Anushka Gupta - tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Στις πρόσφατες ευρωπαϊκές εκλογές, η δυσαρέσκεια για το status quo τροφοδότησε μια αύξηση της υποστήριξης προς τα δεξιά κόμματα. Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι ότι αυτό το κύμα δεν στηρίχθηκε μόνο στις πλάτες των παλαιότερων συντηρητικών- ακόμη και οι νεότεροι ψηφοφόροι αγκάλιασαν εθνικιστικά αισθήματα, που ζητούσαν αυστηρούς νόμους για τη μετανάστευση, εστίαση στις εσωτερικές οικονομικές συνθήκες και ενάντια στην υπερβολική ανάμειξη στις ρωσικές υποθέσεις.
Στη Γαλλία, ένα σημαντικό ποσοστό 32% των νέων 18-25 ετών δήλωσε πως ήταν έτοιμο να υποστηρίξει το "ακροδεξιό" κόμμα του Εθνικού Συναγερμού, γνωστό για την εθνικιστική του στάση και την κριτική του στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, το κόμμα αξιοποίησε τη δυσαρέσκεια για τις μεταναστευτικές πολιτικές και την οικονομική στασιμότητα. Όπως ήταν αναμενόμενο, το κόμμα της Μαρίν Λεπέν θα εξασφαλίσει το βαρύ 31,5% των ψήφων, ξεπερνώντας την πιο κεντρώα ομάδα του προέδρου Μακρόν.
Στη Γερμανία σημειώθηκαν παρόμοια αποτελέσματα, με το κόμμα AfD να έχει καλύτερες επιδόσεις από τις αναμενόμενες, εξασφαλίζοντας τη δεύτερη θέση στις κοινοβουλευτικές εκλογές της ΕΕ με σχεδόν 16% των ψήφων. Η ευρωσκεπτικιστική και αντιμεταναστευτική του πλατφόρμα βοήθησε το AfD να βρει απήχηση στη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων για τα κυρίαρχα κόμματα. Το AfD σημείωσε σημαντική άνοδο στους νεότερους ψηφοφόρους, ιδίως στις ηλικίες 16 έως 24 ετών.
Αυτές οι σεισμικές μετατοπίσεις στη Γαλλία και τη Γερμανία αντανακλούν ευρύτερες τάσεις ευρωσκεπτικισμού και δυσαρέσκειας για τις μεταναστευτικές πολιτικές σε ολόκληρη την ήπειρο. Ενώ μια αριστερή, φιλοευρωπαϊκή πλειοψηφία εξακολουθεί να κυριαρχεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αντίδραση κατά της παγκοσμιοποιητικής ατζέντας αυξάνεται.
Οι ρίζες αυτής της διαφωνίας ήταν εμφανείς στο δημοψήφισμα του Brexit το 2016, όπου το Ηνωμένο Βασίλειο ψήφισε υπέρ της εξόδου από την ΕΕ. Παρά τις υποσχέσεις για σκλήρυνση των συνόρων, η νόμιμη μετανάστευση στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει σχεδόν διπλασιαστεί από τότε, υποδαυλίζοντας τα αντιμεταναστευτικά αισθήματα και συμβάλλοντας στις προβλεπόμενες απώλειες του Συντηρητικού Κόμματος στις επερχόμενες εκλογές.
Τα φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης συχνά πλαισιώνουν την άνοδο του "ακροδεξιού" λαϊκισμού ως υπαρξιακή απειλή για τη δημοκρατία. Ωστόσο, ο πραγματικός τους φόβος δεν είναι για την ίδια τη δημοκρατία, αλλά για τη δική τους εκδοχή της - ένα σύστημα που κλίνει σε μεγάλο βαθμό προς την αριστερή κυριαρχία. Η Ευρώπη, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, ακολουθεί εδώ και πολύ καιρό μια φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη που λανθασμένα παρουσιάζει την άνοδο της δεξιάς ως δημοκρατική απειλή. Ο εναγκαλισμός των Ευρωπαίων ηγετών με τα φιλελεύθερα ιδεώδη απορρέει από την εξάρτησή τους από τις ΗΠΑ, αλλά η νεότερη γενιά αμφισβητεί αυτή την αφήγηση. Απομακρύνονται από τη φιλοτεχνημένη από τις ΗΠΑ φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη, καθώς δεν εξυπηρετεί πλέον τα συμφέροντά τους.
Η κριτική του Κέρτις Γιάρβιν βρίσκει το νόημα: όταν οι φιλελεύθεροι μιλούν για "δημοκρατία", στην πραγματικότητα μιλούν για ολιγαρχία-κυριαρχία από λίγους. Αυτό που ταράζει την αριστερά είναι ότι οι παραδοσιακοί συντηρητικοί και οι κεντρώοι αριστεροί βρίσκουν συχνά κοινό έδαφος στις μεταναστευτικές πολιτικές. Αυτή η ενότητα τους κάνει ιδιαίτερα επιφυλακτικούς απέναντι στη νόμιμη δεξιά αντιπολίτευση, η οποία απειλεί να διαταράξει την προσεκτικά επιμελημένη ισορροπία ισχύος τους.
Οι προσπάθειές τους να περιορίσουν την ακροδεξιά έχουν αποτύχει, καθώς τα κινήματα αυτά ενσωματώνονται όλο και περισσότερο στην κυρίαρχη πολιτική. Αυταρχικές τακτικές όπως οι νόμοι περί ρητορικής μίσους και η λογοκρισία των μέσων ενημέρωσης αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές στη φίμωση των φωνών τους, καθώς οι ψηφοφόροι άρχισαν να συνδέονται περισσότερο με τις πολιτικές των δεξιών κομμάτων.
Οι κοινωνικοοικονομικές πιέσεις που επιδεινώθηκαν από τη μαζική μετανάστευση έχουν μετατοπίσει τις προτεραιότητες στην Ευρώπη. Η αναβίωση του εθνικισμού μέσω νόμιμων δεξιών καναλιών θεωρήθηκε αναπόφευκτη δεδομένης αυτής της αυξανόμενης έντασης. Η έξαρση της ακροδεξιάς δημοτικότητας στην Ευρώπη δεν κλονίζει τα θεμέλια της δημοκρατίας - αποκαλύπτει την αποσύνδεσή της από τις πραγματικές ανησυχίες του πληθυσμού. Οι κυβερνήσεις που υποτίθεται πως υπηρετούν τους λαούς τους, έχουν κουφαθεί στην αυξανόμενη χορωδία της δυσαρέσκειας. Η εμπιστοσύνη του κοινού στα καθιερωμένα κόμματα έχει διαβρωθεί, ανοίγοντας το δρόμο για να κερδίσουν έδαφος οι εναλλακτικές δεξιές φωνές. Αυτή η αντίδραση κατά της παγκοσμιοποίησης αντανακλά ευρύτερες απογοητεύσεις από πολιτικές που θεωρούνται ότι ευνοούν τα διεθνή συμφέροντα έναντι της εθνικής κυριαρχίας.
Η άνοδος του δεξιού λαϊκισμού αμφισβητεί την αφήγηση των φιλελεύθερων ελίτ, οι οποίες αγωνίζονται να περιορίσουν την αυξανόμενη επιρροή του. Οι απεικονίσεις των μέσων ενημέρωσης συχνά υπεραπλουστεύουν και δαιμονοποιούν αυτά τα κινήματα, αγνοώντας τα βαθύτερα κίνητρά τους και την αυξανόμενη κοινωνική υποστήριξή τους.
Καθώς η Ευρώπη κλίνει προς τον εθνικισμό και τον λαϊκισμό, σηματοδοτεί μια σημαντική απόκλιση από τα καθιερωμένα πολιτικά πρότυπα. Τα κέρδη της Δεξιάς δεν είναι απλώς εκλογικές νίκες, αλλά αναδιαμορφώνουν τις πολιτικές συζητήσεις και τις προτεραιότητες σε ολόκληρη την ήπειρο. Αυτές οι αλλαγές υπογραμμίζουν μια κρίσιμη καμπή στη δημοκρατική διακυβέρνηση, όπου τα παραδοσιακά παραδείγματα επαναπροσδιορίζονται και αμφισβητούνται. Η συνεχιζόμενη άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη απαιτεί μια επανεκτίμηση του τρόπου με τον οποίο η δημοκρατία ανταποκρίνεται στις γνήσιες ανησυχίες που οδηγούν αυτό το κίνημα.