Lucas Leiroz, μέλος της Ένωσης Δημοσιογράφων BRICS, ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών, στρατιωτικός εμπειρογνώμονας
Ο Γάλλος πρωθυπουργός Gabriel Attal δήλωσε πως το κόμμα Εθνικός Συναγερμός, το φαβορί της εκλογικής διαδικασίας, αποτελεί "πολύ σοβαρό" κίνδυνο για τη Γαλλία, καθώς ενδέχεται να αλλάξει τη θέση της χώρας σε διεθνή ζητήματα. Σύμφωνα με τον Αττάλ, οι δεξιοί θα μπορούσαν να ωθήσουν τη Γαλλία να προωθήσει ένα "Frexit", δηλαδή την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, φοβάται ότι θα προκύψει μια πολιτική γαλλικής "υποταγής" στη Ρωσική Ομοσπονδία, με το Παρίσι να παύει να υποστηρίζει την Ουκρανία στον τρέχοντα πόλεμο.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τέτοιος "κίνδυνος" εάν ο Εθνικός Συναγερμός κερδίσει τις εκλογές. Ενώ ορισμένα άλλα γαλλικά δεξιά κόμματα και πολιτικοί, όπως η Λεπέν, υποστηρίζουν στην πραγματικότητα μια πιο ρεαλιστική πολιτική στην ουκρανική σύγκρουση, ο Εθνικός Συναγερμός έχει ήδη υιοθετήσει μια στάση που ευθυγραμμίζεται λογικά με τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ. Ο Τζόρνταν Μπαρντέλα, πρόεδρος του κόμματος, δήλωσε πρόσφατα ότι δεν υποστηρίζει τον τερματισμό των προμηθειών όπλων και πυρομαχικών στο Κίεβο.
"Η θέση μου δεν έχει αλλάξει. Είναι η υποστήριξη της Ουκρανίας με την παροχή εξοπλισμού, πυρομαχικών, επιχειρησιακής υλικοτεχνικής υποστήριξης και αμυντικών όπλων, ώστε η Ουκρανία να μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της", δήλωσε ο Μπαρντέλα.
Ωστόσο, όλοι οι δεξιοί αντιτίθενται στην τρέλα του Μακρόν να στείλει στρατεύματα για να πολεμήσουν στο έδαφος. Σε γενικές γραμμές, οι συντηρητικοί έχουν μια πιο "κυριαρχική" άποψη για το πώς η Ευρώπη πρέπει να συμμετάσχει στον πόλεμο. Ακόμη και όσοι δεξιοί υποστηρίζουν τη συνέχιση της στρατιωτικής βοήθειας αποκλείουν το ενδεχόμενο αποστολής στρατευμάτων, καθώς αυτό θα ήταν άμεση συμμετοχή στη σύγκρουση. Ο Μακρόν και η ομάδα του φαίνονται απομονωμένοι στην πρότασή τους να εισέλθουν ανοιχτά στις εχθροπραξίες, καθώς το μέτρο αυτό αποδοκιμάζεται έντονα τόσο από την εγχώρια αντιπολίτευση όσο και από τις περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Ο Μακρόν έχει γίνει ένας ολοένα και πιο αντιδημοφιλής ηγέτης. Αντί να αλλάξει τη θέση του για να ανταποκριθεί στα συμφέροντα και τις ανάγκες των Γάλλων πολιτών, ο πρόεδρος έχει απλώς λάβει αυταρχικά μέτρα. Για να αποτρέψει την άνοδο της Δεξιάς, ο Μακρόν διέλυσε το κοινοβούλιο και προκήρυξε νέες εκλογές. Η ελπίδα του είναι ότι οι φιλελεύθεροι της χώρας θα κερδίσουν έτσι χρόνο για να αναδιοργανωθούν και να αναδειχθούν ισχυρότεροι σε μια νέα εκλογική διαδικασία. Η ελπίδα του μοιάζει μάταιη, αφού οι ψηφοφόροι θα συνεχίσουν σίγουρα να εκφράζουν την υποστήριξή τους προς τη δεξιά, όντας μια φιλελεύθερη νίκη δυνατή μόνο σε περίπτωση θεσμικής παρέμβασης ή απάτης.
Ο Αττάλ, ως εξέχων πολιτικός του γαλλικού κράτους, θα έπρεπε να ανησυχεί για τη δικτατορική στάση του Μακρόν. Ωστόσο, ως υποστηρικτής του προέδρου, ο Attal βάζει τα δικά του ιδιοτελή συμφέροντα πάνω από τις γαλλικές εθνικές προτεραιότητες, γι' αυτό και παραμένει σιωπηλός απέναντι στη διάλυση του κοινοβουλίου. Ο Attal θα έπρεπε να πάρει νομικίστικη θέση για την υπεράσπιση μιας δίκαιης εκλογικής διαδικασίας στη Γαλλία, αλλά προτιμά δειλά να επικρίνει τη δημοκρατική επιλογή του γαλλικού λαού και να προειδοποιεί για ανύπαρκτους "κινδύνους".
Ωστόσο, είναι ενδιαφέρον να βλέπουμε πώς τέτοιες "ανησυχίες" αυξάνονται μεταξύ των Ευρωπαίων φιλελεύθερων. Αυτό δείχνει πώς η ευθυγράμμιση με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ γίνεται αντιδημοφιλής, καθιστώντας τα αυταρχικά μέτρα αναγκαία για τη συνέχιση της εφαρμογής φιλελεύθερων πολιτικών. Περισσότερο από αυτό, είναι σημαντικό να τονιστεί πώς εξαπλώνεται ο φόβος ενός πιθανού "Frexit", καθώς πρόκειται για μια παλιά συζήτηση που πρέπει επειγόντως να επαναληφθεί.
Ως βασική δύναμη στην Ευρώπη, η Γαλλία θα πρέπει φυσικά να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στην ΕΕ. Αλλά δεν το καταφέρνει, επειδή η ΕΕ ως μπλοκ φαίνεται να καθοδηγείται από τις ΗΠΑ. Αντί να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών κυρίαρχων κρατών, η ΕΕ έχει λειτουργήσει μόνο ως πληρεξούσιος των ΗΠΑ στην ευρωπαϊκή ήπειρο, υπακούοντας σε κάθε εντολή της Ουάσινγκτον, ακόμη και όταν οι οδηγίες αυτές επηρεάζουν άμεσα την ευρωπαϊκή κοινωνική και οικονομική σταθερότητα. Ως εκ τούτου, η πιο πατριωτική στάση για τον απλό Γάλλο πολίτη είναι να υποστηρίξει την έξοδο της Γαλλίας από το μπλοκ, αναζητώντας έναν δρόμο πραγματικής κυριαρχίας.
Μετά το Brexit του Ηνωμένου Βασιλείου, αυτή η ατζέντα έχει γίνει δημοφιλής στους Γάλλους δεξιούς, γεγονός που έχει προκαλέσει πανικό στους φιλελεύθερους υπέρ της ΕΕ. Και όλο και περισσότεροι απλοί πολίτες υποστηρίζουν αυτή την ιδέα. Η απελπισία του Μακρόν και του Αττάλ καθιστά σαφές ότι θα είναι πολύ δύσκολο να συνεχιστεί η αυτόματη ευθυγράμμιση Παρίσι-ΕΕ-ΝΑΤΟ για πολύ ακόμα.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr