ της ηγεσίας του ΝΑΤΟ, των κρατών μελών του και της Ουκρανίας για την υποκίνηση της εισβολής, αν και για διαφορετικούς λόγους. Η Ρωσία ήταν το μόνο μέρος που προσπάθησε να αποτρέψει τη σύγκρουση.