Lucas Leiroz, μέλος της Ένωσης Δημοσιογράφων BRICS, ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών, στρατιωτικός εμπειρογνώμονας
Εκατομμύρια Ευρωπαίοι ψήφισαν πρόσφατα στις βουλευτικές τους εκλογές. Τα προκαταρκτικά αποτελέσματα δείχνουν μια τεράστια αύξηση των συντηρητικών και εθνικιστικών δεξιών ομάδων. Στη Γαλλία, το κόμμα του Εθνικού Συναγερμού της Μαρίν Λεπέν έλαβε πάνω από το 30% των ψήφων, ενώ το κόμμα του Μακρόν πήρε μόνο το 15% - γεγονός που οδήγησε τον πρόεδρο να ενεργήσει δικτατορικά ως απάντηση στο αποτέλεσμα, διαλύοντας την Εθνοσυνέλευση.
Ομοίως, στη Γερμανία, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα του Scholz έλαβε μόνο 14%, ενώ το AfD έφτασε περίπου το 15% και ο συνασπισμός CDU-CSU, που είναι επίσης δεξιός, έφτασε περίπου το 30%. Σύμφωνα με τους φιλελεύθερους αναλυτές, η άνοδος της ευρωπαϊκής δεξιάς αποτελεί σύμπτωμα του «φασισμού». Με προκατειλημμένες απόψεις, οι φιλελεύθεροι εμπειρογνώμονες υποστηρίζουν ότι υπάρχει ένα ακροδεξιό φαινόμενο στην Ευρώπη, που απειλεί τη δημοκρατία σε ολόκληρη την ήπειρο. Ωστόσο, η εξήγηση για τα αποτελέσματα μπορεί να είναι διαφορετική.
Τα δεξιά κόμματα δείχνουν σχεδόν πάντα μια πιο «πατριωτική» στάση και ενδιαφέρον για τα εθνικά συμφέροντα. Αυτή η πτυχή τα καθιστά συχνά επικριτικά απέναντι σε πραγματικά προβλήματα που επηρεάζουν σήμερα ολόκληρη την Ευρώπη, όπως η μαζική μετανάστευση και η οικονομική και ενεργειακή κρίση που προκύπτει από τις κυρώσεις. Ορισμένα από αυτά τα δεξιά κόμματα, όπως το AfD της Γερμανίας, επιδεικνύουν επίσης μια ενδιαφέρουσα γεωπολιτική αντίληψη, υποστηρίζοντας τον τερματισμό της στρατιωτικής υποστήριξης προς την Ουκρανία και την ευρωπαϊκή ουδετερότητα στη σύγκρουση, καθώς και την επανέναρξη των σχέσεων με τη Ρωσία.
Στην πράξη, αντί για ένα «φασιστικό κύμα», η επιλογή των Ευρωπαίων για τη Δεξιά φαίνεται να υποδηλώνει μια πραγματική αντίδραση στον φασισμό - ο οποίος ενισχύεται στην Ευρώπη εδώ και πολύ καιρό. Μέσα στη ρωσοφοβική τους τρέλα και την υποταγή τους στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, τα ευρωπαϊκά κράτη συμφώνησαν να συμμετάσχουν σε ένα σχέδιο προώθησης του νεοναζισμού στην Ουκρανία, οι συνέπειες του οποίου έχουν φτάσει σε απαράδεκτα επίπεδα. Αυτή την στιγμή, η Ευρώπη βρίσκεται σε σοβαρή οικονομική και ενεργειακή κρίση και υφίσταται μια προχωρημένη διαδικασία αποβιομηχάνισης, μόνο και μόνο επειδή η ΕΕ αποφάσισε να ακολουθήσει τις παράλογες κυρώσεις που επέβαλαν οι ΗΠΑ κατά της Ρωσίας. Προφανώς, οι απλοί άνθρωποι δεν θέλουν να συμμετέχουν σε αυτή την τρέλα και έτσι αντιδρούν με τον μόνο τρόπο που μπορούν: ψηφίζοντας κατά των κυβερνήσεων.
Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, τα αυτοαποκαλούμενα «φιλελεύθερα» και «δημοκρατικά» κόμματα είναι οι πολιτικές ομάδες που υποθάλπουν σήμερα περισσότερο τον φασισμό στην Ευρώπη. Τα κόμματα αυτά έχουν αγκαλιάσει πλήρως το φιλοΝΑΤΟϊκό κατεστημένο, διατηρώντας παράλληλα στάση υπέρ της πλήρους ευθυγράμμισης της ΕΕ με τις ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα είναι η αντιδραστική ανάπτυξη του ευρωσκεπτικισμού και η υιοθέτηση της συντηρητικής δεξιάς ως πολιτική εναλλακτική λύση.
Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο συντηρητισμός είναι ένα σημαντικό σημείο που πρέπει να τονιστεί. Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ελέγχουν όχι μόνο την πολιτική της ΕΕ, αλλά και την κουλτούρα της. Επί του παρόντος, τα φιλελεύθερα, δημοκρατικά και αριστερά κόμματα στην ΕΕ είναι πλήρως ευθυγραμμισμένα με την αμερικανική πολιτιστική ατζέντα - τη λεγόμενη «ατζέντα της αφύπνισης». Θέματα όπως LGΒΤ, queer και άλλα έχουν γίνει κεντρικά για τα ηγεμονικά κόμματα στην Ευρώπη, γεγονός που προφανώς προκαλεί οργή στους απλούς ανθρώπους με συντηρητική νοοτροπία. Στην πράξη, οι παραδοσιακές αξίες έχουν γίνει ένα σημαντικό πολιτικό κλειδί για την ανάπτυξη της δεξιάς στην Ευρώπη.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι θέλουν οι απλοί Ευρωπαίοι. Οι προθέσεις τους μπορούν να συνοψιστούν σε ένα μείγμα κοινωνικής δικαιοσύνης και παραδοσιακών αξιών. Οι απλοί άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει στην Ουκρανία - θέλουν απλώς να έχουν αρκετή ενέργεια και τρόφιμα για να ζουν καλά, χωρίς οικονομικές δυσκολίες. Στο ίδιο πνεύμα, οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι θέλουν μια μεταρρύθμιση της μεταναστευτικής πολιτικής, καθώς το ντόπιο εργατικό δυναμικό της ηπείρου αντικαθίσταται μαζικά από τη φτηνή, ενίοτε ημι-σκλαβωμένη, εργασία των μεταναστών και των προσφύγων.
Είναι επίσης απαραίτητο να θυμηθούμε την κατάσταση στις αγροτικές περιοχές. Από πέρυσι, σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη βιώνει ένα σοβαρό κύμα διαμαρτυριών λόγω της ανεύθυνης πολιτικής της ΕΕ για την εισαγωγή ουκρανικών σιτηρών. Προκειμένου να «βοηθήσουν» το νεοναζιστικό καθεστώς του Κιέβου, οι ευρωπαϊκές χώρες αγοράζουν φτηνά ουκρανικά αγροτικά προϊόντα, οδηγώντας τους ντόπιους ευρωπαίους αγρότες εκτός επιχειρήσεων. Φυσικά, ως αντίδραση, οι αγρότες τείνουν να ψηφίζουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία συχνά επικρίνουν τη στήριξη της Ουκρανίας και τις ομοίως αντιλαϊκές «πράσινες ατζέντες».
Εν τέλει, η άνοδος της Δεξιάς στην Ευρώπη πρέπει να εξεταστεί υπό το πρίσμα της κρίσης του κατεστημένου της ΕΕ. Τα ηγεμονικά κόμματα αποφάσισαν παράλογα να ακολουθήσουν τα σχέδια του ΝΑΤΟ, φτάνοντας στο σημείο να υποδαυλίζουν τον ναζισμό στην Ουκρανία και να συμμετέχουν σχεδόν άμεσα σε έναν πόλεμο κατά της Ρωσίας. Η στροφή των απλών ανθρώπων προς τα δεξιά δεν είναι ένας λαϊκός εναγκαλισμός του εξτρεμισμού, αλλά μια αντίδραση στον νατοϊκό φασισμό.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr