Για αρκετά χρόνια, η παρουσία των δυνάμεων του Άξονα της Αντίστασης της περιοχής στη Συρία παρέμενε ευάλωτη σε αμερικανικές και ισραηλινές επιθέσεις σε όλη τη χώρα, από τα ανατολικά προς τα δυτικά. Οι ΗΠΑ προσπαθούν επίμονα να διαταράξουν τους δρόμους επικοινωνίας κατά μήκος του άξονα Τεχεράνη-Βηρυτός, μέσω του οποίου η Δαμασκός διαδραματίζει σημαντικό ρόλο.
Χαλίλ Νασράλα - thecradle.co / Παρουσίαση Freepen.gr
Ξεκινώντας το 2017, μετά την εξάλειψη του ISIS από αυτό το βασικό συνοριακό πέρασμα, οι δυνάμεις του Άξονα διασφάλισαν τη διέλευση οχημάτων μέσω του ζωτικού δρόμου Al-Qaim-Al-Bukamal και καθιέρωσαν ουσιαστικά κανόνες εμπλοκής στην ανατολική Συρία, περιορίζοντας σταδιακά την τακτική ευελιξία και κυριαρχία της Ουάσινγκτον. Αυτή ήταν μια στρατηγικής σημασίας εξέλιξη - η διατήρηση ενός ερείσματος δυτικά του ποταμού Ευφράτη στο απώτατο νοτιοανατολικό τμήμα της Συρίας εξακολουθεί να είναι απαραίτητη τόσο για τους κρατικούς όσο και για τους μη κρατικούς φορείς της αντίστασης.
Στροφή στην τακτική προσέγγιση
Από την επιχείρηση Al-Aqsa Flood της Παλαιστινιακής Αντίστασης τον περασμένο Οκτώβριο, πολλές νέες αλλαγές έχουν προκύψει στο έδαφος της ανατολικής Συρίας. Με την αναζωπύρωση των δραστηριοτήτων της ιρακινής αντίστασης με στόχο τις αμερικανικές βάσεις τόσο στη Συρία όσο και στο Ιράκ, ένα είδος προσωρινής ειρήνης προέκυψε στις αρχές Φεβρουαρίου, που συνέπεσε με την προσωρινή αναστολή των επιχειρήσεων της Kataib Hezbollah.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι δυνάμεις της αντίστασης εξασφάλισαν νέες προόδους που εδραίωσαν τη θέση τους, κυρίως επειδή η Ουάσινγκτον αναγκάστηκε να αναγνωρίσει απρόθυμα τα νέα επίγεια δεδομένα - ένα τετελεσμένο γεγονός, αν θέλετε.
Αν και οι ΗΠΑ συνέχισαν να πραγματοποιούν «αντίποινα» με στόχο την ιρακινή αντίσταση, τα οποία, για πολλούς, φάνηκε να αποκαθιστούν κάποιο επίπεδο ειρήνης, αυτό έγινε με σημαντικούς συμβιβασμούς.
Σύμφωνα με πληροφορίες που έχει συγκεντρώσει το The Cradle, οι ομάδες αντίστασης όχι μόνο διαμόρφωσαν μια πιο έντονη στρατιωτική και πολιτική στάση κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου σχετικής ηρεμίας, αλλά ανάγκασαν επίσης τις ΗΠΑ να δεχτούν κρίσιμες απώλειες στο πεδίο της μάχης.
Εν ολίγοις, όχι μόνο η Ουάσινγκτον υποχώρησε από τις προκλητικές επιχειρήσεις της εναντίον των περιφερειακών αντιστασιακών δυνάμεων, αλλά το Τελ Αβίβ έδειξε επίσης απροθυμία να εξαπολύσει περαιτέρω επιδρομές - μέχρι στιγμής - στην ανατολική Συρία για τη δολοφονία μαχητών που συνδέονται με τη Χεζμπολάχ του Λιβάνου.
Η ισραηλινή υποχώρηση δεν αποτελεί μονομερή απόφαση αλλά αποτέλεσμα της επαναπροσδιορισμού των κινδύνων αυτών από τις ΗΠΑ. Ο στρατός κατοχής δεν μπορεί να ξεκινήσει επιχειρήσεις χωρίς το αμερικανικό πράσινο φως και τα στοιχεία των μυστικών υπηρεσιών και η Ουάσιγκτον είναι σήμερα απρόθυμη να καλύψει ισραηλινές ενέργειες που θα παρασύρουν τις ΗΠΑ βαθύτερα στο τέλμα της Συρίας και του Ιράκ. Επιδιώκει επίσης να αποφύγει περαιτέρω επιθέσεις της αντίστασης στις αμερικανικές βάσεις και τις κατεχόμενες συριακές πετρελαιοπηγές, ειδικά τώρα που έχει βιώσει άμεσα πλήγματα από στοχευμένα πυρομαχικά.
Δεν είναι επίσης αμελητέο ότι η ιρακινή αντίσταση έχει βάλει ευθέως στο στόχαστρο βασικά ισραηλινά λιμάνια. Το Τελ Αβίβ δεν έχει την πολυτέλεια να ανοίξει περαιτέρω στρατιωτικά μέτωπα οκτώ μήνες μετά από μια σύγκρουση στην οποία είναι ανίκανο να κερδίσει σε ένα μόνο μέτωπο, στη Γάζα.
Κανόνες εμπλοκής στην ανατολική Συρία
Οι κανόνες εμπλοκής στην ανατολική Συρία είναι διαφορετικοί από εκείνους που διέπουν τις αλληλεπιδράσεις στις δυτικές και κεντρικές περιοχές της χώρας, οι οποίες αφορούν κυρίως την ισραηλινή οντότητα και τις δυνάμεις του Άξονα Αντίστασης δίπλα στη Δαμασκό.
Στα ανατολικά, η κύρια αντιπολίτευση στις δυνάμεις αντίστασης είναι η παράνομη στρατιωτική κατοχή των ΗΠΑ και οι Κούρδοι σύμμαχοί της.
Η περιοχή αυτή, που εκτείνεται κατά μήκος του ποταμού Ευφράτη έως το Albu Kamal, το οποίο συνορεύει με το ιρακινό πέρασμα Al-Qaim, αποτελεί στρατηγικό στήριγμα για τον Άξονα Αντίστασης που ιδρύθηκε το 2017. Αυτό επιτεύχθηκε κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων «Μεγάλη Αυγή», μιας σειράς επιθέσεων σε τρία στάδια υπό την ηγεσία των δυνάμεων της αντίστασης, του συριακού στρατού και των Ρώσων συμμάχων τους.
Οι επιχειρήσεις αυτές επέτρεψαν στις συριακές και ιρακινές δυνάμεις αντίστασης να φτάσουν και να εξασφαλίσουν το πέρασμα Al-Qaim, επανασυνδέοντας ουσιαστικά τις δύο χώρες για πρώτη φορά από το 2011, γεγονός που προσέφερε στον Άξονα έναν κόσμο νέων τακτικών πλεονεκτημάτων.
Η δημιουργία αυτής της διαδρομής, γνωστής ως οδός Τεχεράνης-Βηρυτού, έγινε αντιληπτή από τις ΗΠΑ και τους Ισραηλινούς ως ένα στρατηγικό γεωπολιτικό πλήγμα στον στόχο τους να διακόψουν τις σχέσεις και τις οδούς μεταξύ του Ιράν και της Μεσογείου. Σε απάντηση, η Ουάσινγκτον ενέτεινε τις προσπάθειές της να αποσταθεροποιήσει την περιοχή αυτή μέσω επιδρομών και πιέσεων και με την υποστήριξη επιθέσεων από πυρήνες του ISIS και άλλες μαχητικές ομάδες, με στόχο να εμποδίσει τις δυνάμεις αντίστασης να εδραιώσουν τις θέσεις τους και να επιτύχουν σταθερότητα.
Οι εντάσεις αυτές θα κλιμακωθούν σημαντικά προς το τέλος του 2019 και στις αρχές του 2020, μετά τους ισχυρισμούς των ΗΠΑ ότι οι δυνάμεις τους στο Κιρκούκ έγιναν στόχος επίθεσης με ρουκέτες που αποδόθηκε στην ιρακινή αντίσταση.
Η Ουάσινγκτον απάντησε προκλητικά εξαπολύοντας σφοδρά πλήγματα εναντίον μιας ιρακινής αντιστασιακής φράξιας στην Αλ-Καΐμ, σκοτώνοντας τουλάχιστον πενήντα μαχητές, σε μια επιχείρηση που ακολουθήθηκε στενά από τις στοχευμένες δολοφονίες του Ιρανού διοικητή των δυνάμεων Quds, στρατηγού Qassem Soleimani, και του αναπληρωτή επικεφαλής των Μονάδων Λαϊκής Κινητοποίησης (PMU) του Ιράκ, Abu Mahdi al-Muhandis.
Ένας βασικός στόχος αυτής της απρόκλητης αμερικανικής κλιμάκωσης ήταν να αποτραπεί το σχέδιο συνδεσιμότητας της αντίστασης, και συγκεκριμένα να αποκοπούν οι δρόμοι επικοινωνίας μεταξύ Τεχεράνης-Βαγδάτης-Δαμασκού-Βηρυτού, οι οποίοι θεωρείται ότι απειλούν τόσο την αμερικανική παρουσία όσο και την ασφάλεια του Ισραήλ.
Μετά το χτύπημα στην αεροπορική βάση Ain al-Assad νωρίτερα φέτος, οι δυνάμεις της αντίστασης προχώρησαν στην εντατικοποίηση της στοχοποίησης των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων με τη χρήση πυραύλων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών, διεξήγαγαν πολλαπλές επιχειρήσεις στη συριακή έρημο για τη διασφάλιση των οδών διέλευσης από τις τρομοκρατικές ομάδες που υποστηρίζονται από την Ουάσινγκτον και θέσπισαν μέτρα προστασίας γύρω από την αμερικανική κατοχική βάση Al-Tanf, που βρίσκεται κοντά στη διασταύρωση των συροϊορδανικών-ιρακινών συνόρων.
Μέσω αυτών των συντονισμένων προσπαθειών, ο Άξονας της Αντίστασης επέβαλε νέους κανόνες εμπλοκής, εξισορροπώντας αποτελεσματικά τη ζυγαριά, συνδέοντας τις ενέργειές του στο Albu Kamal και στο Al-Qaim με σημαντικά αντίποινα κατά των αμερικανικών βάσεων.
Η προσέγγιση αυτή οδήγησε σε αισθητή μείωση των άμεσων στρατιωτικών εμπλοκών των ΗΠΑ - η οποία, κατά τρόπο ενδιαφέροντα και αναπάντεχο, συνέπεσε με την αύξηση των πυρήνων του ISIS που επιχειρούσαν διείσδυση τόσο στη Συρία όσο και στο Ιράκ.
Η κατάσταση αυτή διατηρήθηκε μέχρις ότου η ιρακινή αντίσταση αύξησε τις επιχειρήσεις της κατά των αμερικανικών στρατευμάτων τόσο στη Συρία όσο και στο Ιράκ, εν μέρει σε αλληλεγγύη με την παλαιστινιακή αντίσταση στη Λωρίδα της Γάζας.
Η νέα πραγματικότητα της Δυτικής Ασίας
Μεταξύ των κανόνων εμπλοκής που προηγήθηκαν των γεγονότων της 7ης Οκτωβρίου και εκείνων που ακολούθησαν την στοχοποίηση των αμερικανικών βάσεων, σημειώθηκαν σημαντικές αλλαγές, ιδίως αφότου οι επιχειρήσεις της ιρακινής αντίστασης ανέδειξαν τα τρωτά σημεία της αμερικανικής αποτρεπτικής στρατηγικής.
Οι παράνομες βάσεις των ΗΠΑ αποκαλύφθηκαν ως μη ασφαλείς, όχι μόνο στη Συρία και το Ιράκ, αλλά επεκτείνονται και στην Ιορδανία. Τα αποτελέσματα των επιχειρήσεων αντίστασης μπορούν να συνοψιστούν ως εξής:
Ο Άξονας εγκαθίδρυσε και ενίσχυσε με επιτυχία την παρουσία του στο έδαφος σε περιοχές που η Ουάσινγκτον θεωρούσε κάποτε ως το δικό της πεδίο δράσης και πέτυχε μια de facto εκεχειρία που ωφελεί τους μακροπρόθεσμους στόχους της αντίστασης σε όλους τους στρατιωτικούς, οικονομικούς και πολιτικούς τομείς.
Κατά συνέπεια, τα στρατεύματα της αντίστασης καταδιώκουν τώρα πιο αποτελεσματικά τα υπολείμματα των υποστηριζόμενων από τις ΗΠΑ πυρήνων του ISIS μέσα στα βάθη της συριακής ερήμου. Αυτοί οι τρομοκρατικοί πυρήνες, αν και εμπλέκονται σε συνεχείς διασπαστικές επιχειρήσεις, δεν θεωρούνται πλέον πως αποτελούν στρατηγική απειλή.
Οι προσπάθειες του Άξονα μπορούν επίσης τώρα να επικεντρωθούν αποτελεσματικότερα στο κύριο μέτωπο, κατά του Ισραήλ, για την υποστήριξη της εκεί παλαιστινιακής αντίστασης. Οι κανόνες εμπλοκής με τις ΗΠΑ έχουν ενισχυθεί και είναι έτοιμοι για περαιτέρω ανάπτυξη σε μελλοντικά στάδια, με σχέδια να αποτελέσουν μια πιο τρομερή πρόκληση για την αμερικανική παρουσία σε όλη τη Δυτική Ασία.