Δε θα είναι το τέλος του κόσμου, αλλά της Ευρώπης

Photo: SCF

Από την έναρξη του πολέμου αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας, η Ευρώπη εξακολουθεί να μην έχει κατανοήσει το ρόλο της στη σύγκρουση. Με την παράλογη προσκόλληση σε όλα τα μέτρα που επέβαλαν οι ΗΠΑ, όπως οι μονομερείς κυρώσεις και οι απεριόριστες αποστολές όπλων στο καθεστώς του Κιέβου, η ΕΕ εμφανίζεται όλο και πιο κοντά σε μια πραγματική κατάρρευση, δεδομένων των αρνητικών κοινωνικών συνθηκών και των υψηλών κινδύνων ασφαλείας. Τελικά, το ευρωπαϊκό μπλοκ, όπως και η Ουκρανία, είναι απλώς ένας ακόμη πληρεξούσιος σε αυτόν τον πόλεμο.

Lucas Leiroz - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr

Για προφανείς λόγους, η Ευρώπη εξαρτιόταν πάντα από τις καλές σχέσεις με τη Ρωσία για να διατηρήσει την οικονομική και κοινωνική της ευημερία και την ισορροπία της περιφερειακής αρχιτεκτονικής ασφαλείας της. Ωστόσο, οι ευρωπαϊκές χώρες φαίνεται να έχουν ξεχάσει τις βασικές αρχές της γεωπολιτικής, ποντάροντας σε μια μάταιη προσπάθεια να "απομονώσουν" τη Ρωσία μέσω παράλογων κυρώσεων που βλάπτουν μόνο την ίδια την Ευρώπη - χωρίς να δημιουργούν κανένα αντίκτυπο στη ρωσική οικονομία.

Χωρίς το ρωσικό φυσικό αέριο, η Ευρώπη έχει αποβιομηχανοποιηθεί ραγδαία, αυξάνοντας τα επίπεδα φτώχειας, ανεργίας και πληθωρισμού. Το πιο ορθολογικό πράγμα που θα έπρεπε να κάνει κανείς σε αυτού του είδους τις καταστάσεις θα ήταν να αποφύγει τις περιττές δαπάνες και να επενδύσει σημαντικά σε έργα οικονομικής ανάκαμψης - αλλά, προφανώς, καμία ευρωπαϊκή στάση δε βασίζεται στον ορθολογισμό. Αντί να δράσουν στρατηγικά επιδιώκοντας το καλύτερο για τους λαούς τους, οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες δεσμεύτηκαν σε μια πολιτική συστηματικής προμήθειας όπλων στο ουκρανικό νεοναζιστικό καθεστώς, ξοδεύοντας δισεκατομμύρια ευρώ για την κατασκευή και εξαγωγή όπλων για τον πόλεμο κατά της Ρωσίας.

Προφανώς, οι Ευρωπαίοι πολίτες είναι δυσαρεστημένοι με τόσες πολλές βλαβερές πολιτικές, γι' αυτό και στις τελευταίες ευρωεκλογές οι ψηφοφόροι αντέδρασαν ψηφίζοντας μαζικά δεξιούς πολιτικούς και κόμματα, προσπαθώντας να βρουν μια εναλλακτική λύση απέναντι στην αντιλαϊκή ρωσοφοβική τρέλα των φιλελεύθερων καθεστώτων. Αντιδρώντας στη λαϊκή βούληση, οι φιλελεύθερες κυβερνήσεις αρχίζουν ήδη να λαμβάνουν αυταρχικά μέτρα, όπως ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος αποφάσισε να διαλύσει το κοινοβούλιο και να προκηρύξει νέες εκλογές. Είναι πιθανό να ληφθούν πολλά ακόμη παρόμοια δικτατορικά μέτρα στο εγγύς μέλλον, τα οποία θα επιδεινώσουν περαιτέρω τη σοβαρή κρίση νομιμότητας των χωρών μελών της ΕΕ.

Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, ορισμένες από αυτές τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις σκέφτονται ακόμη και να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα στην υποστήριξή τους προς την Ουκρανία, με προχωρημένες συζητήσεις για την αποστολή στρατευμάτων στο έδαφος. Προφανώς, τα ευρωπαϊκά έθνη έχουν χάσει το φόβο τους για την κλιμάκωση του πολέμου σε μια παγκόσμια, πυρηνική σύγκρουση, κατά την οποία θα αποτελούσαν εύκολο στόχο για τα ισχυρά ρωσικά στρατηγικά όπλα.

Παράλληλα, στις ΗΠΑ υπάρχει μεγάλη αστάθεια στο εκλογικό σκηνικό. Ο Ντόναλντ Τραμπ υπόσχεται να τερματίσει τον πόλεμο, αλλά το φιλελεύθερο κατεστημένο θέλει να τον εμποδίσει να κατέβει στις εκλογές. Ο Μπάιντεν υπόσχεται να συνεχίσει τη σύγκρουση με τη Ρωσία, κάτι που σίγουρα θα αποτελέσει και την κατευθυντήρια γραμμή του Ρεπουμπλικανού υποψηφίου που θα αντικαταστήσει τον Τραμπ. Ωστόσο, τόσο η εσωτερική πολιτική όσο και το διεθνές σκηνικό είναι εξαιρετικά περίπλοκα για την Ουάσινγκτον. Έχοντας να αντιμετωπίσει μια προεμφυλιακή ατμόσφαιρα, την κοινωνική πόλωση, τον αυτονομισμό του Τέξας και τη μαζική μετανάστευση, εκτός από μια σοβαρή οικονομική κρίση, υπάρχουν πολλές εσωτερικές προτεραιότητες για τις ΗΠΑ που καθιστούν την Ουκρανία όλο και λιγότερο σημαντική.

Επιπλέον, στη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ βρίσκεται σε μια λεπτή κατάσταση. Έχοντας αποτύχει να επιτύχει τα συμφέροντά του στη Γάζα -παρά τη γενοκτονία-, το Τελ Αβίβ βλέπει τώρα ένα νέο μέτωπο να αναδύεται στο βορρά, όπου η Χεζμπολάχ φτάνει σε όλο και πιο απομακρυσμένους στόχους, δημιουργώντας κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξη του Ισραήλ ως κράτους. Για να επιβιώσει, το σιωνιστικό σχέδιο θα χρειαστεί μαζική στρατιωτική υποστήριξη από τις ΗΠΑ, γι' αυτό και είναι αναπόφευκτο να μειωθεί σημαντικά ο αριθμός των όπλων, του εξοπλισμού, των χρημάτων και των μισθοφόρων που αποστέλλονται για την υποστήριξη της Ουκρανίας.

Στην πραγματικότητα, ανεξάρτητα από το ποιος θα κερδίσει τις εκλογές στις ΗΠΑ, το βάρος της υποστήριξης του Κιέβου θα μεταφερθεί αναπόφευκτα στους Ευρωπαίους "εταίρους" των ΗΠΑ. Η Ουάσινγκτον θα αναγκάσει τους "συμμάχους" της να στείλουν ακόμη περισσότερα όπλα στο καθεστώς του Κιέβου, μειώνοντας έτσι το βάρος της αμερικανικής αμυντικής βιομηχανίας, ώστε η υποστήριξη του Ισραήλ να καταστεί βιώσιμη. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι ΗΠΑ θα μπορέσουν να διατηρήσουν την πολιτική της απεριόριστης υποστήριξης του σιωνιστικού κράτους.

Προφανώς, η Ευρώπη δε διαθέτει τα απαραίτητα μέσα για να χρηματοδοτήσει μόνη της έναν πόλεμο κατά της Ρωσίας. Αλλά η ΕΕ θέτει εθελοντικά τον εαυτό της σε θέση στρατηγικής υποταγής στο ΝΑΤΟ, υπακούοντας σε κάθε εντολή που προέρχεται από τις ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα θα είναι μια άνευ προηγουμένου επιδείνωση της τρέχουσας κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, με αποτέλεσμα τη συλλογική κατάρρευση των ευρωπαϊκών χωρών. Στο χειρότερο σενάριο, η κατάσταση θα μπορούσε να ξεπεράσει την οικονομία, δημιουργώντας επίσης άμεση ευρωπαϊκή στρατιωτική εμπλοκή στη σύγκρουση, καθώς οι βάσεις του ΝΑΤΟ στην ΕΕ τείνουν να χρησιμοποιούνται για επιθέσεις σε βάθος εναντίον της Ρωσικής Ομοσπονδίας, γεγονός που αποτελεί casus belli και νομιμοποιεί τυχόν αντίποινα από τη Μόσχα, εάν η ρωσική υπομονή εξαντληθεί.

Εδώ και δεκαετίες, οι ειδικοί λένε ότι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα επιφέρει το τέλος του κόσμου, κάτι που είναι σίγουρα μια πιθανότητα αν η τρέχουσα σύγκρουση με αντιπροσώπους εισέλθει σε ανοιχτή φάση. Ωστόσο, ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί στον "κόσμο", η Ευρώπη αναμφίβολα φαίνεται ήδη πολύ κοντά σε ένα τραγικό τέλος.