Ivan Kesic - presstv.ir / Παρουσίαση Freepen.gr
Σε μια συντονισμένη προσπάθεια να ασκήσουν πίεση στο ισραηλινό καθεστώς για να σταματήσει το γενοκτονικό πόλεμο εναντίον της πολιορκημένης Λωρίδας της Γάζας, τα τρία ευρωπαϊκά έθνη προσχώρησαν την Τρίτη στις περισσότερες χώρες του κόσμου που έχουν ήδη αναγνωρίσει την Παλαιστίνη.
Η κοινή δήλωση είχε ήδη ανακοινωθεί την προηγούμενη εβδομάδα, προκαλώντας την οργή του ισραηλινού καθεστώτος που ανακάλεσε τους πρεσβευτές του από τα τρία ευρωπαϊκά κράτη.
Η κίνηση της επίσημης αναγνώρισης της Παλαιστίνης έχει συμβολική αξία, σύμφωνα με τους ειδικούς, καθώς σηματοδοτεί την περαιτέρω απομόνωση του καθεστώτος του απαρτχάιντ διεθνώς και την αυξανόμενη αναγνώριση της Παλαιστίνης και της παλαιστινιακής υπόθεσης μετά τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου του περασμένου έτους.
Τι σημαίνει η αναγνώριση για το κράτος της Παλαιστίνης;
Η Ιρλανδία, η Νορβηγία και η Ισπανία ανακοίνωσαν ότι αναγνωρίζουν ένα παλαιστινιακό κράτος, σύμφωνα με τα προ του 1967 σύνορα, με πρωτεύουσα την κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Η κίνηση αυτή θα δώσει ώθηση στις διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των τριών χωρών και της Παλαιστίνης, κάτι που φαίνεται από την ανακοίνωση της Ιρλανδίας πως θα αναβαθμίσει το γραφείο εκπροσώπησής της στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη σε πλήρη πρεσβεία, σε ανοιχτή πρόκληση προς το κατοχικό καθεστώς.
Η Ιρλανδία θα αναβαθμίσει επίσης την παλαιστινιακή αντιπροσωπεία στο Δουβλίνο σε πλήρη πρεσβεία, κάτι που είχε ήδη κάνει η Νορβηγία το 2010, καθώς και η Ισπανία την επομένη της επίσημης αναγνώρισης.
Αν και πρακτικά η αναγνώριση δε σημαίνει πολλά, ενισχύει το διεθνές κύρος της Παλαιστίνης και ασκεί μεγαλύτερη πίεση στο ισραηλινό καθεστώς να τερματίσει τον οκτάμηνο γενοκτονικό πόλεμο στη Γάζα, ο οποίος έχει ήδη σκοτώσει περισσότερους από 36.200 Παλαιστίνιους, κυρίως παιδιά και γυναίκες.
Η χρονική στιγμή της αναγνώρισης στον απόηχο της επέκτασης της ανεξέλεγκτης επιθετικότητας του Ισραήλ στην πόλη Ράφα στη νότια Γάζα και των αποφάσεων του Διεθνούς Δικαστηρίου (ΔΠΔ) έχει μεγαλύτερη βαρύτητα, καθώς πρόκειται για ευρωπαϊκές χώρες που πολλοί στη Δύση θεωρούν διπλωματικά πρότυπα.
Ως εκ τούτου, η αναγνώριση δημιουργεί αισιοδοξία ότι ορισμένες από τις πιο ισχυρές πολιτικά και οικονομικά δυτικές χώρες, οι οποίες σήμερα είναι από τις σπάνιες εξαιρέσεις στον κόσμο που δεν προχωρούν στην αναγνώριση της Παλαιστίνης, θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο στο εγγύς μέλλον.
Η κίνηση της ευρωπαϊκής τρόικας δίνει επίσης στους Παλαιστίνιους διπλωμάτες μεγαλύτερη δυναμική σε τυχόν διαπραγματεύσεις ή συνόδους κορυφής, επιτρέποντας στο κράτος της Παλαιστίνης να συνάψει διμερείς συμφωνίες ως ανεξάρτητο κράτος.
Ποια είναι η διεθνής δυναμική της αναγνώρισης της Παλαιστίνης;
Από το 1988, όταν η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) ανακήρυξε το κράτος της Παλαιστίνης σε διεθνώς αδιαμφισβήτητα εδάφη, η αναγνώριση έχει γίνει συνολικά από 146 από τις 193 χώρες του κόσμου.
Η ΟΑΠ ανακήρυξε κράτος στα προ του 1967 σύνορα, και συγκεκριμένα στη Γάζα και την κατεχόμενη Δυτική Όχθη με την Ανατολική Ιερουσαλήμ, περιοχές που ο ΟΗΕ και το Διεθνές Δικαστήριο ανέφεραν επίσημα ως Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη.
Αυτές οι δύο ξεχωριστές περιοχές κατελήφθησαν από το ισραηλινό καθεστώς το 1967 και αντιπροσωπεύουν μόνο το ένα τέταρτο του συνολικού εδάφους της αρχικής Παλαιστίνης, πριν από τη σιωνιστική επίθεση και κατοχή το 1948.
Τους πρώτους μήνες μετά την επίσημη ανακήρυξη, το κράτος της Παλαιστίνης αναγνωρίστηκε από 90 χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, η οποία συγκαταλέγεται μεταξύ των χωρών που αναγνωρίζουν το πλήρες δικαίωμα της Παλαιστίνης στο αρχικό της έδαφος και ζητούν τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής και του απαρτχάιντ.
Ορισμένες χώρες που έχουν αναγνωρίσει την Παλαιστίνη αναγνωρίζουν επίσης τη σιωνιστική οντότητα, ευνοώντας τη λύση των δύο κρατών, σύμφωνα με τις αποτυχημένες διμερείς διαπραγματεύσεις στα τέλη του 20ού αιώνα.
Τον περασμένο αιώνα, η Παλαιστίνη αναγνωρίστηκε από τις περισσότερες ασιατικές, αφρικανικές και ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, ενώ σε αυτόν τον αιώνα προσχώρησαν και οι περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Ποιες χώρες καθυστέρησαν την αναγνώριση της Παλαιστίνης;
Σπάνιες εξαιρέσεις που δεν έχουν εμφανιστεί μέχρι στιγμής είναι η Ιαπωνία, η Μιανμάρ, η Σιγκαπούρη και η Νότια Κορέα στην Ασία, το Καμερούν και η Ερυθραία στην Αφρική και το Μεξικό και ο Παναμάς στη Λατινική Αμερική.
Παρ' όλα αυτά, σχεδόν όλες αυτές οι χώρες εξακολουθούν να διατηρούν διπλωματικές σχέσεις με την Παλαιστίνη, αναφέρονται στην Παλαιστίνη ως κράτος και ψηφίζουν υπέρ της Παλαιστίνης στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
Οι υπόλοιπες χώρες που δεν αναγνωρίζουν την Παλαιστίνη, με εξαίρεση μερικά μικρά ωκεάνια κράτη, είναι κυρίως δυτικές χώρες: οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία, καθώς και 24 ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες διατηρούν στενούς δεσμούς με το καθεστώς του Τελ Αβίβ.
Οι περισσότερες από αυτές τις χώρες έχουν βοηθήσει και υποθάλψει τη γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων από το 1948, συμπεριλαμβανομένης της σειράς σφαγών στη Γάζα από τις 7 Οκτωβρίου του περασμένου έτους.
Μεταξύ των δυτικοευρωπαϊκών χωρών, οι πρώτες που ανακοίνωσαν την αναγνώριση της Παλαιστίνης ήταν η Ισλανδία, μέλος του ΝΑΤΟ, το 2011 και η Σουηδία, μέλος της ΕΕ, το 2014.
Μετά την τελευταία αναγνώριση της Ιρλανδίας, της Νορβηγίας και της Ισπανίας, νέες αναγνωρίσεις αναμένονται τον Ιούνιο από τη Σλοβενία, ενώ απογοητευτικά είναι τα νέα από τη Δανία, το κοινοβούλιο της οποίας ψήφισε κατά της αναγνώρισης την Τρίτη.
Στις 10 Μαΐου, η Δανία ήταν μεταξύ των τεσσάρων δυτικοευρωπαϊκών χωρών, μαζί με το Βέλγιο, τη Γαλλία και την Ελλάδα, που ψήφισαν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υπέρ ενός ψηφίσματος που ζητούσε την ένταξη της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ.
Γιατί το ισραηλινό καθεστώς είναι έξαλλο με την απόφαση;
Το Ισραήλ αντέδρασε οργισμένα στην απόφαση των τριών ευρωπαϊκών χωρών, κατηγορώντας τες ότι «επιβραβεύουν την τρομοκρατία» και αποσύροντας αμέσως τους απεσταλμένους του στην Ιρλανδία, τη Νορβηγία και την Ισπανία.
Ο υπουργός Εξωτερικών του σιωνιστικού καθεστώτος κάλεσε επίσης σε συνάντηση τους πρεσβευτές των τριών χωρών, δείχνοντάς τους προπαγανδιστικό υλικό για τα υποτιθέμενα εγκλήματα του κινήματος αντίστασης της Χαμάς.
Η απόφαση της Τρόικας ήταν δύσκολο να την καταπιεί το ισραηλινό καθεστώς, επειδή δεν αναγνωρίζει την Παλαιστίνη και έχει μια μακρόχρονη επεκτατική πολιτική αρπαγής όλων των παλαιστινιακών εδαφών κατά παράβαση των αποφάσεων του ΟΗΕ και του διεθνούς δικαίου.
Η ανακοίνωση κλόνισε επίσης την πεποίθηση του καθεστώτος ότι μπορεί να υπολογίζει στην ατελείωτη και άνευ όρων υποστήριξη των δυτικών χωρών, ανεξάρτητα από τα εγκλήματά του κατά των Παλαιστινίων.
Προκειμένου να επιτύχει τους επεκτατικούς του στόχους, έχει χρησιμοποιήσει όχι μόνο την επιθετικότητα, την κατοχή και την εθνοκάθαρση, αλλά και μια αθόρυβη πολιτική «φέτα-φέτα», επεκτείνοντας τους παράνομους οικισμούς και προβάλλοντας πρόσθετες εδαφικές διεκδικήσεις, μαζί με διπλωματικές πιέσεις μέσω ισχυρών σιωνιστικών ομάδων πίεσης στη Δύση.
Παραδείγματα τέτοιων πολιτικών είναι η προσάρτηση του κατεχόμενου συριακού Γκολάν, η κατασκευή πρόσθετων οικισμών στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, η μείωση της διεθνώς αναγνωρισμένης παλαιστινιακής γης και θάλασσας και η έννοια της «αδιαίρετης πρωτεύουσας» Ιερουσαλήμ.
Παρά τις τεράστιες προσπάθειες άσκησης πίεσης, μόνο πέντε χώρες συμφώνησαν να μεταφέρουν τις πρεσβείες τους στην κατεχόμενη Ιερουσαλήμ αλ-Κουντς, ενώ σταμάτησε και η εκστρατεία εξομάλυνσης των σχέσεων με τα αραβικά κράτη, κάτι που δεν άρεσε καθόλου στους κυβερνώντες στο Τελ Αβίβ.
Οι αποφάσεις της Ιρλανδίας, της Νορβηγίας και της Ισπανίας να αναγνωρίσουν την Παλαιστίνη, με τα σύνορα του 1967 και την κατεχόμενη Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσά της, αποτελούν βραχυπρόθεσμα ένα σημαντικό πλήγμα σε αυτές τις ισραηλινές πολιτικές απαρτχάιντ, πιστεύουν οι ειδικοί.
Μακροπρόθεσμα, όπως πάντα υποστήριζε η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, η κατοχή πρέπει να τερματιστεί, από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα, και οι Παλαιστίνιοι πρέπει να πάρουν πίσω όλα όσα τους έχουν αφαιρεθεί.