Το κριτήριο αξιολόγησης των ανθρώπων στη χριστιανική Δύση και στη χριστιανική Ανατολή

pixabay / rperucho

Ο Δυτικός κόσμος εργαλειοποιώντας τον χριστιανισμό και την επιστήμη μέσω του προτεσταντισμού και του ορθολογισμού αναγόρευσε ως κέντρο της ανθρώπινης ζωής το χρήμα και την ύλη. Με παρόμοιο σκεπτικό ο καθολικισμός συγκρότησε κράτος με δικό του οικονομικό και τραπεζικό σύστημα και έστεψε τον Πάπα αρχηγό κράτους.

Στην αντίπερα όχθη βρίσκεται η χριστιανική Ανατολή και ο ελληνικός ορθολογισμός, καθώς οι Ορθόδοξοι Πατέρες και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι απέρριπταν την προσήλωση στην ύλη και τη χρήμα. Μάλιστα ο Αριστοτέλης χαρακτήριζε ακόμα και τον τόκο «ου κατά φύσιν», διότι «εις άπειρον αύξουσιν το νόμισμα».

Στο πνευματικό κομμάτι, ο προτεσταντισμός απορρίπτει την Πατερική Εκκλησιαστική Παράδοση και τα Θεία Μυστήρια και αποδέχεται μόνο το κείμενο της Βίβλου. Αρνείται την Αγία Τριάδα και δεν Κοινωνεί Σώμα και Αίμα Χριστού. Θεωρεί ότι η σωτηρία του ανθρώπου δεν θα προέλθει από τα έργα του αλλά από την χάρη που απευθύνει ο Θεός στους «εκλεκτούς» του.

Ο καθολικισμός αλλοιώνει και αυτός την Αγία Τριάδα θεωρώντας ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και από τον Χριστό, ενώ ο Χριστός είχε πει ότι το Άγιο Πνεύμα παρά του Πατρός εκπορεύεται. Όσον αφορά τα Θεία Μυστήρια διαφοροποιείται τόσο στο Βάπτισμα, με μία κατάβρεξη αντί της τριπλής κατάδυσης (μία στο όνομα κάθε Προσώπου της Αγίας Τριάδας), όσο και στην Θεία Ευχαριστία, δίνοντας μόνο αγιασμένο άρτο αντί Σώματος και Αίματος Χριστού, ενώ ο Χριστός είχε πει «ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς. ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις. ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ.» (Ιωάννου 6, 53-56). Επιπλέον, ο καθολικισμός έχει καθιερώσει το αλάθητο του Πάπα, θεωρώντας τον απόλυτα θεόπνευστο, άρα «πεφωτισμένο».

Ως απόρροια αυτού του ελιτίστικου πνεύματος ο Δυτικός κόσμος προσπαθεί να επιβάλει παγκοσμίως μία ενιαία λογική. Την δική του. Όποιος συμφωνεί με αυτή είναι λογικός και ανταμείβεται, όποιος διαφωνεί χαρακτηρίζεται ψεκασμένος και ενοχοποιείται.

Όμως όπως εξηγεί ο καθηγητής αστροφυσικής Μάνος Δανέζης «Ο Ορθολογισμός στηρίζεται στη Λογική, η οποία όμως δεν είναι ένα σταθερό και δογματικό κατηγόρημα, ενιαίο και αναλλοίωτο σε κάθε γωνιά της Γης, όλες τις ιστορικές περιόδους, αλλά αναπτύσσεται μέσω της ανάπτυξης της Γνώσης. Με λίγα λόγια όσο διαφοροποιείται η Γνώση τόσο διαφοροποιείται και η Ανθρώπινη Λογική.»

Και καταλήγει διαπιστώνοντας πως «Η Λογική λοιπόν είναι θέμα Παιδείας».

Έτσι, στην εκκοσμικευμένη χριστιανικά Δύση των εκλεκτών παύει να βρίσκεται στο επίκεντρο η παιδεία, άρα και αξίες όπως το εθιμικό δίκαιο. Η έννοια της Δικαιοσύνης έχει αντικατασταθεί από τη Νομιμότητα, μη κατανοώντας ότι το δίκαιο δεν μπορεί να μην είναι ηθικό ενώ ο νόμος μπορεί να μην είναι ηθικός.

Και τα θεμέλια μίας κοινωνίας δεν αποτελούν τόσο οι γραπτοί όσο οι άγραφοι νόμοι.

Τα ήθη.

Για αυτό ο Πλάτωνας υποστήριζε ότι το ήθος μιας πολιτείας εξαρτάται από το ήθος των πολιτών της και πως όταν μία κοινωνία νοσεί τότε ασθενούν οι ψυχές των πολιτών.

Αλλά πότε και γιατί νοσεί η ανθρώπινη ψυχή και επομένως και η κοινωνία;

Κατά τον Πλάτωνα παιδεία είναι η αγωγή της ψυχής. Επομένως, η ψυχή νοσεί όταν δεν υπάρχει σωστή αγωγή της, άρα δεν υπάρχει παιδεία. Δηλαδή, δεν έχουν καλλιεργηθεί αξίες και ιδανικά που δίνουν νόημα στη ζωή του ανθρώπου και τον ανυψώνουν ψυχικά και πνευματικά.

Αυτός είναι ο λόγος που οι αρχαίοι Έλληνες αναζητούσαν την καλλιέργεια του «είναι» και όχι του «φαίνεσθαι», ενώ η θρησκευτική πίστη αποτελούσε κομμάτι του «είναι». Αλλά και δεν δέχονταν κανέναν να τους πει ότι αυτό είναι και τέλος. Επίσης, οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι (π.χ. Δημόκριτος), οι θεμελιωτές της δημοκρατίας, θεωρούσαν πως η πολιτική είναι κτήμα όλων των πολιτών, όχι μόνο ενός εκλεκτού τμήματος εξ αυτών και ότι όλοι οι πολίτες πρέπει να συμμετέχουν ενεργά στην άσκηση της εξουσίας είτε ως κάτοχοι αξιωμάτων είτε ελέγχοντας τους ηγέτες.

Αντίθετα, στο σύγχρονο ελιτίστικο Δυτικό κόσμο, στον οποίο εντάχθηκε και η πατρίδα μας, η παιδεία του «είναι» έχει αντικατασταθεί από την εκπαίδευση του «φαίνεσθαι». Παράλληλα, οι άνθρωποι εκπαιδεύονται να είναι συμμορφώσιμοι ώστε οι εκλεκτοί να δρουν ανεξέλεγκτοι μη υπηρετώντας τους πολίτες ή το ποίμνιο και να ανανεώνουν την θέση τους στην εξουσία. Το σοφό λαϊκό ρηθέν «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά» έχει αντιστραφεί σε «τα ράσα κάνουν τον πεφωτισμένο». Ενώ η Κοινωνία στα Θεία Μυστήρια έχει αντικατασταθεί από την κοινωνία στο εσπρέσσο.

Απέναντι σε αυτό το ελιτίστικο δυτικό χριστιανικό πνεύμα και ακραίο επιστημονικό ορθολογισμό αντιπαρατάσσεται η Ορθοδοξία, το ελληνικό πνεύμα και πλέον η σύγχρονη επιστημονική σκέψη.

Όπως αναλύει ο καθηγητής αστροφυσικής Μάνος Δανέζης, η αισθητή υλική πραγματικότητα, σε οποιοδήποτε επίπεδο, αποτελεί ένα matrix, δηλαδή μια ψεύτικη εικόνα, την οποία δημιουργεί η ανθρώπινη φυσιολογία μέσω των εγκεφαλικών διαδικασιών.

Εξηγεί ότι αυτό το οποίο αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, το μάτι, το αυτί μας, η όσφρησή μας δεν είναι πραγματικότητα, αλλά μια πλάνη. Η πραγματικότητα των αισθήσεών μας, αυτό το δημιούργημα το οποίο ονομάζουμε φύση ή κόσμο, δεν έχει καμία υπόσταση για τη σύγχρονη φυσική.

Τις ίδιες αρχές είχαν διατυπώσει και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι.

Επομένως, η σύγχρονη επιστήμη συμβαδίζει με τον υπεραισθητό κόσμο της Ορθοδοξίας και το ελληνικό πνεύμα και μαζί καταρρίπτουν την λογική της ύλης ως κριτήριο αξιολόγησης των ανθρώπων. Παράλληλα ορίζουν την «ευτυχία» ως αποτέλεσμα του «είμαι» και όχι του «έχω».

Επιπλέον η σύγχρονη επιστήμη εξηγεί ότι το Σύμπαν είναι ένα ενιαίο σύστημα το οποίο δεν μερίζεται, ούτε αποτελείται από μέρη. Τα πάντα μέσα στο Σύμπαν είναι Ένα, μια απέραντη ενιαία, και αδιαίρετη ενότητα. Κάτι που πάλι συμβαδίζει με την Ορθόδοξη Πατερική διδασκαλία και τις διδαχές των Ελλήνων φιλοσόφων

Αυτή η επιστημονική αλλά ταυτόχρονα και Έλληνο-Ορθόδοξη ολικότητα συντρίβει την έννοια της ατομικότητας που ευνοεί την αποξένωση των ανθρώπων και επομένως την απώλεια της ψυχικής επαφής.

Επιπλέον, όπως τονίζει ο καθηγητής, ο νόμος δράσης-αντίδρασης διδάσκει ότι, μέσα σε μια ενιαία και αδιάσπαστη συμπαντική ουσία, κάθε κακή δράση μας πάνω σε κάποιο συμπαντικό μέρος, δημιουργεί την αυτόματη και ενστικτώδη αντίδραση του συνόλου της δημιουργίας πάνω σε μας. Με λίγα λόγια ότι κάνουμε το εισπράττουμε πολλαπλάσια από κάθε γωνιά της συμπαντικής ενότητας.

Για τη σύγχρονη επιστήμη όπως και για την Ορθοδοξία και το ελληνικό πνεύμα κανείς δεν παραμένει ανέγγιχτος.

Μα, ούτε υπάρχουν «εκλεκτοί» και «πεφωτισμένοι».

Κωνσταντίνος Μαργέλης

Άγιος Πέτρος Λευκάδας, 5 Ιουλίου 2024

www.eksadaktylos.gr

Πηγές:

https://antikleidi.com/2016/03/26/xasma_ellinikou_evropaikou/