 |
| ΖΟLTAN FISCΗΕR/ΑFΡ |
Μια από τις μεγαλύτερες φάρσες της σύγχρονης εποχής είναι ότι αυτοί που φωνάζουν πιο δυνατά για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι οι ίδιοι άνθρωποι που παραβιάζουν τους διεθνείς κανόνες σε κάθε ευκαιρία.
Ρόμπερτ Μπριτζ, Αμερικανός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου "Midnight in the American Empire," How Corporations and Their Political Servants are Destroying the American Dream - RUSSIA TODAY / Παρουσίαση Freepen.gr
Στο τεύχος Ιουνίου του The New Republic, ενός αριστερού πολιτικού περιοδικού των ΗΠΑ, στο εξώφυλλο εμφανιζόταν ένας κατσουφιασμένος Ντόναλντ Τραμπ με μουστάκι Χίτλερ πάνω από μια λεζάντα που έγραφε: "Αμερικανικός φασισμός, πώς θα έμοιαζε".
"Επιλέξαμε την εικόνα του εξωφύλλου, βασισμένη σε μια γνωστή αφίσα της προεκλογικής εκστρατείας του Χίτλερ το 1932, για έναν ακριβή λόγο: ότι οποιοσδήποτε μεταφερόταν πίσω στη Γερμανία του 1932 θα μπορούσε πολύ, πολύ εύκολα να εξηγήσει τις υπερβολές του Χερ Χίτλερ και να πειστεί πως οι επικριτές του το παρακάνουν", εξήγησαν οι συντάκτες σε μια ανάρτηση στο X (πρώην Twitter). "Εξάλλου, [ο Χίτλερ] πέρασε το 1932 κάνοντας προεκλογική εκστρατεία, διαπραγματευόμενος, δίνοντας συνεντεύξεις - όντας ένας ως επί το πλείστον φυσιολογικός πολιτικός. Αλλά αυτός και οι άνθρωποί του ορκίζονταν από την αρχή ότι θα χρησιμοποιούσαν τα εργαλεία της δημοκρατίας για να την καταστρέψουν, και μόνο αφού του δόθηκε η εξουσία, η Γερμανία είδε όλο το πρόσωπο του κινήματός του".
Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα με το νευρικό χειροκρότημα του περιοδικού: Ο Τραμπ έχει ήδη υπηρετήσει μια τετραετή θητεία ως ηγέτης των ΗΠΑ και δεν υπήρξε κανένα ορατό σημάδι φασιστικής γκαζοποίησης της Main Street κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Στην πραγματικότητα, ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Ενώ ο Αδόλφος Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939, πυροδοτώντας έτσι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Τραμπ έμεινε στα βιβλία της ιστορίας ως ο πρώτος Αμερικανός αρχιστράτηγος στη σύγχρονη εποχή που απέφυγε μια στρατιωτική σύγκρουση. Τώρα στην προεκλογική εκστρατεία για δεύτερη φορά, με την αχόρταγη αμυντική βιομηχανία να γλείφει τα χείλη της για περισσότερα κέρδη, ο επικρατέστερος Ρεπουμπλικανός δήλωσε πως θα τερματίσει τη σύγκρουση Ουκρανίας-Ρωσίας μέσα σε 24 ώρες αν επανεκλεγεί.
Αν αναλογιστεί κανείς ότι η "δημοκρατία" σήμερα λειτουργεί πρωτίστως για λογαριασμό του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος και άλλων συναφών επιχειρηματικών συμφερόντων, είναι ευκολότερο να καταλάβει πώς ο Τραμπ περιγράφεται στα ΜΜΕ που ανήκουν στις εταιρείες ως υπαρξιακή απειλή για την αμερικανική δημοκρατία. Η ειρήνη είναι το τελευταίο πράγμα στο μυαλό της Ουάσινγκτον, και η Ρωσία το καταλαβαίνει αυτό καλύτερα από κάθε άλλη χώρα.
Το 2008, ο "δικτάτορας" Βλαντιμίρ Πούτιν εκφώνησε τη διάσημη πλέον ομιλία του στη Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια, όπου προειδοποίησε τους δυτικούς συναδέλφους του για τους κινδύνους της στρατιωτικής επέκτασης.
"Η επέκταση του ΝΑΤΟ... αντιπροσωπεύει μια σοβαρή πρόκληση που μειώνει το επίπεδο της αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Και έχουμε το δικαίωμα να αναρωτηθούμε: εναντίον ποιου αποσκοπεί αυτή η επέκταση; Και τι απέγιναν οι διαβεβαιώσεις που έδωσαν οι δυτικοί εταίροι μας μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας; Πού είναι αυτές οι δηλώσεις σήμερα; Κανείς δεν τις θυμάται καν".
Παρά τη ρητή προειδοποίηση του Πούτιν, το ΝΑΤΟ συνέχισε να προσθέτει επιπλέον έξι μέλη στη συμμαχία, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό σε 32, με την Ουκρανία, αγνοώντας τη βασική κόκκινη γραμμή της Μόσχας, να σχεδιάζει να γίνει το νούμερο 33. Για όποιον ισχυρίζεται ότι πρόκειται μόνο για μια "αμυντική συμμαχία", καλό θα ήταν να αναλογιστεί ποια θα ήταν η αντίδραση της Αμερικής αν όλη η Λατινική Αμερική και η συνοριακή πολιτεία του Μεξικού προσχωρούσαν σε μια στρατιωτική συμμαχία υπό την ηγεσία της Μόσχας. Είναι περιττό να πω πως μέχρι τώρα θα είχαμε βουτήξει στα γόνατα στην αιματοχυσία. Ωστόσο, η Ρωσία υποτίθεται ότι πρέπει να δεχτεί μια ατελείωτη στρατιωτική εισβολή στα σύνορά της.
Αυτή δεν ήταν σίγουρα η τελευταία φορά που η Ρωσία προσπάθησε να μεσολαβήσει για μια ειρηνευτική συμφωνία με την Ουάσιγκτον. Σχεδόν οκτώ χρόνια μετά την επανάσταση του Μαϊντάν το 2014, και μήνες πριν η Μόσχα ξεκινήσει την ειδική στρατιωτική της επιχείρηση στην Ουκρανία, το Κρεμλίνο έδωσε στη δημοσιότητα το σχέδιό του για την ειρήνη στην ήπειρο. Μεταξύ άλλων, το σχέδιο συνθήκης καλούσε τις ΗΠΑ και τη Ρωσία να απέχουν από την ανάπτυξη στρατευμάτων σε περιοχές όπου θα μπορούσαν να θεωρηθούν απειλή για την εθνική ασφάλεια της άλλης, καθώς και την απαγόρευση αποστολής στρατευμάτων και στρατιωτικού υλικού σε περιοχές όπου θα μπορούσαν να πλήξουν το έδαφος της άλλης. Η συνθήκη σχεδιάστηκε επίσης για να απαγορεύσει την ανάπτυξη πυραύλων μεσαίου βεληνεκούς στην Ευρώπη. Αν οι δυτικές δυνάμεις είχαν συναινέσει στο σχέδιο - μόλις και μετά βίας έγινε πρωτοσέλιδο στις χώρες του ΝΑΤΟ - δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε δεκαετίες ειρήνης μεταξύ Ανατολής και Δύσης, το τελευταίο πράγμα που επιθυμεί η Ουάσινγκτον.
Αντιθέτως, οι ΗΠΑ και οι ευρωπαϊκές μαριονέτες τους έφεραν τη Ρωσία σε αδύνατη θέση όσον αφορά τη συνεχιζόμενη στρατιωτικοποίηση και ναζιστικοποίηση της Ουκρανίας, αναγκάζοντάς την να αντιδράσει όπως θα έκανε κάθε άλλη χώρα που ανησυχεί για την εθνική της ασφάλεια.
Αυτό μας οδηγεί στον τρίτο αγαπημένο μπαμπούλα της Δύσης, τον Ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτορ Όρμπαν, ο οποίος τόλμησε να δηλώσει ότι η χώρα του είναι κατά κύριο λόγο χριστιανική και συντηρητική και έχει κάθε δικαίωμα να παραμείνει έτσι. Ο Όρμπαν, η χώρα του οποίου κατέχει τώρα την εκ περιτροπής προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ, πραγματοποίησε μια περιοδεία ειρήνευσης με στάσεις στη Μόσχα, το Κίεβο, το Πεκίνο και την Ουάσινγκτον (όπου αναστάτωσε περισσότερα από ένα γεράκια, καθώς επισκέφθηκε τον Τραμπ στο Μαρ-α-Λάγκο αντί του Μπάιντεν στην Ουάσινγκτον). Η απογοήτευση από την πλευρά των Βρυξελλών καθώς παρακολουθούσαν τον Ούγγρο "τύραννο" να μιλά υπέρ της μείωσης των πωλήσεων όπλων ήταν για γέλια, αν όχι εντελώς αξιολύπητη.
"Η Ουγγαρία παρουσίασε τα ταξίδια ως "ειρηνευτική αποστολή" για να βοηθήσει στη διαπραγμάτευση μιας κατάπαυσης του πυρός για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ο Όρμπαν μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του ως έναν από τους λίγους που μπορούν να μιλήσουν και στις δύο πλευρές - αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει καμία εντολή να το κάνει", έγραψε η Armida van Rij, ανώτερη ερευνήτρια στο Chatham House, μια ευρωπαϊκή δεξαμενή σκέψης. Το ερώτημα παραμένει, ωστόσο, ποιος θα μιλήσει υπέρ της ειρήνης, αν όχι ο Τραμπ, ο Πούτιν και ο Όρμπαν; Η απάντηση μέχρι στιγμής είναι κανείς.
Ενώ υπάρχουν σίγουρα και άλλοι πολιτικοί άνδρες εκτός από τον Τραμπ, τον Πούτιν και τον Όρμπαν στη διεθνή σκηνή που μπορούν να υποστηρίξουν την ειρήνη, ο χρόνος τελειώνει για να ακουστούν αυτές οι κρίσιμες φωνές.