 |
| Sputnik / Sergey Guneev |
Η Κίνα και η Ρωσία αμφισβητούν απροκάλυπτα τη δυτική ηγεμονία στις παγκόσμιες υποθέσεις. Το Πεκίνο και η Μόσχα ισχυρίζονται πως παρέχουν μια εναλλακτική λύση που είναι πολυπολική, δικαιότερη και δίκαιη. Αποτελεί η αυξανόμενη και εμβάθυνση της εταιρικής σχέσης μεταξύ των δύο μια αλλαγή παραδείγματος στη διεθνή πολιτική;
Του Gowhar Geelani, δημοσιογράφου και συγγραφέα με έδρα το Κασμίρ της Ινδίας - RUSSIA TODAY / Παρουσίαση Freepen.gr
Στο σημερινό γεωπολιτικό περιβάλλον, η δυτική κυριαρχία δεν φαίνεται πλέον αποδεκτή λόγω του ιστορικού της και των διγλωσσιών της για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πράγματι, η ιδέα μιας πολυπολικής παγκόσμιας τάξης φαίνεται ελκυστική, αλλά το Πεκίνο και η Μόσχα θα πρέπει να ξεπεράσουν πολλές δύσκολες προκλήσεις μπροστά τους για να αψηφήσουν τη δυτική υπεροχή σε θέματα παγκόσμιας ασφάλειας, οικονομίας και εμπορίου, συνδεσιμότητας και επίλυσης συγκρούσεων. Χρειάζονται την ενεργό υποστήριξη πολλών άλλων χωρών για να κάνουν τα πράγματα να συμβούν και να κινηθούν προς τη σωστή κατεύθυνση.
Μιλώντας στην 24η σύνοδο κορυφής για την ασφάλεια του Συμβουλίου Αρχηγών Κρατών του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) στην Αστάνα του Καζακστάν στις 4 Ιουλίου, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν υπογράμμισε τη σημασία των νέων διεθνών δομών, όπως το οικονομικό μπλοκ BRICS+ (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική και νέα μέλη του μπλοκ) και ο SCO. Με αυτοπεποίθηση, ο Πούτιν δήλωσε: «Ένας πολυπολικός κόσμος έχει γίνει πραγματικότητα». Κατά την άποψή του, ο SCO και οι BRICS+ αποτελούν τους κύριους πυλώνες της αναδυόμενης νέας παγκόσμιας τάξης.
Ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ και ο Ρώσος ομόλογός του βλέπουν τον SCO ως αντίβαρο στην υπεροχή των ΗΠΑ στην παγκόσμια σκηνή. Και οι δύο ηγέτες απαιτούν μια ευρύτερη συμμαχία για να προχωρήσουν σε τομείς όπως η περιφερειακή και παγκόσμια ασφάλεια, η οικονομία, η ειρήνη και η ανάπτυξη. Μετά τη σύνοδο κορυφής του SCO, το Κρεμλίνο δημοσίευσε μια κοινή δήλωση για το σκοπό αυτό.
Ο Σι και ο Πούτιν δεν απέχουν πολύ από το στόχο τους. Δεν είναι μυστικό ότι οι BRICS+ είναι ελκυστικές για τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας. Η Μαλαισία και η Ταϊλάνδη έχουν εκφράσει την επιθυμία τους να ενταχθούν στο νέο οικονομικό μπλοκ. Σε συνέντευξή του στην κινεζική ειδησεογραφική πύλη Guancha, ο πρωθυπουργός της Μαλαισίας Anwar Ibrahim δήλωσε πως η χώρα του θα υποβάλει σύντομα επίσημο αίτημα ένταξης. Η Ταϊλάνδη το έχει ήδη πράξει.
Από τη δυτική οπτική γωνία, ωστόσο, ένα νέο περιφερειακό μπλοκ υπό την ηγεσία του Πεκίνου και της Μόσχας αποτελεί μείζονα αιτία ανησυχίας. Ως αντιστάθμισμα, το ΝΑΤΟ έχει κρατήσει την πόρτα του ανοιχτή για οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα να ενταχθεί και να συμβάλει «στην ασφάλεια στον ευρωατλαντικό χώρο». Επί του παρόντος, η δύναμη των μελών του ΝΑΤΟ έχει αυξηθεί σε 32 χώρες σε δέκα γύρους διεύρυνσης από την ίδρυση του οργανισμού το 1949. Τον Μάρτιο, η Σουηδία ήταν η τελευταία χώρα-μέλος που προσχώρησε στη συμμαχία.
Γιατί είναι σημαντικό να αμφισβητήσουμε τη δυτική υπεροχή, ιδίως των ΗΠΑ; Τι κάνουν η Κίνα και η Ρωσία για να επιτύχουν τον επιθυμητό στόχο τους; Μπορεί ο ισχυρός δεσμός τους να προσφέρει πραγματική ελπίδα στον κόσμο;
Πρώτον, υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ των όσων λένε οι δυτικές χώρες στη θεωρία και των όσων κάνουν στην πράξη. Οι μεγάλης κλίμακας σφαγές αμάχων άοπλων γυναικών και παιδιών στην Παλαιστίνη έχουν αποκαλύψει την υποκρισία της Δύσης όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι ΗΠΑ, με επικεφαλής έναν ηλικιωμένο και κουρασμένο ηγέτη, συνεχίζουν να υποστηρίζουν ένα καθεστώς στο Ισραήλ που έχει αίμα στα χέρια του.
Οι δυτικές δυνάμεις συνεχίζουν να κηρύττουν τα πολιτικά δικαιώματα, ενώ εισάγουν νέους νόμους για να περιορίσουν την ελευθερία του λόγου και της σκέψης. Ταυτόχρονα, δεν χάνουν ευκαιρία να τα βάζουν με την Κίνα, τη Ρωσία και το Ιράν για υποτιθέμενες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να παρέχουν πολιτική, διπλωματική, «ηθική» και στρατιωτική υποστήριξη σε καθεστώτα διαβόητα για την κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Σκεφτείτε την περίεργη περίπτωση της Γερμανίας. Τον περασμένο μήνα, η γερμανική κυβέρνηση συμφώνησε σε ένα σχέδιο ψηφίσματος για την υπεραπλούστευση της διαδικασίας απέλασης των μεταναστών που, σύμφωνα με τον ορισμό και την κατανόηση της βίας από το Βερολίνο, εκφράζουν την υποστήριξή τους στην «τρομοκρατία».
Σύμφωνα με την προτεινόμενη νομοθεσία, δεν θα απαιτείται ποινική καταδίκη για την εξορία ενός κατηγορούμενου ατόμου. Ένα «like» ή οποιαδήποτε άλλη θετική έκφραση επιδοκιμασίας «ανεπιθύμητου» περιεχομένου σε πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης θα θεωρείται «έκφραση υποστήριξης της τρομοκρατίας».
Αναμφίβολα, η νομοθεσία αυτή αποσκοπεί στον έλεγχο των φιλοπαλαιστινιακών αφηγήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όταν το σχέδιο εγκριθεί επίσημα, θα χρησιμοποιηθεί εναντίον ανυπεράσπιστων ατόμων και ομάδων στο όνομα της λήψης «σκληρής δράσης» κατά των «ισλαμιστών» και των «αντισημιτικών» εγκλημάτων μίσους στο διαδίκτυο.
Η Γερμανίδα υπουργός Εσωτερικών Νάνσι Φρέιζερ δήλωσε στον όμιλο μέσων ενημέρωσης Funke ότι «Όποιος δεν έχει γερμανικό διαβατήριο και εξυμνεί τρομοκρατικές πράξεις εδώ πρέπει -όπου είναι δυνατόν- να απελαθεί». Όλοι οι μετανάστες στη Γερμανία, με απλά λόγια, πρέπει να επιδοκιμάζουν τις βίαιες ενέργειες της ισραηλινής κυβέρνησης κατά των Παλαιστινίων πολιτών.
Άλλο θέμα είναι ότι ένα ψήφισμα που εγκρίθηκε από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ τάχθηκε υπέρ των εκκλήσεων να σταματήσουν όλες οι πωλήσεις όπλων προς το Ισραήλ και απαίτησε η χώρα, υπό την ηγεσία του Βενιαμίν Νετανιάχου, να λογοδοτήσει για πιθανά εγκλήματα πολέμου κατά του παλαιστινιακού άμαχου πληθυσμού στη Γάζα και αλλού.
Ίσως η Γερμανία χρειάζεται μια ευγενική υπενθύμιση για το παρελθόν της και τη φρίκη της βίας που διαπράχθηκε κατά της εβραϊκής κοινότητας. Μετά την εξόντωση 6 εκατομμυρίων Εβραίων στο Ολοκαύτωμα, η απαγόρευση του Mein Kampf του Χίτλερ, του ναζιστικού χαιρετισμού και άλλων συμβόλων ή η ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος στη Γερμανία για λόγους πολιτικής ρητορικής και συμβολισμού είναι ένα πράγμα, αλλά το να παράσχει ανοιχτή υποστήριξη σε μια άλλη πιθανή γενοκτονία στη Γάζα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Στις επίσημες δηλώσεις τους από τον Οκτώβριο του 2023, το Πεκίνο και η Μόσχα ήταν συνεπείς στην έντονη καταδίκη των ενεργειών που παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο και το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, ενώ απαίτησαν άμεση κατάπαυση του πυρός, παύση της βίας κατά των αμάχων και ειρηνευτικές συνομιλίες για μια λύση δύο κρατών στην ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση.
Άλλες ευρωπαϊκές χώρες χρειάζονται έναν έλεγχο της πραγματικότητας προτού χρησιμοποιήσουν τον άμβωνα για να κηρύξουν τα πολιτικά δικαιώματα. Είναι ένα σκληρό αστείο. Ο κόσμος χρειάζεται κάποια ισορροπία και λογική σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία. Πρέπει να υπάρξει μια ουσιαστική δομή και μια δίκαιη παγκόσμια τάξη, στην οποία όλα τα εθνικά κράτη και οι λαοί θα έχουν τη δυνατότητα να υπερασπιστούν τα νόμιμα δικαιώματά τους και τις αγαπημένες τους αξίες και όχι να αφεθούν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.
Η πολυπόθητη στρατηγική συμμαχία μεταξύ Πεκίνου και Μόσχας υπόσχεται μια εναλλακτική λύση στη δυτική κυριαρχία, αλλά μπορούν να παραδώσουν τα αγαθά χωρίς εμπόδια;
Ο μονοπολικός κόσμος που κυριαρχείται από τις ΗΠΑ είναι μια σημαντική πρόκληση που μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά μέσω της αδιάλλακτης συνεργασίας, της συνεργασίας και των μεταρρυθμίσεων υπό την ηγεσία της Κίνας και της Ρωσίας. Ο ΟΗΕ πρέπει να γίνει πιο αντιπροσωπευτικός από ό,τι είναι σήμερα.
Το πρώτο ταξίδι του Ινδού πρωθυπουργού Ναρέντρα Μόντι στη Μόσχα μετά την ανάφλεξη της σύγκρουσης Ρωσίας-Ουκρανίας είναι σημαντικό με περισσότερους από έναν τρόπους. Η Μόσχα και το Νέο Δελχί διατηρούν παραδοσιακά ισχυρούς δεσμούς, ιδίως σε τομείς όπως η άμυνα και η τεχνολογική υποστήριξη. Το Νέο Δελχί διατηρεί επίσης στενούς δεσμούς με τις ΗΠΑ, αλλά δεν μπορεί να παραμερίσει ή να αγνοήσει τις νέες αναδυόμενες γεωπολιτικές πραγματικότητες στη γειτονιά του.