Ως εκ τούτου, γιατί οι κυβερνήσεις γίνονται λιγότερο ευαίσθητες στο να τα κάνουν όλα αυτά λιγότερο προαιρετικά, σημειώνει το Bloomberg.
"Οι Γάλλοι είναι όλοι στρατιώτες και πρέπει να υπερασπιστούν την πατρίδα τους". Έτσι όριζε ο νόμος του 18ου αιώνα που καθιστούσε υποχρεωτική την στρατιωτική θητεία στη Γαλλία, μέχρι που το τέλος του Ψυχρού Πολέμου την εξόρισε στα βιβλία της ιστορίας και την αντικατέστησε με ένα είδος δοξασμένης ημέρας στρατολόγησης - την οποία παρακολούθησα υπάκουα ως έφηβος και αμέσως την ξέχασα. Κανείς κάτω των 45 ετών στη Γαλλία δεν έχει φορέσει αναγκαστικά στρατιωτική στολή ή έχει πάρει όπλο, συμπεριλαμβανομένου του Εμμανουέλ Μακρόν.
Ωστόσο, η επιστροφή του πολέμου στο κατώφλι της Ευρώπης σημαίνει ότι η Γαλλία είναι μία από τις πολλές χώρες που παρακολουθούν με αγωνία το ουκρανικό μέτωπο και συζητούν αν ήρθε η ώρα να επαναφέρουν τους παλιούς τρόπους της κατάταξης ή της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Αλλά αυτό που χρειάζεται τώρα είναι ο σχεδιασμός και όχι ο πανικός.
Για όσους βρίσκονται γεωγραφικά πιο κοντά στη Ρωσία, αυτό είναι προφανώς λιγότερο συζητήσιμο. Η Δανία έχει επεκτείνει την στράτευση στις γυναίκες και έχει αυξήσει τη διάρκειά της, και η Νορβηγία ακολουθεί το παράδειγμά της. Το νέο μέλος του ΝΑΤΟ, η Σουηδία, την επανέφερε το 2018.
Πιο δυτικά, τα πράγματα γίνονται πιο θολά: Το Ηνωμένο Βασίλειο συζητά έναν "στρατό πολιτών" αντί για τα πιο αντιδημοφιλή συστήματα επιστράτευσης, ενώ στη Γαλλία, ο Μακρόν προωθεί τον "επανεξοπλισμό των πολιτών" με έμφαση στη βελτίωση της εθνικής ενότητας. Η Γερμανία, η οποία αντιμετωπίζει την τεράστια πρόκληση να απομακρυνθεί από δεκαετίες ειρηνισμού, σκέφτεται να επιστρέψει στην επιστράτευση, αφού την εγκατέλειψε το 2011.
Οι πιέσεις που αναγκάζουν τις κυβερνήσεις να σπάσουν ένα θέμα που συχνά αποτελεί ταμπού είναι κατανοητές. Αυτό που οι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ αποκαλούν "αναμένοντας το απροσδόκητο" έχει αναγκάσει τις χώρες να αρχίσουν να εξετάζουν την ικανότητά τους να πολεμήσουν σε έναν πιο επικίνδυνο κόσμο. Δύο αλληλένδετες ανησυχίες επανέρχονται συνεχώς: Η μία είναι δημογραφική, σε μια Γηραιά Ήπειρο όπου η μέση ηλικία είναι γύρω στα 42 έτη και τα ποσοστά γεννήσεων μειώνονται. Η δημογραφία μπορεί να μην είναι το πεπρωμένο, αλλά στον πόλεμο υψηλής έντασης μετράει πολύ.
Η άλλη πρόκληση είναι η εθελοντική στρατολόγηση σε στρατούς που εδώ και χρόνια αναγκάζονται να κάνουν περισσότερα με λιγότερα. Οι στρατοί αγωνίζονται να στρατολογήσουν νέους ανθρώπους σε μια καριέρα που φαίνεται γεμάτη περιορισμούς και δεσμεύσεις και με λίγα προνόμια και κίνητρα - σκεφτείτε μυστικότητα, όχι μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χρόνος μακριά από το σπίτι. Ο στρατός του Ηνωμένου Βασιλείου απέτυχε να επιτύχει τους στόχους πρόσληψης σε όλα τα κέντρα εκπαίδευσης τα τελευταία πέντε χρόνια- η Γαλλία έχασε επίσης τους στόχους της πέρυσι κατά περίπου 2.000 άτομα.
Όμως, αν και η συζήτηση αξίζει να γίνει, οι ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να αναγνωρίσουν πως το άλμα πίσω στη νοοτροπία της υποχρεωτικής στράτευσης έχει όρια. Αντί για τις τυπικές κατηγορίες ότι οι σημερινοί νέοι είναι αδύναμοι και κακομαθημένοι, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως οι νέοι κάτω των 40 ετών που θα αρνούνταν να πολεμήσουν σε μια χώρα όπως το Ηνωμένο Βασίλειο μπορεί να είναι απογοητευμένοι από τα χρόνια των άδικων πολέμων.
* πληροφορίες interaffairs.ru