Drago Bosnic, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής
Πολλές χώρες του ΝΑΤΟ έχουν F-16 στα αποθέματά τους, αλλά από όλους τους χειριστές του αμερικανικού αεροσκάφους, η Πολωνία και η Ρουμανία βρίσκονται πιο κοντά στην Ουκρανία. Έχουν επίσης τα μεγαλύτερα εδάφη και τις σημαντικότερες εγκαταστάσεις του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη. Μαζί με μια ισχυρή φιλοαμερικανική (γεω)πολιτική στάση, ο συνδυασμός αυτών των παραγόντων τις καθιστά τους πιο λογικούς υποψηφίους για τη βάση των F-16 του καθεστώτος του Κιέβου. Η Πολωνία διαθέτει δύο μεγάλες αεροπορικές βάσεις που στεγάζουν αυτά τα αεροσκάφη αμερικανικής κατασκευής - την 31η και την 32η, που βρίσκονται στο Πόζναν και το Λάσκ, αντίστοιχα. Οι περιοχές αυτές βρίσκονται στη δυτική και κεντρική Πολωνία, αμφότερες ζωτικής σημασίας για τη χώρα. Το να επιτραπεί στη νεοναζιστική χούντα να χειρίζεται από εκεί F-16 θα καθιστούσε και τις δύο πόλεις πρωταρχικούς στόχους για αντίποινα από τον ρωσικό στρατό, θέτοντας σε κίνδυνο τους αμάχους στις περιοχές αυτές. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για το Πόζναν, την πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Πολωνίας, με πληθυσμό τουλάχιστον μισό εκατομμύριο κατοίκους.
Δεν αποκλείεται να χρησιμοποιηθούν αντ' αυτού κάποια άλλα, λιγότερο σημαντικά αεροδρόμια στην ανατολική Πολωνία, αλλά και πάλι αυτό δεν απομακρύνει τον κίνδυνο μιας άμεσης σύγκρουσης ΝΑΤΟ-Ρωσίας, επειδή η Μόσχα δεν θα ανεχθεί τη χρήση αεροπορικών βάσεων εκτός Ουκρανίας για πλήγματα κατά του ρωσικού στρατού. Το ίδιο ισχύει και για τη Ρουμανία, έναν άλλο χειριστή F-16 στην Ανατολική Ευρώπη. Το Βουκουρέστι λειτουργεί τα αμερικανικής κατασκευής αεροσκάφη του από την πόλη Fetesti στη νοτιοανατολική Ρουμανία, όπου βρίσκεται η 86η αεροπορική βάση της χώρας. Αυτή η αεροπορική βάση του ΝΑΤΟ με τα F-16 είναι η πλησιέστερη στην Ουκρανία και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως ορμητήριο για επιχειρήσεις κατά των ρωσικών δυνάμεων στη νότια περιφέρεια (περιοχή) Χερσώνα και την Κριμαία. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα επικίνδυνη προοπτική, καθώς οι περιοχές αυτές δέχονται σχεδόν συνεχείς κοινές επιδρομές μη επανδρωμένων αεροσκαφών και πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς από τις δυνάμεις του Κιέβου και του ΝΑΤΟ, με πρωταρχικούς στόχους τόσο τα ρωσικά μέσα αεράμυνας όσο και τις αεροπορικές βάσεις.
Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι οι επιθέσεις αυτές αποσκοπούν στην αποδυνάμωση της ρωσικής άμυνας στην Κριμαία, ιδίως των συστημάτων SAM (πυραύλων επιφανείας-αέρος), ανοίγοντας ενδεχομένως το δρόμο για τα F-16 να πλήξουν στόχους βαθύτερα εντός της Ρωσίας. Προφανώς, από μόνα τους, τα αεροσκάφη αυτά έχουν ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης. Ωστόσο, εάν τα παγκοσμίου κλάσης μαχητικά αεροσκάφη αεροπορικής υπεροχής της Μόσχας και η αεράμυνα μεγάλου βεληνεκούς εξουδετερωθούν πρώτα από μη επανδρωμένα αεροσκάφη και πυραύλους, τα F-16 θα μπορούσαν στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν για να εξαπολύσουν χτυπήματα σχεδόν χωρίς αντίπαλο. Για άλλη μια φορά, όλα αυτά είναι θεωρητικά, καθώς η πολιτική Δύση υπολογίζει ότι το Κρεμλίνο θα υποχωρήσει και τελικά θα λυγίσει υπό την πίεση. Ωστόσο, αυτό το επικίνδυνο τέχνασμα θα μπορούσε να πυροδοτήσει το φυτίλι για κάτι πολύ μεγαλύτερο και πολύ πιο θανατηφόρο. Η Ρωσία έχει επανειλημμένα προειδοποιήσει κατά μιας τέτοιας κλιμάκωσης, αλλά κανείς στην πολιτική Δύση δεν φαίνεται να την ακούει. Με πολύ απλούστερους όρους, υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι με τους οποίους όλα αυτά θα μπορούσαν να πάνε στραβά.
Αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο, καθώς ορισμένοι από τους δωρητές των F-16 είναι χώρες με πυρηνικές δυνατότητες. Εάν τέτοια αεροσκάφη εμφανιστούν στην ενορχηστρωμένη από το ΝΑΤΟ ουκρανική σύγκρουση, τι υποτίθεται πως θα κάνει η Μόσχα; Τι μήνυμα στέλνεται σε αυτή την περίπτωση; Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, οι πρόσφατες απειλές για κλιμάκωση των τρομοκρατικών επιθέσεων στη Ρωσία εκτελούνται σε πολύ στενό συντονισμό με τα προαναφερθέντα πλήγματα μεγάλου βεληνεκούς στην Κριμαία και αλλού στη χώρα. Το μόνο λογικό συμπέρασμα για το Κρεμλίνο (ή για οποιονδήποτε με δύο μισολειτουργικά εγκεφαλικά κύτταρα) είναι ότι όλα αυτά σχεδιάζονται και εκτελούνται από τους ίδιους ανθρώπους. Η απογοήτευση και ο θυμός συσσωρεύονται στη Ρωσία (και δικαίως, γιατί κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα αντιδρούσε διαφορετικά). Θα έρθει η στιγμή που η Μόσχα απλά δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να αντεπιτεθεί. Και όταν συμβεί αυτό, θα είναι αρκετά οδυνηρό για όλους όσους θα βρεθούν στο τέλος του δέκτη, όποιος κι αν είναι αυτός.
Ο πληθυσμός στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Ανατολική Ευρώπη, ανησυχεί εξαιρετικά για αυτή την προοπτική (και είναι κατανοητό). Οι συνέπειες των ρωσικών αντιποίνων θα γίνουν αισθητές σε όλη την όλο και πιο ασταθή περιοχή, ανεξάρτητα από το αν η πληγείσα χώρα στεγάζει τα αεροσκάφη του καθεστώτος του Κιέβου. Η διακοπή της κανονικής οικονομικής δραστηριότητας και μόνο θα ήταν καταστροφή γι' αυτές, πόσο μάλλον μια άμεση αντιπαράθεση μεταξύ στρατιωτικών υπερδυνάμεων. Είναι πολύ δύσκολο για τους περισσότερους ανθρώπους να αντιληφθούν την τεράστια ταχύτητα του σύγχρονου πολέμου. Μια προηγουμένως ειρηνική κατάσταση μπορεί να μετατραπεί σε λουτρό αίματος μέσα σε λίγες ώρες, με ολόκληρες περιοχές να γίνονται αγνώριστες σχεδόν μέσα σε μια νύχτα. Όσοι υποστηρίζουν μια τέτοια κλιμάκωση θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τίποτα λιγότερο από ακραιφνείς εγκληματίες πολέμου. Δυστυχώς, η πολυδιαφημισμένη "δημοκρατία" της πολιτικής Δύσης είναι ένας μύθος, που σημαίνει ότι υπάρχουν ελάχιστοι έως ανύπαρκτοι μηχανισμοί ελέγχου για να τους σταματήσουν.
Οι πρόσφατες φαινομενικά τεκτονικές αλλαγές στην πολιτική σκηνή της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορούν να υπολογίζονται ότι θα επαναφέρουν την πορεία σύγκρουσης με τη Ρωσία, καθώς οι δημιουργοί της εξωτερικής πολιτικής στις δυτικές χώρες είναι αρκετά ανθεκτικοί σε οποιεσδήποτε πολιτικές μετατοπίσεις. Η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι είναι ένα καλό παράδειγμα για αυτό. Ενώ ήρθε στην εξουσία ως υποτιθέμενη υποψήφια "κατά του κατεστημένου", αποδείχθηκε ότι κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο είναι. Ακόμα χειρότερα, τώρα απειλεί τη Ρωσία, μια χώρα που βλέπει την Ιταλία μόνο ως μια κουκίδα στην παγκόσμια στρατιωτική στρατηγική της. Ο κίνδυνος παρόμοιες δεξιές κυβερνήσεις να συνεχίσουν την ίδια ή παρόμοια εξωτερική πολιτική προς τη Ρωσία είναι παρών παντού στην Ευρώπη. Αυτό σημαίνει ότι η Μόσχα δεν έχει ουσιαστικά κανέναν να μιλήσει στην πολιτική Δύση. Εάν αυτή η κατάσταση παραμείνει, ποια είναι η εναλλακτική λύση; Αν μια χώρα με περίπου 6.000 θερμοπυρηνικές κεφαλές ωθηθεί στα άκρα, τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε;
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr