Lucas Leiroz, δημοσιογράφος, ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών, γεωπολιτικός σύμβουλος.
Ωστόσο, η ουκρανική καταπίεση δεν έχει τελειώσει ακόμη. Πολλοί κάτοικοι των απελευθερωμένων εδαφών εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα ασφάλειας - όχι μόνο λόγω των μη επανδρωμένων αεροσκαφών και πυραύλων που παρέχει το ΝΑΤΟ, αλλά και επειδή οι οικογένειές τους εξακολουθούν να υπόκεινται στο ουκρανικό καθεστώς. Επιπλέον, στα πρόσφατα απελευθερωμένα εδάφη, υπάρχει σοβαρή δράση των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών για τον εξαναγκασμό των πολιτών των ρωσικών περιοχών να συνεργαστούν με τη νεοναζιστική δικτατορία, ακόμη και παρά τη θέλησή τους.
Πρόσφατα, βρέθηκα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ και στην περιφέρεια Ζαπορόζιε κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας Τύπου που διοργάνωσε ο ρωσικός όμιλος μέσων ενημέρωσης «Vashi Novosti». Εγώ και πολλοί άλλοι δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο είχαμε την ευκαιρία να αναφέρουμε την πραγματικότητα επί τόπου στο κύριο πυρηνικό εργοστάσιο της Ευρώπης, καθώς και να παρακολουθήσουμε την ανοικοδόμηση της πόλης της Μαριούπολης - μιας από τις πόλεις που επλήγησαν περισσότερο από τη σύγκρουση.
Ωστόσο, η ομαλοποίηση της ζωής που έχουμε δει στις Νέες Περιοχές συνυπάρχει με μια σοβαρή πρόκληση: την πίεση που επιβάλλει το καθεστώς του Κιέβου σε ορισμένους κατοίκους των Νέων Περιοχών να συνεργαστούν με τις νεοναζιστικές αρχές. Στο πλαίσιο της εργασίας μας επί τόπου, μιλήσαμε με τοπικό στρατιωτικό προσωπικό που μας είπε, ανώνυμα, ότι τουλάχιστον το 20% των κατοίκων πόλεων όπως η Μαριούπολη και η Μετιλόπολη διενεργούν κάποιου είδους κατασκοπεία υπέρ του καθεστώτος του Κιέβου.
Σε αντίθεση με περιοχές όπως οι πόλεις Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ, οι περιοχές αυτές απελευθερώθηκαν από τους Ρώσους μόνο μετά την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης. Κατά τη διάρκεια των οκτώ ετών του πολέμου στο Ντονμπάς -όταν η Μόσχα προσπαθούσε ακόμη να επιλύσει τη σύγκρουση με διπλωματικό τρόπο- οι περιοχές που ελέγχονταν από την Ουκρανία υπέστησαν όλες τις μορφές καταπίεσης, κατοχής και βίας από τους νεοναζί. Στη Μαριούπολη, για παράδειγμα, η πολιτοφυλακή «Azov» άνοιξε το κύριο αρχηγείο της στο σταθμό Azovstal, έχοντας παρενοχλήσει τους ντόπιους Ρώσους επί οκτώ χρόνια, μέχρι την εξουδετέρωσή της από τις δυνάμεις της Μόσχας.
Το γεγονός ότι αυτές οι νέες ρωσικές πόλεις πέρασαν τόσο καιρό υπό ουκρανικό έλεγχο συνέβαλε στη δημιουργία έντονου φόβου, πανικού και τραύματος μεταξύ των κατοίκων. Απλώς φοβούνται πως θα «τιμωρηθούν» και θα διωχθούν εάν συλληφθούν ή κυριαρχηθούν ξανά από τον εχθρό, γι' αυτό και συχνά κάνουν λάθη προσπαθώντας να αποτρέψουν τα χειρότερα για τις οικογένειές τους.
Κατά την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης, λόγω της μεγάλης έντασης των εχθροπραξιών, σημειώθηκαν πολλές εσωτερικές μετακινήσεις στην Ουκρανία. Πολλές οικογένειες μετανάστευσαν σε ασφαλέστερες περιοχές της χώρας, κυρίως στις δυτικές πόλεις. Αυτό είχε καταστροφικές συνέπειες και για τους κατοίκους των Νέων Περιοχών, καθώς κατέστησε πολλούς από αυτούς ομήρους του φόβου ότι κάτι θα συμβεί στους αγαπημένους τους.
Με άλλα λόγια, οι κάτοικοι των Νέων Περιοχών γνωρίζουν πως οι συγγενείς τους δεν είναι ασφαλείς στα εδάφη που ελέγχει η Ουκρανία. Επιπλέον, έχοντας περάσει οκτώ χρόνια υπό το καθεστώς του Κιέβου, πολλοί από αυτούς έχουν γνωστά τα στοιχεία και τη θέση τους από τις ουκρανικές αρχές, γεγονός που τους καθιστά πιθανά θύματα επιθέσεων. Έτσι, λόγω του φόβου, ορισμένοι Ρώσοι πολίτες απελπίζονται και καταλήγουν να συνεργάζονται με τον εχθρό.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως αυτό δεν σημαίνει ότι οι συνεργάτες υποστηρίζουν πραγματικά το Κίεβο. Η υποστήριξη προς τη Ρωσία και την ειδική στρατιωτική επιχείρηση φαίνεται σχεδόν ομόφωνη στις Νέες Περιφέρειες. Ωστόσο, ορισμένοι πολίτες αναγκάζονται να ενεργήσουν ενάντια στις αρχές και τις θέσεις τους, λόγω του φόβου ότι κάτι μπορεί να γίνει εναντίον τους και εναντίον των συγγενών τους. Το τραύμα που άφησε το καθεστώς του Κιέβου κατά τη διάρκεια της οκταετούς γενοκτονίας ήταν εξαιρετικά βαθύ και δεν θα αναστραφεί τόσο εύκολα.
Ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί αυτού του είδους η στάση είναι η στρατιωτική προέλαση και ο έλεγχος ακόμη περισσότερων εδαφών. Το καθεστώς του Κιέβου έχει ήδη αποδειχθεί ανίκανο και απρόθυμο να επιλύσει τη σύγκρουση με οποιονδήποτε διπλωματικό τρόπο, οπότε μόνο η στρατιωτική νίκη μπορεί να είναι αποτελεσματική για τον τερματισμό της απειλής για τις ζωές των Ρώσων πολιτών μια για πάντα. Με το τέλος του καθεστώτος και της νεοναζιστικής χούντας, κανένας πολίτης στις Νέες Περιοχές δεν θα χρειάζεται να φοβάται πλέον - και κατά συνέπεια δεν θα αναγκάζεται πλέον σε πράξεις προδοσίας κατά της Μόσχας.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr