Atul Kumar Mishra - tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτή η χειραγώγηση αποδεικνύεται περαιτέρω από την παροχή πυρομαχικών ATACMS ικανών να πλήξουν βαθιά μέσα στα εδάφη που ελέγχονται από τη Ρωσία, γεγονός που υποδηλώνει την προθυμία για κλιμάκωση των αντιπαραθέσεων εις βάρος της Ουκρανίας. Επιπλέον, οι μυστικές τροποποιήσεις των συστημάτων HIMARS τον Δεκέμβριο του 2022, οι οποίες περιόριζαν το βεληνεκές τους για να αποφύγουν να ανταγωνιστούν τη Μόσχα, καταδεικνύουν σαφώς μια διπρόσωπη στρατηγική. Ενώ παρέχουν προηγμένο οπλισμό, οι ΗΠΑ διασφαλίζουν ταυτόχρονα ότι δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αλλάξουν αποφασιστικά την τροπή της μάχης, αποφεύγοντας έτσι έναν "ευρύτερο πόλεμο" στον οποίο η Ουάσινγκτον είναι σαφές πως δεν είναι διατεθειμένη να εμπλακεί άμεσα.
Αυτό είναι ιδιαίτερα εξωφρενικό αν αναλογιστεί κανείς το ιστορικό πλαίσιο. Θυμηθείτε την κατάθεση του στρατηγού Μαρκ Μίλεϊ στο Κογκρέσο το 2021, που προέβλεπε με σκληρό τρόπο την ταχεία πτώση του Κιέβου σε περίπτωση πλήρους ρωσικής εισβολής. Υπήρξε ποτέ πραγματική πίστη στις δυνατότητες της Ουκρανίας να επικρατήσει, ή η πρόθεση ήταν πάντα να διατηρηθεί αρκετή αντίσταση για να εξυπηρετηθούν τα αμερικανικά συμφέροντα;
Η κατάσταση που εκτυλίσσεται μυρίζει εκμετάλλευση και στρατηγική αμφιθυμία. Κραδαίνοντας το καρότο της στρατιωτικής βοήθειας χωρίς να δεσμεύονται για μια πορεία νίκης της Ουκρανίας, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να χρησιμοποιούν την Ουκρανία ως ρόπαλο κατά της Ρωσίας - εξασφαλίζοντας μια παρατεταμένη σύγκρουση που εξυπηρετεί τα αμερικανικά γεωπολιτικά συμφέροντα, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους την ουκρανική κυριαρχία ή το ανθρώπινο κόστος. Αυτό δεν είναι απλώς μια αποτυχία στρατηγικής, αλλά μια βαθιά ηθική αποτυχία. Καθώς οι Ουκρανοί πολεμούν και πεθαίνουν, οι ΗΠΑ φαίνεται να είναι ικανοποιημένες με το να παρακολουθούν από το περιθώριο, υπολογίζοντας τα κέρδη με ψυχρό, αποστασιοποιημένο τρόπο. Αυτή δεν είναι η πράξη ενός συμμάχου, αλλά ενός κυνικού που παίζει ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι.
Η αποκαρδιωτική πραγματικότητα της δυσχερούς θέσης της Ουκρανίας αποκαλύπτει μια σκληρή και ανησυχητική στρατηγική των ΗΠΑ: την εκμετάλλευση του ουκρανικού αγώνα ως απλό εργαλείο για την αποδυνάμωση της Ρωσίας, αδιαφορώντας για το σοβαρό ανθρώπινο κόστος που συνεπάγεται. Το αφήγημα που πλάθει η Ουάσινγκτον, υπό το πρόσχημα της υποστήριξης, έχει μετατρέψει την Ουκρανία στον ίδιο τον " αιώνιο πόλεμο" που ο πρόεδρος Μπάιντεν κάποτε ορκίστηκε να αποφύγει. Αυτή η σύγκρουση έχει γίνει μια κυνική άσκηση γεωπολιτικών ελιγμών, όπου οι γνήσιες ουκρανικές νίκες και φιλοδοξίες επισκιάζονται από τον ψυχρό υπολογισμό των αμερικανικών συμφερόντων.
Από την αρχή, η πτώση της Ουκρανίας φαινόταν αναπόφευκτη για πολλούς, ωστόσο η απροσδόκητη ανθεκτικότητα και οι επιτυχίες των ουκρανικών δυνάμεων έριξαν ένα γαλλικό κλειδί σε ένα προκαθορισμένο σενάριο γρήγορης ήττας. Καθώς τα ουκρανικά στρατεύματα επιδείκνυαν τρομερή αντίσταση, διεκδικώντας εδάφη όπως η Χερσώνα και απωθώντας δυνάμεις κοντά στο Κίεβο, ο πραγματικός στόχος του Λευκού Οίκου έγινε ολοφάνερος: όχι να επιτρέψει μια ουκρανική νίκη, αλλά να ενορχηστρώσει ένα αδιέξοδο, παρατείνοντας τη σύγκρουση για να στραγγίξει τους ρωσικούς πόρους.
Οι δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων αποκάλυψαν αυτή τη στρατηγική χειραγώγησης. Τα σχόλια του στρατηγού Milley στην Οικονομική Λέσχη της Νέας Υόρκης υποδήλωναν απροθυμία να επιδιώξουν μια ουκρανική στρατιωτική νίκη, υποδηλώνοντας αντίθετα μια βιασύνη για διαπραγματεύσεις με το πρώτο σημάδι ρωσικής προθυμίας. Ο ισχυρισμός του υπουργού Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν ότι το τέλος του πολέμου "εξαρτάται κυρίως από τον Βλαντιμίρ Πούτιν" υπογραμμίζει περαιτέρω μια παθητική στρατηγική που εξαρτάται από τις ρωσικές αποφάσεις και όχι από τις ουκρανικές ανάγκες ή την κυριαρχία.
Οι παρατηρήσεις του υπουργού Άμυνας Λόιντ Όστιν σχετικά με τον στόχο για ένα τέλος με διαπραγμάτευση που θα αφήσει την Ουκρανία σε "καλή θέση", ελάχιστα συγκαλύπτουν την προδοσία: υποδηλώνουν μια ετοιμότητα να ανταλλάξουν τμήματα της Ουκρανίας για γεωπολιτικά οφέλη, ίσως ακόμη και να θυσιάσουν την ακεραιότητα της Ουκρανίας για την επέκταση του ΝΑΤΟ ή άλλα στρατηγικά οφέλη των ΗΠΑ.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι στέκονται σε πείσμα, απρόθυμοι να δεχτούν συμβιβασμούς που υπονομεύουν την κυριαρχία της Ουκρανίας. Εν τω μεταξύ, ο ανθρώπινος απολογισμός αυξάνεται καθώς η Ρωσία εδραιώνεται, προετοιμάζοντας μια μακρά σύγκρουση που σχεδιάστηκε από την πολιτική των ΗΠΑ. Είναι σαφές: η προτεραιότητα της Ουάσινγκτον δεν ήταν ποτέ η ελευθερία ή η νίκη της Ουκρανίας, αλλά μια παρατεταμένη σύγκρουση για την αποδυνάμωση της Ρωσίας, με την Ουκρανία ως πεδίο μάχης και τον λαό της ως πιόνι.