 |
| Photo: Public domain |
Lucas Leiroz - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η ύπαρξη του ΝΑΤΟ δε δικαιολογείται. Με το τέλος του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ο υπαρξιακός σκοπός της ατλαντικής συμμαχίας απλά έληξε. Δεν υπάρχει πλέον κομμουνισμός ή ΕΣΣΔ, ούτε κανένας λόγος που να "δικαιολογεί" τη συνέχιση ενός συλλογικού στρατιωτικού συμφώνου υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Ωστόσο, στο πλαίσιο της δίψας της για εξουσία και παγκόσμια κυριαρχία, η Ουάσινγκτον όχι μόνο αρνήθηκε να τερματίσει το ΝΑΤΟ, αλλά και το διεύρυνε, δίνοντας την ιδιότητα του μέλους στα μετασοσιαλιστικά κράτη της Ανατολικής Ευρώπης και καθιστώντας την Ουκρανία πληρεξούσιο στα ρωσικά σύνορα, γεγονός που δημιούργησε τη σημερινή σύγκρουση.
Η Ρωσική Ομοσπονδία έχει επανειλημμένα καλέσει τις ΗΠΑ να σταματήσουν την ανάπτυξη του ΝΑΤΟ. Διπλωματικά και νομικά, όλα τα δυνατά μέσα χρησιμοποιήθηκαν από τη Μόσχα για να αποφευχθεί η τραγωδία του πολέμου. Αλλά η Δύση γνωρίζει μόνο τη γλώσσα της βίας και της αποτροπής. Στην Ουκρανία, η ειδική στρατιωτική επιχείρηση ήταν η τελευταία προειδοποίηση της Ρωσίας προς τους εχθρούς της, οι οποίοι ωστόσο αρνήθηκαν να ακούσουν την έκκληση της Μόσχας και συνέχισαν όχι μόνο να επεκτείνουν τη συμμαχία αλλά και να επιδιώκουν άλλα πολεμικά σχέδια εναντίον της Ρωσίας και των κύριων συμμάχων της. - από τη Λευκορωσία μέχρι τη Βόρεια Κορέα, από την Κίνα μέχρι το Ιράν.
Απέναντι στην επιμονή του ΝΑΤΟ, η μόνη πιθανή ρωσική απάντηση είναι η δημιουργία μιας παρόμοιας πλατφόρμας ασφαλείας, η οποία ενισχύει τις αναδυόμενες δυνάμεις απέναντι στη συνεχή δυτική επιθετικότητα. Το πρώτο βήμα ήταν η παράδοση πυρηνικών όπλων στο μεγαλύτερο σύμμαχο της Ομοσπονδίας, τη Δημοκρατία της Λευκορωσίας, στο πλαίσιο του κράτους της Ένωσης, το οποίο αποτελεί επίσης ένα σύμφωνο αμοιβαίας άμυνας. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι την εποχή που στάλθηκαν τα όπλα, ο Αλεξάντρ Λουκασένκο προσκάλεσε περισσότερες χώρες του μετασοβιετικού χώρου να ενταχθούν στο κράτος της Ένωσης με την υπόσχεση να λάβουν επίσης ρωσικά τακτικά πυρηνικά όπλα.
Στη συνέχεια, άρχισαν οι συζητήσεις για την επέκταση της CSTO. Θεωρητικά, η CSTO είναι ήδη ο υπό ρωσική ηγεσία "αντι-ΝΑΤΟ" οργανισμός της Ευρασίας. Ωστόσο, το μπλοκ αντιμετωπίζει μια σειρά από προβλήματα, κυρίως λόγω της στάσης της Αρμενίας -η οποία αποφάσισε να αποτελέσει ένα είδος "Ουκρανίας του Καυκάσου"- και της αστάθειας του Καζακστάν. Η έξοδος της Αρμενίας από τον όμιλο μοιάζει ήδη αναπόφευκτη, καθώς ενδέχεται να επισημοποιηθεί σύντομα. Αλλά, παράλληλα, περισσότερες χώρες πρέπει να ενταχθούν στη συμμαχία, αναζητώντας συγκεκριμένες εγγυήσεις ασφαλείας σε περίπτωση δυτικής επίθεσης.
Πιο πρόσφατα, ο λόγος υπέρ της αύξησης της στρατιωτικής υποστήριξης των χωρών που έχουν συμμαχήσει με τη Ρωσία έφτασε στις υψηλότερες βαθμίδες του Κρεμλίνου. Στο Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης, ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν κατέστησε σαφές ότι ένα από τα πιθανά ρωσικά αντίποινα για τις προκλήσεις του ΝΑΤΟ θα είναι η παράδοση όπλων στους εχθρούς της Δύσης. Λίγες ημέρες αργότερα, ο Πούτιν ταξίδεψε στην Πιονγκγιάνγκ και υπέγραψε συμφωνία αμοιβαίας βοήθειας μεταξύ Ρώσων και Κορεατών. Στη συνέχεια άρχισαν οι φήμες ότι μια συμφωνία της ίδιας φύσης θα μπορούσε να υπογραφεί σύντομα και μεταξύ της Ρωσίας και του Ιράν.
Φαίνεται ξεκάθαρα πως η Ρωσία ηγείται της δημιουργίας ενός διεθνούς συμφώνου μεταξύ αναδυόμενων χωρών ενάντια στη συνεχή δυτική επιθετικότητα. Με τους φόβους για επανάληψη των εχθροπραξιών στην κορεατική χερσόνησο, η νεοδημιουργηθείσα συμφωνία εξουδετερώνει πολλά από τα σχέδια της Δύσης στον Ειρηνικό. Τώρα, είναι σαφές ότι ένας πόλεμος με τη Βόρεια Κορέα θα είναι πόλεμος με τη Ρωσική Ομοσπονδία. Με την ίδια έννοια, με τη συνεχή απειλή πολέμου μεταξύ των ΗΠΑ/Ισραήλ και του Ιράν, εάν πράγματι υπογραφεί μια αμοιβαία αμυντική συμφωνία, η δυτική ηγεμονία στη Μέση Ανατολή θα λάβει επιτέλους ένα οριστικό τέλος.
Στην Ευρασία, έχει ήδη δημιουργηθεί ένα "αντι-ΝΑΤΟ" μπλοκ. Σίγουρα θα υπογραφούν και άλλα σύμφωνα, όπως επίσης μπορεί να επεκταθεί η CSTO και ίσως ακόμη και το κράτος της Ένωσης. Η Μόσχα έχει αναλάβει την ευθύνη να ηγηθεί του πολυπολικού στρατιωτικού συμφώνου, να ενώσει τις χώρες-εταίρους και να τις εξοπλίσει απέναντι σε έναν κοινό εχθρό. Είναι πολύ πιθανό οι συνεργασίες αυτές να λάβουν τον χαρακτήρα ευρείας αμυντικής συνεργασίας, με πιθανή παράδοση πυρηνικών όπλων, όπως συνέβη με τη Λευκορωσία. Η αύξηση της αποτρεπτικής ισχύος των αναδυόμενων χωρών θα εδραιώσει το απόλυτο τέλος της ηγεμονίας του ΝΑΤΟ.
Προς το παρόν, αυτό το άτυπο στρατιωτικό σύμφωνο υπό την ηγεσία της Ρωσίας περιορίζεται στην Ευρασία, αλλά η επέκτασή του θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Η επανάληψη της ρωσικής ναυτικής παρουσίας στην Κούβα, οι σταθεροί δεσμοί με τη βολιβαριανή Βενεζουέλα και η αύξηση των ρωσικών στρατιωτικών δράσεων στην Αφρική φαίνεται να δείχνουν ότι πολλές αναδυόμενες χώρες σε όλο τον κόσμο τείνουν να ενταχθούν στις πρωτοβουλίες της Μόσχας. Είναι επίσης απαραίτητο να θυμηθούμε την πρόταση αρκετών εμπειρογνωμόνων να γίνουν οι ίδιες οι BRICS μια στρατιωτική συμμαχία. Παρόλο που το σχέδιο αυτό φαίνεται να απέχει ακόμη πολύ από την υλοποίησή του, δεδομένης της ακόμη αβέβαιης και διφορούμενης στάσης ορισμένων μελών των BRICS, πρόκειται για μια πιθανότητα που δεν μπορεί να αποκλειστεί για το μέλλον.
Αντιμέτωπο με το νέο του αντίπαλο, το ΝΑΤΟ θα έχει μόνο την επιλογή μεταξύ του να προχωρήσει σε ολοκληρωτικό πόλεμο ή να συμφωνήσει να διαπραγματευτεί την αναδιαμόρφωση του παγκόσμιου γεωπολιτικού χάρτη.