Atul Kumar Mishra - tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Η δυτική στρατηγική για τη σύγκρουση στην Ουκρανία έχει φτάσει σε κομβικό σημείο, με την οικονομική υποστήριξη να υπερβαίνει πλέον το κόστος του Σχεδίου Μάρσαλ, προσαρμοσμένο στον πληθωρισμό. Με περισσότερα από 200 δισεκατομμύρια δολάρια να έχουν δαπανηθεί, το βάρος της συνεχιζόμενης χρηματοδότησης είναι προφανές. Το πρόσφατο πακέτο 50 δισεκατομμυρίων ευρώ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εν μέσω εσωτερικής αντίστασης και αυξανόμενου σκεπτικισμού για τον πόλεμο που τροφοδοτείται από την κρίση κόστους ζωής, αναδεικνύει τις αυξανόμενες ανησυχίες.
Επιπλέον, η σύγκρουση έχει αποδυναμώσει την στρατηγική στάση της Ευρώπης, μειώνοντας τις ελπίδες για αυτονομία και βαθαίνοντας την εξάρτηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μια εξάρτηση που δεν έχει παρατηρηθεί από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η κατάσταση αυτή έχει αφήσει την Ευρώπη εκτεθειμένη, θέτοντας υπό αμφισβήτηση τη σταθερή υποστήριξη προς την Ουκρανία εν μέσω σημαντικών στρατηγικών και οικονομικών πιέσεων.
Η απόρριψη των διπλωματικών λύσεων από τους Ευρωπαίους ηγέτες, ιδιαίτερα αξιοσημείωτη στις εκκλήσεις του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν για περισσότερη στρατιωτική υποστήριξη προς την Ουκρανία, αναδεικνύει την αποσύνδεση από την στρατηγική πραγματικότητα. Η αντιλαμβανόμενη απειλή από τη Ρωσία εμφανίζεται υπερβολική, εγείροντας αμφιβολίες σχετικά με την τρέχουσα προσέγγιση.
Η ακλόνητη υποστήριξη της ΕΕ προς την Ουκρανία δεν αντανακλά μόνο στρατηγικά συμφέροντα, αλλά υποδηλώνει μια βαθύτερη ώθηση προς μια ενιαία ευρωπαϊκή ταυτότητα, παρόμοια με τις "Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης". Η προσέγγιση αυτή χρησιμοποιεί την κατάσταση της Ουκρανίας για να ενισχύσει την κυριαρχία και την ολοκλήρωση της ΕΕ, δίνοντας έμφαση στην πολιτική ενότητα έναντι των άμεσων στρατηγικών αναγκών. Αναδεικνύει την προσπάθεια της ΕΕ να δημιουργήσει μια συλλογική ταυτότητα, απαραίτητη για τη νομιμοποίησή της, μέσω κοινών αξιών και αφηγήσεων, παρά την έλλειψη ενός ενιαίου ιστορικού ευρωπαϊκού "demo". Η προσπάθεια για την οικοδόμηση ενός ευρωπαϊκού υπερκράτους στηρίζεται έτσι στην καλλιέργεια μιας νέας, αφηρημένης πολιτικής ταυτότητας, μια απομάκρυνση από την παραδοσιακή εθνότητα προς μια κοινότητα που ορίζεται από φιλελεύθερες, κοσμοπολίτικες αρχές. Η στρατηγική αυτή αντιπροσωπεύει μια σημαντική αλλαγή στα θεμέλια της κρατικής πολιτικής της ΕΕ, με στόχο να ξεπεραστούν οι προκλήσεις της ενοποίησης μιας ποικιλόμορφης ηπείρου κάτω από μια ενιαία πολιτική και πολιτιστική ομπρέλα.
Η στάση της ΕΕ στη σύγκρουση Ουκρανίας-Ρωσίας αναδεικνύει τη στρατηγική της διαμόρφωση της Ουκρανίας ως εμβλήματος των "ευρωπαϊκών αξιών", όπως η ελευθερία και η δημοκρατία, σε άμεση αντίθεση με τη Ρωσία. Αυτή η αφήγηση, που αναδεικνύει την Ουκρανία ως φάρο ηθικής εξουσίας, ευθυγραμμίζεται με τα ευρωπαϊκά ιδεώδη. Η έμφαση της ΕΕ στη θυματοποίηση, εμπνευσμένη από τις απόψεις του Νίτσε για τη νεωτερικότητα και την καταπίεση, τοποθετεί την υπεράσπιση των καταπιεσμένων ως βασική αρχή της κρατικής τεχνικής, νομιμοποιώντας τον ρόλο των ευρωπαϊκών ελίτ ως προστάτες και πρωταθλητές αυτών των αξιών.
Η αφήγηση της ΕΕ γύρω από την Ουκρανία χρησιμεύει ως ακρογωνιαίος λίθος για ένα ευρύ φάσμα πολιτικών που αποσκοπούν στην καλλιέργεια μιας νέας, κοσμοπολίτικης ευρωπαϊκής ταυτότητας, χρησιμοποιώντας στρατηγικά τη δυσχερή θέση της Ουκρανίας για να υπογραμμίσει τη δέσμευση για οικουμενικές αξίες και κοινωνική δικαιοσύνη. Η προσέγγιση αυτή επιδιώκει να διαμορφώσει ένα ενιαίο ευρωπαϊκό ήθος, παραμερίζοντας τη Ρωσία, ενώ παράλληλα περιηγείται στις πολυπλοκότητες των ποικίλων ιστορικών ταυτοτήτων της Ευρώπης. Η οραματιζόμενη ευρωπαϊκή ταυτότητα, που προωθεί μια υπερεθνική κοινότητα, αξιοποιεί τον ουκρανικό αγώνα ως μυθικό θεμέλιο για την ενότητα της ΕΕ, επαναπροσδιορίζοντας τις παραδοσιακές έννοιες της εθνότητας προς μια συλλογική ταυτότητα που επικεντρώνεται στην υπέρβαση της καταπίεσης.
Αυτή η ευθυγράμμιση με την Ουκρανία, ωστόσο, παρουσιάζει ένα αίνιγμα για την Ευρώπη. Η σθεναρή υποστήριξη της ΕΕ επικρίνεται ως ένα λάθος βήμα, το οποίο οφείλεται στις φιλοδοξίες της ελίτ να εδραιώσει ένα ομοσπονδιακό ευρωπαϊκό κράτος μέσω της από πάνω προς τα κάτω σχεδίασης μιας συλλογικής ταυτότητας. Αυτό το φιλόδοξο σχέδιο θεωρείται ότι θέτει σε κίνδυνο έναν άλλο κρίσιμο στόχο: την επιδίωξη της Ευρώπης για γεωπολιτική αυτονομία, ιδίως από την επιρροή της Ουάσινγκτον. Η αφήγηση μιας ενιαίας δυτικής στάσης για την Ουκρανία αποκρύπτει την πραγματική δυναμική της ισχύος στο πλαίσιο της συμμαχίας υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, αναδεικνύοντας το παράδοξο της προσπάθειας για κυριαρχία της ΕΕ, ενώ παραμένει υπό την επιρροή των ΗΠΑ.
Η δέσμευση της ΕΕ για τον συγκεντρωτισμό της εξουσίας και την επιδίωξη της πολιτικής κυριαρχίας, ακόμη και με κόστος την αφαίρεση των δικαιωμάτων των κρατών μελών, την οικονομική ευημερία και τη στρατηγική ανεξαρτησία, υπογραμμίζει την προθυμία των ηγετών της ΕΕ να υπομείνουν τη βραχυπρόθεσμη υποταγή για ένα μακροπρόθεσμο όραμα ενός κυρίαρχου ευρωπαϊκού υπερκράτους. Ο ρόλος της Ουκρανίας σε αυτό το σενάριο είναι εμβληματικός: ενώ οι Ουκρανοί αγωνίζονται για την εθνική τους κυριαρχία, υποστηρίζουν άθελά τους τις ευρύτερες φιλοδοξίες των ελίτ της ΕΕ, οι οποίες βλέπουν στη δυσχερή θέση της Ουκρανίας μια ευκαιρία να προωθήσουν το όραμά τους για μια ενιαία ευρωπαϊκή ταυτότητα και να συγκεντρώσουν την εξουσία εντός της ΕΕ.
Η δέσμευση της ΕΕ για τον συγκεντρωτισμό της εξουσίας και την επιδίωξη της πολιτικής κυριαρχίας, ακόμη και με κόστος την αφαίρεση των δικαιωμάτων των κρατών μελών, την οικονομική ευημερία και τη στρατηγική ανεξαρτησία, υπογραμμίζει την προθυμία των ηγετών της ΕΕ να υπομείνουν τη βραχυπρόθεσμη υποταγή για ένα μακροπρόθεσμο όραμα ενός κυρίαρχου ευρωπαϊκού υπερκράτους. Ο ρόλος της Ουκρανίας σε αυτό το σενάριο είναι εμβληματικός: ενώ οι Ουκρανοί αγωνίζονται για την εθνική τους κυριαρχία, υποστηρίζουν άθελά τους τις ευρύτερες φιλοδοξίες των ελίτ της ΕΕ, οι οποίες βλέπουν στη δυσχερή θέση της Ουκρανίας μια ευκαιρία να προωθήσουν το όραμά τους για μια ενιαία ευρωπαϊκή ταυτότητα και να συγκεντρώσουν την εξουσία εντός της ΕΕ.