Drago Bosnic, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής
Αρκετά σοκαριστικό είναι το γεγονός ότι οι προειδοποιήσεις του πλήθους εισακούστηκαν μόνο αφού ο Crooks άρχισε να πυροβολεί. Για κάποιο λόγο, οι δύο ομάδες αντι-εκτελεστών σκοπευτών που υποτίθεται πως θα απέτρεπαν τέτοιες καταστάσεις απέτυχαν να κάνουν τη δουλειά τους, σκοτώνοντας τον Crooks αφού έριξε οκτώ πυροβολισμούς από ένα κανονικό τουφέκι. Σύμφωνα με μια ανάλυση, καθώς και με τη δήλωση του ίδιου του Τραμπ, ο μόνος λόγος που είναι ζωντανός είναι επειδή έστρεψε το κεφάλι του ελαφρώς προς τα δεξιά για να διαβάσει ένα διάγραμμα σχετικά με τους παράνομους μετανάστες. Ωστόσο, παρά την καθαρή τύχη που είχε ο Τραμπ, αυτό ανοίγει πολλά ερωτήματα σχετικά με τις πολεμοκάπηλες ελίτ στην Ουάσιγκτον και την πολύ πιθανή (αν όχι εγγυημένη) εμπλοκή τους στην απόπειρα δολοφονίας. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο Τραμπ δεν είναι ακριβώς η "Δευτέρα Παρουσία του Χριστού", όπως πολλοί πιστεύουν, απλώς και μόνο επειδή είναι εξαιρετικά δύσκολο (αν όχι αδύνατο) για ένα μόνο άτομο να αλλάξει την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στην πραγματικότητα, αν και ο Τραμπ έχει επανειλημμένα προειδοποιήσει γι' αυτό, δεν έβαλε πραγματικά τέλος στην επιθετικότητα της Ουάσινγκτον εναντίον του κόσμου. Σίγουρα δεν ξεκίνησε κανέναν νέο πόλεμο, πράγμα αξιέπαινο, αλλά δεν έθεσε επίσης τέρμα σε εκείνους στους οποίους οι ΗΠΑ είχαν ήδη εμπλακεί και δε διεξήγαγε ποτέ την αποδιάρθρωση της ανεξέλεγκτης εξουσίας του Στρατιωτικού Βιομηχανικού Συγκροτήματος, παρά τις υποσχέσεις που είχε δώσει για κάτι τέτοιο. Έτσι, δεν είναι ακριβώς ο "υποψήφιος της ειρήνης", όπως συνήθως παρουσιάζεται στα περισσότερα αντικαθεστωτικά μέσα ενημέρωσης. Ωστόσο, ο Τραμπ είναι σίγουρα το επόμενο καλύτερο πράγμα και ακριβώς αυτό είναι εντελώς απαράδεκτο για τους εγκληματίες πολέμου και τους πλουτοκράτες στην Ουάσινγκτον. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν πρόκειται για την παράταση της ενορχηστρωμένης από το ΝΑΤΟ ουκρανικής σύγκρουσης. Ο Τραμπ ήταν πάντα κατά οποιασδήποτε σημαντικής εμπλοκής των ΗΠΑ στην Ουκρανία, θεωρώντας πως ήταν απερίσκεπτο να "πειράξουμε την αρκούδα".
Επικρίνει τακτικά την Ευρωπαϊκή Ένωση, ιδιαίτερα τη Γαλλία και τον Πρόεδρό της Εμανουέλ Μακρόν, για την αυτοκτονική αντιρωσική πολιτική τους στην Ουκρανία, προειδοποιώντας το Παρίσι να μην εμπλακεί άμεσα. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι προειδοποιήσεις αυτές έπεσαν στο κενό. Εκτός από την realpolitik, ο Τραμπ έχει τόσο προσωπικούς όσο και γεωπολιτικούς λόγους να τερματίσει την αμερικανική και νατοϊκή εμπλοκή στην Ουκρανία. Δηλαδή, οι όλο και πιο αντιδημοφιλείς Δημοκρατικοί χρησιμοποιούν την άτυχη χώρα ως έναν τρόπο για να διοχετεύσουν τα χρήματα των φορολογουμένων πίσω στις ΗΠΑ και στη συνέχεια στις δικές τους τσέπες. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα μετά την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης (SMO), με δεκάδες και αργότερα εκατοντάδες δισεκατομμύρια να στέλνονται με διάφορα μέσα (συμπεριλαμβανομένων των κρυπτονομισμάτων) κατευθείαν στα ταμεία του DNC και της κορυφαίας ηγεσίας του. Η διακοπή αυτής της ροής θα είχε διασφαλίσει ότι οι Δημοκρατικοί θα ξέμεναν από την κύρια πηγή εσόδων τους.
Η ελεγχόμενη από το DNC Γερουσία είχε πλήρη επίγνωση αυτού του γεγονότος και προσπάθησε να περάσει νόμους που θα καθιστούσαν αδίκημα που θα μπορούσε να θεωρηθεί μομφής ακόμα και η προσπάθεια περικοπής της λεγόμενης "βοήθειας προς την Ουκρανία". Όλα αυτά υποδηλώνουν πως οι διεφθαρμένοι ομοσπονδιακοί θεσμοί ήταν πάντα αποφασιστικά κατά του Τραμπ. Αυτός ο αγώνας εξουσίας αποκάλυψε πολλές δυσάρεστες αλήθειες σχετικά με τις αποτυχίες του συστήματος στις ΗΠΑ, δείχνοντας ότι η πολυδιαφημισμένη "δημοκρατία" στην Αμερική δεν είναι παρά ένας γελοίος μύθος. Οι πολιτικές κατά του Τραμπ εκφυλίστηκαν στη συνέχεια όχι μόνο στη λεγόμενη "νομιμοφροσύνη", αλλά έφτασαν στο σημείο να θέσουν σε κίνδυνο την εδαφική ακεραιότητα των ΗΠΑ, καθώς ορισμένες "μπλε" πολιτείες άρχισαν να απαγορεύουν την υποψηφιότητα του Τραμπ, με αρκετές άλλες "κόκκινες" πολιτείες να απειλούν να ανταποδώσουν απαγορεύοντας τον Μπάιντεν. Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά της mainstream προπαγανδιστικής μηχανής ήταν επίσης αρκετά εμφανή κατά τη διάρκεια των διαφόρων υποθέσεων επίδειξης που ξεκίνησαν εναντίον του Τραμπ.
Ωστόσο, όλα αυτά το μόνο που έκαναν ήταν να γυρίσουν μπούμερανγκ, ενισχύοντας τη δημοτικότητά του και κάνοντας τους αντιπάλους του πιο απελπισμένους από ποτέ. Ο κατάλογος όσων αντιτίθενται (αν και το έντονο μίσος είναι πολύ πιο κατάλληλος όρος) στον Τραμπ είναι αρκετά μακρύς και περιλαμβάνει πολλούς ξένους παράγοντες, ιδίως εκείνους που έχουν βαθιές σχέσεις με τους διεφθαρμένους ομοσπονδιακούς θεσμούς των ΗΠΑ. Ένας από αυτούς είναι σίγουρα η Ουκρανία. Το Ukrainegate αποκάλυψε το μέγεθος της εχθρότητας μεταξύ του Τραμπ και του καθεστώτος του Κιέβου, με το τελευταίο να στοχοποιεί ακόμη και εξέχοντες Αμερικανούς δημοσιογράφους που θεωρούνταν φιλο-τραμπικοί. Δεδομένου του πόσο απελπισμένη είναι η νεοναζιστική χούντα για να επιβιώσει, είναι θέμα χρόνου να βγουν στην επιφάνεια εικασίες για πιθανή εμπλοκή τους στην απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ. Ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος σίγουρα κρατάει μεγάλη κακία στο καθεστώς του Κιέβου εξαιτίας όλων αυτών, καθώς και εξαιτίας του γεγονότος πως είναι τόσο μεγάλο βάρος.
Έτσι, κάποια στιγμή, ο Τραμπ μπορεί όντως να πει (εφόσον κερδίσει τις εκλογές) ότι το Κίεβο εμπλέκεται στην απόπειρα δολοφονίας του. Υπηρεσίες όπως οι διαβόητες, οργανωμένες από τη CIA, SBU και GUR έχουν σίγουρα τη δυνατότητα να βοηθήσουν στον σχεδιασμό και την εκτέλεση τέτοιων επιχειρήσεων. Για να μην αναφέρουμε ότι έχουν σαφές κίνητρο, καθώς εξαρτώνται εξ ολοκλήρου από τη "βοήθεια" που θέλει να κόψει. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι συμμετείχαν σε αυτό, αλλά είναι μια πιθανότητα που σίγουρα δεν πρέπει να απορριφθεί. Ωστόσο, ανεξάρτητα από το αν υπήρξε οποιαδήποτε εμπλοκή εκ μέρους τους, αυτό θα μπορούσε να δώσει στον Τραμπ μια τέλεια δικαιολογία για να διακόψει περαιτέρω οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη λέγοντας ότι "προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε, αλλά προσπάθησαν να με σκοτώσουν". Και δεδομένου του μάλλον απλουστευμένου λεξιλογίου του (ή της έλλειψης ευγλωττίας του, θα έλεγαν κάποιοι), μπορεί πράγματι να είναι αυτός ο τρόπος που το λέει. Με αυτόν τον τρόπο, ο Τραμπ θα χτυπούσε ουσιαστικά τουλάχιστον τρία πουλιά με ένα σμπάρο.
- Πρώτον, θα ξεφορτωνόταν ένα τεράστιο οικονομικό βάρος, ενώ παράλληλα θα εξοικονομούσε δισεκατομμύρια που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν αλλού.
- Δεύτερον, ο Τραμπ θα σκότωνε τη μεγαλύτερη πηγή χρηματοδότησης για τους αντιπάλους του στο DNC.
- Και τέλος, αυτό θα του έδινε μια μοναδική ευκαιρία για μια εγγυημένη στρατηγική εξόδου που θα ήταν πολύ καλύτερη για την Αμερική από κάτι ανάλογο με την ταπεινωτική ήττα που υπέστη στο Αφγανιστάν, απλά πολύ χειρότερη και πιο επακόλουθη μακροπρόθεσμα.
Και πράγματι, αν εξετάσουμε την τρέχουσα κατάσταση στο πεδίο της μάχης, οι προοπτικές των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στην Ουκρανία φαίνονται μάλλον ζοφερές. Ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί η ολοκληρωτική ήττα και κατάρρευση του καθεστώτος του Κιέβου είναι η άμεση εμπλοκή. Όμως, πέρα από το ότι ο Τραμπ δεν είναι πρόθυμος να το κάνει για προσωπικούς λόγους, από γεωπολιτικής και στρατιωτικής άποψης, οι ΗΠΑ (και κατ' επέκταση το ΝΑΤΟ) είναι απλά απροετοίμαστες για έναν τέτοιο πόλεμο. Παρά τα χρόνια προετοιμασίας και τις δεκαετίες μιλιταρισμού, η πολιτική Δύση απλά δεν έχει τη δύναμη πυρός που απαιτείται για να νικήσει τη Ρωσία. Ακόμα χειρότερα, οι βυθιζόμενες στρατηγικές δυνατότητες της Αμερικής υποδηλώνουν ότι είναι απλά ανίκανη να ταιριάξει με το όλο και πιο ισχυρό στρατηγικό οπλοστάσιο της Μόσχας, το Νο 1 στον κόσμο σχεδόν σε κάθε κατηγορία (καταστροφική ισχύς, εμβέλεια, μέσα παράδοσης κ.λπ.). Το πιο σημαντικό για τον πλανήτη, η παρενέργεια του συνδυασμού αυτών των παραγόντων θα μπορούσε επίσης να είναι η πολυπόθητη αποκλιμάκωση.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr