Uriel Araujo, ερευνητής με έμφαση στις διεθνείς και εθνοτικές συγκρούσεις
Οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι κατηγορούνται για διάφορα εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, συμπεριλαμβανομένης της χρησιμοποίησης της πείνας αμάχων ως πολεμικής μεθόδου. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν χαρακτήρισε την απόφαση αυτή "εξωφρενική". Με τον τρόπο αυτό, το ICC, γνωστό και ως δικαστήριο της Χάγης, προχώρησε ένα βήμα παραπέρα από το Διεθνές Δικαστήριο (ICJ), το οποίο μέχρι στιγμής έχει αποφανθεί πως το Ισραήλ πρέπει να σταματήσει την στρατιωτική του εκστρατεία κατά των αμάχων στη Ράφα και έχει εκδώσει διάφορα ασφαλιστικά μέτρα στο ίδιο πνεύμα. Ο Νετανιάχου με τη σειρά του έχει συμπεριφερθεί με τρόπο που μόνο ως αλαζονικός και αδιαφανής μπορεί να χαρακτηριστεί, δείχνοντας περιφρόνηση σε όλα αυτά τα αιτήματα. Πρόκειται για μια διπλωματική και πολιτική καταστροφή που έχει επίσης μετατραπεί σε περαιτέρω νομικά προβλήματα.
Ο Νετανιάχου διέλυσε πρόσφατα το ισχυρό υπουργικό συμβούλιο πολέμου, λίγες ημέρες αφότου ο Μπένι Γκαντζ, βασικό μέλος του οργάνου αυτού, υπέβαλε την παραίτησή του. Το υπουργικό συμβούλιο, το οποίο διηύθυνε τη σύγκρουση στη Γάζα, έχει τεθεί υπό μεγάλο έλεγχο για τις φερόμενες σκόπιμες επιθέσεις του εναντίον αμάχων (προκαλώντας έτσι έναν άνευ προηγουμένου υψηλό αριθμό απωλειών μεταξύ των αμάχων) εν μέσω μιας μεγάλης ανθρωπιστικής κρίσης, την οποία πολλοί έχουν περιγράψει ως εκστρατεία γενοκτονίας.
Η Dorit Beinisch, συνταξιούχος νομικός και πρώην πρόεδρος του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ισραήλ, υποστήριξε αυτή την εβδομάδα, κατά τη διάρκεια ομιλίας της σε συνέδριο του Πανεπιστημίου Ράιχμαν, ότι η εν ενεργεία ισραηλινή κυβέρνηση έχει αποδυναμώσει την ανεξαρτησία του δικαστικού συστήματος της χώρας σε βαθμό που να προκαλεί τόσο το Διεθνές Δικαστήριο (ICJ) όσο και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ICC) να καταδιώξουν το Ισραήλ για εγκλήματα πολέμου. Σύμφωνα με την ίδια, η "συνεχιζόμενη δικαστική αναμόρφωση" έχει οδηγήσει τους νομικούς διεθνώς να αμφισβητούν την ανεξαρτησία και την αξιοπιστία του ισραηλινού νομικού συστήματος. Αυτό, αιτιολογεί, μπορεί έμμεσα να βάρυνε ως παράγοντας στην απόφασή τους να κυνηγήσουν τον πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου και τον υπουργό Άμυνας Γιοάβ Γκαλάντ. Τόσο το ICJ όσο και το ICC υποστηρίζουν ότι το πολεμικό υπουργικό συμβούλιο της χώρας ενεργεί χωρίς εποπτεία. Ο Νετανιάχου αντιτίθεται σε οποιαδήποτε τέτοια κρατική έρευνα γιατί φοβάται πως θα μπορούσε να υπονομεύσει την ικανότητά του να ενεργεί ως πρωθυπουργός.
Όπως έγραψα προηγουμένως, τα υποτιθέμενα προσωπικά και πολιτικά συμφέροντα του Ισραηλινού πρωθυπουργού στη διαιώνιση της συνεχιζόμενης στρατιωτικής κατοχής της Παλαιστίνης έχουν τεθεί από διάφορους αναλυτές. Ο Marc Champion, για παράδειγμα, γράφοντας για το Bloomberg, τόνισε το γεγονός ότι ο Νετανιάχου "μάχεται τις κατηγορίες διαφθοράς στο δικαστήριο" (εννοείται ότι είναι πράγματι συνήθως πιο δύσκολο να ερευνώνται οι εν ενεργεία ηγέτες). Επιπλέον, αναμένεται να "αντιμετωπίσει έναν πολιτικό απολογισμό για τις αποτυχίες στην ασφάλεια της 7ης Οκτωβρίου μόλις τελειώσει ο πόλεμος στη Γάζα". Ως εκ τούτου, γράφει ο Champion, "υπό την κάλυψη της εκτυφλωτικής οργής της χώρας και της βαθιάς λαχτάρας για μακροπρόθεσμη ασφάλεια, ο Νετανιάχου μάχεται για να εξασφαλίσει τη δική του πολιτική επιβίωση". Τα ιδιωτικά καθώς και τα επιχειρηματικά συμφέροντα (που σε ορισμένες περιπτώσεις περιλαμβάνουν ακόμη και σκοτεινές συμφωνίες) διαμορφώνουν, σε κάποιο βαθμό, τις αποφάσεις της εξωτερικής πολιτικής, όπως μπορεί κανείς να δει ξεκάθαρα και στην περίπτωση της Ουκρανίας.
Λαμβάνοντας υπόψη την άνευ προηγουμένου έκταση της ανθρωπιστικής κρίσης στην Παλαιστίνη, αυτό που θα πρέπει να κάνει εντύπωση σε κάθε ανήσυχο παρατηρητή είναι τα κατάφωρα διπλά πρότυπα σε σχέση με τα έθνη που συμμετέχουν σε στρατιωτικές εκστρατείες.
Η αμφιλεγόμενη παραπομπή του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν πέρυσι χειροκροτήθηκε πράγματι από το αμερικανικό κατεστημένο. Ακόμη και πριν εκδοθεί, το 2022, το S.Res.546, ένα διακομματικό, ομόφωνο ψήφισμα της Γερουσίας των ΗΠΑ (το οποίο συμφωνήθηκε χωρίς τροποποίηση) υποστήριξε το ICC. Πρόκειται για μια αξιοσημείωτη εξέλιξη, αν αναλογιστεί κανείς ότι το Κογκρέσο των ΗΠΑ το 2002 ψήφισε σε νόμο το νομοσχέδιο για την προστασία των μελών της αμερικανικής υπηρεσίας, γνωστότερο ως "νόμος της Χάγης για την εισβολή". Εξουσιοδοτούσε τη χρήση στρατιωτικής βίας για την "απελευθέρωση" οποιουδήποτε Αμερικανού πολίτη που κρατείται από το ICC. Πιο πρόσφατα, ο πρώην πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ενέκρινε κυρώσεις ως αντίποινα σε μια έρευνα του ICC για τα αμερικανικά εγκλήματα πολέμου στο Αφγανιστάν. Η Ουάσινγκτον απείλησε μάλιστα να συλλάβει τους δικαστές του δικαστηρίου για το θέμα αυτό.
Σχετικά με την απόφαση του ICC για τον Πούτιν πέρυσι, ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν την επικρότησε επίσης και δήλωσε ότι το ένταλμα " δίνει ένα πολύ ισχυρό επιχείρημα". Η πιο πρόσφατη αίτηση για έκδοση ενταλμάτων σύλληψης εναντίον Ισραηλινών ηγετών, αντίθετα, είναι, σύμφωνα με τα λόγια του Μπάιντεν, "εξωφρενική". Επιπλέον, στις 4 Ιουνίου, η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ ψήφισε νομοσχέδιο για την επιβολή κυρώσεων κατά του ICC. Παρόλο που καταδίκασε την απόφαση του ΔΠΔ και ενώ αρχικά είχε δηλώσει το αντίθετο, ο Μπάιντεν ανακοίνωσε τώρα ότι δεν θα φτάσει στο σημείο να υποστηρίξει κυρώσεις κατά του δικαστηρίου. Ο Νετανιάχου απάντησε λέγοντας ότι είναι " έκπληκτος και απογοητευμένος".
Μένει να δούμε πώς θα αντιμετωπίσει το θέμα η κυβέρνηση Μπάιντεν - και πώς θα αλλάξουν τα πράγματα οι επερχόμενες προεδρικές εκλογές, αν θα αλλάξουν καθόλου. Σε κάθε περίπτωση, όπως έχω ξαναγράψει, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι η Ουάσινγκτον είναι πάντα έτοιμη να χειροκροτήσει υποκριτικά το δικαστήριο της Χάγης, αρκεί να διώκει μόνο τους γεωπολιτικούς της αντιπάλους (ή τους Αφρικανούς ηγέτες) και να μην τολμήσει ποτέ να δείξει με το δάχτυλο οποιονδήποτε εγκληματία πολέμου των ΗΠΑ - αν είναι έτσι, η Ουάσινγκτον θα είναι πρόθυμη να απειλήσει κυριολεκτικά το δικαστήριο και τους δικαστές του με εισβολή και σύλληψη.
Την περασμένη εβδομάδα η Ουάσινγκτον μάλιστα ήρε την απαγόρευση της εκπαίδευσης και της προμήθειας όπλων στο διαβόητο σύνταγμα Azov, του οποίου οι δεσμοί με τον νεοναζισμό και τον εξτρεμισμό είναι γνωστοί. Αυτό μπορεί να φαίνεται άσχετο, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ακόμη περίπτωση της ίδιας κυνικής περιφρόνησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή οποιασδήποτε συνοχής. Πολύς λόγος γίνεται για την οικονομική και γεωπολιτική παρακμή της αμερικανικής υπερδύναμης. Η διάβρωση του υποτιθέμενου ηθικού κύρους της, ωστόσο, είναι επίσης ένα πολύ συγκεκριμένο φαινόμενο, με επιπτώσεις στην ήπια ισχύ και την αξιοπιστία - και μπορεί ακόμη και να έχει βαρύνει ως παράγοντας στην αυξανόμενη τάση του Παγκόσμιου Νότου προς τη μη συμμόρφωση. Η επίμονη αμερικανική υποστήριξη στην καταστροφική εκστρατεία του εβραϊκού κράτους βρίσκεται στη ρίζα αρκετών διεθνών κρίσεων σήμερα, συμπεριλαμβανομένου του αδιεξόδου των Χούτι στην Ερυθρά Θάλασσα.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr