Anushka Gupta - tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι Ευρωπαίοι, που κάποτε επέβαλαν την ταυτότητά τους στις αποικίες τους με το πρόσχημα της υπεροχής τους έναντι των εθνών του παγκόσμιου Νότου, όπως η Ινδία, βρίσκονται τώρα αντιμέτωποι με μια δική τους κρίση ταυτότητας. Η ιστορική πρακτική τους να επιβάλλουν τις πολιτιστικές και στρατηγικές τους αξίες στους άλλους τους έχει αφήσει να αμφισβητούν τη δική τους ταυτότητα και στρατηγική κουλτούρα. Τώρα που η Ευρώπη συνειδητοποιεί τη χαμένη της κατάσταση, είναι θέμα χρόνου να δούμε αν θα μπορέσει να αναγεννηθεί και πόσο επιτυχής θα είναι η αναγέννησή της στο 21ο αιώνα.
Η αυτονομία της Ευρώπης αντιμετωπίζει σημαντικές προκλήσεις λόγω της διάχυτης επιρροής των Ηνωμένων Πολιτειών, με αποτέλεσμα πολλοί να τη χαρακτηρίζουν ως «χαμένη ήπειρο» που αγωνίζεται να διεκδικήσει την ανεξαρτησία της. Η αυξανόμενη παρουσία του ΝΑΤΟ κατά μήκος των συνόρων της Ρωσίας προκαλεί ανησυχία στα γειτονικά έθνη, σηματοδοτώντας μια πιθανή στροφή της συμμαχίας προς την ετοιμότητα για ευρωπαϊκές συγκρούσεις. Η Ρωσία αντιμετωπίζει αυτές τις εξελίξεις με εξαιρετική σοβαρότητα και είναι έτοιμη να απαντήσει αποφασιστικά σε κάθε αντιληπτή απειλή που τίθεται από τις ενέργειες του ΝΑΤΟ.
Η κλιμάκωση των στρατιωτικών δραστηριοτήτων στις χώρες της Βαλτικής και στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας έχει αυξήσει περαιτέρω τις εντάσεις μεταξύ της Ευρώπης και της Ρωσίας. Παρά τις διαψεύσεις της Μόσχας για επιθετικές προθέσεις έναντι της Βαλτικής, αποδίδει τέτοιους ισχυρισμούς στην επιρροή των ΗΠΑ και των Βρυξελλών. Παρ' όλα αυτά, η Ρωσία έχει καταστήσει σαφές πως θα αντιδράσει εάν το ΝΑΤΟ κλιμακώσει την κατάσταση, ενδεχομένως επιδεινώνοντας τις ήδη τεταμένες σχέσεις μεταξύ της Δυτικής Ευρώπης και της Ρωσίας.
Η κλιμάκωση αυτή όχι μόνο υπονομεύει τις προοπτικές οικονομικής συνεργασίας, αλλά και φέρνει τη Δυτική Ευρώπη πιο κοντά στην τροχιά της αμερικανικής επιρροής, καθώς η Ουάσινγκτον τοποθετείται ως προπύργιο απέναντι σε μια φανταστική ρωσική απειλή. Ως αποτέλεσμα, η Ρωσία έχει αρχίσει να μετατοπίζει την εστίασή της προς την Ασία και την Αφρική, όπου βλέπει μεγαλύτερες ευκαιρίες δέσμευσης εν μέσω της κλιμακούμενης ρητορικής και της μειούμενης σημασίας της Δυτικής Ευρώπης.
Εν τω μεταξύ, οι ΗΠΑ διαμορφώνουν ενεργά συμμαχίες εναντίον αντιληπτών αντιπάλων, συμβάλλοντας στην παγκόσμια αστάθεια και τροφοδοτώντας τις αντιλήψεις για τη δική τους παρακμή. Η αυξανόμενη επιρροή της Ασίας αναδιαμορφώνει την παγκόσμια δυναμική, με τις ρωσοκινεζικές σχέσεις να αποκτούν ολοένα και πιο καθοριστικό ρόλο. Ωστόσο, η Ινδία, ιστορικά ευθυγραμμισμένη με τη Ρωσία, αντιμετωπίζει τώρα δυσφορία καθώς πλοηγείται στους δεσμούς της με μια τρίτη ισχυρή οντότητα, που πιθανώς παραπέμπει στις ΗΠΑ ή σε άλλη αναδυόμενη δύναμη.
Ως απάντηση στην κατακερματισμένη παγκόσμια τάξη, ο Παγκόσμιος Νότος υποστηρίζει όλο και περισσότερο την πολυπολικότητα, επιδιώκοντας να επιβεβαιώσει την επιρροή του στην παγκόσμια σκηνή. Η Ινδία, μακροχρόνιος υποστηρικτής της πολυπολικότητας από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, συνεχίζει να υπερασπίζεται αυτή την υπόθεση, ιδίως απέναντι στα αυξανόμενα περιφερειακά μπλοκ. Καθώς η πολυπολικότητα κερδίζει έδαφος, αφήνει τις ΗΠΑ σε αμηχανία, καθώς η κυριαρχία τους αντιμετωπίζει προκλήσεις από αναδυόμενα κέντρα ισχύος σε όλο τον κόσμο.
Εξετάζοντας την ιστορική αφήγηση, μπορούμε να εμβαθύνουμε στη δυναμική της ισχύος μεταξύ της Ευρώπης και των πρώην αποικιών της, που χρονολογείται εδώ και αιώνες. Η ευρωπαϊκή αποικιοκρατία δεν αφορούσε μόνο τον φυσικό έλεγχο- ήταν επίσης ένα σχέδιο πολιτιστικής κυριαρχίας. Οι αποικιοκράτες επέβαλαν τα δικά τους πολιτιστικά και πολιτικά συστήματα στους υπηκόους τους, υποστηρίζοντας ότι έθνη όπως η Ινδία και εκείνα του Παγκόσμιου Νότου δεν είχαν την ικανότητα να αυτοπροσδιοριστούν. Αυτή η βίαιη επιβολή της ταυτότητας και της στρατηγικής σκέψης, αρχικά πολύ αποτελεσματική, δημιούργησε μια αίσθηση εγγενούς ευρωπαϊκής ανωτερότητας. Οι συνέπειες ήταν ολέθριες, οδηγώντας σε διαρροή εγκεφάλων από τις αποικιοκρατούμενες χώρες, καθώς το ταλέντο αποσπάστηκε, καθώς και σε εκτεταμένη ψυχολογική και σωματική καταπίεση.
Ωστόσο, ο 21ος αιώνας είναι μάρτυρας μιας δραματικής αντιστροφής αυτών των ιστορικών δυναμικών. Τα ίδια τα έθνη που κάποτε επικρίθηκαν για έλλειψη διακριτής ταυτότητας, τώρα διεκδικούν την παρουσία τους στην παγκόσμια σκηνή. Οι χώρες της Ασίας και της Αφρικής έχουν καλλιεργήσει ισχυρές, ανεξάρτητες ταυτότητες που τις διαφοροποιούν και τις ενδυναμώνουν να συμμετέχουν στην παγκόσμια τάξη με τους δικούς τους όρους. Εν τω μεταξύ, ένα αίσθημα αβεβαιότητας έχει κυριεύσει την Ευρώπη. Προηγουμένως, οι Ευρωπαίοι έμοιαζαν ικανοποιημένοι να ακολουθούν το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, παραμελώντας το ζήτημα της δικής τους μοναδικής ταυτότητας. Τώρα, με τη μετατόπιση της παγκόσμιας δομής ισχύος, η Ευρώπη αντιμετωπίζει μια κρίσιμη πρόκληση: πρέπει να αντιμετωπίσει την κρίση ταυτότητάς της και να επαναπροσδιορίσει το ρόλο της σε αυτή τη νέα παγκόσμια τάξη. Μπορεί η Ευρώπη να ξαναβρεί τη δική της ξεχωριστή φωνή και να διεκδικήσει εκ νέου τη θέση της ως τρομερή δύναμη ή θα παραμείνει ακυβέρνητη σε έναν κόσμο που διαμορφώνεται όλο και περισσότερο από άλλους; Αυτός ο εσωτερικός αγώνας θα αποτελέσει σημαντικό παράγοντα για τον καθορισμό της μελλοντικής πορείας της Ευρώπης..