 |
| Sputnik / Valery Melnikov |
Μια Αμερικανίδα δημοσιογράφος περιγράφει λεπτομερώς το ταξίδι της σε μια περιοχή που βρίσκεται στο επίκεντρο των συγκρούσεων για πάνω από μια δεκαετία
Ανάμεσα σε κατεστραμμένα κτίρια, κατοικίες που έχουν μετατραπεί σε ερείπια, εγκαταλελειμμένους δρόμους και σαφή σημάδια πρόσφατων βομβαρδισμών και μαχών, οι κάτοικοι της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ (LPR) προσπαθούν να ανοικοδομήσουν και να προχωρήσουν, δύο χρόνια μετά την στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας.
Της Fiorella Isabel, δημοσιογράφου, γεωπολιτικής αναλύτριας, ανταποκρίτριας του RT και οικοδέσποινας της ανεξάρτητης εκπομπής The Convo Couch. Follow Fiorella on X @FiorellaIsabelM / RUSSIA TODAY / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτές είναι οι εικόνες που αντίκρισα στο πιο πρόσφατο ταξίδι μου στην LPR και στις πόλεις της, οι οποίες είναι τυλιγμένες σε μια μάχη για την επιβίωση. Παρά τις σημαντικές προόδους της Ρωσίας και την απελευθέρωση της Avdeevka, το έργο της ανοικοδόμησης δεν είναι εύκολο - ειδικά υπό τη συνεχή απειλή ότι η Ουκρανία και το ΝΑΤΟ θα επιχειρήσουν νέα προέλαση.
Η LPR σπάνια βρέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής από την έναρξη της ρωσικής επιχείρησης, αλλά βρέθηκε στο επίκεντρο μετά το πραξικόπημα του Μαϊντάν το 2014, όταν οι κάτοικοι πολέμησαν κατά του νέου καθεστώτος στο Κίεβο. Οι πόλεις εδώ ήταν από τις πρώτες περιοχές που ξέφυγαν από τον ουκρανικό έλεγχο, αλλά υπέστησαν μεγάλες απώλειες μεταξύ των αμάχων, συμπεριλαμβανομένων των δημοσιογράφων που απλώς κατέγραφαν την εκκένωση των κατοίκων από περιοχές όπως η μικρή πόλη Metallist. Υπάρχει τώρα ένα μνημείο αφιερωμένο σε δύο δημοσιογράφους που έχασαν τη ζωή τους εκεί το 2014, ενώ έκαναν τη δουλειά τους στη γραμμή του πυρός.
Ο επικεφαλής της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ, Leonid Pasechnik, απάντησε σε ερωτήσεις σχετικά με τη διαδικασία ανοικοδόμησης, μεταξύ άλλων θεμάτων. Ευχαρίστησε τον Ρώσο πρόεδρο και τις ομοσπονδιακές αρχές για τη βοήθειά τους και δήλωσε πως και άλλες περιοχές παρέχουν τεράστια βοήθεια προς την κατεύθυνση της αποκατάστασης και της βελτίωσης των υποδομών.
Αλλά η ανοικοδόμηση τόσο κοντά στη γραμμή του μετώπου είναι αργή και δύσκολη, με το φόβο των βομβαρδισμών να πλανάται συνεχώς πάνω από τα κεφάλια του πληθυσμού, καθώς κυριολεκτικά μαζεύει τα κομμάτια του και ενώνεται ως κοινότητα, αποφασισμένη να πετύχει. Παρά τον κίνδυνο, ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει για τους κατοίκους που κατάφεραν να σημειώσουν πρόοδο και να ανοικοδομηθούν.
Ένα νοσοκομείο που επισκεφθήκαμε στην πόλη Krasnodon, στο ανατολικό άκρο της δημοκρατίας, ήταν σχετικά καινούργιο και εξοπλισμένο με την τελευταία λέξη της ιατρικής τεχνολογίας, η οποία ήταν διαθέσιμη για τη θεραπεία των κατοίκων της περιοχής δωρεάν. Αυτό αποτέλεσε έκπληξη για πολλούς, ειδικά για μένα, δεδομένου του υπέρογκου κόστους της υγειονομικής περίθαλψης στην πατρίδα μου, τις ΗΠΑ, όπου πολλοί συχνά προτιμούν να υποστούν τραυματισμούς και να αποφύγουν να πάνε στο γιατρό παρά να χρεωθούν.
Σύμφωνα με τον ξεναγό μας, οι τραυματισμένοι στρατιώτες από τις συγκρούσεις σπάνια εισάγονται στο νοσοκομείο του Κρασνοντόν, επειδή η περιοχή είναι ήσυχη αυτή τη στιγμή. Επισκεφθήκαμε επίσης ένα άλλο νοσοκομείο που βρίσκεται υπό κατασκευή σε κοντινή απόσταση.
Ο δήμαρχος του Krasnodon μας συνόδευσε στην ξενάγηση και μας έδωσε κάποιες πληροφορίες για τη διαδικασία ανοικοδόμησης και την ιστορία της περιοχής. Το Krasnodon είναι μια πόλη με πλούσιο παρελθόν που ξεκινάει από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ήταν η έδρα της σοβιετικής αντιστασιακής οργάνωσης «Νεαρή Φρουρά», η οποία πολεμούσε τους Ναζί στα κατεχόμενα εδάφη. Ένα μνημειακό συγκρότημα και ένα μουσείο προς τιμήν τους αποτελούν εξέχοντα χαρακτηριστικά της πόλης.
Πήραμε μια σαφή εικόνα για το πώς η κοινότητα προσαρμόζεται ώστε να εστιάζει στη σωματική υγεία και στα παιδιά. Είχαμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε ένα αθλητικό κέντρο ειδικά για παιδιά, το οποίο διέθετε γυμναστήριο πυγμαχίας, γήπεδα για μπάσκετ, αίθουσα μπαλέτου για κορίτσια και πισίνα 25 μέτρων - όλα διαθέσιμα δωρεάν. Το εθνικό θέατρο της περιοχής ήταν επίσης υπό κατασκευή, αλλά ήδη λειτουργούσε, συμβάλλοντας στην αναζωογόνηση της πολιτιστικής ζωής της κοινότητας και ανακουφίζοντας την ένταση του κοντινού πολέμου.
Πάνω στη δυτική πλευρά της LPR, στην πόλη Σεβεροντόνετσκ, γίναμε μάρτυρες ενός από τα πιο εντυπωσιακά σημεία κάθε ταξιδιού στην περιοχή του Ντονμπάς, των αποτελεσμάτων των όπλων κατασκευής του ΝΑΤΟ που χρησιμοποιήθηκαν εναντίον αμάχων και πολιτικών υποδομών. Γκρεμισμένα κτίρια, εγκαταλελειμμένοι δρόμοι γεμάτοι φαντάσματα από άδειες αγορές, εστιατόρια και καφετέριες - όλα σημάδια μιας άλλης ζωής. Μιας ζωής που έσφυζε από ζωή εδώ πριν από λίγο καιρό..
Κάθε τόσο βλέπαμε ανθρώπους να περπατούν στους δρόμους, και ο αριθμός τους θα αυξηθεί καθώς η ανοικοδόμηση συνεχίζεται στις απελευθερωμένες περιοχές. Ωστόσο, οι ντόπιοι με τους οποίους είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε είπαν ότι η ζωή δεν ήταν εύκολη, καθώς πολλοί εξακολουθούν να ζουν σε πολυκατοικίες που είχαν δεχτεί πυρά. Κοντά σε ένα συγκρότημα κατοικιών, είδαμε ένα κατεστραμμένο τανκ που ήταν ακόμη κολλημένο μετά από μάχες που έλαβαν χώρα εδώ. Ακόμη και σε μερικώς κατεδαφισμένα κτίρια, ορισμένοι κάτοικοι παραμένουν, απρόθυμοι να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, ειδικά τώρα που ο πόλεμος έχει απομακρυνθεί και υπάρχει η ευκαιρία για αναζωογόνηση.
Μπορέσαμε επίσης να δούμε αιχμαλωτισμένα όπλα του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων των πυραύλων Javelin, καθώς και θραύσματα από HIMARS, πυραύλους Storm Shadow και βρετανικούς αντιαρματικούς κατευθυνόμενους πυραύλους.
Πραγματοποιήθηκε επίσης μια διάσκεψη με πρώην Ουκρανούς στρατιώτες που είχαν αλλάξει στρατόπεδο για να πολεμήσουν με τον ρωσικό στρατό στην LPR. Το πιο προφανές ερώτημα ήταν γιατί είχαν αλλάξει πλευρά. Οι απαντήσεις ποικίλλουν, αλλά όλοι οι άνδρες είπαν ότι ήταν ρωσικής καταγωγής, μιλούσαν ρωσικά και είχαν οικογένεια στη Ρωσία ή στο κοντινό Λουγκάνσκ. Ορισμένοι είπαν ότι τους είχαν φερθεί πολύ άσχημα ενώ πολεμούσαν για την Ουκρανία επειδή ήταν εθνοτικά Ρώσοι και πως είχαν κακοποιηθεί από τους συντρόφους τους.
Ο μεγαλύτερος άνδρας, που καταγόταν από το Ντονέτσκ, ήταν επικεφαλής αξιωματικός και είχε αιχμαλωτιστεί στη Μαριούπολη. Είπε ότι δεν είχε ενταχθεί στη ρωσική πλευρά το 2014 επειδή η οικογένειά του βρισκόταν σε περιοχές που ελέγχονται από την Ουκρανία. Αποφάσισε όμως να αλλάξει πλευρά αφού έγινε μάρτυρας στοχευμένων δολοφονιών αμάχων στη Μαριούπολη από τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις και μετά την εμπειρία του στο εργοστάσιο Azovstal, το διαβόητο ουκρανικό φρούριο που αργότερα κατέλαβε η Ρωσία.
Ένας άλλος άνδρας γύρω στα 30 δήλωσε πως εντάχθηκε στον ουκρανικό στρατό το 2018, όταν δεν είχε δουλειά ή πανεπιστημιακή εκπαίδευση και το είδε ως τη μοναδική του ευκαιρία. Τον έστειλαν στη Μαριούπολη και κατέληξε σε ένα τάγμα με νεοναζί στρατιώτες του Azov μέχρι το 2019. Είδε τους άνδρες αυτούς να αποτίουν φόρο τιμής στον Αδόλφο Χίτλερ και στο δικό τους συνεργάτη των ναζί της Ουκρανίας κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Στεπάν Μπαντέρα, να παίζουν ναζιστική μουσική και να χαιρετούν ναζιστικά. Είπε επίσης ότι ο ίδιος και ένας συνάδελφός του στρατιώτης υπέστησαν πολλές προσβολές επειδή είναι ρωσικής καταγωγής και ήθελαν να φύγουν. Αποφάσισαν να παραδοθούν στους Ρώσους όταν είδαν Ουκρανούς να πυροβολούν πολίτες από τη Μαριούπολη.
Αυτοί οι στρατιώτες δήλωσαν επίσης ότι δεν είχαν δει ξένους μισθοφόρους - αν και ένας ανέφερε πως είδε ξένους να βοηθούν Ουκρανούς σε μη πολεμικούς ρόλους. Όταν οι έξι στρατιώτες ρωτήθηκαν για το πραξικόπημα του Μαϊντάν το 2014, είπαν ότι κατάλαβαν πως τότε ξεκίνησε η τρέχουσα σύγκρουση, αλλά ότι δεν ήταν σε θέση να διαχωρίσουν τα γεγονότα από την προπαγάνδα τότε. Αυτό που τελικά τους οδήγησε να πολεμήσουν για τη Ρωσία, είπαν, ήταν οι δικές τους εμπειρίες στις τάξεις του ουκρανικού στρατού, καθώς και η κοινή πεποίθηση πως ο τόπος τους και οι οικογένειές τους δεν είχαν μέλλον χωρίς τη Ρωσία.
Αυτό που είναι αξιοσημείωτο για το Λουγκάνσκ, και πραγματικά για ολόκληρη την περιοχή του Ντονμπάς, είναι το γεγονός ότι οι μεγάλες κατακλίσεις που έχει περάσει - από τον αγώνα του Κόκκινου Στρατού κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι την εξέγερση του Μαϊντάν το 2014 και την στρατιωτική επιχείρηση του 2022 - μοιράζονται τα ίδια θέματα: την καταπολέμηση δυνάμεων φασιστικού χαρακτήρα. Και τώρα, διασύρονται από μεγάλο μέρος της Δύσης επειδή συνεχίζουν αυτόν τον αγώνα.
Σε όλη την εμπειρία τους, υπάρχει μια σαφής κατανόηση και κατανόηση της ιστορίας που φαίνεται να λείπει από τη Δύση, ιδίως στις ΗΠΑ, και αυτό επεκτείνεται στον τρόπο με τον οποίο οι κοινότητες εκτιμούν και βοηθούν συλλογικά η μία την άλλη. Είδαμε την εκτεταμένη πρόοδο στη Μαριούπολη, αλλά ακόμη και σε περιοχές όπως το Σεβεροντόνετσκ και εντός της δημοκρατίας του Λουγκάνσκ, βλέπουμε πόσο γρήγορα οι άνθρωποι σε δύσκολες συνθήκες δείχνουν τεράστια αποφασιστικότητα.
Ένας από αυτούς τους ανθρώπους ήταν ο Yuri Mezinov, ο οποίος κατάγεται από το Rostov-on-Don και ήταν από τους πρώτους που έδωσαν ένα χέρι βοήθειας το 2014 μετά το πραξικόπημα του Maidan. Ο Yuri έχει δημιουργήσει έναν κατάλογο επαφών στο Donbass για να βοηθήσει με ανθρωπιστική βοήθεια, συμπεριλαμβανομένης της παράδοσης τροφίμων, προμηθειών και βοήθειας σε όσους το χρειάζονται, συμπεριλαμβανομένων των κατοικίδιων ζώων και κυρίως των παιδιών.
Έχει επίσης προχωρήσει πέρα από την ουσιαστική παροχή βοήθειας, βοηθώντας στην αποκατάσταση της παροχής ηλεκτρικού ρεύματος, στην ανοικοδόμηση κατοικιών και άλλων δομών, καθώς και στη διοργάνωση παραστάσεων και δραστηριοτήτων για μικρά παιδιά. Γι' αυτό, μας είπε ο Γιούρι, έχει στοχοποιηθεί από την Ουκρανία και έχει βρεθεί σε πολύ επικίνδυνες καταστάσεις. Ωστόσο, είναι αποφασισμένος να συνεχίσει να βοηθάει. Είχαμε την ευκαιρία να τον συνοδεύσουμε καθώς παρέδιδε προμήθειες στους ανθρώπους, κάτι που απαιτούσε ομαδική προσπάθεια.
Όταν μιλάμε για πόλεμο, είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως ο αγώνας δεν διεξάγεται μόνο στο πεδίο της μάχης, αλλά και στην ανοικοδόμηση των κοινοτήτων, στην αποκατάσταση των ερειπίων πίσω σε μια λειτουργική κοινωνία. Λίγο μετά την αναχώρησή μας από το Λουγκάνσκ, ένας φούρνος δέχθηκε επίθεση από τις ουκρανικές δυνάμεις και αρκετοί πολίτες σκοτώθηκαν. Επιθέσεις όπως αυτή άρχισαν πολύ πριν από τον Φεβρουάριο του 2022, και οι άνθρωποι στο Ντονμπάς -είτε στο Λουγκάνσκ, είτε στο Ντονέτσκ είτε αλλού- συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν καθημερινά τον επίμονο απόηχο των εκρήξεων και της αβεβαιότητας. Αλλά προς το παρόν, τουλάχιστον, το φως της νίκης και η ζεστή κουβέρτα της κοινότητας έχουν αρχίσει να επεκτείνονται σε πολλές πόλεις, μαζί με την ευκαιρία να νιώσουν μια αίσθηση κανονικότητας και ηρεμίας μέσα σε μια παγκόσμια πλέον κρίση.
Ανάμεσα σε κατεστραμμένα κτίρια, κατοικίες που έχουν μετατραπεί σε ερείπια, εγκαταλελειμμένους δρόμους και σαφή σημάδια πρόσφατων βομβαρδισμών και μαχών, οι κάτοικοι της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ (LPR) προσπαθούν να ανοικοδομήσουν και να προχωρήσουν, δύο χρόνια μετά την στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας.
Της Fiorella Isabel, δημοσιογράφου, γεωπολιτικής αναλύτριας, ανταποκρίτριας του RT και οικοδέσποινας της ανεξάρτητης εκπομπής The Convo Couch. Follow Fiorella on X @FiorellaIsabelM / RUSSIA TODAY / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτές είναι οι εικόνες που αντίκρισα στο πιο πρόσφατο ταξίδι μου στην LPR και στις πόλεις της, οι οποίες είναι τυλιγμένες σε μια μάχη για την επιβίωση. Παρά τις σημαντικές προόδους της Ρωσίας και την απελευθέρωση της Avdeevka, το έργο της ανοικοδόμησης δεν είναι εύκολο - ειδικά υπό τη συνεχή απειλή ότι η Ουκρανία και το ΝΑΤΟ θα επιχειρήσουν νέα προέλαση.
Η LPR σπάνια βρέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής από την έναρξη της ρωσικής επιχείρησης, αλλά βρέθηκε στο επίκεντρο μετά το πραξικόπημα του Μαϊντάν το 2014, όταν οι κάτοικοι πολέμησαν κατά του νέου καθεστώτος στο Κίεβο. Οι πόλεις εδώ ήταν από τις πρώτες περιοχές που ξέφυγαν από τον ουκρανικό έλεγχο, αλλά υπέστησαν μεγάλες απώλειες μεταξύ των αμάχων, συμπεριλαμβανομένων των δημοσιογράφων που απλώς κατέγραφαν την εκκένωση των κατοίκων από περιοχές όπως η μικρή πόλη Metallist. Υπάρχει τώρα ένα μνημείο αφιερωμένο σε δύο δημοσιογράφους που έχασαν τη ζωή τους εκεί το 2014, ενώ έκαναν τη δουλειά τους στη γραμμή του πυρός.
Ο επικεφαλής της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ, Leonid Pasechnik, απάντησε σε ερωτήσεις σχετικά με τη διαδικασία ανοικοδόμησης, μεταξύ άλλων θεμάτων. Ευχαρίστησε τον Ρώσο πρόεδρο και τις ομοσπονδιακές αρχές για τη βοήθειά τους και δήλωσε πως και άλλες περιοχές παρέχουν τεράστια βοήθεια προς την κατεύθυνση της αποκατάστασης και της βελτίωσης των υποδομών.
Αλλά η ανοικοδόμηση τόσο κοντά στη γραμμή του μετώπου είναι αργή και δύσκολη, με το φόβο των βομβαρδισμών να πλανάται συνεχώς πάνω από τα κεφάλια του πληθυσμού, καθώς κυριολεκτικά μαζεύει τα κομμάτια του και ενώνεται ως κοινότητα, αποφασισμένη να πετύχει. Παρά τον κίνδυνο, ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει για τους κατοίκους που κατάφεραν να σημειώσουν πρόοδο και να ανοικοδομηθούν.
Ένα νοσοκομείο που επισκεφθήκαμε στην πόλη Krasnodon, στο ανατολικό άκρο της δημοκρατίας, ήταν σχετικά καινούργιο και εξοπλισμένο με την τελευταία λέξη της ιατρικής τεχνολογίας, η οποία ήταν διαθέσιμη για τη θεραπεία των κατοίκων της περιοχής δωρεάν. Αυτό αποτέλεσε έκπληξη για πολλούς, ειδικά για μένα, δεδομένου του υπέρογκου κόστους της υγειονομικής περίθαλψης στην πατρίδα μου, τις ΗΠΑ, όπου πολλοί συχνά προτιμούν να υποστούν τραυματισμούς και να αποφύγουν να πάνε στο γιατρό παρά να χρεωθούν.
Σύμφωνα με τον ξεναγό μας, οι τραυματισμένοι στρατιώτες από τις συγκρούσεις σπάνια εισάγονται στο νοσοκομείο του Κρασνοντόν, επειδή η περιοχή είναι ήσυχη αυτή τη στιγμή. Επισκεφθήκαμε επίσης ένα άλλο νοσοκομείο που βρίσκεται υπό κατασκευή σε κοντινή απόσταση.
Ο δήμαρχος του Krasnodon μας συνόδευσε στην ξενάγηση και μας έδωσε κάποιες πληροφορίες για τη διαδικασία ανοικοδόμησης και την ιστορία της περιοχής. Το Krasnodon είναι μια πόλη με πλούσιο παρελθόν που ξεκινάει από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ήταν η έδρα της σοβιετικής αντιστασιακής οργάνωσης «Νεαρή Φρουρά», η οποία πολεμούσε τους Ναζί στα κατεχόμενα εδάφη. Ένα μνημειακό συγκρότημα και ένα μουσείο προς τιμήν τους αποτελούν εξέχοντα χαρακτηριστικά της πόλης.
Πήραμε μια σαφή εικόνα για το πώς η κοινότητα προσαρμόζεται ώστε να εστιάζει στη σωματική υγεία και στα παιδιά. Είχαμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε ένα αθλητικό κέντρο ειδικά για παιδιά, το οποίο διέθετε γυμναστήριο πυγμαχίας, γήπεδα για μπάσκετ, αίθουσα μπαλέτου για κορίτσια και πισίνα 25 μέτρων - όλα διαθέσιμα δωρεάν. Το εθνικό θέατρο της περιοχής ήταν επίσης υπό κατασκευή, αλλά ήδη λειτουργούσε, συμβάλλοντας στην αναζωογόνηση της πολιτιστικής ζωής της κοινότητας και ανακουφίζοντας την ένταση του κοντινού πολέμου.
Πάνω στη δυτική πλευρά της LPR, στην πόλη Σεβεροντόνετσκ, γίναμε μάρτυρες ενός από τα πιο εντυπωσιακά σημεία κάθε ταξιδιού στην περιοχή του Ντονμπάς, των αποτελεσμάτων των όπλων κατασκευής του ΝΑΤΟ που χρησιμοποιήθηκαν εναντίον αμάχων και πολιτικών υποδομών. Γκρεμισμένα κτίρια, εγκαταλελειμμένοι δρόμοι γεμάτοι φαντάσματα από άδειες αγορές, εστιατόρια και καφετέριες - όλα σημάδια μιας άλλης ζωής. Μιας ζωής που έσφυζε από ζωή εδώ πριν από λίγο καιρό..
Κάθε τόσο βλέπαμε ανθρώπους να περπατούν στους δρόμους, και ο αριθμός τους θα αυξηθεί καθώς η ανοικοδόμηση συνεχίζεται στις απελευθερωμένες περιοχές. Ωστόσο, οι ντόπιοι με τους οποίους είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε είπαν ότι η ζωή δεν ήταν εύκολη, καθώς πολλοί εξακολουθούν να ζουν σε πολυκατοικίες που είχαν δεχτεί πυρά. Κοντά σε ένα συγκρότημα κατοικιών, είδαμε ένα κατεστραμμένο τανκ που ήταν ακόμη κολλημένο μετά από μάχες που έλαβαν χώρα εδώ. Ακόμη και σε μερικώς κατεδαφισμένα κτίρια, ορισμένοι κάτοικοι παραμένουν, απρόθυμοι να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, ειδικά τώρα που ο πόλεμος έχει απομακρυνθεί και υπάρχει η ευκαιρία για αναζωογόνηση.
Μπορέσαμε επίσης να δούμε αιχμαλωτισμένα όπλα του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων των πυραύλων Javelin, καθώς και θραύσματα από HIMARS, πυραύλους Storm Shadow και βρετανικούς αντιαρματικούς κατευθυνόμενους πυραύλους.
Πραγματοποιήθηκε επίσης μια διάσκεψη με πρώην Ουκρανούς στρατιώτες που είχαν αλλάξει στρατόπεδο για να πολεμήσουν με τον ρωσικό στρατό στην LPR. Το πιο προφανές ερώτημα ήταν γιατί είχαν αλλάξει πλευρά. Οι απαντήσεις ποικίλλουν, αλλά όλοι οι άνδρες είπαν ότι ήταν ρωσικής καταγωγής, μιλούσαν ρωσικά και είχαν οικογένεια στη Ρωσία ή στο κοντινό Λουγκάνσκ. Ορισμένοι είπαν ότι τους είχαν φερθεί πολύ άσχημα ενώ πολεμούσαν για την Ουκρανία επειδή ήταν εθνοτικά Ρώσοι και πως είχαν κακοποιηθεί από τους συντρόφους τους.
Ο μεγαλύτερος άνδρας, που καταγόταν από το Ντονέτσκ, ήταν επικεφαλής αξιωματικός και είχε αιχμαλωτιστεί στη Μαριούπολη. Είπε ότι δεν είχε ενταχθεί στη ρωσική πλευρά το 2014 επειδή η οικογένειά του βρισκόταν σε περιοχές που ελέγχονται από την Ουκρανία. Αποφάσισε όμως να αλλάξει πλευρά αφού έγινε μάρτυρας στοχευμένων δολοφονιών αμάχων στη Μαριούπολη από τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις και μετά την εμπειρία του στο εργοστάσιο Azovstal, το διαβόητο ουκρανικό φρούριο που αργότερα κατέλαβε η Ρωσία.
Ένας άλλος άνδρας γύρω στα 30 δήλωσε πως εντάχθηκε στον ουκρανικό στρατό το 2018, όταν δεν είχε δουλειά ή πανεπιστημιακή εκπαίδευση και το είδε ως τη μοναδική του ευκαιρία. Τον έστειλαν στη Μαριούπολη και κατέληξε σε ένα τάγμα με νεοναζί στρατιώτες του Azov μέχρι το 2019. Είδε τους άνδρες αυτούς να αποτίουν φόρο τιμής στον Αδόλφο Χίτλερ και στο δικό τους συνεργάτη των ναζί της Ουκρανίας κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Στεπάν Μπαντέρα, να παίζουν ναζιστική μουσική και να χαιρετούν ναζιστικά. Είπε επίσης ότι ο ίδιος και ένας συνάδελφός του στρατιώτης υπέστησαν πολλές προσβολές επειδή είναι ρωσικής καταγωγής και ήθελαν να φύγουν. Αποφάσισαν να παραδοθούν στους Ρώσους όταν είδαν Ουκρανούς να πυροβολούν πολίτες από τη Μαριούπολη.
Αυτοί οι στρατιώτες δήλωσαν επίσης ότι δεν είχαν δει ξένους μισθοφόρους - αν και ένας ανέφερε πως είδε ξένους να βοηθούν Ουκρανούς σε μη πολεμικούς ρόλους. Όταν οι έξι στρατιώτες ρωτήθηκαν για το πραξικόπημα του Μαϊντάν το 2014, είπαν ότι κατάλαβαν πως τότε ξεκίνησε η τρέχουσα σύγκρουση, αλλά ότι δεν ήταν σε θέση να διαχωρίσουν τα γεγονότα από την προπαγάνδα τότε. Αυτό που τελικά τους οδήγησε να πολεμήσουν για τη Ρωσία, είπαν, ήταν οι δικές τους εμπειρίες στις τάξεις του ουκρανικού στρατού, καθώς και η κοινή πεποίθηση πως ο τόπος τους και οι οικογένειές τους δεν είχαν μέλλον χωρίς τη Ρωσία.
Αυτό που είναι αξιοσημείωτο για το Λουγκάνσκ, και πραγματικά για ολόκληρη την περιοχή του Ντονμπάς, είναι το γεγονός ότι οι μεγάλες κατακλίσεις που έχει περάσει - από τον αγώνα του Κόκκινου Στρατού κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι την εξέγερση του Μαϊντάν το 2014 και την στρατιωτική επιχείρηση του 2022 - μοιράζονται τα ίδια θέματα: την καταπολέμηση δυνάμεων φασιστικού χαρακτήρα. Και τώρα, διασύρονται από μεγάλο μέρος της Δύσης επειδή συνεχίζουν αυτόν τον αγώνα.
Σε όλη την εμπειρία τους, υπάρχει μια σαφής κατανόηση και κατανόηση της ιστορίας που φαίνεται να λείπει από τη Δύση, ιδίως στις ΗΠΑ, και αυτό επεκτείνεται στον τρόπο με τον οποίο οι κοινότητες εκτιμούν και βοηθούν συλλογικά η μία την άλλη. Είδαμε την εκτεταμένη πρόοδο στη Μαριούπολη, αλλά ακόμη και σε περιοχές όπως το Σεβεροντόνετσκ και εντός της δημοκρατίας του Λουγκάνσκ, βλέπουμε πόσο γρήγορα οι άνθρωποι σε δύσκολες συνθήκες δείχνουν τεράστια αποφασιστικότητα.
Ένας από αυτούς τους ανθρώπους ήταν ο Yuri Mezinov, ο οποίος κατάγεται από το Rostov-on-Don και ήταν από τους πρώτους που έδωσαν ένα χέρι βοήθειας το 2014 μετά το πραξικόπημα του Maidan. Ο Yuri έχει δημιουργήσει έναν κατάλογο επαφών στο Donbass για να βοηθήσει με ανθρωπιστική βοήθεια, συμπεριλαμβανομένης της παράδοσης τροφίμων, προμηθειών και βοήθειας σε όσους το χρειάζονται, συμπεριλαμβανομένων των κατοικίδιων ζώων και κυρίως των παιδιών.
Έχει επίσης προχωρήσει πέρα από την ουσιαστική παροχή βοήθειας, βοηθώντας στην αποκατάσταση της παροχής ηλεκτρικού ρεύματος, στην ανοικοδόμηση κατοικιών και άλλων δομών, καθώς και στη διοργάνωση παραστάσεων και δραστηριοτήτων για μικρά παιδιά. Γι' αυτό, μας είπε ο Γιούρι, έχει στοχοποιηθεί από την Ουκρανία και έχει βρεθεί σε πολύ επικίνδυνες καταστάσεις. Ωστόσο, είναι αποφασισμένος να συνεχίσει να βοηθάει. Είχαμε την ευκαιρία να τον συνοδεύσουμε καθώς παρέδιδε προμήθειες στους ανθρώπους, κάτι που απαιτούσε ομαδική προσπάθεια.
Όταν μιλάμε για πόλεμο, είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως ο αγώνας δεν διεξάγεται μόνο στο πεδίο της μάχης, αλλά και στην ανοικοδόμηση των κοινοτήτων, στην αποκατάσταση των ερειπίων πίσω σε μια λειτουργική κοινωνία. Λίγο μετά την αναχώρησή μας από το Λουγκάνσκ, ένας φούρνος δέχθηκε επίθεση από τις ουκρανικές δυνάμεις και αρκετοί πολίτες σκοτώθηκαν. Επιθέσεις όπως αυτή άρχισαν πολύ πριν από τον Φεβρουάριο του 2022, και οι άνθρωποι στο Ντονμπάς -είτε στο Λουγκάνσκ, είτε στο Ντονέτσκ είτε αλλού- συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν καθημερινά τον επίμονο απόηχο των εκρήξεων και της αβεβαιότητας. Αλλά προς το παρόν, τουλάχιστον, το φως της νίκης και η ζεστή κουβέρτα της κοινότητας έχουν αρχίσει να επεκτείνονται σε πολλές πόλεις, μαζί με την ευκαιρία να νιώσουν μια αίσθηση κανονικότητας και ηρεμίας μέσα σε μια παγκόσμια πλέον κρίση.