Η Ευρώπη θα αγκαλιάσει τον δεξιό wokeισμό;

Photo: Social media

Παρακολουθώντας τις ειδήσεις στην τηλεόραση μετά τις ευρωπαϊκές εκλογές, μπορούμε να σκεφτούμε πως ο Ντεκάρτ έδωσε πραγματικά μια καλή εξήγηση του σφάλματος. Η κατανόηση είναι περιορισμένη, γιατί δεν έχουμε μια σαφή και ευδιάκριτη ιδέα για τα πάντα- αλλά η βούληση είναι απεριόριστη, γιατί δεν περιορίζεται στα όρια της κατανόησης. Έτσι, η Θέληση πηγαίνει πιο πέρα από την κατανόηση, και τότε γεννιέται το σφάλμα. Το λέω αυτό επειδή είμαι πολύ επιφυλακτική όσον αφορά τη δυνατότητα τόσων πολλών ανθρώπων (τόσο δημοσιογράφων όσο και τουιτεράδων) να καταλαβαίνουν τα πάντα για τόσα πολλά κόμματα τόσων πολλών χωρών. Ωστόσο, κάθε δημοσιογράφος στην τηλεόραση, ανεξάρτητα από το πόσο λίγο έχει σπουδάσει ή πόσο επισφαλείς είναι οι διανοητικές του ικανότητες, έχει μια μεγάλη Θέληση που τον κάνει να συμπεραίνει ότι η ευρωπαϊκή φιλελεύθερη δημοκρατία πρόκειται να τελειώσει επειδή οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι ψήφισαν κόμματα που γίνονται δεκτά στη φιλελεύθερη δημοκρατία - και αυτοί οι δημοσιογράφοι δεν κάνουν καμία κατηγορία για απάτη. Λένε όλες αυτές τις ανοησίες επειδή πιστεύουν πως, αν ένας πολιτικός φορέας είναι κατά της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, αυτός είναι αυτόματα νεοναζί, και δεν υπάρχει λόγος να μάθουμε τα προγράμματα και τις πορείες τους, ούτε την κατάσταση κάθε χώρας.

Bruna Frascolla - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr

Προφανώς, αυτή η ιστορία έχει νόημα μόνο αν δεχτούμε μια πολύ περίεργη αντίληψη για το τι είναι φιλελεύθερη δημοκρατία, δηλαδή: το πολιτικό καθεστώς που εκλέγει μόνο κόμματα και υποψηφίους που έχουν εγκριθεί από τη CIA. Συνολικά, το μόνο πράγμα που με εκπλήσσει είναι ότι αυτά τα λεγόμενα ακροδεξιά κόμματα δεν εξαλείφθηκαν για χάρη της δημοκρατίας, δεδομένου ότι είναι σύνηθες εδώ, στην πίσω αυλή των ΗΠΑ (Νότια Αμερική), να χρησιμοποιείται η δικαστική εξουσία για την απομάκρυνση των λαϊκών ηγετών από τις εκλογικές αναμετρήσεις. Καθώς αυτό το μέσο άρχισε να χρησιμοποιείται ακόμη και μέσα στις ΗΠΑ (βλ. Τραμπ), θα ήταν φυσικό να επαναληφθεί και στην Ευρώπη. Δεν πιστεύω ότι οι μαριονέτες της CIA θα ντρέπονταν να αποκλείσουν πολλά κόμματα στην Ευρώπη, δεδομένου πως το δυτικό κατεστημένο των μέσων ενημέρωσης προωθούσε ως σοβαρό πολιτικό βιβλίο ένα έργο με τίτλο "Ο λαός εναντίον της δημοκρατίας: Γιατί η ελευθερία μας κινδυνεύει και πώς να τη σώσουμε". Ο τίτλος δεν είναι ειρωνικός, και ο συγγραφέας του, ο Yascha Mounk, προχωρά σελίδα τη σελίδα κατακεραυνώνοντας τα εκλογικά αποτελέσματα άλλων χωρών, λες και όλος ο κόσμος έχει την υποχρέωση να ψηφίσει έναν υποψήφιο που ταιριάζει στο δικό του γούστο.

Έτσι, η δυσαρέσκεια των δυτικών μέσων ενημέρωσης για το αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών εκλογών αποτελεί, πράγματι, έκπληξη. Σκέφτηκα αυτές τις εξηγήσεις, οι οποίες δεν αποκλείουν η μία την άλλη:

1) Μακριά από το να είναι παντοδύναμες, οι ελίτ των ΗΠΑ και της ΕΕ είναι τόσο αλλοτριωμένες, που δεν μπορούσαν να προβλέψουν την ανάπτυξη των εχθρών τους,

2) Οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι ξέφυγαν πράγματι από τον έλεγχο λόγω του οικονομικού πολέμου κατά της Ρωσίας, ο οποίος εκτίναξε στα ύψη το κόστος ζωής (δεν χρειάζεται καν να σκεφτούμε τις βοήθειες που στέλνονται στην Ουκρανία για να καταλάβουμε ότι ο πόλεμος είναι πολύ κακός για τις τσέπες των Ευρωπαίων),

3) Ένα σχετικό ποσοστό της λεγόμενης "ακροδεξιάς" είναι προϊόν σχεδιασμένο για να μεταμφιέζει ως αντισυστημικές τις πιο ριζοσπαστικές οικονομικές συνταγές του συστήματος. Με άλλα λόγια, είναι απολύτως πιθανό να υπάρχει ένας Μίλεϊ για κάθε χώρα στη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ.

Τα πολύπλοκα πράγματα δύσκολα έχουν μία και μόνη εξήγηση- επομένως, πιστεύω πως είναι πιο συνετό να εξηγήσουμε την ανάπτυξη της λεγόμενης ακροδεξιάς στην Ευρώπη με έναν συνδυασμό αυτών των τριών. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι οποιοσδήποτε από αυτούς τους φορείς που καταδικάζονται από τους τηλεοπτικούς "ειδικούς" είναι μια χαρά, αλλά ούτε πρέπει να πιστεύουμε πως η καταδίκη από τέτοιους "ειδικούς" σημαίνει ότι οι φορείς αυτοί είναι όντως αντισυστημικοί. Σε αυτό το σημείο, η CIA πρέπει να έχει παρατηρήσει πως η εκστρατεία της στα μέσα μαζικής ενημέρωσης κατά των δημοφιλών πολιτικών έχει αντίθετο αποτέλεσμα. Ως εκ τούτου, ο Milei παραμένει σε μια περίεργη θέση: παρόλο που τα μέσα ενημέρωσης φωνάζουν ότι είναι πραγματικά κακός, η κάλυψη της κυβέρνησής του από τα μέσα ενημέρωσης είναι εξαιρετικά ευνοϊκή. Αν ο δημόσιος προϋπολογισμός του Μίλεϊ έχει πλεόνασμα, τότε η κυβέρνηση του Μίλεϊ είναι υπέροχη, παρόλο που οι Αργεντινοί τρώνε λιγότερο κρέας και γάλα και η τιμή της ενέργειας εκτοξεύτηκε στα ύψη.

Αυτή η εξήγηση πρέπει να ληφθεί υπόψη, δεδομένου ότι ο ίδιος ο Μίλεϊ διεκδίκησε την εκλογική επιτυχία στην Ευρώπη ως δική του, όντας ο ίδιος μέρος ενός φαινομένου που αποκάλεσε "τα νέα δικαιώματα". Ένα σκίτσο που έκανε retweet τον βάζει στην άκρη με τον Τραμπ και τον Βίλντερς που περιέχουν ένα κύμα πολιτισμικού μαρξισμού. Όμως ο Τραμπ σίγουρα δεν είναι το ίδιο με τον Μίλεϊ, αφού υπερασπίζεται την προστασία της εθνικής βιομηχανίας και απέχει πολύ από το να είναι ανακάπτης.

Εδώ πρέπει να επανέλθουμε στην εξήγηση νούμερο 1: οι ελίτ των ΗΠΑ και της ΕΕ δεν είναι παντοδύναμες, οπότε είναι φυσιολογικό να προσποιείται κανείς ότι έχει περισσότερη δύναμη από όση έχει στην πραγματικότητα. Επομένως, μεταξύ των ancaps που ισχυρίζονται νίκες της λεγόμενης ακροδεξιάς, και των νικών αυτών που είναι στην πραγματικότητα των ancaps, υπάρχει αρκετή απόσταση. Η CIA θα ήταν πολύ χαρούμενη αν ο Τραμπ ήταν ακριβώς σαν τον Μίλεϊ!

Και ακριβώς επειδή οι ελίτ των ΗΠΑ και της ΕΕ δεν είναι αλάνθαστες, είναι αδύνατον να μπορούν να ελέγξουν όλο το ευρωπαϊκό εκλογικό σώμα και να το κάνουν να αποδεχτεί πρόθυμα την Πράσινη Ατζέντα, τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και τις ενισχύσεις προς την Ουκρανία, καθώς και την απεριόριστη μετανάστευση. Τι θα μπορούσαν να κάνουν σε αυτή την κατάσταση; Σκέφτομαι να αγκαλιάσουν μία από τις εξής επιλογές: είτε να πουλήσουν τον συγχωνευτισμό ως τη νέα επίσημη ιδεολογία και να ελπίζουν ότι οι άνθρωποι θα τον αγοράσουν, είτε να αγκαλιάσουν δημόσια τον αυταρχικό και τεχνοκρατικό χαρακτήρα της φιλελεύθερης δημοκρατίας της CIA.

Ο συγχωνευτισμός είναι μια ιδεολογία που εφευρέθηκε στις ΗΠΑ, κατά τη δεκαετία του 1950, από τον Frank Mayer και πουλήθηκε ευρέως με το δόλιο όνομα "συντηρητισμός" από τον William F. Buckley Jr. Ο συγχωνευτισμός διαχωρίζει την ηθική από την οικονομία και συγχωνεύει τη συντηρητική ηθική με τη φιλελεύθερη οικονομία. Κανείς δεν ξέρει πώς είναι δυνατόν ένας οδηγός Uber να έχει ένα παραδοσιακό σπίτι, με νοικοκυρά και παιδιά, αλλά είναι πολύ κουλ να υπερασπίζεσαι, από τα χείλη, την παραδοσιακή οικογένεια και να υποστηρίζεις από καρδιάς την απορρύθμιση των αγορών. Λίγοι άνθρωποι το γνωρίζουν σήμερα, αλλά το παιδί κάλυψης του λεγόμενου αμερικανικού συντηρητισμού, ο πρώην πράκτορας της CIA William F. Buckley Jr., υποστήριζε ανοιχτά τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών και, ταυτόχρονα, αποδοκίμαζε τη χρήση τους από τους συντηρητικούς. Πώς ένας οδηγός Uber και μια καθαρίστρια θα σταματήσουν τα παιδιά τους από τη χρήση ναρκωτικών χωρίς την ενίσχυση os κράτους, κανείς δεν ξέρει.

Ο συγχωνευτισμός είναι ο δεξιός wokeism: θεωρεί ότι το κράτος είναι υπόθεση των τεχνοκρατών και πως η πολιτική πρέπει να περιορίζεται στη συζήτηση των εθίμων. Η κοινωνία πρέπει να συζητά την ηθική του πρωκτικού σeξ και τα πράγματα που είναι σωστά νομοθετικά πρέπει να αποφασίζονται από "ειδικούς". Είναι πολύ πιθανό, ωστόσο, η προπαγάνδα του συγχωνευτισμού να μη λειτουργεί, διότι κανένας πολιτικός δεν μπορεί να ζήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα στη βάση της συζήτησης για τα έθιμα. Καταστρέφοντας την εναλλακτική λύση της συγχώνευσης, το μόνο που θα απομείνει για τον φιλελευθερισμό είναι να δείξει το αυταρχικό του πρόσωπο και να ισχυριστεί ότι οι Ευρωπαίοι πρέπει να αντιμετωπίζονται με σκληρότερο τρόπο από αυτόν που αντιμετωπίστηκαν οι Γερμανοί το 1945.