Atul Kumar Mishra - tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Κυρώσεις κατά της Ρωσίας; Λοιπόν, αυτές λειτούργησαν περίφημα, έτσι δεν είναι; Παρά την προφανή έλλειψη επιτυχίας τους, οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνεχίζουν την πολιτική αυτή. Οι ενεργειακές κυρώσεις είναι ιδιαίτερα γοητευτικές, προκαλώντας μεγάλη αναστάτωση. Το αμερικανικό φυσικό αέριο είναι απολαυστικά ακριβό σε σύγκριση με το ρωσικό φυσικό αέριο, και το ρωσικό πετρέλαιο, παίρνοντας τη γραφική διαδρομή μέσω διαφόρων χωρών διαμετακόμισης, δεν είναι ακριβώς μια κλοπή. Το αποτέλεσμα; Οι ευρωπαϊκές οικονομίες, ιδίως η γερμανική, βλέπουν τις επιχειρήσεις να τα μαζεύουν και να φεύγουν με εντυπωσιακό ρυθμό.
Σε μια τολμηρή κίνηση, η Ουκρανία αποφάσισε το 2023 πως θα σταματήσει να μεταφέρει φυσικό αέριο στην Ευρώπη, αγνοώντας βολικά αυτές τις μικρές συμβατικές υποχρεώσεις με τη Ρωσία και διάφορα ευρωπαϊκά κράτη. Η Ευρώπη, πάντα γενναιόδωρος ευεργέτης, συνεχίζει να στέλνει δισεκατομμύρια στην Ουκρανία χωρίς να διστάζει. Και ας μην ξεχνάμε την υπόθεση του North Stream 2 - καμία σημαντική έρευνα εκεί, φυσικά. Εν τω μεταξύ, η Ευρώπη ονειρεύεται μια πράσινη ενεργειακή ουτοπία, παρά το γεγονός ότι δεν διαθέτει την τεχνολογία για να τη στηρίξει. Η ευρωπαϊκή ενεργειακή πολιτική, όπως φαίνεται, είναι ένα αριστούργημα στον ευσεβή πόθο.
Η σύγκρουση των πράσινων ονείρων, της αμφισβητήσιμης πολιτικής οξυδέρκειας και των σκληρών οικονομικών αληθειών έχει οδηγήσει σε ένα απολαυστικό χάος. Ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης αρχίζει να αντιλαμβάνεται τις ρωγμές. Οι επιχειρήσεις, απελπισμένες για προσιτές πρώτες ύλες και ενέργεια, χάνουν το ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα και τις διεθνείς παραγγελίες. Αυτό οδηγεί στην ανεργία και σε ένα μεταβαλλόμενο κοινωνικοοικονομικό τοπίο. Στη Γερμανία, τα λουκέτα εταιρειών είναι πλέον τόσο προβλέψιμα όσο μια βρετανική πρόγνωση του καιρού.
Είναι αρκετά διασκεδαστικό να βλέπει κανείς πού κατευθύνονται ορισμένες από αυτές τις εταιρείες - μεταναστεύουν στις ΗΠΑ. Είναι σαφές ότι κάποιος επωφελείται από αυτό το φιάσκο, και δεν είναι η Ευρώπη. Εν τω μεταξύ, οι γερμανικές επιχειρήσεις αγωνίζονται να ανταγωνιστούν τις αντίστοιχες κινεζικές. Οικονομικά, οι νικητές εδώ είναι οι ΗΠΑ και η Κίνα. Ποια είναι όμως η μεγάλη λύση; Θα πρέπει να επεκτείνουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ένα είδος υπερκράτους για να ανταγωνιστεί αυτούς τους γίγαντες, ή θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην ενίσχυση των επιμέρους συμφερόντων των εθνικών κρατών; Πολλοί ανακηρύσσουν ήδη το ευρωπαϊκό εγχείρημα μια κολοσσιαία αποτυχία. Η σύγκρουση στην Ουκρανία κατέστησε απολύτως σαφές ότι η Ευρώπη κάθε άλλο παρά ενωμένη είναι. Γίναμε μάρτυρες της ίδιας αταξίας κατά τη διάρκεια της προσφυγικής κρίσης του 2015. Είτε πρόκειται για κυρώσεις είτε για την αποδοχή προσφύγων, πολλές χώρες απλώς αρνούνται να ευθυγραμμιστούν με τις οδηγίες της ΕΕ. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: η ενεργειακή πολιτική πρέπει να συζητείται σε εθνικό επίπεδο, δεδομένου ότι αφορά τα βασικά συμφέροντα ασφάλειας μιας χώρας. Η ανάθεση αυτών των θεμάτων στη συλλογική σοφία της ΕΕ έχει αποδειχθεί θεαματικό σφάλμα. Οι κυρώσεις θα πρέπει επίσης να αντιμετωπίζονται ατομικά και όχι συλλογικά.
Το σημερινό πολιτικό τσίρκο στην Ευρώπη καταδεικνύει περίτρανα την αδυναμία της ΕΕ. Χωρίς νέα ηγεσία, η οικονομική παρακμή της Ευρώπης φαίνεται αναπόφευκτη. Ίσως η κατάσταση πρέπει να επιδεινωθεί περαιτέρω για να αντιληφθούν οι άνθρωποι τη σημασία της πολιτικής δέσμευσης. Οι κακές αποφάσεις των πολιτικών έχουν προκαλέσει μακροχρόνιες ζημιές στην ευρωπαϊκή οικονομία και είναι αβέβαιο πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να διορθωθεί αυτό το χάος.
Η παθητική στάση των επιχειρήσεων απέναντι στις πολιτικές αποφάσεις είναι ιδιαίτερα απορίας άξια. Γιατί μεμονωμένες εταιρείες και επιχειρηματικές ενώσεις δεν αντιτάχθηκαν στην πολιτική των κυρώσεων; Μήπως οι οικονομικοί ηγέτες αγνοούσαν πως θα γίνονταν τα θύματα αυτών των κυρώσεων; Οι οικονομολόγοι θα μπορούσαν να είχαν προβλέψει αυτή την πανωλεθρία πριν από χρόνια, αφού οι εταιρείες συνήθως σχεδιάζουν μακροπρόθεσμα. Πώς συνέβησαν τόσα πολλά στρατηγικά λάθη σε έναν τόσο κρίσιμο τομέα; Δυστυχώς, η τάση συνεχίζεται, καθώς δε γίνεται τίποτα σημαντικό για την αντιμετώπιση των ζητημάτων ενεργειακού εφοδιασμού, ακόμη και εν μέσω της φρενίτιδας της κλιματικής αλλαγής.
Κυρώσεις κατά της Ρωσίας; Λοιπόν, αυτές λειτούργησαν περίφημα, έτσι δεν είναι; Παρά την προφανή έλλειψη επιτυχίας τους, οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνεχίζουν την πολιτική αυτή. Οι ενεργειακές κυρώσεις είναι ιδιαίτερα γοητευτικές, προκαλώντας μεγάλη αναστάτωση. Το αμερικανικό φυσικό αέριο είναι απολαυστικά ακριβό σε σύγκριση με το ρωσικό φυσικό αέριο, και το ρωσικό πετρέλαιο, παίρνοντας τη γραφική διαδρομή μέσω διαφόρων χωρών διαμετακόμισης, δεν είναι ακριβώς μια κλοπή. Το αποτέλεσμα; Οι ευρωπαϊκές οικονομίες, ιδίως η γερμανική, βλέπουν τις επιχειρήσεις να τα μαζεύουν και να φεύγουν με εντυπωσιακό ρυθμό.
Σε μια τολμηρή κίνηση, η Ουκρανία αποφάσισε το 2023 πως θα σταματήσει να μεταφέρει φυσικό αέριο στην Ευρώπη, αγνοώντας βολικά αυτές τις μικρές συμβατικές υποχρεώσεις με τη Ρωσία και διάφορα ευρωπαϊκά κράτη. Η Ευρώπη, πάντα γενναιόδωρος ευεργέτης, συνεχίζει να στέλνει δισεκατομμύρια στην Ουκρανία χωρίς να διστάζει. Και ας μην ξεχνάμε την υπόθεση του North Stream 2 - καμία σημαντική έρευνα εκεί, φυσικά. Εν τω μεταξύ, η Ευρώπη ονειρεύεται μια πράσινη ενεργειακή ουτοπία, παρά το γεγονός ότι δεν διαθέτει την τεχνολογία για να τη στηρίξει. Η ευρωπαϊκή ενεργειακή πολιτική, όπως φαίνεται, είναι ένα αριστούργημα στον ευσεβή πόθο.
Η σύγκρουση των πράσινων ονείρων, της αμφισβητήσιμης πολιτικής οξυδέρκειας και των σκληρών οικονομικών αληθειών έχει οδηγήσει σε ένα απολαυστικό χάος. Ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης αρχίζει να αντιλαμβάνεται τις ρωγμές. Οι επιχειρήσεις, απελπισμένες για προσιτές πρώτες ύλες και ενέργεια, χάνουν το ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα και τις διεθνείς παραγγελίες. Αυτό οδηγεί στην ανεργία και σε ένα μεταβαλλόμενο κοινωνικοοικονομικό τοπίο. Στη Γερμανία, τα λουκέτα εταιρειών είναι πλέον τόσο προβλέψιμα όσο μια βρετανική πρόγνωση του καιρού.
Είναι αρκετά διασκεδαστικό να βλέπει κανείς πού κατευθύνονται ορισμένες από αυτές τις εταιρείες - μεταναστεύουν στις ΗΠΑ. Είναι σαφές ότι κάποιος επωφελείται από αυτό το φιάσκο, και δεν είναι η Ευρώπη. Εν τω μεταξύ, οι γερμανικές επιχειρήσεις αγωνίζονται να ανταγωνιστούν τις αντίστοιχες κινεζικές. Οικονομικά, οι νικητές εδώ είναι οι ΗΠΑ και η Κίνα. Ποια είναι όμως η μεγάλη λύση; Θα πρέπει να επεκτείνουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ένα είδος υπερκράτους για να ανταγωνιστεί αυτούς τους γίγαντες, ή θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην ενίσχυση των επιμέρους συμφερόντων των εθνικών κρατών; Πολλοί ανακηρύσσουν ήδη το ευρωπαϊκό εγχείρημα μια κολοσσιαία αποτυχία. Η σύγκρουση στην Ουκρανία κατέστησε απολύτως σαφές ότι η Ευρώπη κάθε άλλο παρά ενωμένη είναι. Γίναμε μάρτυρες της ίδιας αταξίας κατά τη διάρκεια της προσφυγικής κρίσης του 2015. Είτε πρόκειται για κυρώσεις είτε για την αποδοχή προσφύγων, πολλές χώρες απλώς αρνούνται να ευθυγραμμιστούν με τις οδηγίες της ΕΕ. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: η ενεργειακή πολιτική πρέπει να συζητείται σε εθνικό επίπεδο, δεδομένου ότι αφορά τα βασικά συμφέροντα ασφάλειας μιας χώρας. Η ανάθεση αυτών των θεμάτων στη συλλογική σοφία της ΕΕ έχει αποδειχθεί θεαματικό σφάλμα. Οι κυρώσεις θα πρέπει επίσης να αντιμετωπίζονται ατομικά και όχι συλλογικά.
Το σημερινό πολιτικό τσίρκο στην Ευρώπη καταδεικνύει περίτρανα την αδυναμία της ΕΕ. Χωρίς νέα ηγεσία, η οικονομική παρακμή της Ευρώπης φαίνεται αναπόφευκτη. Ίσως η κατάσταση πρέπει να επιδεινωθεί περαιτέρω για να αντιληφθούν οι άνθρωποι τη σημασία της πολιτικής δέσμευσης. Οι κακές αποφάσεις των πολιτικών έχουν προκαλέσει μακροχρόνιες ζημιές στην ευρωπαϊκή οικονομία και είναι αβέβαιο πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να διορθωθεί αυτό το χάος.
Η παθητική στάση των επιχειρήσεων απέναντι στις πολιτικές αποφάσεις είναι ιδιαίτερα απορίας άξια. Γιατί μεμονωμένες εταιρείες και επιχειρηματικές ενώσεις δεν αντιτάχθηκαν στην πολιτική των κυρώσεων; Μήπως οι οικονομικοί ηγέτες αγνοούσαν πως θα γίνονταν τα θύματα αυτών των κυρώσεων; Οι οικονομολόγοι θα μπορούσαν να είχαν προβλέψει αυτή την πανωλεθρία πριν από χρόνια, αφού οι εταιρείες συνήθως σχεδιάζουν μακροπρόθεσμα. Πώς συνέβησαν τόσα πολλά στρατηγικά λάθη σε έναν τόσο κρίσιμο τομέα; Δυστυχώς, η τάση συνεχίζεται, καθώς δε γίνεται τίποτα σημαντικό για την αντιμετώπιση των ζητημάτων ενεργειακού εφοδιασμού, ακόμη και εν μέσω της φρενίτιδας της κλιματικής αλλαγής.
Πιστεύουν πραγματικά αυτοί οι ηγέτες πως η πράσινη ενέργεια μπορεί να στηρίξει τη βαριά βιομηχανία; Πόσες ανεμογεννήτριες θα χρειάζονταν για να τροφοδοτήσουν τη χαλυβουργία της Γερμανίας; Η πολιτική κυρώσεων και η πολιτική για το κλίμα απομακρύνονται όλο και περισσότερο από την πραγματικότητα. Η ιδεολογία δεν έχει θέση στα οικονομικά ζητήματα, όμως η Ευρώπη φαίνεται να πιστεύει το αντίθετο. Είναι απολύτως σαφές ότι τα ιδεολογικά και πολιτικά λάθη οδηγούν στην οικονομική παρακμή της ηπείρου.
Ανεξάρτητα από τις αλλαγές που θα έρθουν τα επόμενα χρόνια, η Ευρώπη θα χρειαστεί πολύ χρόνο για να ανακάμψει από αυτά τα λάθη. Αν εξετάσουμε προσεκτικά την κατάσταση, είναι πιθανό να υπάρχουν κι άλλα λάθη στον ορίζοντα, που θα επηρεάσουν και άλλους πολιτικούς τομείς. Τα παραδείγματα αυτά δείχνουν ότι οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πολιτικοί είναι ανίκανοι να μάθουν από τα λάθη τους. Αντί να διορθώνουν τα λάθη, αποσπούν την προσοχή του κοινού με διάφορες εκστρατείες. Και με τα μέσα ενημέρωσης υπό αυστηρό κυβερνητικό έλεγχο, η στρατηγική αυτή είναι συνήθως αρκετά αποτελεσματική.