 |
| pixabay / Shimabdinzade |
Του Στρατή Μαζίδη
Για αρχή, ας μην ανησυχούν. Ο Θεός ου μυκτηρίζεται. Κατά δεύτερον όλοι αυτοί οι θερμοί Χριστιανοί που είναι τις Κυριακές; Διότι οι εκκλησίες είναι άδειες. Πού είχαν εξαφανιστεί στα χρόνια της πανδημίας όταν οι αποφάσεις του ΠΘ άφηναν να εννοηθεί ότι ο Θεός τους αντί για αιώνιο ζωή μεταδίδει το θάνατο;
Ξαφνικά ενοχλούνται που οι προτιμήσεις μια μειοψηφίας παρουσιάζονται και κλιμακώνεται σε τέτοιο βαθμό η προβολή τους ώστε σε λίγο θα αρχίσουν να λαμβάνουν διαστάσεις υποχρεωτικότητας. Τώρα το κατάλαβαν; Βέβαια θα πει κανείς, ότι η...αφύπνιση του καθενός δεν είναι ρυθμισμένη την ίδια ώρα.
Σύμπτωση που επαναλαμβάνεται, παύει να είναι σύμπτωση. Τις τελευταίες ημέρες είδα τέσσερις ταινίες. Θεωρητικά από εκείνες που θες να περάσεις ένα ευχάριστο 90λεπτο. Και στις τέσσερις υπήρχε κάτι... αφυπνιστικό. Σύμπτωση;
Διαγωνισμοί και εκδηλώσεις, είτε πολιτιστικοί είτε αθλητικοί, εξυπηρετούν πλέον τον κοινό σκοπό του αχταρμά και της προώθησης διάφορων μηνυμάτων διότι όταν μια κοινωνία δεν ξέρει την ιστορία της, τη γεωγραφία της, τη γλώσσα της, από που έρχεται και που πιστεύει, θυσιάζοντάς τα στο βωμό μιας ψευδο-ισότητας, αποτελεί πλέον μαλακή ζύμη στα χέρια μιας οποιασδήποτε επικίνδυνης ελίτ.
Κι όμως η διαφορετικότητα των εθνών, είτε μιλάμε για φυσικά είτε για πολιτιστικά χαρακτηριστικά είναι εκείνη που δίνει μια ποικιλία στον κόσμο, η οποία όμως αντί προστατευθεί, καταδιώκεται με ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ψευδο-επαναστάσεις και κύματα εξαναγκαστικής μετανάστευσης [διότι άλλο το να πάω σε μια χώρα γιατί θέλω πχ μου αρέσει η γλώσσα κι η ιστορία της, και διαφορετικό επειδή εξαναγκάζομαι] στα πλαίσια της δημιουργίας ενός παγκόσμιου πολτού που στο όνομα της ισότητας, διαλύει τα πάντα.
Όσοι όμως πέφτουν από τα σύννεφα του Παρισιού στη Σανζ Ελιζέ ξεχνούν ότι στη ζωή ισχύει ο κανόνας του ποδοσφαίρου, όσο δίνεις χώρο στην άλλη ομάδα, τόσο κάνει το παιχνίδι της, δημιουργεί ευκαιρίες και τις αξιοποιεί. Γιατί όσα γίνονται σήμερα, δε θα υπήρχε περίπτωση να συμβούν πριν από 40-50-60 χρόνια τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό;
Τα κάστρα πέφτουν πάντα από μέσα. Αυτό συνέβη και στη δική μας εποχή. Τα όσα έγιναν στο Παρίσι είναι απλά μια επισφράγιση, μια εκδήλωση ενός υπαρκτού φαινομένου, όχι μεμονωμένο γεγονός. Πρώτα μαζεύονται σύννεφα, χάνεται ο ορίζοντας και μετά βρέχει. Δε βρέχει και μετά ακολουθεί η συννεφιά.
Όσο κοιτάμε την πάρτη μας, όσο τα σχολεία βγάζουν αριστούχους μαθητές που δεν έχουν ταυτότητα, όσο απέχουμε από τις δημοκρατικές διαδικασίες ή δεν τολμάμε να σκεφτούμε διαφορετικά σε αυτές, όσο κάνουμε πως δε συμβαίνει τίποτε ή εξαπατάμε εαυτούς πως... έχουμε ακόμη χρόνο, τόσο θα βρίσκονται όλα σε πλήρη εξέλιξη συνθλίβοντας τις αξίες που τάχα έρχονται να υπηρετήσουν.