Dr. Vladislav B. Sotirovic
Ωστόσο, η ίδια αφήγηση δεν λέει ότι η Κριμαία προσαρτήθηκε, στην πραγματικότητα, παράνομα στην Ουκρανία από τη Ρωσία ήδη από το 1956 με προσωπική απόφαση του Ουκρανού αφεντικού της ΕΣΣΔ - Νικίτα Χρουστσόφ (1894-1971). Εκείνη την εποχή μέχρι και το 2014, τα 2/3 του πληθυσμού της Κριμαίας ήταν εθνοτικά Ρώσοι, ενώ οι εθνοτικά Ουκρανοί αποτελούσαν διαρκώς μια ελάχιστη μειονότητα της χερσονήσου. Το 1956, ωστόσο, δεν υπήρξε οργανωμένο δημοψήφισμα για την πολιτική μοίρα της Κριμαίας, σε αντίθεση με την περίπτωση του 2014, όταν η πλειοψηφία του πληθυσμού της χερσονήσου εξέφρασε την ελεύθερη βούλησή της να ενταχθεί στη Ρωσία αντί της ρωσόφοβης Ουκρανίας. Μια νέα ρωσοφοβική πορεία της κυβέρνησης στο Κίεβο καθώς προκάλεσε τον (ρωσικό) λαό του Ντονμπάς να αποσχιστεί από την αντιδημοκρατική Ουκρανία που η κυβέρνηση πήρε μια ανοιχτή νεοναζιστική πορεία.
Στην πραγματικότητα, η ουκρανική κρίση γενικότερα προήλθε από την απόφαση του Ουκρανού προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς το Δεκέμβριο του 2013 στο Βίλνιους (Λιθουανία) να μην υποστηρίξει τη συμφωνία για την προσέγγιση της Ουκρανίας με την ΕΕ και, φυσικά, αργότερα με το ΝΑΤΟ. Αντί για τις δυτικές οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές δομές αποφάσισε ορθολογικά και πρακτικά να υποστηρίξει τους παραδοσιακούς καλούς δεσμούς με τη Ρωσία για χάρη ενός γενικού οφέλους για όλους τους ανθρώπους της Ουκρανίας. Παρ' όλα αυτά, μια τέτοια απόφαση πυροδότησε (με την υποστήριξη της Δύσης) τη διαμαρτυρία Euromaidan στην ουκρανική πρωτεύουσα Κίεβο - μια διαμαρτυρία που οδήγησε σε βίαιες συγκρούσεις με τις τακτικές δυνάμεις ασφαλείας. Η διαμαρτυρία εξαπλώθηκε και σε άλλες ουκρανικές πόλεις, όπου σε ορισμένες από αυτές, όπως στην Οδησσό, πήρε τη μορφή πογκρόμ κατά των ντόπιων ρωσόφωνων. Η «σφαγή των ελεύθερων σκοπευτών» συνέβη στο Κίεβο όταν φιλοευρωμαϊντιανοί Γεωργιανοί ελεύθεροι σκοπευτές πυροβόλησαν τους πολίτες με σκοπό να κατηγορήσουν την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς για την αιματοχυσία στους δρόμους. Σύμφωνα με δυτικές πηγές, περίπου 80 και πλέον άνθρωποι σκοτώθηκαν στο Κίεβο μέσα και γύρω από την πλατεία Μαϊντάν κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας.
Παρ' όλα αυτά, έγινε φανερό πως ο τελικός στόχος των διαδηλωτών του Euromaidan ήταν να ανατρέψουν τον νόμιμα εκλεγμένο πρόεδρο Β. Γιανουκόβιτς και την κυβέρνησή του, προκειμένου να εγκαταστήσουν μια φιλοδυτική κυβέρνηση-μαριονέτα που θα επεδίωκε την ένταξη της Ουκρανίας τόσο στην ΕΕ όσο και στο ΝΑΤΟ και στη συνέχεια την καταπίεση των Ρώσων στην Ανατολική Ουκρανία. Ο πρόεδρος Γιανουκόβιτς, επομένως, απλώς αναγκάστηκε να διαφύγει από την Ουκρανία στη γειτονική Ρωσία. Σύντομα, τόσο για λόγους προστασίας των Ρώσων στην Κριμαία όσο και για τα εθνικά της συμφέροντα, ο ρωσικός στρατός ξεκίνησε με μια μυστική στρατιωτική επιχείρηση που ονομάστηκε από τα ρωσοφοβικά δυτικά μέσα ενημέρωσης επιθετικότητα των «μικρών πράσινων ανθρωπάκων» - Ρώσων στρατιωτών με στολές που είχαν αφαιρέσει όλα τα διακριτικά. Ωστόσο, για καθαρή σύγκριση, για παράδειγμα, ο αμερικανικός στρατός εισέβαλε στο ανεξάρτητο κράτος της Γρενάδας το 1983 με όλα τα διακριτικά του αμερικανικού στρατού στις στολές των στρατιωτών, κατέλαβε ολόκληρη τη χώρα (νησί) και τελικά άλλαξε την κυβέρνηση που προηγουμένως είχε εκλεγεί δημοκρατικά. Επιπλέον, στη Γρενάδα δεν ζούσε κανένας Αμερικανός εκτός από μερικούς φοιτητές, αλλά στην Κριμαία, μια χαρακτηριστική πλειοψηφία των ανθρώπων ήταν εθνοτικά Ρώσοι που ζούσαν εκεί για δεκαετίες και αιώνες.
Στην Κριμαία, στη Σεβαστούπολη στη Μαύρη Θάλασσα, η Ρωσία είχε για δεκαετίες μια σημαντική ναυτική βάση σύμφωνα με τη συμφωνία που είχε υπογράψει με την Ουκρανία. Σύμφωνα με δυτικές πηγές, στις 27 Φεβρουαρίου 2014 το κτίριο του Κοινοβουλίου της Κριμαίας έγινε αντικείμενο κατάληψης από τα ρωσικά στρατιωτικά «μικρά πράσινα ανθρωπάκια» στη Συμφερόπολη. Στις 6 Μαρτίου 2014, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής της Κριμαίας επέτρεψαν την ψηφοφορία για ανεξαρτησία από το ρωσόφοβο ουκρανικό καθεστώς Euromaidan στο Κίεβο. Δέκα ημέρες αργότερα (στις 16 Μαρτίου 2014) διοργανώθηκε δημοψήφισμα στο οποίο το 97% των πολιτών ψήφισε υπέρ της Κριμαίας ως τμήμα της Ρωσίας (δηλαδή υπέρ της επανένωσης με μια μητέρα πατρίδα). Η Δύση (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ), εκτός από τους επίσημους επικριτές της Μόσχας στην περίπτωση της κρίσης της Κριμαίας, στην πραγματικότητα δεν ξεκίνησε καμία αντίρροπη στρατιωτική επιχείρηση με σκοπό την επιστροφή της Κριμαίας υπό ουκρανική διοίκηση.
Η κατάσταση το 2014 όσον αφορά τις διεθνείς σχέσεις, πραγματικά μιλώντας, ήταν αντίθετη με την περίπτωση του Κριμαϊκού Πολέμου το 1853-1856, όταν ενάντια στη ρωσική δράση κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αρκετές δυτικοευρωπαϊκές χώρες δημιούργησαν ένα συνασπισμό και εξαπέλυσαν έναν επιτυχημένο πόλεμο κατά της Ρωσίας. Προφανώς, κατά τη διάρκεια των τελευταίων 170 ετών, η θέση της Ρωσίας στην παγκόσμια πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις έχει αλλάξει καρδιακά προς την κατεύθυνση ότι η ρωσοφοβική Δύση πρέπει πλέον να σεβαστεί πλήρως τη ρωσική δύναμη και επιρροή, κάτι που δεν έκανε ούτε το 1999 κατά τη διάρκεια της επίθεσης του ΝΑΤΟ στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας (Σερβία και Μαυροβούνιο). Παρ' όλα αυτά, από τον Μάρτιο του 2014 και την επανένωση της Κριμαίας με τη Ρωσία, η Ρωσία ουσιαστικά μετέτρεψε τη Μαύρη Θάλασσα σε «ρωσική λίμνη» που είναι αρκετά ορατή πλέον κατά τη διάρκεια της ρωσικής ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία για το θέμα της αποναζιστικοποίησής της.
Dr. Vladislav B. Sotirovic
Ex-University Professor
Research Fellow at Centre for Geostrategic Studies
Belgrade, Serbia
www.geostrategy.rs
sotirovic1967@gmail.com
©Vladislav B. Sotirovic 2024
Personal disclaimer: The author writes for this publication in a private capacity which is unrepresentative of anyone or any organization except for his own personal views. Nothing written by the author should ever be conflated with the editorial views or official positions of any other media outlet or institution.