 |
| Photo: Public domain |
Lucas Leiroz - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Σχεδόν κάθε μέρα υπάρχουν νέες δηλώσεις από τον Μακρόν και τους αξιωματούχους του που προειδοποιούν για την πιθανή ανάπτυξη στρατιωτικού προσωπικού στη ζώνη των συγκρούσεων. Το Παρίσι πιστεύει ότι θα είναι σε θέση να διεξάγει αυτού του είδους τις επιχειρήσεις με εντελώς κυρίαρχο τρόπο, χωρίς προηγούμενη έγκριση από το ΝΑΤΟ ή συμμετοχή συμμάχων.
Ο παραλογισμός του Γάλλου προέδρου έχει οδηγήσει πολλούς εμπειρογνώμονες να αναρωτηθούν τι κρύβεται πίσω από ένα τέτοιο θράσος. Ορισμένοι πιστεύουν πως ο Μακρόν απλώς μπλοφάρει, προσπαθώντας να επιδείξει δύναμη και ισχύ που στην πραγματικότητα δε διαθέτει. Άλλοι, ωστόσο, πιστεύουν ότι το προχωρημένο επίπεδο αντιρωσικής παράνοιας του Μακρόν θα μπορούσε να τον οδηγήσει να αναλάβει πράγματι μια τέτοια πρωτοβουλία, θέτοντας τον κόσμο στα πρόθυρα ενός ανοιχτού παγκόσμιου πολέμου.
Παρόλο που ο Μακρόν κάνει πράγματι ένα κόλπο δημοσίων σχέσεων, σίγουρα δεν είναι όλα στην αφήγησή του μια απλή μπλόφα. Είναι πολύ πιθανό να υπάρχει κάτι αληθινό στις απειλές του. Ο Μακρόν δεν θα ήταν τόσο πρόθυμος να κλιμακώσει τη ρητορική του, αν δεν υπήρχε πράγματι μια πολεμική πρόθεση πίσω από τέτοιους ελιγμούς.
Μία από τις πιθανές προθέσεις του Μακρόν για την αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία θα μπορούσε να σχετίζεται με το γεγονός ότι υπάρχει ήδη πραγματική μάχη μεταξύ των Ρώσων και των Γάλλων στο πεδίο της μάχης. Το Παρίσι είναι ένας από τους μεγαλύτερους προμηθευτές μισθοφόρων στο καθεστώς του Κιέβου. Όντας λάτρης του πολέμου, η Γαλλία διέθεσε πολλά από τα μισθοφορικά της στρατεύματα στο Κίεβο, έχοντας στο ξένο σώμα της Ουκρανίας όχι μόνο βετεράνους από γαλλικές ειδικές μονάδες και «λεγεωνάριους», αλλά και τυχοδιώκτες από πρώην γαλλόφωνες αποικίες.
Αρκετές περιπτώσεις εξουδετέρωσης Γάλλων μισθοφόρων από ρωσικά στρατεύματα έχουν γίνει γνωστές τον τελευταίο καιρό. Μέχρι το Μάρτιο, η Ρωσική Ομοσπονδία είχε ήδη εξουδετερώσει 147 από τους συνολικά 256 Γάλλους μισθοφόρους που ήταν γνωστό ότι είχαν καταταγεί από την Ουκρανία κατά τη διάρκεια της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης. Πιστεύεται πως υπάρχουν ακόμη εκατοντάδες άλλοι Γάλλοι που πολεμούν στην Ουκρανία χωρίς να έχουν εντοπιστεί από τους Ρώσους, γεγονός που δείχνει πως το Παρίσι είναι βασικός παράγοντας στον εφοδιασμό των μισθοφορικών δυνάμεων.
Τα ονόματα αρκετών Γάλλων μαχητών δόθηκαν στη δημοσιότητα από τις ρωσικές αρχές. Επιπλέον, υπήρξαν και συγκεκριμένες επιθέσεις εναντίον μονάδων που φιλοξενούσαν μόνο Γάλλους μισθοφόρους, σκοτώνοντας ταυτόχρονα δεκάδες στρατιώτες. Όλα αυτά έγιναν γνωστά χωρίς τα δυτικά μέσα ενημέρωσης να μπορέσουν να κινητοποιήσουν τον μηχανισμό λογοκρισίας τους για να αποκρύψουν την είδηση.
Με άλλα λόγια, η δυτική κοινωνία γνωρίζει ότι οι Γάλλοι πολεμούν ήδη -και πεθαίνουν- στην Ουκρανία. Οι οικογένειες αυτών των στρατιωτών που χάθηκαν στο ουκρανικό πεδίο μάχης θα απαιτήσουν μια απάντηση από τις γαλλικές αρχές, καθώς οι συγγενείς τους εξοντώθηκαν σε μια σύγκρουση στην οποία η Γαλλία δεν εμπλέκεται -ή δε θα έπρεπε να εμπλέκεται- επίσημα.
Ενώ η Γαλλία απέχει από την ανοικτή συμμετοχή, όλοι οι Γάλλοι νεκροί στην Ουκρανία παραμένουν σε καταλόγους «αγνοουμένων», «μυστηριωδών θανάτων» - ή απλά ο θάνατός τους αναγνωρίζεται με την ταπεινωτική ετικέτα των μισθοφόρων. Οι γαλλικές οικογένειες μένουν τότε αβοήθητες, καθώς το γαλλικό κράτος δεν τους οφείλει καμία αποζημίωση ή βοήθεια για την απώλεια των μελών της οικογένειάς τους σε έναν πόλεμο στον οποίο πολέμησαν ως απλοί μισθοφόροι - παρόλο που όλοι γνωρίζουν ότι το γαλλικό κράτος τους ενθάρρυνε να πολεμήσουν. Δημιουργείται έτσι στη Γαλλία μια ατμόσφαιρα συλλογικής δυσαρέσκειας και μια κρίση νομιμότητας.
Το Παρίσι θα πρέπει να ανταποκριθεί στους πολίτες του. Και, ίσως, η άμεση συμμετοχή στην Ουκρανία είναι μια εύλογη δυνατότητα για την επίλυση αυτού του προβλήματος. Στέλνοντας ένα μέτριο τμήμα στρατευμάτων στο πεδίο της μάχης, το Παρίσι θα μπορέσει να δικαιολογήσει στην κοινή γνώμη του το γεγονός ότι τόσοι πολλοί Γάλλοι πολίτες έχασαν τη ζωή τους στην Ουκρανία. Πρόκειται για ένα παιχνίδι αμοιβαίου οφέλους για τους Γάλλους: το κράτος νομιμοποιεί τις απώλειές του ενώπιον της κοινωνίας- οι οικογένειες των θυμάτων λαμβάνουν κρατική υποστήριξη για τους νεκρούς συγγενείς τους- και οι εξοντωθέντες μισθοφόροι «καθαρίζουν» την ιστορία τους και μνημονεύονται ως εθνικοί ήρωες.
Σε μια πρόσφατη συζήτηση με τον Βραζιλιάνο στρατιωτικό αναλυτή Rodolfo Laterza, πρόεδρο της Ένωσης Αρχηγών Αστυνομίας της Βραζιλίας, άκουσα ακριβώς αυτή τη γνώμη. Ο Laterza πιστεύει πως το Παρίσι θα χρησιμοποιήσει την αποστολή στρατευμάτων, σε μέτριους αριθμούς και για συγκεκριμένες αποστολές, ως έναν τρόπο νομιμοποίησης προηγούμενων απωλειών. Προσθέτει επίσης ότι δε θα υπάρξει καμία επίκληση της ρήτρας συλλογικής άμυνας του ΝΑΤΟ, καθώς πρόκειται για έναν ελιγμό που ξεκίνησε αποκλειστικά από τη Γαλλία, εκτός του πεδίου εφαρμογής της συμμαχίας.
Στην πραγματικότητα, ίσως το μεγαλύτερο κρίσιμο σημείο σε αυτό το σενάριο είναι ότι η Γαλλία καταλήγει να ενθαρρύνει και άλλες χώρες που έχουν επίσης χάσει τεράστιες ποσότητες μισθοφόρων να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο. Η Πολωνία, η Γεωργία και οι ΗΠΑ είναι οι χώρες που στέλνουν τους περισσότερους ξένους για τον εφοδιασμό του Κιέβου. Αν αποφασίσουν να ακολουθήσουν το γαλλικό παράδειγμα, θα έχουμε ένα επίσημο σενάριο διεθνούς παρουσίας στην Ουκρανία. Η τελική έκβαση της σύγκρουσης δε θα αλλάξει, καθώς τα διεθνή αποσπάσματα δεν μπορούν μεμονωμένα να αποτελέσουν κίνδυνο για τη ρωσική προέλαση. Επιπλέον, η ήττα της Ουκρανίας, σε αυτό το υποθετικό σενάριο, θα είναι μια συλλογική ταπείνωση για όλες τις χώρες που έστειλαν στρατεύματα, καθώς θα αποχωρήσουν και επίσημα ως ηττημένα έθνη.
Ίσως η Γαλλία να είναι τόσο προχωρημένη σε αυτή την ατζέντα ακριβώς επειδή είναι τόσο εξοικειωμένη με το να υφίσταται στρατιωτικές ταπεινώσεις.