Atul Kumar Mishra - tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Η σημερινή ειρήνη της Αρμενίας με τους γείτονές της έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη συνεχιζόμενη σύγκρουση μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας. Αυτή η διάκριση εγείρει ερωτήματα σχετικά με τη λογική πίσω από τις προετοιμασίες της Αρμενίας και του ΝΑΤΟ για πιθανές εχθροπραξίες, όταν δεν υπάρχουν προφανείς διαφορές με άλλα έθνη. Σε αντίθεση με την Ουκρανία, η οποία έχει λάβει "εγγυήσεις ασφαλείας" από πολλά μέλη του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων υποσχέσεων στρατιωτικής υποστήριξης σε περίπτωση νέας σύγκρουσης με τη Ρωσία, η κατάσταση της Αρμενίας είναι σαφώς διαφορετική. Οι συμφωνίες αυτές με την Ουκρανία αποτελούν επέκταση της προηγούμενης υποστήριξης και έχουν παρουσιαστεί από το Κίεβο ως σημαντικές στρατιωτικοστρατηγικές εξελίξεις, παρά τη συνέχειά τους με τις υφιστάμενες πολιτικές.
Το πλαίσιο της Αρμενίας αποκλίνει σημαντικά από εκείνο της Ουκρανίας λόγω της έλλειψης ενεργών συγκρούσεων και της περίπλοκης σχέσης της με το ΝΑΤΟ. Παρά το γεγονός ότι επίσημα είναι μέλος του υπό ρωσική ηγεσία Οργανισμού του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας (CSTO) και πως ανεπίσημα έχει αναστείλει τη συμμετοχή της, η Ρωσία διαβεβαίωσε την Αρμενία για τις αμοιβαίες αμυντικές της δεσμεύσεις σε περίπτωση που απειληθεί η κυριαρχία της. Η γεωγραφική πρόκληση του γεγονότος ότι η Αρμενία είναι αποκλεισμένη από την ξηρά περιπλέκει περαιτέρω την πιθανή υποστήριξη από το ΝΑΤΟ, παρόμοια με αυτή που έλαβε η Ουκρανία.
Περιπλέκοντας περαιτέρω τα πράγματα, η Αρμενία θεωρεί την Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, ως δυνητική απειλή. Η υλικοτεχνική υποστήριξη της Αρμενίας στρατιωτικά είναι γεμάτη δυσκολίες, καθώς είναι απίθανο η Τουρκία, που διαθέτει τη δεύτερη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ, να διευκολύνει τη μεταφορά όπλων μέσω του εδάφους της ενάντια στα δικά της συμφέροντα. Η εφικτή εναλλακτική λύση θα περιλάμβανε διαδρομές μέσω της Μαύρης Θάλασσας και της Γεωργίας, στρατηγικές που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν μόνο σε καιρό ειρήνης και θα απαιτούσαν προηγούμενη αποθήκευση σε αυτές τις περιοχές. Το σενάριο αυτό αναδεικνύει τις ξεχωριστές στρατηγικές και γεωπολιτικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Αρμενία στο πλαίσιο της ασφάλειας και των διεθνών σχέσεών της, αποκλίνοντας σημαντικά από την κατάσταση στην Ουκρανία.
Η αφήγηση γύρω από την επιδίωξη της Αρμενίας για "εγγυήσεις ασφαλείας" από το ΝΑΤΟ είναι ενδιαφέρουσα, ιδίως δεδομένης της τρέχουσας ειρηνικής κατάστασης με τους γείτονές της και της πρόσφατης σύγκρουσης με το Αζερμπαϊτζάν. Η εικασία ότι η Αρμενία επιδιώκει αυτές τις εγγυήσεις λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης στην προστασία της Ρωσίας εγείρει φρύδια. Αυτή η αναζήτηση εγγυήσεων θα μπορούσε να υποδηλώνει το πιθανό ενδιαφέρον της Αρμενίας να μεταβεί από τον Οργανισμό του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας (CSTO) σε μια στενότερη ευθυγράμμιση με το ΝΑΤΟ, παρά τις αντίθετες επίσημες δηλώσεις. Η λογική πίσω από μια τέτοια κίνηση έχει τις ρίζες της στις πρόσφατες στρατιωτικές προκλήσεις της Αρμενίας και στο πολύπλοκο γεωπολιτικό τοπίο στο οποίο κινείται.
Η πρόθεση πίσω από την αναζήτηση των εγγυήσεων ασφαλείας του ΝΑΤΟ θα μπορούσε να είναι να διευκολύνει μια ομαλότερη αλλαγή στις στρατηγικές συμμαχίες της Αρμενίας, αντικατοπτρίζοντας την de facto σχέση της Ουκρανίας με το ΝΑΤΟ, αν και χωρίς το άμεσο σκηνικό της σύγκρουσης. Αυτή η προληπτική προετοιμασία για πιθανές μελλοντικές συγκρούσεις, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν άμεσες εδαφικές διαφορές, υποδηλώνει μια στρατηγική τοποθέτηση και όχι μια άμεση απάντηση στην επιθετικότητα. Το συμπέρασμα είναι πως η Αρμενία και το ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να εξετάζουν μέτρα για να ενισχύσουν τη γεωπολιτική τους θέση, ενδεχομένως εις βάρος του Αζερμπαϊτζάν.
Η κατάσταση αυτή οδηγεί σε ένα σύνθετο πλέγμα στρατηγικών λανθασμένων υπολογισμών, όπου η Αρμενία, που ενδεχομένως αισθάνεται στριμωγμένη μετά τις πρόσφατες απώλειες στις συγκρούσεις, θα μπορούσε να επιδιώξει να ενισχύσει τη θέση της μέσω συμμαχιών. Το θεωρητικό σενάριο μιας σύγκρουσης με το Αζερμπαϊτζάν, με το πρόσχημα της "αυτοάμυνας", θα μπορούσε να αποτελέσει δραματική στροφή στη δυναμική της ασφάλειας της περιοχής. Το Αζερμπαϊτζάν, αναγνωρίζοντας τη σοβαρότητα αυτών των ελιγμών, επιθυμεί διακαώς την οριοθέτηση των συνόρων για να προλάβει οποιαδήποτε δικαιολογία για αναζωπύρωση των εχθροπραξιών. Το υποβόσκον ρεύμα αυτών των εξελίξεων παραπέμπει σε μια λεπτή ισορροπία δυνάμεων, εθνικές φιλοδοξίες και τη σκιά εξωτερικών επιρροών που διαμορφώνουν το μέλλον της περιφερειακής σταθερότητας. Μια τέτοια βεβαρημένη πορεία υπογραμμίζει τον περίπλοκο χορό της διπλωματίας, της ασφάλειας και της επιδίωξης των εθνικών συμφερόντων σε έναν κόσμο όπου οι συμμαχίες και οι εγγυήσεις παίζουν καθοριστικό ρόλο.