 |
| pixabay / Tama66 |
Joseph Solis-Mullen - libertarianinstitute.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Από τότε που έγινε πρόεδρος, οι δηλώσεις του Τζο Μπάιντεν έχουν ανατρέψει κατάφωρα τη μακροχρόνια πολιτική των ΗΠΑ της "Στρατηγικής Ασάφειας" όσον αφορά την Ταϊβάν. Ιστορικά, η πολιτική αυτή χρησίμευε για να κρατήσει τόσο την Κίνα όσο και την Ταϊβάν να μαντεύουν τις αμερικανικές προθέσεις, διατηρώντας έτσι μια επισφαλή ισορροπία και αποτρέποντας βιαστικές ενέργειες από οποιαδήποτε πλευρά. Ωστόσο, οι δηλώσεις του Μπάιντεν εγκαινίασαν μια εποχή "Στρατηγικής Σαφήνειας", διαβεβαιώνοντας απερίφραστα πως οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επέμβουν στρατιωτικά εάν η Κίνα εισβάλει στην Ταϊβάν. Η στάση αυτή αποτελεί μια βαθιά αλλαγή, ιδίως δεδομένου ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν καμία συμβατική υποχρέωση να υπερασπιστούν την Ταϊβάν και το Κογκρέσο δεν έχει δώσει στον πρόεδρο την εξουσία να εμπλακεί στρατιωτικά σε μια τέτοια σύγκρουση -τουλάχιστον όχι ακόμη.
Επιπλέον, η παρουσία αμερικανικού στρατιωτικού προσωπικού στην Ταϊβάν και στα νησιά Κινμέν, το τελευταίο μόλις λίγα μίλια από την ηπειρωτική Κίνα, υπογραμμίζει αυτή την επιθετική στάση. Η ανάπτυξη αυτή δεν αποτελεί αμυντικό μέτρο, αλλά προκλητική πράξη, που ουσιαστικά εκλιπαρεί για μια αντιπαράθεση. Σηματοδοτεί στην Κίνα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ενδιαφέρονται απλώς για την προστασία της κυριαρχίας της Ταϊβάν, αλλά προετοιμάζονται ενεργά για πιθανές εχθροπραξίες.
Οι κλιμακούμενες πωλήσεις όπλων στην Ταϊβάν επιδεινώνουν περαιτέρω την κατάσταση. Η αυξημένη στρατιωτική βοήθεια της Ουάσινγκτον και ο εξελιγμένος οπλισμός προς την Ταϊπέι εκλαμβάνονται από το Πεκίνο ως αδιαμφισβήτητη απειλή, ωθώντας την περιοχή πιο κοντά στο χείλος του πολέμου. Οι ενέργειες αυτές συμπληρώνονται από την ευρύτερη στρατηγική της Ουάσινγκτον για οικονομικό πόλεμο κατά της Κίνας, συμπεριλαμβανομένων των δασμών, των κυρώσεων και των προσπαθειών για την αποσύνδεση των δύο οικονομιών. Αυτή η οικονομική επιθετικότητα, σχεδιασμένη να αποδυναμώσει την παγκόσμια θέση της Κίνας, χρησιμεύει μόνο για να αυξήσει τις εντάσεις και να τροφοδοτήσει τη φωτιά της σύγκρουσης.
Η πολεμική συμπεριφορά της Ουάσινγκτον επεκτείνεται πέρα από την Ταϊβάν, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να υπόσχονται να παρέμβουν σε διάφορες εδαφικές διαφορές μεταξύ της Κίνας και των γειτόνων της. Η Θάλασσα της Νότιας Κίνας αποτελεί εστία τέτοιων συγκρούσεων, με τις διεκδικήσεις των Φιλιππίνων επί ορισμένων αβαθών να οδηγούν σε ζωντανές συγκρούσεις τους τελευταίους μήνες. Η υποστήριξη των ΗΠΑ σε αυτές τις διεκδικήσεις, ανεξάρτητα από την αξία τους, αποτελεί σαφές μήνυμα της πρόθεσής τους να αμφισβητήσουν επιθετικά την περιφερειακή επιρροή της Κίνας.
Σε αυτό το ευμετάβλητο μείγμα, ο Κουρτ Κάμπελ, ο αρχιτέκτονας της πολιτικής του Ομπάμα για την "στροφή προς την Ανατολική Ασία", δήλωσε πρόσφατα ότι η εποχή της θετικής δέσμευσης με την Κίνα έχει τελειώσει. Αυτή η "στροφή" ήταν πάντα μια διαφανής κίνηση για να αρχίσει να περιορίζει την Κίνα, αλλά οι πρόσφατες δηλώσεις του Κάμπελ σηματοδοτούν μια στροφή προς την ευθεία αντιπαράθεση. Τόσο ο πρώην όσο και ο νυν επικεφαλής της αμερικανικής Διοίκησης Ινδο-Ειρηνικού έχουν επίσης κατά το παρελθόν έτος δηλώσει ευθέως πως προετοιμάζονται για έναν άμεσο πόλεμο με την Κίνα, καταδεικνύοντας περαιτέρω τον υπολογισμένο και σκόπιμο χαρακτήρα των ενεργειών της Ουάσινγκτον.
Αυτή η ενορχηστρωμένη πορεία προς τη σύγκρουση δεν καθοδηγείται από κάποιον παράλογο φόβο ή μια αμυντική ανάγκη προστασίας των αμερικανικών συμφερόντων. Αντίθετα, πρόκειται για μια στρατηγική επιλογή της αμερικανικής ηγεσίας για την επιβολή κυριαρχίας στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού. Η προσέγγιση αυτή αγνοεί το καταστροφικό δυναμικό μιας τέτοιας σύγκρουσης, η οποία θα μπορούσε εύκολα να κλιμακωθεί σε μια παγκόσμια καταστροφή, αν όχι σε πλήρη αφανισμό.
Είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε ότι δεν πρόκειται για ένα μονόπλευρο ζήτημα όπου η Κίνα είναι ο μοναδικός επιτιθέμενος. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, η Κίνα δε διεξάγει στρατιωτικές ασκήσεις στον Κόλπο του Μεξικού ούτε αναπτύσσει στρατεύματα κοντά στα αμερικανικά σύνορα. Αντίθετα, είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες που σκαλίζουν επιθετικά τη Νότια Σινική Θάλασσα και τοποθετούνται ως ηγεμονική δύναμη σε μια περιοχή μακριά από τις ακτές τους.
Η απεικόνιση της κατάστασης από τα μέσα ενημέρωσης ως υπνοβασία προς τον πόλεμο δεν είναι απλώς ανακριβής αλλά και επικίνδυνη. Συσκοτίζει τις υπολογισμένες και προκλητικές ενέργειες των Ηνωμένων Πολιτειών, παραπλανώντας το κοινό να πιστέψει ότι η σύγκρουση είναι ένα ακούσιο αποτέλεσμα και όχι μια σκόπιμη στρατηγική. Η πραγματικότητα είναι πως η Ουάσινγκτον δεν παρασύρεται παθητικά στον πόλεμο, αλλά τρέχει με φόρα προς αυτόν, καθοδηγούμενη από ένα μείγμα στρατιωτικής φιλοδοξίας και γεωπολιτικής στρατηγικής.
Εν κατακλείδι, η ευθύνη για την κλιμάκωση των εντάσεων και την άμεση απειλή σύγκρουσης με την Κίνα ανήκει εξ ολοκλήρου στην Ουάσινγκτον. Οι ΗΠΑ επιλέγουν ενεργά έναν δρόμο αντιπαράθεσης, ο οποίος απειλεί όχι μόνο την περιφερειακή σταθερότητα αλλά και την παγκόσμια ειρήνη - σε μια πρόσφατη επίσκεψή του ο Σι Τζινπίνγκ είπε το ίδιο στην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, λέγοντας ότι αισθάνεται πως η Ουάσινγκτον προσπαθεί να "ωθήσει" την Κίνα να ξεκινήσει πόλεμο για την Ταϊβάν- καθώς πρόκειται για μια σοβαρή κόκκινη γραμμή για το Πεκίνο, ίσως αυτό ακριβώς συμβεί (βλ. Ουκρανία).
Είναι επιτακτική ανάγκη η επιθετική στάση της Ουάσινγκτον να αναγνωριστεί από το αμερικανικό κοινό ως αυτό που είναι: ένα απερίσκεπτο και δυνητικά καταστροφικό για τον κόσμο στοίχημα που εξυπηρετεί τα συμφέροντα λίγων εις βάρος πολλών. Μόνο αν το αναγνωρίσουμε αυτό μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα απομακρυνθούμε από το χείλος της καταστροφής και θα αναζητήσουμε μια πιο ειρηνική και βιώσιμη προσέγγιση στις διεθνείς σχέσεις.