Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος των τελευταίων δύο εβδομάδων μιλώντας με πολιτικούς και επιχειρηματικούς ηγέτες σε όλη την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Σχεδόν ανεξαιρέτως, και χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η εθνικότητα ή η πολιτική πεποίθηση, όποτε ετίθετο το ζήτημα της Ουκρανίας, η εισήγηση που έλαβα ήταν εκπληκτικά συνεπής, γράφει ο Mick Mulvaney, πρώην βουλευτής από τη Νότια Καρολίνα, στο «The Hill».
Η συντριπτική πλειοψηφία των απόψεων δεν ήταν «η Ουκρανία κερδίζει, η Ρωσία χάνει». Ήταν η πολύ πιο διαφοροποιημένη προσφορά ότι ο πόλεμος θα τελείωνε με την παραχώρηση από την Ουκρανία οριστικά κάποιου τμήματος εδάφους στη Ρωσία - ίσως το Ντονέτσκ, το Ντονμπάς και τη νότια ακτή κατά μήκος της Μαύρης Θάλασσας μέχρι την Κριμαία. Περιστασιακά, κάποιος ανέφερε πως η Ρωσία θα μπορούσε στην πραγματικότητα να καταφέρει να καταλάβει ολόκληρη τη χώρα.
Αλλά ούτε ένας δεν υποστήριξε ότι η Ουκρανία θα ήταν σε θέση να νικήσει πλήρως και μόνιμα τους Ρώσους. Πράγματι, δεν έχω ακούσει κανέναν άλλο εκτός από τους πιο αφοσιωμένους Ουκρανούς πατριώτες και πολιτικούς να προσφέρει σοβαρά πως το αποτέλεσμα μπορεί να είναι τόσο απόλυτο.
Αν αυτό είναι σωστό - αν το γενικά αποδεκτό πιο πιθανό αποτέλεσμα στην Ουκρανία είναι κάποιου είδους διχοτόμηση της χώρας, με ένα μικρό κίνδυνο πλήρους ρωσικής νίκης - τότε γιατί δεν κάνουμε πραγματικές συζητήσεις τώρα για τον τερματισμό του πολέμου;
Η Γαλλία εξετάζει τώρα το ενδεχόμενο να στείλει γαλλικά στρατεύματα - με το πρόσχημα ότι είναι «σύμβουλοι» - στο μέτωπο. Και οι ΗΠΑ ενέκριναν πρόσφατα ρητά τη χρήση δυτικών εξοπλισμών σε ορισμένους περιορισμένους στόχους στο εσωτερικό της Ρωσίας. Δεν χρειάζονται πολλές αναμενόμενες κινήσεις στη σκακιέρα για να δει κανείς πώς ενέργειες όπως αυτές αυξάνουν τον κίνδυνο ο πόλεμος να ξεφύγει από τα σημερινά όρια.
Ταυτόχρονα, είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι αυτές οι κινήσεις της Γαλλίας και των ΗΠΑ αυξάνουν την πιθανότητα μιας απόλυτης ουκρανικής νίκης. Η Δύση μπορεί και πρέπει να βοηθήσει την Ουκρανία να υπερασπιστεί τον εαυτό της, αλλά τίποτα λιγότερο από μια πλήρη στρατιωτική επέμβαση με μπότες στο έδαφος δεν μπορεί να αλλάξει το παιχνίδι.
Οι πρόσφατες κινήσεις της Γαλλίας, των ΗΠΑ και άλλων φαίνονται πιο πιθανό να επιβεβαιώσουν το αποτέλεσμα που φαίνεται να αναμένεται τόσο ευρέως, αν και ιδιωτικά, ότι τα πράγματα απλά κινούνται προς ένα αδιέξοδο.
Αν εκεί πιστεύουν τόσοι πολλοί άνθρωποι, σε τόσες πολλές εθνικές πρωτεύουσες, από τόσες πολλές πολιτικές πεποιθήσεις, ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία οδηγείται, τότε γιατί παρατείνουμε τα πράγματα; Πού είναι οι εκκλήσεις για κατάπαυση του πυρός ή ειρηνευτικές συνομιλίες; Ποιος θίγει το θέμα με τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι ή τον Βλαντιμίρ Πούτιν;
Έχω ακούσει αρκετούς ειδικούς να υποστηρίζουν ότι, γενικά, οι ειρηνευτικές συνομιλίες δεν ξεκινούν μέχρις ότου και οι δύο πλευρές πιστέψουν πως έχουν ένα καλύτερο αποτέλεσμα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων απ' ό,τι στο πεδίο της μάχης. Αυτό ακούγεται σαν μια ακριβής ανάγνωση της ιστορίας. Υποθέτω ότι οι πρόσφατες κινήσεις της Γαλλίας και των ΗΠΑ θα μπορούσαν αναμφισβήτητα να έχουν ως στόχο να αλλάξουν τους υπολογισμούς των Ρώσων σχετικά με το πού βρίσκεται η καλύτερη συμφωνία τους. Καθώς όμως χρειάζονται δύο για να μιλήσουν, μένει να αναρωτηθεί κανείς αν προσπαθούμε να πείσουμε και τους Ουκρανούς για το ίδιο.
Σήμερα, οι επιλογές στην Ουκρανία φαίνεται να είναι μεταξύ μιας ειρήνης που θα περιλαμβάνει εδαφικές παραχωρήσεις προς τη Ρωσία, μιας πλήρους ουκρανικής κατάρρευσης, μιας μόνιμης κατάστασης πολέμου ή μιας κλιμάκωσης. Από αυτές, η πρώτη συνεχίζει να μοιάζει με την λιγότερο κακή επιλογή.