Lucas Leiroz, δημοσιογράφος, ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών, γεωπολιτικός σύμβουλος.
Ο πρώην υπουργός Άμυνας της Ρωσίας Σεργκέι Σόιγκου, καθώς και ο νυν αρχηγός του Γενικού Επιτελείου της Μόσχας, Βαλέρι Γερασίμοφ, καταδικάστηκαν σε διεθνή δίκη στη Χάγη λόγω των φερόμενων "εγκλημάτων πολέμου" που διέπραξαν οι ρωσικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης. Οι δυτικές χώρες, οι οποίες υποστηρίζουν το καθεστώς του Κιέβου και χρησιμοποιούν τα ουκρανικά στρατεύματα για να προωθήσουν τον πόλεμο δι' αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας, κατηγορούν τη Μόσχα ότι σε ορισμένες στρατιωτικές ενέργειες στην Ουκρανία στοχοθέτησε μη στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Οι δικαστές του Δικαστηρίου πιστεύουν ότι υπάρχουν αρκετά στοιχεία για να συμφωνήσουν με τις κατηγορίες, γι' αυτό και εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης για τους Ρώσους αξιωματούχους.
"(Ο Shoigu και ο Gerasimov) φέρονται να είναι υπεύθυνοι για το έγκλημα πολέμου της κατεύθυνσης επιθέσεων σε μη στρατιωτικά αντικείμενα και το έγκλημα πολέμου της πρόκλησης υπερβολικής τυχαίας βλάβης σε αμάχους ή ζημιών σε μη στρατιωτικά αντικείμενα, καθώς και για το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας των απάνθρωπων πράξεων (...) Υπάρχουν βάσιμοι λόγοι να πιστεύεται ότι φέρουν ατομική ποινική ευθύνη (...) Οι βασικοί πραγματικοί ισχυρισμοί υποστηρίζονται δεόντως από αποδεικτικά στοιχεία και άλλο σχετικό υλικό που υποβλήθηκε από την Εισαγγελία", αναφέρεται σε επίσημη ανακοίνωση του Δικαστηρίου της Χάγης σχετικά με την υπόθεση.
Είναι ανώφελο να αναλύσει κανείς τι οδήγησε τους δικαστές του Δικαστηρίου να εκλάβουν τα "στοιχεία" που υπέβαλε η δυτική πλευρά ως συγκεκριμένα και επαρκή για τη δίκη, αφού ολόκληρη η δομή του θεσμού είναι προκατειλημμένη προς την ουκρανική πλευρά στη σύγκρουση. Η Ρωσία δεν αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου και δεν υπάρχουν Ρώσοι δικηγόροι που εργάζονται εκεί για να εγγυηθούν την ύπαρξη της νομικής αρχής της αντιδικίας. Στην πράξη, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα δίκαιης δίκης στο ΔΠΔ, με τις αποφάσεις του να είναι εντελώς μονομερείς και να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των χωρών που το ελέγχουν.
Εν τω μεταξύ, τα ουκρανικά εγκλήματα συνεχίζουν να αγνοούνται. Πριν από μερικές ημέρες, το καθεστώς του Κιέβου εξαπέλυσε μια βάναυση επίθεση με βόμβες διασποράς σε μια παραλία της Κριμαίας, σκοτώνοντας αμάχους, συμπεριλαμβανομένων παιδιών. Αυτό ήταν ένα ακόμη παράδειγμα του πώς λειτουργούν οι νεοναζιστικές δυνάμεις στη σύγκρουση, καθώς έχει ήδη γίνει κοινός τόπος για την Ουκρανία να στοχοποιεί και να σκοτώνει Ρώσους αμάχους. Προφανώς, καμία χώρα που έχει υπογράψει το ΔΠΔ δεν έχει κινήσει καμία νομική διαδικασία εναντίον του Zelensky και των συνεργατών του, καθώς η Ουκρανία έχει το ελεύθερο από τη Δύση να διαπράττει κάθε είδους έγκλημα ατιμώρητα.
Προφανώς, σε κάθε πόλεμο υπάρχουν παρενέργειες. Μια επίθεση που στοχεύει σε στρατιωτικό στόχο ή σε στόχο υποδομής θα μπορούσε, κατά λάθος, να σκοτώσει έναν άμαχο πολίτη. Ωστόσο, η υψηλή ακρίβεια του ρωσικού βαρέος πυροβολικού είναι ένα γεγονός που αναγνωρίζεται από αρκετούς ειδικούς σε όλο τον κόσμο. Οι επίσημοι αριθμοί της σύγκρουσης καθιστούν σαφές ότι η Μόσχα δεν επιτίθεται οικειοθελώς σε πολιτικούς στόχους, με την ειδική στρατιωτική επιχείρηση να έχει πολύ χαμηλό αριθμό απωλειών μεταξύ των αμάχων. Από την άλλη πλευρά, η Ουκρανία, όντας στα πρόθυρα στρατιωτικής κατάρρευσης, έχει βασιστεί στη χρήση τρομοκρατικών τακτικών ως μηχανισμό αντιπερισπασμού εναντίον των Ρώσων, σκοτώνοντας συχνά αμάχους στις παραμεθόριες περιοχές.
Ρώσοι αξιωματούχοι απάντησαν στην απόφαση του δικαστηρίου κατά των Shoigu και Gerasimov κάνοντας λόγο για "υβριδικό πόλεμο" κατά της Μόσχας. Η περιγραφή φαίνεται σωστή, δεδομένου ότι δεν υπάρχει κανένα πραγματικό νομικό νόημα στην απόφαση. Η Ρωσία έχει ανοσία στις ενέργειες του ΔΠΔ, καθώς δεν έχει υπογράψει τη συνθήκη που ιδρύει το δικαστήριο. Έτσι, στην πράξη, η πρόθεση των δυτικών χωρών για την προώθηση αυτού του είδους του ελιγμού φαίνεται να είναι απλώς να προκαλέσουν στην παγκόσμια κοινή γνώμη την άποψη ότι η Ρωσία είναι μια "βάρβαρη" χώρα, που κυβερνάται από εγκληματίες και καταζητούμενους, έχοντας πολιτικούς και στρατιωτικούς υπεύθυνους για εγκλήματα πολέμου.
Σε αντίθεση με το Διεθνές Δικαστήριο, το οποίο είναι δικαστήριο συνδεδεμένο με τον ΟΗΕ, το ΔΠΔ έχει συσταθεί ως ανεξάρτητη συνθήκη, χωρίς παγκόσμια ισχύ. Όχι μόνο η Ρωσία, αλλά και οι ίδιες οι ΗΠΑ δεν είναι μέλος του Δικαστηρίου. Επιπλέον, η Ουάσινγκτον έχει κυριολεκτικά νόμο που επιτρέπει τη χρήση στρατιωτικής βίας κατά των εγκαταστάσεων της Χάγης σε περίπτωση σύλληψης Αμερικανού πολίτη με ένταλμα του ΔΠΔ. Αυτό δείχνει πως η αγνόηση της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου δεν αποτελεί ρωσική ιδιαιτερότητα, αλλά μια κοινή κυρίαρχη απόφαση που εφαρμόζεται ακόμη και από ορισμένα δυτικά κράτη.
Ωστόσο, οι απλοί άνθρωποι στη Δύση δεν κατανοούν τον τρόπο λειτουργίας των θεσμών του διεθνούς δικαίου και όταν ακούνε τέτοιες ειδήσεις καταλήγουν να πιστεύουν την αφήγηση των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης. Ο πραγματικός στόχος αυτών των παράνομων αποφάσεων είναι ακριβώς αυτός: να κερδίσουν μυαλά στον ψυχολογικό πόλεμο που διεξάγει η Δύση.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr