 |
| Photo: Public domain |
Hugo Dionísio - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Σε αυτό το πλαίσιο και ανταποκρινόμενη στις ίδιες ανάγκες, η ΕΕ επαναφέρει για άλλη μια φορά μια συνταγή που είναι ήδη ευρέως γνωστή στους λαούς του Νότου. Ενώ υπάρχει ευρεία αναγνώριση ότι τα δημοσιονομικά κριτήρια που περιέχονται στο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης συνιστούν ασφυκτικό κλοιό στις δημόσιες επενδύσεις και ευθύνονται για τη βραχυπρόθεσμη θεώρηση που έχει αφήσει τα κράτη μέλη όμηρους του οικονομικού αυταρχισμού των Βρυξελλών, σε μια εποχή που το ευρωπαϊκό μπλοκ χάνει όλο και περισσότερο έδαφος έναντι των οικονομιών με τις οποίες πρέπει να ανταγωνιστεί, η μη εκλεγμένη υπερεθνική εξουσία της ΕΕ προτείνει για άλλη μια φορά, αυτή τη φορά σε όλους τους Ευρωπαίους, κάτι που κανένας από αυτούς τους λαούς δεν θα ψήφιζε ποτέ: λιτότητα για τα επόμενα τέσσερα χρόνια (τουλάχιστον).
Αυτό που διαφαίνεται στον ορίζοντα, χωρίς καμία σε βάθος εθνική συζήτηση, αφού εγκριθεί από το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, είναι ένα συνολικό πακέτο λιτότητας, σε ευρωπαϊκή κλίμακα, που εφαρμόζεται σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ένωσης, στο οποίο έχει δοθεί το πομπώδες όνομα «Νέο Πλαίσιο Οικονομικής Διακυβέρνησης» και το οποίο βασίζεται σε εργαλεία όπως η «Ανάλυση Βιωσιμότητας Χρέους» και τα «Ειδικά Δημοσιονομικά Σχέδια» ανά κράτος μέλος, τα οποία θα αναπτυχθούν στο πλαίσιο μιας τετραετούς περιόδου προσαρμογής, η οποία μπορεί να επεκταθεί σε 7 έτη. Αν το Σύμφωνο Σταθερότητας δεν ήταν αρκετό για να οδηγήσει τις περισσότερες χώρες στη λιτότητα, αυτή τη φορά η αυταρχικότητα της ΕΕ εργάζεται για να μην αφήσει κανέναν πίσω. Κάθε χώρα πρέπει να τερματίσει κάθε απόδειξη ή ανάμνηση ότι ένα κοινωνικό κράτος λειτούργησε κάποτε με τεράστια επιτυχία.
Γι' αυτό πρέπει να πούμε πως «μας έρχεται σε καλό»! Την ώρα που οι χώρες θα έπρεπε να επενδύουν απολύτως αποφασιστικά στην εκβιομηχάνιση, την καινοτομία και την κατάκτηση μιας θέσης στην κορυφή της μελλοντικής τεχνολογικής αλυσίδας, όπως κάνουν η Κίνα και η Ρωσία και όπως οι ΗΠΑ χρεώνονται βάναυσα για να το κάνουν, τι αποφασίζουν να κάνουν οι λογιστές στις Βρυξέλλες; Αναβάλλουν τον αγώνα, θέτοντας υπό αμφισβήτηση τους στόχους που οι ίδιοι έχουν θέσει για το 2030 και το 2050.
Για άλλη μια φορά, επαναλαμβάνεται η ιστορία των χωρών με καλή συμπεριφορά και λιτότητα έναντι εκείνων που δεν ξέρουν πώς να αυτοκυβερνώνται. Αλλά αυτή τη φορά, με εξαίρεση πέντε χώρες (Κύπρος, Σουηδία, Εσθονία, Δανία και Ιρλανδία), όλες οι υπόλοιπες θα πρέπει να σφίξουν το ζωνάρι και να περικόψουν 100 δισεκατομμύρια από τους δημόσιους προϋπολογισμούς τους αμέσως κατά το πρώτο έτος της προσαρμογής. Παρεμπιπτόντως, τα 100 δισεκατομμύρια είναι πάνω κάτω όσα έχει προσφέρει η ΕΕ στο καθεστώς του Κιέβου μέχρι σήμερα (τον Ιανουάριο του 2024 ήταν 85 δισεκατομμύρια ευρώ σύμφωνα με το Ινστιτούτο του Κιέλου). Και οποιαδήποτε από αυτές τις τυχερές χώρες είναι σημαντική για τη χρηματοδότηση του πολυετούς ευρωπαϊκού προϋπολογισμού.
Αν υποθέσουμε πως αυτή η μαζική οικονομική καταστροφή είναι η συνέχεια μιας διαδικασίας που ξεκίνησε με το subprime, από το οποίο οι ευρωπαϊκές οικονομίες έπρεπε να πληρώσουν τις ζημιές των αμερικανικών τραπεζών, και συνεχίστηκε με τη σύγκρουση ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ουκρανία, η οποία όχι μόνο στέρησε από τις ευρωπαϊκές χώρες σημαντικούς παραγωγικούς συντελεστές, σε χαμηλή τιμή και με εγγυημένη ποιότητα και ποσότητα... Πώς πρέπει να ενεργήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, ιδιαίτερα γνωρίζοντας ότι στις ΗΠΑ του Μπάιντεν, η εφαρμογή του νόμου για τη μείωση του πληθωρισμού βρίσκεται σε καλό δρόμο, με ένα τεράστιο πρόγραμμα επενδύσεων σε βασικούς τεχνολογικούς τομείς, όπως τα ηλεκτρικά οχήματα, οι μπαταρίες λιθίου, τα φωτοβολταϊκά πάνελ και οι ημιαγωγοί;
Πώς θα πρέπει να ενεργήσουν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες αν κοιτάξουν την Κίνα και δουν μαζικές επενδύσεις σε βασικούς κλάδους, κυρίως μετατρέποντας την οικονομία από βιομηχανίες χαμηλής αξίας σε βιομηχανίες υψηλής προστιθέμενης αξίας- αν κοιτάξουν τις ΗΠΑ και δουν το ίδιο είδος επενδύσεων, με πλήρη αδιαφορία για τα επίπεδα του δημόσιου χρέους, τα οποία έχουν ήδη ξεπεράσει το 133% του ΑΕΠ- αν κοιτάξουν τη Ρωσία, την Ινδία και δουν μια απεγνωσμένη προσπάθεια να καλύψουν το χαμένο έδαφος και να ενταχθούν στις ανεπτυγμένες οικονομίες; Τι θα περίμεναν να κάνουν αν ανησυχούσαν, όπως λένε ότι ανησυχούν όταν κυνηγούν ψήφους, για την υγεία, την παιδεία, τη στέγαση, την ψηφιακή μετάβαση και την απαλλαγή από τον άνθρακα; Θα στοιχημάτιζαν σε περισσότερη οικονομική λιτότητα;
Είναι απίστευτο πώς οι αποφάσεις που λαμβάνονται από τα όργανα της ΕΕ, είτε από τη γραφειοκρατική Ευρωπαϊκή Επιτροπή, είτε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, είτε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, είναι βαθιά ευθυγραμμισμένες με τις ανάγκες των ΗΠΑ, σε μια πορεία αυξανόμενης οικειοποίησης της αγοράς που φαίνεται να μην έχει τέλος. Αν οι ΗΠΑ είχαν τα πάντα να κερδίσουν από την ουκρανική σύγκρουση, η Ευρώπη είχε τα πάντα να χάσει, και τι έκανε η ευρωπαϊκή απολυταρχία; Πήδηξε με το κεφάλι μέσα και υποθήκευσε ολόκληρο το μέλλον μας!
Αν αυτή η σύγκρουση σήμανε περισσότερες πωλήσεις όπλων για τις ΗΠΑ, οικειοποίηση ουκρανικής γης και ιδιοκτησίας από τα μονοπώλια, βιωσιμότητα της βιομηχανίας σχιστολιθικού φυσικού αερίου και «καλές θέσεις εργασίας για τους Αμερικανούς εργάτες», όπως λέει ο Blinken, για την Ευρώπη είχε μόνο ζημιές, οι οποίες αντικατοπτρίζονται καλά στη βύθιση της γερμανικής οικονομικής μηχανής, της οποίας οι εταιρείες φεύγουν τώρα στις ΗΠΑ και την Κίνα. Όλα αυτά υπό το πρόσχημα της ασφάλειας έναντι της κακής ρωσικής κυβέρνησης ή υπό το πρόσχημα της «βιωσιμότητας και της ανάπτυξης», όπως τώρα με το εγκεκριμένο πακέτο λιτότητας. Στην ΕΕ, το επίπεδο της προπαγάνδας είναι απολύτως ανάλογο με τη ζημιά που προκαλούν οι πολιτικές της.
Μετά από όλα αυτά, τι θα χρειάζονταν οι ΗΠΑ τώρα, δεδομένου πως έχουν ήδη τον πλήρη έλεγχο της πρόσβασης στην ευρωπαϊκή αγορά και έχουν καταφέρει να προσελκύσουν την πλειοψηφία των ανεγκέφαλων εθνικών ηγετών στην «αποδέσμευση» της Κίνας και την «αποδέσμευση» της Ρωσίας; Αυτό που θα ενδιέφερε περισσότερο τις ΗΠΑ θα ήταν η ΕΕ να παραιτηθεί από την στήριξη της οικονομίας με δημόσια κονδύλια, να παραιτηθεί από τους στόχους της απαλλαγής από τον άνθρακα και, μαζί με αυτό, να παραιτηθεί από την ανάπτυξη ψηφιακών και οικολογικών τεχνολογιών που θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν τις αμερικανικές τεχνολογίες στις ευρωπαϊκές και διεθνείς αγορές. Αν οι ΗΠΑ ενοχλούνται τόσο πολύ από τον έντονο ανταγωνισμό της Κίνας, δεν υπάρχει τίποτα πιο χρήσιμο από το να διώχνεις έναν άλλο ανταγωνιστή, πολύ περισσότερο όταν είναι ευτυχής να το κάνει αυτό.
Είναι σημαντικό να πούμε ότι ίσως ακόμη και οι ΗΠΑ δεν περίμεναν τόσα πολλά. Με μια κίνηση, η ίδια η ΕΕ αφοπλίζει τα κράτη μέλη από το όπλο των δημόσιων επενδύσεων, το οποίο ήταν ήδη υπό αμφισβήτηση με το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης (το οποίο απλώς έκανε τα ευρωπαϊκά κράτη σχετικά πιο αδύνατα) και τώρα αυξήθηκε με το νέο πλαίσιο οικονομικής διακυβέρνησης της ΕΕ. Αλλά δεν σταμάτησαν εκεί. Όντας πολύ καλομαθημένη, η ευρωπαϊκή τεχνοκρατία ενέκρινε λογιστικές φόρμουλες που, πάνω απ' όλα, αφοπλίζουν τις χώρες που αποτελούν την οικονομική ατμομηχανή του «ευρωπαϊκού οικοδομήματος». Έτσι, σύμφωνα με τους κανόνες που προβλέπονται σε αυτό το νέο σχέδιο δημοσιονομικής προσαρμογής, η Γαλλία, η Ιταλία, η Γερμανία, το Βέλγιο και η Ολλανδία πρέπει να κάνουν τις μεγαλύτερες περικοπές στον προϋπολογισμό, μεταξύ 6 και 26 δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως. Με άλλα λόγια, οι χώρες που συνεισφέρουν τα μέγιστα στο ΑΕΠ και τον πολυετή προϋπολογισμό της ΕΕ είναι ακριβώς αυτές που θα κάνουν τις μεγαλύτερες περικοπές. Δε θα μπορούσε να είναι καλύτερα.
Για την ακρίβεια, είναι και πάλι ο αναπόφευκτος Γερμανός υπουργός Οικονομικών, αυτή τη φορά ο κ. Christian Linder, ο οποίος πιέζει περισσότερο. Κάποιοι λένε ότι φταίει αυτό το γερμανικό πληθωριστικό τραύμα από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά μην ξεγελιέστε. Η Γερμανία είναι μια πλήρως κατεχόμενη χώρα και σήμερα είναι ένα αποδομημένο έθνος, χωρίς δική του βούληση και πλήρως ευθυγραμμισμένο με τις στρατηγικές της Ουάσιγκτον. Αρκεί να πούμε πως η καγκελάριος της παρακολουθεί την καταστροφή της πηγής ενέργειας για τη βιομηχανία της - τον Nord Stream - και σιωπά. Ή τι γίνεται με τη δουλειά του ως παιδί για τα θελήματα στο ταξίδι στην Κίνα; Το γεγονός ότι δεν τον υποδέχτηκε καν στο αεροδρόμιο ένα υψηλόβαθμο στέλεχος του κινεζικού κράτους αντικατοπτρίζει την έλλειψη σημασίας του και το τι σκέφτονται σήμερα οι Κινέζοι για την πολιτική τάξη της μεγαλύτερης δύναμης της Ευρώπης -που εξακολουθεί να είναι-.
Η αλήθεια είναι ότι, με το νέο πλαίσιο οικονομικής διακυβέρνησης, τα περισσότερα κράτη μέλη θα αναγκαστούν να εφαρμόσουν μαζικές περικοπές στον προϋπολογισμό. Τα χρέη θα πρέπει να μειώνονται ετησίως κατά 1% του ΑΕΠ για τις χώρες με υψηλό χρέος (πάνω από 90% χρέος/ΑΕΠ) και κατά 0,5% για τις χώρες με μεσαίο χρέος (60-90%). Το όριο του 3% του ελλείμματος που προβλέπεται στις συνθήκες συμπληρώνεται από τη διασφάλιση της ανθεκτικότητας του ελλείμματος που υποστήριξε η Γερμανία, δηλαδή ο Christian Linder, που σημαίνει πως οι χώρες θα πρέπει να συνεχίσουν να μειώνουν τα διαρθρωτικά τους ελλείμματα έως ότου πέσουν κάτω από το 1,5% του ΑΕΠ. Δεν έφτανε που αυστηροποιήθηκε το ανώτατο όριο του 3%, τώρα είναι ακόμη αυστηρότερο. Και όλα αυτά επειδή ο κ. Λίντερ, ο οποίος έχει πτυχίο στις Πολιτικές Επιστήμες αλλά είναι οικονομολόγος στο επάγγελμα, λέει ότι «τα δανεικά χρήματα δεν μπορούν να δημιουργήσουν μακροπρόθεσμη ανάπτυξη», κάτι που είναι τεχνικά λανθασμένο.
Αν ο κ. Linder είχε δίκιο, καμία εταιρεία, οικογένεια ή οργανισμός δε θα χρεωνόταν για να επενδύσει. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το μυστικό του καπιταλιστικού τραπεζικού συστήματος. Να παίρνει καταθέσεις από αυτούς που αποταμιεύουν για να τις δανείζει σε αυτούς που τις χρειάζονται για να επενδύσουν.
Αλλά υπάρχει μια τελευταία απόδειξη πως αυτές οι οικονομικά αυταρχικές πολιτικές δε λειτουργούν, ούτε καν οικονομικά. Οι ευρωπαϊκοί δημοσιονομικοί κανόνες που ίσχυαν μέχρι σήμερα και προήδρευαν της κρίσης του ευρώ, ήταν ανίκανοι να μειώσουν το χρέος των κρατών-μελών, αλλά το μόνο που συνέβαλαν ήταν να μειωθούν οι κρατικές δαπάνες, με αποτέλεσμα να πέσει η εγχώρια ζήτηση, να μειωθεί η οικονομική παραγωγή και, όπως βλέπουμε, να αυξηθεί το δημόσιο χρέος. Το ίδιο χρέος που τώρα μειώνεται, και πάλι με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια μέθοδο.
Ως αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής και των κοινωνικών προβλημάτων που δημιουργήθηκαν και δεν επιλύθηκαν, ζούμε και πάλι με τον ακροδεξιό εξτρεμισμό και τον φασισμό στα κοινοβούλιά μας, στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, στις ψευδείς ειδήσεις και στα κοινωνικά δίκτυα. Ο αντιεπιστημονικός λόγος επέστρεψε, αλλά μεταμφιεσμένος σε ψευδοεπιστήμη, όπως βλέπουμε τώρα να εξηγείται σε αυτή τη νέα δημοσιονομική προσαρμογή που προωθεί η ΕΕ, η οποία θα εφαρμοστεί τη χειρότερη δυνατή στιγμή.
Για να δούμε λοιπόν πώς λειτουργούν αυτά τα υπέροχα σκεπτόμενα κεφάλια: αν ο σφιγκτήρας του 3% δε λειτούργησε, κατέστρεψε αξίες, συρρίκνωσε την ευρωπαϊκή οικονομία και δημιούργησε κοινωνικά προβλήματα, από τα οποία ανέβηκε ο ακροδεξιός φανατισμός και ο φασισμός, τι κάνουν; Εφαρμόζουν τον αιμοστατικό επίδεσμο ακόμα πιο σκληρά! Μπορεί κανείς να καταλάβει κάτι τέτοιο; Αν στον πρώτο γύρο ο ασθενής παραλίγο να πεθάνει, σε αυτόν τον γύρο πρέπει να πεθάνει οριστικά. Πρόκειται για ένα είδος εκδοχής του «Μεγάλου Αδελφού» σε ευρωπαϊκή κλίμακα του εξαιρετικού βιβλίου του Michael Hudson «Killing The Host - how financial parasites and debt bondage destroy the global economy» (Σκοτώνοντας τον ξενιστή - πώς τα χρηματοπιστωτικά παράσιτα και η δουλεία του χρέους καταστρέφουν την παγκόσμια οικονομία).
Υπάρχουν πολλά διδάγματα που μπορούν να αντληθούν από όλη αυτή την τρέλα:- Αυτό που συμβαίνει στην Αργεντινή υπό τον Μιλέι (αυτό που συνέβη στη Χιλή υπό τον Πινοσέτ), το οποίο αύξησε τη φτώχεια κατά περισσότερο από 50%, κράτησε τον πληθωρισμό στα ύψη και έδωσε μόνο στους πλουσιότερους ανθρώπους ένα απρόσμενο κέρδος, έχει περισσότερους θαυμαστές στην Ευρώπη απ' ό,τι κάποιοι θέλουν να παραδεχτούν,
- Σήμερα, τα πολιτικά κόμματα που αποτελούν τον ευρωπαϊκό οίκο εξουσίας είναι τα κόμματα της υποταγής και, στην ουσία, δε διαφέρουν μεταξύ τους (εκτός από τα μέλη της ομάδας «Η Αριστερά» και τους «Πράσινους», όλες οι άλλες κύριες ομάδες ψήφισαν υπέρ αυτής της καταστροφής),
- η ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική αποτελεί σήμερα προέκταση της αμερικανικής οικονομικής πολιτικής, αλλά όχι από εποικοδομητική, αλλά από καταστροφική σκοπιά, προκειμένου να αφήσει χώρο για να τον καλύψει η πρώτη,
- Λαμβάνοντας υπόψη τα γνωστά αποτελέσματα αυτών των πολιτικών, η επιμονή στην εμβάθυνσή τους σημαίνει ότι συμφωνούμε με τα αποτελέσματά τους, ανεξάρτητα από τον λόγο που μπορεί να υιοθετηθεί στη συνέχεια,
- Για άλλη μια φορά, η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται να είναι όμηρος των παγκοσμιοποιημένων και βορειοαμερικανικών χρηματοπιστωτικών ομίλων, οι οποίοι καθιστούν την τοκογλυφία των κρατών μια από τις προτιμώμενες στρατηγικές συσσώρευσης, αποδεικνύοντας πως δεν είναι η ευρωπαϊκή διάσταση που μας σώζει από αυτή την απαγωγή, αλλά η πολιτική βούληση που δεν υπάρχει,
Αυτή η βαθύτατα επιζήμια συνταγή, που δοκιμάστηκε κατά περίπτωση κατά τη διάρκεια της κρίσης των στεγαστικών δανείων, περνάει τώρα από τη φάση της μεμονωμένης εφαρμογής της, όπου δοκιμάστηκε και τελειοποιήθηκε, στην παγκόσμια εφαρμογή της και γίνεται επίσημη πολιτική της ΕΕ. Αν στην πρώτη φάση ήταν τα ίδια τα κράτη μέλη και οι κυβερνήσεις τους που κατηγορήθηκαν ως κακοί διαχειριστές και σπάταλοι, γεγονός που είχε επιζήμια επίδραση στην ποιότητα των δυτικών δημοκρατιών, αυτή τη φορά το φταίξιμο θα αποδοθεί στους «ευρωπαϊκούς κανόνες», γεγονός που θα επιτείνει το αίσθημα αδυναμίας των ανθρώπων και μαζί με αυτό την απογοήτευσή τους. Αυτή η απογοήτευση θα τείνει να τροφοδοτήσει, πρώτα και κύρια, τη νεοφασιστική δημαγωγία.
Αυτό το αποτέλεσμα είναι αναμφισβήτητο και είναι αποτέλεσμα των διαφόρων κλυδωνισμών που δέχτηκε η ΕΕ και των επιπτώσεων που είχαν αυτοί οι κλυδωνισμοί στην επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης των ανθρώπων. Είναι γεγονός ότι, αν εξετάσουμε τις προβλέψεις του ίδιου του ΔΝΤ για την ανάπτυξη, από ολόκληρη τη Δύση, η ΕΕ αναπτύσσεται λιγότερο (με προβλέψεις 0,8% για το 2024 και 1,2% για το 2025). Η Ρωσία, οι ΗΠΑ και κυρίως η Κίνα και η Ινδία αναπτύσσονται περισσότερο, πολύ περισσότερο.
Αν η ιστορία μας λέει ότι το «ελάχιστο κράτος», η συρρίκνωση, η λιτότητα, εμποδίζουν την ανάπτυξη, την εξέλιξη και έχουν ως μόνο αποτέλεσμα την επιτάχυνση της συγκέντρωσης του πλούτου στην κορυφή, δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα που να μπορεί να υποστηριχθεί υπέρ αυτού του σχεδίου λιτότητας. Η διαχείριση σύμφωνα με τις δυνατότητες μας οδηγεί μόνο στη συρρίκνωση, στη δειλία, στη μικρότητα. Η διαχείριση σύμφωνα με τις ανάγκες μας κάνει να μεγαλώνουμε, να παίρνουμε ρίσκα και να προχωράμε παραπέρα. Αυτό το θάρρος, αυτό το όραμα, δεν υπάρχει στην πολιτική των κρατών μελών και ακόμη λιγότερο σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Είναι εύκολο να κόψεις και να πετάξεις, το δύσκολο είναι να το κάνεις να αναπτυχθεί, όταν όλα σε κάνουν να πιστεύεις ότι μπορείς μόνο να κόψεις. Σήμερα, στην ΕΕ, κόβουμε κατευθείαν σε όλα τα επίπεδα. Όσο περισσότερο η Ευρώπη χρειάζεται επενδύσεις, τόσο περισσότερο διασφαλίζεται πως δε θα γίνουν, αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχει ευρωπαϊκό μέτρο που να μην ταιριάζει στην αμερικανική μορφή.