 |
| Photo: Wikimedia |
Το 1953, ο John McCloy, πρώην υφυπουργός Πολέμου των ΗΠΑ, πρώην πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας και πρώην Ύπατος Αρμοστής στη Γερμανία, ανέλαβε πρόεδρος του Ιδρύματος Ford. Σε αυτόν τον τελευταίο ρόλο, ο McCloy παρείχε κάλυψη σε πολυάριθμους πράκτορες της CIA. Ήταν αυτός που, ως πρόεδρος του ιδρύματος, εξασφάλισε ότι τα συμφέροντα της υπηρεσίας ικανοποιούνταν, δημιουργώντας μια εσωτερική επιτροπή για να ασχολείται ειδικά με τη CIA, αποτελούμενη από τον ίδιο και δύο άλλα στελέχη του ιδρύματος. "Έλεγαν με αυτή τη συγκεκριμένη επιτροπή και, όταν κρινόταν πως επρόκειτο για κάτι λογικό, που δεν αντιβαίνει στα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του Ιδρύματος, το έργο παραδιδόταν στο εσωτερικό προσωπικό και σε άλλα στελέχη του οίκου [χωρίς να] γνωρίζουν την προέλευση της πρότασης", δήλωσε ο βιογράφος του McCloy, όπως αναφέρει η Frances Stonor Saunders στο βιβλίο της "Who Paid the Piper? Η CIA και ο πολιτιστικός ψυχρός πόλεμος".
Eduardo Vasco - strategic-culture.su Παρουσίαση Freepen.gr
"Μόλις καθιερώθηκε αυτή η συμφωνία", συνεχίζει ο συγγραφέας, "το Ίδρυμα Ford δεσμεύτηκε επίσημα ως ένας από τους οργανισμούς που η CIA μπορούσε να κινητοποιήσει στον πολιτικό πόλεμο κατά του κομμουνισμού. Τα αρχεία του ιδρύματος αποκαλύπτουν μια πληθώρα κοινών προγραμμάτων" (σ. 160).
Το Ίδρυμα Φορντ ήταν ανέκαθεν μολυσμένο με πράκτορες της CIA, από τα υψηλότερα έως τα χαμηλότερα επίπεδα της οντότητας. Ορισμένοι από τους προέδρους του, όπως ο Paul G. Hoffman (ο πρώτος πρόεδρος της οντότητας), ο John McCloy και ο McGeorge Bundy, ήταν σημαντικοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι των ΗΠΑ και συνεργάζονταν άμεσα με τη CIA.
Το Σεπτέμβριο του 1950 θεσπίστηκε ο χάρτης αρχών του Ιδρύματος Ford, ο οποίος παραμένει σε ισχύ μέχρι σήμερα. Γνωστή ως Έκθεση Gaither (επειδή ήταν υπεύθυνος για την προετοιμασία της), προϋπέθετε "επενδύσεις σε θεσμούς, νέες θεωρίες, κανάλια δημοσίευσης και κατάρτισης του προσωπικού και των επαγγελματικών ελίτ στις κοινωνικές επιστήμες", τονίζει ο Wanderson Chaves, διδάκτωρ Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Σάο Πάολο, επικαλούμενος την Έκθεση (Revista Crítica Histórica, Έτος VI, αρ. 11, Ιούλιος/2015, σ. 234). Η ίδια η έκθεση προέβλεπε εγγενή συνεργασία με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τη CIA.
Ένα από τα θεμελιώδη κέντρα δράσης αυτής της πολιτικής του Ιδρύματος Ford ήταν έκτοτε τα πανεπιστήμια. Μεταξύ των κυριότερων προσπαθειών αυτής της συνεργασίας ήταν η καθιέρωση "μακροχρόνιας εκπαίδευσης και κατάρτισης πολιτικών ελίτ για τις "υπανάπτυκτες" περιοχές του κόσμου, έτσι ώστε να μπορούν στο μέλλον να σχηματίζουν εθνικά και διεθνή εκτελεστικά συμβούλια". Προκειμένου να βελτιωθεί η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο σε ένα σενάριο "Ψυχρού Πολέμου", για παράδειγμα, τέθηκαν σε εφαρμογή δραστηριότητες που αποσκοπούσαν στη χειραγώγηση του νοήματος του αγώνα των έγχρωμων. "Προτάθηκε η επεξεργασία των φυλετικών συγκρούσεων, που αντιμετωπίζονται στη λογοτεχνία ως δράμα των κοινωνικών εντάσεων της Βόρειας Αμερικής, ιδίως ακαδημαϊκά, ώστε να παρουσιαστούν και να δημοσιοποιηθούν ως υγιής έκφραση της βελτίωσης της εθνικής δημόσιας σφαίρας και, ως εκ τούτου, των δυνατοτήτων της δημοκρατικής φιλοσοφίας της" (p. 236).
Έτσι, προέκυψε αυτό που μπορούμε να θεωρήσουμε ως το έμβρυο του σύγχρονου ταυτοτισμού. Και γεννήθηκε απευθείας από τα γραφεία της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών με στόχο την καταπολέμηση των επαναστατικών τάσεων μέσα στις λαϊκές μάζες σε όλο τον κόσμο. Τις τελευταίες δεκαετίες, το φυλετικό ζήτημα έπαψε να έχει κοινωνικό ταξικό χαρακτήρα και έγινε πολιτισμικό: ο ρατσισμός δεν υπάρχει επειδή τα θύματά του παραδοσιακά προέρχονταν από κατώτερες κοινωνικές τάξεις, των οποίων το εργατικό δυναμικό εκμεταλλεύονταν οι ανώτερες τάξεις - υπάρχει επειδή δημιουργήθηκε μια κουλτούρα μέσα στην κοινωνία, δηλαδή, ο ένοχος γι' αυτόν δεν είναι μια οικονομικά καταπιεστική κοινωνική τάξη που κυριαρχεί στην κοινωνία, αλλά η κοινωνία στο σύνολό της, συμπεριλαμβανομένων των φτωχών και εκμεταλλευόμενων μελών της. Επομένως, ο εχθρός που πρέπει να καταπολεμηθεί δεν είναι οι εκμεταλλευτές ολόκληρου του λαού, η αστική τάξη και η διεθνής έκφρασή της (ιμπεριαλισμός), αλλά οι απλοί πολίτες και, τελικά, οι ίδιοι οι εκμεταλλευόμενοι. Αυτή η πολιτική, επομένως, χρησιμεύει μόνο για τη διαιώνιση της καταπίεσης που έχει επιβληθεί σε όλους τους ανθρώπους από την άρχουσα τάξη και στην πραγματικότητα δεν καταπολεμά καθόλου τον ρατσισμό.