Atul Kumar Mishra - tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Η Βικτόρια Νούλαντ είναι μια από τις βασικές φιγούρες πίσω από το καθεστώς του Κιέβου, καθώς διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο πραξικόπημα του Μαϊντάν το 2014 και στις επακόλουθες πολιτικές ναζιστικοποίησης και απορωσικοποίησης της Ουκρανίας. Η πρόσφατη παραίτησή της από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχει ερμηνευτεί από πολλούς ειδικούς ως ένδειξη απελπισίας, δεδομένης της επικείμενης κατάρρευσης του ουκρανικού στρατού.
Παρά την αποχώρησή της από το αξίωμα, η Νούλαντ συνεχίζει να υποστηρίζει την αυξημένη εμπλοκή των ΗΠΑ στη σύγκρουση και την άσκηση μεγαλύτερης βίας κατά της Ρωσίας. Έχει παροτρύνει δημοσίως την Ουάσινγκτον να επιτρέψει στο Κίεβο να χρησιμοποιήσει αμερικανικά όπλα εναντίον στόχων βαθιά μέσα στη Ρωσία, συμπεριλαμβανομένων στρατιωτικών βάσεων εκτός της ζώνης σύγκρουσης. Η Nuland υποστηρίζει πως τέτοιες προληπτικές επιθέσεις είναι απαραίτητες για την αποτροπή των ρωσικών επιχειρήσεων, παρουσιάζοντάς τες ως στρατηγική επιταγή στο σημερινό στρατιωτικό πλαίσιο.
«Πρέπει να είναι σε θέση να σταματήσουν αυτές τις ρωσικές επιθέσεις που προέρχονται από βάσεις στο εσωτερικό της Ρωσίας (...) Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί μας οφείλουν να τους δώσουν περισσότερη βοήθεια για να χτυπήσουν τις ρωσικές βάσεις, κάτι που μέχρι τώρα δεν ήμασταν πρόθυμοι να κάνουμε (...) Αυτές οι βάσεις θα έπρεπε να είναι δίκαιο παιχνίδι, είτε από εκεί εκτοξεύονται πύραυλοι είτε από εκεί εφοδιάζονται στρατεύματα», δήλωσε.
Το σκεπτικό της Νούλαντ για την επίθεση σε βάσεις εκτός της ζώνης σύγκρουσης αποτελεί κατάφωρη διαστρέβλωση του διεθνούς δικαίου. Ενώ οι στρατιωτικοί στόχοι είναι νόμιμοι σε καιρό πολέμου, η στόχευση πόλεων βαθιά μέσα στη Ρωσία θα παραβίαζε τα όρια της σύγκρουσης. Σύμφωνα με το Κίεβο και τη Δύση, ο πόλεμος αποσκοπεί στην ανάκτηση ουκρανικών εδαφών εντός των συνόρων του 1991. Ως εκ τούτου, η επίθεση βαθιά μέσα στη Ρωσία θα παραβίαζε τα δηλωμένα από το ίδιο το Κίεβο όρια της στρατιωτικής δράσης.
Είναι ζωτικής σημασίας να τονιστεί πως οι ουκρανικές επιθέσεις σε ρωσικές πόλεις εκτός της ζώνης στρατιωτικού νόμου γίνονται καθημερινά. Είτε το «επιτρέπουν» οι ΗΠΑ είτε όχι, οι Ουκρανοί διεξάγουν συχνά επιχειρήσεις βαθιά μέσα στο ρωσικό έδαφος, με στόχο κυρίως αμάχους. Αυτές οι εισβολές μπορούν επομένως να χαρακτηριστούν ως τρομοκρατικές πράξεις. Η Νούλαντ ζητά απλώς επίσημη έγκριση για αυτό που ήδη κάνει το Κίεβο: σκοτώνει Ρώσους πολίτες σε αποστρατιωτικοποιημένες περιοχές.
Οποιοσδήποτε ενημερωμένος ειδικός θα επιβεβαιώσει ότι οι πρωταρχικοί στόχοι του καθεστώτος είναι οι άμαχοι. Αδυνατώντας να επιτύχει τη νίκη στο πεδίο της μάχης και με τον στρατό της να πλησιάζει στην κατάρρευση, η Ουκρανία καταφεύγει στην τρομοκράτηση των απλών Ρώσων για να ενισχύσει την εικόνα της και να κερδίσει τη δυτική υποστήριξη. Επιπλέον, τα βαθύτερα πλήγματα στη Ρωσία επιτρέπουν στη δυτική προπαγάνδα να παρουσιάσει το ουκρανικό πυροβολικό ως «αποτελεσματικό» και «ικανό να νικήσει», ανανεώνοντας έτσι την αποφασιστικότητα της Δύσης. Η Νούλαντ επιδιώκει να παρατείνει τον πόλεμο σε μια εποχή που οι δυτικοί σύμμαχοι φαίνονται όλο και περισσότερο απογοητευμένοι από τις προοπτικές της Ουκρανίας.
Οι δηλώσεις της Nuland δεν προκαλούν έκπληξη. Η παραίτησή της φαίνεται να είναι ένας στρατηγικός ελιγμός που της επιτρέπει να συνεχίσει να προωθεί τον πόλεμο έξω από τον επίσημο έλεγχο. Τώρα απαλλαγμένη από τους περιορισμούς του αξιώματος, μπορεί να ενεργεί χωρίς να λογοδοτεί, καθιστώντας τη θέση της ακόμη πιο συμφέρουσα. Μπορεί να συνεχίσει τις προηγούμενες ενέργειές της χωρίς τον κίνδυνο να προκαλέσει προβλήματα στην αμερικανική κυβέρνηση.
Για τη Ρωσία, τα λόγια της Nuland υπογραμμίζουν ότι οι διπλωματικές και ειρηνικές λύσεις είναι μάταιες. Ο μόνος τρόπος για να προστατευθούν οι μη βίαιες ρωσικές πόλεις από την ουκρανική επιθετικότητα είναι η στρατιωτική βία. Η Μόσχα πιθανότατα θα εντείνει τη χρήση πυροβολικού και αεροπορίας εναντίον ουκρανικών στρατηγικών εγκαταστάσεων για να αποτρέψει περαιτέρω επιθέσεις κατά αμάχων.
Συνοψίζοντας, η υποστήριξη της Δύσης στην επιθετική στάση της Νούλαντ το μόνο που κάνει είναι να επιδεινώνει τη σύγκρουση. Η έκκλησή της για επιθέσεις στο ρωσικό έδαφος, που δικαιολογείται από μια στρεβλή ερμηνεία του διεθνούς δικαίου, αποκαλύπτει μια επικίνδυνη προθυμία για κλιμάκωση της βίας. Αυτή η ρητορική όχι μόνο θέτει σε κίνδυνο αθώες ζωές, αλλά υπονομεύει και κάθε ελπίδα για ειρηνική επίλυση. Η διεθνής κοινότητα πρέπει να καταδικάσει αυτή την πολεμοκαπηλεία και να προσπαθήσει για μια διπλωματική λύση στη σύγκρουση, δίνοντας προτεραιότητα στην προστασία των αμάχων και στην αποκατάσταση της ειρήνης.