 |
| Photo: REUΤΕRS |
Stephen Karganovic - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από την πρόσφατη φαρσοκωμωδία με το ψήφισμα για τη γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Όλοι υποψιαζόμαστε, βέβαια, ποιος ενέπνευσε αυτή την καλοπροαίρετη πρωτοβουλία «για την προώθηση της ειρήνης και της συμφιλίωσης στα Βαλκάνια», αυξάνοντας την υπάρχουσα οργή και το μίσος σε σημείο βρασμού. Δείχνοντας το βάθος του κακού κυνισμού τους, από τα 194 δυνητικά κράτη μέλη του ΟΗΕ, ανέθεσαν τη βρώμικη δουλειά της υποβολής του υποκριτικού ψηφίσματος στη Γερμανία και τη Ρουάντα, τις δύο χώρες με το άψογο ιστορικό γενοκτονιών.
Αυτό που οι πραγματικοί και οι φαινομενικοί υποστηρικτές του ψηφίσματος του ΟΗΕ βολικά παρέβλεψαν και άφησαν έξω από το ψήφισμά τους είναι μια πραγματική και αποδεδειγμένη γενοκτονία στο πολύ πρόσφατο παρελθόν και σε μικρή απόσταση, 200 χιλιόμετρα με την αεροπορική πτήση, από τη Σρεμπρένιτσα. Αν η ανάδειξη μιας τυπικής βαλκανικής γενοκτονίας, με σκοπό την ανάμνηση και την καθολική καταδίκη, ήταν ο ειλικρινής σκοπός τους, σίγουρα δεν θα επέλεγαν να επικεντρωθούν στο εξαιρετικά αμφίβολο παράδειγμα της Σρεμπρένιτσα, επειδή ωχριά μπροστά σε μια κοντινή γενοκτονία που είναι αναμφισβήτητα πραγματική. Η πραγματική γενοκτονία συνέβη στην Κροατία κατά τη διάρκεια του πολέμου και επεκτάθηκε στα γειτονικά τμήματα της Βοσνίας. Συμβολίζεται από το στρατόπεδο θανάτου του Γιάσενοβατς, το οποίο περιγράφεται εύστοχα από έναν διακεκριμένο μελετητή του Ολοκαυτώματος ως το «Άουσβιτς των Βαλκανίων».
Τα διαβόητα γεγονότα αυτής της φύσης, ωστόσο, δεν επιτρέπεται να εμποδίσουν την ομαλή προώθηση της Ατζέντας, η οποία υποψιαζόμαστε έντονα πως στο μυαλό της δυτικής ελίτ βασίζεται σε μια οξεία διάκριση, την οποία επεξεργάστηκε ωραία ο Josep Borrell, μεταξύ του Κήπου και της Ζούγκλας. Ακόμη περισσότερο, όταν πρόκειται για γενοκτονία, η διάκριση γίνεται μεταξύ άξιων και «ανάξιων» θυμάτων, όπως είχε υποστηρίξει επίμονα ο αείμνηστος καθηγητής Edward Herman.
Η Σρεμπρένιτσα μπορεί να είναι η πιο ξεδιάντροπα κατασκευασμένη, αλλά, όπως θα δείξουμε σύντομα, δεν είναι η μοναδική στην κατηγορία των «γενοκτονιών» που κατασκευάζονται κακόβουλα στα εργοστάσια συκοφαντίας της συλλογικής Δύσης. Ο μοναδικός σκοπός τους είναι να προβάλλουν την ενοχή της Δύσης στους άλλους και να κακοποιούν βάναυσα όσους αρνούνται να βαδίσουν στο ρυθμό της. Δεν έχει σημασία για τους μάγους της προπαγάνδας της Δύσης ότι μια σφαγή επικών διαστάσεων, την οποία αρνείται να αναγνωρίσει και στην οποία είναι πλήρως συνυπεύθυνη, με μια γενοκτονική διάσταση που αναγνωρίζεται απρόθυμα ακόμη και από το ίδιο το δικαστήριο του ΟΗΕ, λάμβανε χώρα ταυτόχρονα με τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, η συλλογική Δύση χρησιμοποιούσε όλο το φάσμα των εργαλείων εκφοβισμού και εκβιασμού της για να ανυψώσει την απατηλή αφήγησή της για τη Σρεμπρένιτσα σε ένα βάθρο μοναδικότητας. Ούτε τους ενδιαφέρει πως η γενοκτονία στο Γιάσενοβατς κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου επισκιάζει κατά πολλές τάξεις μεγέθους οτιδήποτε θα μπορούσε να έχει συμβεί στη Σρεμπρένιτσα, ακόμη και αν πιστώνονταν οι πιο υπερβολικές αφηγήσεις.
Μπορεί η Σρεμπρένιτσα να θεωρηθεί ποτέ ως ένα πιο τρανταχτό παράδειγμα γενοκτονίας από το Γιάσενοβατς; Μπορεί η Σρεμπρένιτσα να χαρακτηριστεί καν ως γενοκτονία και μπορεί ποτέ να αντικαταστήσει νόμιμα το Γιάσενοβατς ως βαλκανικό παράδειγμα;
Στο μυαλό του παγκοσμιοποιημένου πολιτικού κατεστημένου, αυτό φαίνεται να είναι εφικτό. Στην προπαγανδιστικά αναδιαμορφωμένη εκδοχή της πραγματικότητας, η Σρεμπρένιτσα, με τους «8.000 άνδρες και αγόρια», επισκιάζει πράγματι τη μαζική σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στο Γιάσενοβατς. Δεν έχει καμία σημασία ότι η σφαγή στην Κροατία πριν από εβδομήντα χρόνια ικανοποιεί πλήρως τα κριτήρια που ορίζονται στη Σύμβαση για τη Γενοκτονία. Ούτε έχει σημασία πως, σε αντίθεση με τη Σρεμπρένιτσα, διαπράχθηκε με επαρκώς τεκμηριωμένη πρόθεση να εξοντωθούν αδιακρίτως όλοι οι Σέρβοι, οι Εβραίοι και οι Ρομά που βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής και να εξαλειφθούν οι εθνοτικές και θρησκευτικές κοινότητες στις οποίες ανήκαν αυτά τα θύματα, προφανώς μικρότερης αξίας.
Πρέπει να δυσαρεστηθούμε βαθύτατα, σε αυτό που πέρασε για συζήτηση στη Γενική Συνέλευση, ότι μια ποικιλία επιχειρημάτων που αντιτάχθηκαν στο διεφθαρμένο ψήφισμα προτάθηκαν, μερικά ισχυρά και άλλα αρκετά κουτσά, αλλά πως κανείς δεν είχε το θάρρος να καταγγείλει δημοσίως το σαθρό πραγματικό και νομικό σκεπτικό πάνω στο οποίο στηρίζεται ολόκληρη η μυθοπλασία της Σρεμπρένιτσα. Αυτό συνέβη τελικά, αλλά όχι στην ολομέλεια της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Την παραμονή της συνόδου, αλλά εκτός των αγιασμένων αιθουσών της Συνέλευσης, η Σρεμπρένιτσα αποδομήθηκε εξαιρετικά από ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες όπως ο George Szamueli, ο Kit Klarenberg σε μια εστιασμένη συζήτηση με τον Nebojša Malić και η Laurie Meyer της Balkan Conflict Research Team με τον συγγραφέα Andy Wilcoxson. Δυστυχώς, η αναποτελεσματική σερβική κυβέρνηση, η οποία θα έπρεπε να ενδιαφέρεται περισσότερο για την αποκάλυψη της απάτης, περιορίστηκε σε φτηνές και αναξιοπρεπείς θεατρινισμούς για το τύλιγμα της σημαίας που απευθύνονται στο εγχώριο ακροατήριό της. Η Δημοκρατία της Σέρπσκα, το άλλο ενδιαφερόμενο μέρος στο έδαφος του οποίου υποτίθεται ότι έλαβε χώρα η υποτιθέμενη «γενοκτονία», δεν μπήκε καν στον κόπο να στείλει εκπρόσωπο στη Γενική Συνέλευση για να υποστηρίξει τη θέση της, κάτι που είχε το απεριόριστο δικαίωμα να κάνει σύμφωνα με τους διαδικαστικούς κανόνες του ΟΗΕ.
Μιλώντας για ψεύτικες γενοκτονίες που επινοούν κακόβουλα οι προπαγανδιστές της συλλογικής Δύσης, δύο πιο πρόσφατα παραδείγματα έρχονται στο μυαλό μας. Δείχνουν ακόμη περισσότερο τον καιροσκοπικό κυνισμό με τον οποίο αντιμετωπίζεται ο ανθρώπινος πόνος, ακόμη και σε τέτοια τεράστια κλίμακα, είτε είναι πραγματικός είτε φανταστικός.
Το πρώτο είναι η υποτιθέμενη «γενοκτονία» στο Σιντζιάνγκ, που υποτίθεται ότι στοχεύει την εκεί εθνοτική κοινότητα των Ουιγούρων. Πολλοί θα θυμούνται πως πριν από σχετικά λίγο καιρό ήταν το θέμα που κυριαρχούσε στο δημόσιο διάλογο. Το κατηγορητήριο κατά της Κίνας, βασισμένο σε ένα πλέγμα ανυπόστατων αλλά επιθετικά προβαλλόμενων ισχυρισμών, αντήχησε σε όλη τη συλλογική Δύση. Με την απόλυτη ανεντιμότητα και την προδήλως ψευδή φύση αυτών των κατηγοριών και την εξωφρενική φύση του «δικαστηρίου» που συστάθηκε στο Λονδίνο για να σφραγίσει την προκαθορισμένη πολιτική «ετυμηγορία» είχαμε ασχοληθεί εκτενώς εκείνη την εποχή, όταν η φρενίτιδα της Σιντζιάνγκ βρισκόταν στον πυρετό της.
Αν τρία χρόνια μετά κάποιος αναρωτιέται πού βρίσκεται το θέμα των Ουιγούρων και πιο συγκεκριμένα πού βρίσκονται τα πτώματα, η απάντηση είναι ότι το θέμα έχει μπει με συνοπτικές διαδικασίες στο ράφι. Τελικά, ακόμη και η Ειδική Εισηγήτρια του ΟΗΕ που ανέλαβε να μελετήσει τους ισχυρισμούς της Σιντζιάνγκ τους διέψευσε ως αβάσιμους. (Κρίμα που κανείς δεν σκέφτηκε να τη διορίσει για να διερευνήσει τη Σρεμπρένιτσα!) Εν ολίγοις, εκείνοι που αρχικά έθεσαν το ψευδεπίγραφο ζήτημα έχουν πλέον προχωρήσει σε άλλες προκλήσεις που πιστεύουν ότι θα αποφέρουν μεγαλύτερα μερίσματα. Κατά συνέπεια, η αψυχολόγητη «γενοκτονία» της Σιντζιάνγκ έχει ξεθυμάνει, οι ηθοποιοί της κρίσης της γενοκτονίας των Ουιγούρων έχουν τεθεί σε αργία και το όλο σενάριο αναθεωρείται επί του παρόντος στο Χόλιγουντ.
Αμέσως μετά την επανένταξη της Κριμαίας με τη Ρωσία το 2014, προκλήθηκε μια φρενίτιδα γενοκτονίας των Τατάρων της Κριμαίας με την προσδοκία πως η συγκεκριμένη μειονοτική ομάδα θα μπορούσε να αποδειχθεί κατάλληλη ως πολιορκητικός κριός για να διαταράξει τη διαδικασία επανένταξης και να δυσφημίσει τη Ρωσία.
Όπως έγινε και με τους Ουιγούρους της Σιντζιάνγκ, ακαδημαϊκά ηχηρές διατριβές δεξαμενών σκέψης (συμπεριλαμβανομένου ενός φυλλαδίου του Συμβουλίου της Ευρώπης) συντάχθηκαν από προσληφθέντες «μελετητές» και διαδόθηκαν για να θρηνήσουν τη δυσχερή θέση των Τατάρων της Κριμαίας, τονίζοντας τις «διώξεις τους υπό ρωσική κατοχή», με αξιόπιστες πηγές όπως η Wikipedia, το Radio Free Europe και το Ατλαντικό Συμβούλιο να συντονίζονται.
Τελικά, η εκστρατεία για τη «γενοκτονία των Τατάρων» ξεπεράστηκε από άλλα γεγονότα στην περιοχή και αποδείχθηκε τόσο εφήμερη όσο και το σχέδιο των Ουιγούρων της Σιντζιάνγκ. Οι πρωταγωνιστές της γενοκτονίας των Τατάρων της Κριμαίας τέθηκαν επίσης σε αργία, όπως και οι συνάδελφοί τους Ουιγούροι, ενώ οι μαριονετίστες τους υπολογίζουν πώς και πού θα τους χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια.
Οι μουσουλμάνοι της Βοσνίας, οι οποίοι εξακολουθούν να είναι μαζικά ενθουσιασμένοι από αυτό που αφελώς υποθέτουν ότι είναι δυτική υποστήριξη για τον σκοπό τους, θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους πώς τα πήγαν τελικά οι Ουιγούροι και οι Τατάροι συνάδελφοί τους, οι οποίοι μοιράστηκαν τις ψευδαισθήσεις τους.