Όσον αφορά την ΕΕ, ενώ επιβάλλει τη μία κύρωση μετά την άλλη στη Ρωσία, προμηθεύοντας την Ουκρανία με χρήματα και με όπλα, αδιαφορεί εντελώς για δύο κράτη μέλη της: την Ελλάδα και την Κύπρο – αποφεύγοντας όχι μόνο να συμπεριφερθεί ανάλογα στην Τουρκία, όπως στη Ρωσία, αλλά συνεχίζοντας να τη στηρίζει με διάφορους τρόπους. Στο πλαίσιο αυτό, το παρακάτω μικρό απόσπασμα ενός κειμένου είναι χαρακτηριστικό:
«Η τουρκική εισβολή και οι φρικαλεότητες που την ακολούθησαν, ανέσυρε τις πρόσφατες μνήμες του ξεριζωμού των Ελλήνων της Ίμβρου και Τενέδου - τη συρρίκνωση και την καταστροφή του Ελληνισμού της Πόλης, τη Γενοκτονία των Ποντίων, καθώς επίσης τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Η Τουρκία θεώρησε το 1974 ότι, δεν επρόκειτο ακριβώς για πόλεμο, αλλά για μία «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» - η οποία είχε στόχο να εμποδίσει την εκπλήρωση του στόχου των πραξικοπηματιών της Λευκωσίας: την Ένωση με την Ελλάδα. Η ελληνική πλευρά με τη σειρά της, έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να χάσει αυτόν τον πόλεμο – αφού τα πλεονεκτήματα της απέναντι στην Τουρκία τότε, ήταν τεράστια. Οι Μογγόλοι πάντως γράφουν τα παρακάτω για την Κύπρο:
«Η Κύπρος, που κατέχει μια κεντρική θέση παγκοσμίως, από την άποψη της ίσης σχεδόν απόστασης που έχει από την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική, ευρίσκεται μαζί με την Κρήτη επάνω σε έναν άξονα, όπου τέμνονται και οι υδάτινες αρτηρίες… Μια χώρα που παραμελεί την Κύπρο, δεν είναι δυνατόν να έχει έναν αποφασιστικό λόγο στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές.
Δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική στις παγκόσμιες πολιτικές, επειδή αυτό το μικρό νησί κατέχει μία θέση που μπορεί να επηρεάσει άμεσα τους στρατηγικούς συνδέσμους μεταξύ Ασίας, Αφρικής και Ευρώπης. Καθίσταται πασιφανές ότι, η κεντρική θέση που κατέχει αυτή η περιοχή, από την άποψη των ενεργειακών αξόνων της, θα αποτελέσει στο μέλλον τη βασικότερη παράμετρο του παγκόσμιου ανταγωνισμού… Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού της χώρου».
Εν προκειμένω, δεν έχει νόημα να προσθέσει κανείς κάτι άλλο – ενώ η παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, της γλώσσας και της ιθαγένειας στους Σκοπιανούς, τεκμηρίωσε ξανά πως οι ελληνικές κυβερνήσεις, εάν όχι ενδοτικές, είναι τουλάχιστον ανόητες και γεωπολιτικά άσχετες.