 |
| Photo: Public domain |
Σε όλα τα μέτωπα, το ισραηλινό εσωτερικό παράδειγμα διαλύεται- και εξωτερικά, η ίδια η Δύση διαλύεται και γίνεται παρίας στην παγκόσμια σκηνή. Η ρητή διευκόλυνση της αιματηρής εκκαθάρισης των Παλαιστινίων από τις δυτικές ηγεσίες έχει αναγάγει το παλιό φάντασμα του «οριενταλισμού» και της αποικιοκρατίας στον ορίζοντα. Και στροβιλίζει τη Δύση προς την κατεύθυνση να είναι «το ανέγγιχτο του κόσμου» (μαζί με το Ισραήλ).
Alastair Crooke - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Συνολικά, ο κυβερνητικός στόχος του Ισραήλ φαίνεται να είναι να συγκλίνει και στη συνέχεια να διοχετεύσει τις πολλαπλές εντάσεις σε μια ευρεία στρατιωτική κλιμάκωση (έναν μεγάλο πόλεμο), η οποία με κάποιο τρόπο θα φέρει την αποκατάσταση της αποτροπής. Μια τέτοια πορεία συνεπάγεται ταυτόχρονα ότι το Ισραήλ θα γυρίσει έτσι την πλάτη στις δυτικές παρακλήσεις να ενεργήσει με κάποιο τρόπο «λογικά». Η Δύση ορίζει ως επί το πλείστον αυτή τη «λογική» ως την αποδοχή από το Ισραήλ της χίμαιρας ενός περάσματος στην «κανονικότητα» που φτάνει μέσω του Σαουδάραβα πρίγκιπα διαδόχου, σε αντάλλαγμα για ένα μετανοημένο Ισραήλ που θα αναιρέσει επτά δεκαετίες εβραϊκής υπεροχής (δηλαδή θα αποδεχθεί ένα παλαιστινιακό κράτος).
Η βασική ένταση στο δυτικό-ισραηλινό υπολογισμό είναι πως οι ΗΠΑ και η ΕΕ κινούνται προς μία κατεύθυνση - πίσω στην αποτυχημένη προσέγγιση του Όσλο - ενώ οι δημοσκοπήσεις υπογραμμίζουν ότι οι Εβραίοι ψηφοφόροι βαδίζουν σταθερά προς την άλλη κατεύθυνση.
Μια πρόσφατη έρευνα που διεξήχθη από το Κέντρο Δημοσίων Υποθέσεων της Ιερουσαλήμ δείχνει ότι από τις 7 Οκτωβρίου, το 79% του συνόλου των ερωτηθέντων Εβραίων αντιτίθεται στην ίδρυση Παλαιστινιακού Κράτους στις γραμμές του 1967 (το 68% ήταν αντίθετο πριν από τις 7 Οκτωβρίου)- το 74% είναι αντίθετο ακόμη και με αντάλλαγμα την εξομάλυνση των σχέσεων με τη Σαουδική Αραβία. Και αντανακλώντας τον εσωτερικό ισραηλινό διχασμό, «μόνο το 24% των αριστερών ψηφοφόρων υποστηρίζει ένα [παλαιστινιακό] κράτος χωρίς όρους».
Εν ολίγοις, καθώς η δυτική θεσμική ηγεσία προσκολλάται στη συρρικνούμενη ισραηλινή κοσμική φιλελεύθερη Αριστερά, οι Ισραηλινοί στο σύνολό τους (συμπεριλαμβανομένων των νέων) κινούνται σκληρά προς τα δεξιά. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση του Pew δείχνει ότι το 73% του ισραηλινού κοινού υποστηρίζει τη στρατιωτική απάντηση στη Γάζα - αν και το ένα τρίτο των Ισραηλινών παραπονέθηκε πως δεν είχε προχωρήσει αρκετά. Μια πλειονότητα των Ισραηλινών πιστεύει ότι το Ισραήλ πρέπει να κυβερνήσει τη Λωρίδα της Γάζας. Και ο Νετανιάχου, μετά την απειλή σύλληψης από το ΔΠΔ, ξεπερνά τον Γκαντζ (ηγέτη της Εθνικής Ένωσης) σε ποσοστά αποδοχής.
Φαίνεται ότι η «δυτική συναίνεση» προτιμά να μην παρατηρεί αυτές τις δυσάρεστες δυναμικές.
Επιπλέον, ένας ξεχωριστός ισραηλινός διχασμός αφορά τον σκοπό του πολέμου: Πρόκειται για την αποκατάσταση στους Εβραίους πολίτες της αίσθησης της προσωπικής, φυσικής ασφάλειας, η οποία χάθηκε μετά την 7η Οκτωβρίου;
Δηλαδή: Είναι η αίσθηση του Ισραήλ ως οχυρού, ως ασφαλούς χώρου σε έναν εχθρικό κόσμο που αποκαθίσταται; Ή, εναλλακτικά, είναι ο σημερινός αγώνας για την εγκαθίδρυση ενός πλήρως εβραϊκοποιημένου Ισραήλ στη «Γη του Ισραήλ» (δηλαδή σε όλη τη γη μεταξύ του ποταμού και της θάλασσας) ο πρωταρχικός στόχος;
Αυτό αποτελεί βασικό διαχωριστικό σημείο. Εκείνοι που βλέπουν το Ισραήλ κυρίως ως το ασφαλές καταφύγιο στο οποίο θα μπορούσαν να καταφύγουν οι Εβραίοι μετά το ευρωπαϊκό ολοκαύτωμα, είναι φυσικό να είναι πιο επιφυλακτικοί στον κίνδυνο ενός ευρύτερου πολέμου (π.χ. με τη Χιζμπολάχ) - ενός πολέμου που θα μπορούσε να δει τα «μετόπισθεν» των πολιτών να δέχονται άμεση επίθεση από το τεράστιο πυραυλικό οπλοστάσιο της Χιζμπολάχ. Για αυτή την εκλογική ομάδα, η ασφάλεια είναι πολύτιμη.
Από την άλλη πλευρά, η πλειονότητα των Ισραηλινών θεωρεί τον κίνδυνο ενός ευρύτερου πολέμου αναπόφευκτο - και μάλιστα καλοδεχούμενο από πολλούς, εάν το σιωνιστικό σχέδιο πρόκειται να εδραιωθεί πλήρως στη γη του Ισραήλ.
Αυτή η πραγματικότητα μπορεί να είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτή από τους κοσμικούς δυτικούς, αλλά η 7η Οκτωβρίου αναζωπύρωσε το βιβλικό όραμα στο Ισραήλ, αντί να προκαλέσει μια υπερβολική επιφυλακτικότητα για τον πόλεμο ή μια επιθυμία για προσέγγιση με τα αραβικά κράτη.
Το θέμα εδώ είναι ότι ένας «Νέος Πόλεμος Ανεξαρτησίας» μπορεί να κρατηθεί ψηλά ενώπιον του ισραηλινού κοινού ως το μεταφυσικό «όραμα» της μελλοντικής πορείας, ενώ η ισραηλινή κυβέρνηση προσπαθεί να ακολουθήσει τον πιο καθημερινό δρόμο του μακροχρόνιου παιχνιδιού, που οδηγεί στον πλήρη στρατιωτικό έλεγχο της γης μεταξύ ποταμού και θάλασσας, και στην απομάκρυνση των πληθυσμών που δεν θα υποταχθούν στην απαλλαγή του Σμότριχ «συναινέστε ή φύγετε».
Το σχίσμα μεταξύ του Ισραήλ ως κοσμικού, μετα-ολοκαυτωτικού «ασφαλούς χώρου» και του αντίθετου βιβλικού, σιωνιστικού οράματος θέτει ένα όριο μεταξύ των δύο εποχών που είναι και πορώδες, και κατά καιρούς επικαλύπτεται. Παρ' όλα αυτά, αυτή η ισραηλινή διαίρεση έχει περάσει στην πολιτική των ΗΠΑ και, με πιο διάσπαρτο τρόπο, έχει εισέλθει στην ευρωπαϊκή πολιτική.
Για την εβραϊκή διασπορά που ζει στη Δύση, η διατήρηση του Ισραήλ ως ασφαλούς χώρου είναι ζωτικής σημασίας, καθώς, στο βαθμό που το Ισραήλ γίνεται ανασφαλές, οι Εβραίοι αισθάνονται ότι η προσωπική τους ανασφάλεια επιδεινώνεται, pari passu. Κατά μία έννοια, η ισραηλινή προβολή ισχυρής αποτροπής στη Μέση Ανατολή είναι μια «ομπρέλα» που επεκτείνεται και στη διασπορά. Θέλουν ησυχία στην περιοχή. Το βιβλικό «όραμα» έχει μια αιχμή που ειλικρινά είναι πολύ πολωτική.
Ωστόσο, αυτές ακριβώς οι δομές εξουσίας που προσπαθούν να διατηρήσουν το παράδειγμα του ισραηλινού ισχυρού άνδρα στη δυτική συνείδηση, διαπιστώνουν τώρα ότι οι προσπάθειές τους τείνουν να διαλύσουν αυτές τις δυτικές πολιτικές δομές, από τις οποίες εξαρτώνται, αποξενώνοντας έτσι βασικές ομάδες ψηφοφόρων, ιδιαίτερα τους νέους. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση μεταξύ των 18-24 ετών στη Βρετανία διαπίστωσε πως η πλειοψηφία (54%) συμφωνεί ότι «το κράτος του Ισραήλ δεν πρέπει να υπάρχει». Μόλις το 21% διαφωνούσε με αυτή τη δήλωση.
Η άσκηση της εξουσίας του λόμπι για να εξαναγκάσει τη Δύση να υποστηρίξει ενιαία το Ισραήλ και τους αποτρεπτικούς του στόχους - σε συνδυασμό με την έλλειψη ανθρώπινης ενσυναίσθησης για τους Παλαιστίνιους - προκαλεί βαριές απώλειες στις θεσμικές ηγετικές δομές, καθώς τα βασικά κυρίαρχα κόμματα διασπώνται προς διαφορετικές κατευθύνσεις.
Η ζημία επιδεινώνεται από το «τυφλό σημείο της πραγματικότητας» του δυτικού ειρηνευτικού στρατοπέδου. Το ακούμε συνεχώς: η μόνη λύση είναι αυτή των δύο κρατών που ζουν ειρηνικά δίπλα-δίπλα στις γραμμές του 1967 (όπως κατοχυρώνονται στα ψηφίσματα 242 και 338 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ). Εκτός από τη Δύση, το ίδιο μάντρα προβάλλεται (όπως μας υπενθυμίζει το στρατόπεδο της ειρήνης) και από τον Αραβικό Σύνδεσμο.
Φαίνεται τόσο απλό.
Είναι όντως «απλό» - αλλά μόνο μέσω της αγνόησης της πραγματικότητας ότι ένα τέτοιο παλαιστινιακό κράτος μπορεί να έρθει σε κυρίαρχη «ύπαρξη» μόνο μέσω της βίας - μέσω της στρατιωτικής βίας.
Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν 750.000 έποικοι που κατέχουν τη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ (και επιπλέον 25.000 έποικοι που ζουν στα υψίπεδα Γκολάν της Συρίας). Ποιος θα τους απομακρύνει; Το Ισραήλ δε θα το κάνει. Θα πολεμήσουν μέχρι τον τελευταίο έποικο- πολλοί από τους οποίους είναι ζηλωτές. Τους προσκάλεσαν και τους τοποθέτησαν εκεί στα χρόνια μετά τον πόλεμο του 1973 (σε μεγάλο βαθμό από διαδοχικές κυβερνήσεις των Εργατικών), ακριβώς για να παρεμποδίσουν την ύπαρξη οποιουδήποτε πιθανού παλαιστινιακού κράτους.
Το ερώτημα στο οποίο δεν απαντούν όσοι λένε ότι «η λύση είναι απλή» - δύο κράτη που ζουν ειρηνικά το ένα δίπλα στο άλλο: Έχει η Δύση τη βούληση ή την πολιτική αποφασιστικότητα να εγκαθιδρύσει ένα παλαιστινιακό κράτος με τη βία των όπλων, ενάντια στην τρέχουσα βούληση της πλειονότητας των Ισραηλινών;
Η απάντηση, αναπόφευκτα, είναι «όχι». Η Δύση δεν έχει τη «βούληση» - και τότε γεννιέται η υποψία πως κατά βάθος το γνωρίζουν αυτό. (Ίσως υπάρχει μια λαχτάρα για μια λύση και μια ανησυχία ότι αν δεν υπάρξει «ηρεμία στη Γάζα», οι εντάσεις θα κορυφωθούν και στη διασπορά).
Η σκληρή αλήθεια είναι πως η Αντίσταση έχει κατανοήσει την πραγματικότητα της κατάστασης καλύτερα από τους δυτικούς ομολόγους της: Ένα υποτιθέμενο Παλαιστινιακό Κράτος έχει μόνο υποχωρήσει στην προοπτική από τη διαδικασία του Όσλο το 1993, αντί να έχει προχωρήσει καθόλου. Γιατί η Δύση δεν έλαβε διορθωτικά μέτρα επί τρεις δεκαετίες, και μόνο τότε θυμήθηκε το δίλημμα όταν αυτό έγινε κρίση;
Η Αντίσταση εκτίμησε καλύτερα την εγγενή αστήρικτη αντίφαση του να οικειοποιείται ένας λαός ειδικά δικαιώματα και προνόμια έναντι ενός άλλου, που μοιράζεται την ίδια γη, και ότι ένα τέτοιο σενάριο δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί για πολύ, χωρίς να διαλύσει την περιοχή (δείτε τους πολέμους και την καταστροφή στην οποία έχει ήδη οδηγήσει η διατήρηση του υπάρχοντος παραδείγματος).
Η περιοχή βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού- και τα «γεγονότα» μπορούν ανά πάσα στιγμή να την σπρώξουν πάνω από αυτό το χείλος, παρά τις προσπάθειες των περιφερειακών παραγόντων να ελέγξουν τη σταδιακή κίνηση προς τα πάνω στην κλιμακούμενη κλίμακα. Ο πόλεμος θα είναι μάλλον μακρύς. Και μια λύση πιθανότατα θα προκύψει μόνο μέσω του Ισραήλ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, που θα αντιμετωπίσει την εσωτερική αντίφαση του παραδείγματος εντός του Σιωνισμού - και θα αρχίσει να βλέπει το μέλλον διαφορετικά.
Και γι' αυτό δεν υπάρχει, μέχρι στιγμής, κανένα σημάδι.