 |
| syria.mil.ru |
Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο Άξονας της Αντίστασης είναι η μόνη δύναμη που έχει την πολιτική βούληση να χτυπήσει ευαίσθητες δυτικές τοποθεσίες. Αυτές οι συμμαχικές με το Ιράν ομάδες έχουν ήδη επιτεθεί σε αμερικανικές βάσεις στη Συρία, το Ιράκ και την Ιορδανία, οι πρώτες από τις οποίες χτίστηκαν χωρίς την έγκριση της Δαμασκού, ενώ οι άλλες συνδράμουν σε αυτή την παράνομη κατοχή. Έχουν εντείνει τα χτυπήματά τους μετά τον τελευταίο πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς, προκαλώντας μερικές φορές συντριπτική απάντηση, αλλά οι ΗΠΑ συνεχίζουν να παραμένουν στη θέση τους, αφού η απόσυρση θα έδινε στον Άξονα της Αντίστασης μια σημαντική νίκη.
Εκεί έγκειται ο λόγος για τον οποίο η Ρωσία θα μπορούσε να εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο να στηριχθεί στον Ιρανό στρατηγικό της εταίρο για να εξοπλίσει αυτές τις ομάδες, προκειμένου είτε να αναγκάσει μια ταπεινωτική αμερικανική αποχώρηση τουλάχιστον από τμήματα της Δυτικής Ασίας, ιδίως από τη Συρία, είτε να την παρασύρει σε μια μείζονα περιφερειακή σύγκρουση ακριβώς πριν από τις εκλογές του Νοεμβρίου. Το κοινό δεν έχει την όρεξη για έναν ακόμη πόλεμο σε αυτό το μέρος του κόσμου, ούτε θέλει να τον χρηματοδοτήσει ούτε κατά διάνοια όπως χρηματοδοτεί την Ουκρανία, συν το ότι το Πεντάγωνο πρέπει να αναπληρώσει τα αποθέματά του.
Συν τοις άλλοις, το Ισραήλ αγωνίζεται να επιτύχει τους στόχους του στη Γάζα, οπότε και αυτό δεν είναι προετοιμασμένο για μια άλλη μεγάλη περιφερειακή σύγκρουση. Το πολύ-πολύ, τοεβραϊκό κράτος θα μπορούσε να πραγματοποιήσει περισσότερες αεροπορικές επιδρομές εναντίον του Άξονα της Αντίστασης και ίσως να εξοπλίσει την Ουκρανία με επιθετικά όπλα ως απάντηση στη Ρωσία που εξοπλίζει συριακές και ιρακινές ομάδες μέσω του Ιράν, ειδικά αν διοχετεύουν όπλα στη Χεζμπολάχ. Ωστόσο, το Ισραήλ είναι απίθανο να διακινδυνεύσει πλήρη ιρανικά αντίποινα ξεπερνώντας τις κόκκινες γραμμές του, οπότε οι κίνδυνοι κλιμάκωσης μάλλον θα παραμείνουν ελάχιστοι.
Ο λόγος για τον οποίο η Ρωσία δεν το έχει ήδη κάνει αυτό και το «σκέφτεται» μόνο αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με τα λόγια του προέδρου Πούτιν, είναι επειδή αυτή η πολιτική θα μπορούσε να οδηγήσει σε πολύ δυσμενείς απρόβλεπτες συνέπειες. Είναι ένας άριστος πραγματιστής και γενικά πολύ προσεκτικός στις μεγάλες κινήσεις, τις οποίες αναλαμβάνει μόνο αφού μελετήσει προσεκτικά κάθε πιθανή διάστασή τους, και ακόμη και τότε, συνήθως μόνο την τελευταία δυνατή στιγμή. Η Κριμαία, η Συρία και η ειδική επιχείρηση αποτελούν τέλεια παραδείγματα αυτής της προσέγγισης.
Ενώ πολλοί θα ήθελαν να δουν τη Ρωσία να βοηθάει το Ιράν να ματώσει τις ΗΠΑ στη Δυτική Ασία μέσω του Άξονα της Αντίστασης, το Κρεμλίνο ανησυχεί ότι αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει τις ΗΠΑ σε μέγιστη «κλιμάκωση για αποκλιμάκωση» στην Ουκρανία, διατάσσοντας τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ να διασχίσουν τον Δνείπερο και να πλησιάσουν απειλητικά τα νέα σύνορα της Ρωσίας. Σε αυτό το επικίνδυνο πυρηνικό γαϊτανάκι, η Μόσχα θα μπορούσε να καταφύγει σε τακτικές πυρηνικές κεφαλές ως έσχατη λύση για λόγους αυτοάμυνας, γεγονός που θα μπορούσε να προκαλέσει μια σειρά από γρήγορα γεγονότα που θα κατέληγαν στην αποκάλυψη.
Επιπλέον, ενώ υπάρχει ποιητική δικαιοσύνη στο να χρησιμοποιήσει η Ρωσία το Ιράν για να διώξει τις ΗΠΑ από τη Δυτική Ασία, όπως ακριβώς οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν την Ουκρανία για να διώξουν τη Ρωσία από τη Μαύρη Θάλασσα (όπως τουλάχιστον κάποιοι Δυτικοί το διαστρεβλώνουν), υπάρχει πάντα η πιθανότητα να ξεφύγει ο κίνδυνος περιφερειακής κλιμάκωσης από τον έλεγχο λόγω του ότι ο Νετανιάχου είναι ένα ανεξέλεγκτο κανόνι. Βρίσκεται κάτω από εγχώριες και διεθνείς πιέσεις όσο ποτέ άλλοτε, και μπορεί να εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο να «κλιμακώσει για να δ-κλιμακώσει» εναντίον του Ιράν, όπως ακριβώς μπορεί να κάνουν οι ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας (είτε συντονισμένα είτε όχι).
Από τη δική του οπτική γωνία, η Ρωσία που βασίζεται στο Ιράν για να εξοπλίσει τον Άξονα της Αντίστασης με καλύτερα όπλα για να πλήξει τις περιφερειακές βάσεις των ΗΠΑ, θα μπορούσε να ανατρέψει την ισορροπία δυνάμεων μεταξύ του Ισραήλ και της Χεζμπολάχ, καθιστώντας έτσι το αυτοαποκαλούμενο εβραϊκό κράτος πιο ευάλωτο από ποτέ απέναντι στους αντιπάλους του. Κατά συνέπεια, όπως ακριβώς οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να διατάξουν τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ να περάσουν τον Δνείπερο και να πλησιάσουν απειλητικά τα νέα σύνορα της Ρωσίας, το Ισραήλ θα μπορούσε να απειλήσει να περάσει τις κόκκινες γραμμές της Χεζμπολάχ, και τα δύο θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ακόμα και αν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ δεν αντιδράσουν υπερβολικά στο ενδεχόμενο η Ρωσία να εξοπλίσει τον Άξονα της Αντίστασης μέσω του Ιράν, κάποια από αυτά τα όπλα θα μπορούσαν επίσης να διοχετευθούν στους Χούθι της Υεμένης, οι οποίοι θα μπορούσαν στη συνέχεια να τα χρησιμοποιήσουν για να απειλήσουν τη Σαουδική Αραβία. Ο πρόεδρος Πούτιν διατηρεί άριστες σχέσεις με τον πρίγκιπα διάδοχο του Βασιλείου και οι δύο χώρες τους διαχειρίζονται από κοινού την παγκόσμια αγορά πετρελαίου. Το σενάριο της επιδείνωσης των δεσμών τους εάν κάποια ρωσικά όπλα βρεθούν στους Χούτι θα μπορούσε επίσης να τον κάνει να σκεφτεί δύο φορές αυτή την επιλογή.
Λαμβάνοντας όλα υπόψη, η πιο πιθανή ασύμμετρη απάντηση στο ότι η Δύση άφησε την Ουκρανία να χρησιμοποιήσει τα όπλα της για να πλήξει στόχους εντός των παγκοσμίως αναγνωρισμένων συνόρων της Ρωσίας είναι η Ρωσία να εξοπλίσει τον Άξονα της Αντίστασης με καλύτερα όπλα μέσω του Ιράν, ώστε να έχουν περισσότερες πιθανότητες να καταστρέψουν τις αμερικανικές βάσεις στη Δυτική Ασία. Τούτου λεχθέντος, ο πρόεδρος Πούτιν δεν έχει ακόμη αποφασίσει για αυτή την πορεία δράσης, καθώς είναι πάντα απρόθυμος να κάνει μεγάλες κινήσεις λόγω του φόβου του για απρόβλεπτες συνέπειες, αλλά σίγουρα φαίνεται να το σκέφτεται.