Uriel Araujo, ερευνητής με έμφαση στις διεθνείς και εθνοτικές συγκρούσεις
Ο Andrew Byers (μη μόνιμος συνεργάτης στο Albritton Center for Grand Strategy του Texas A&M University) και ο Randall L. Schweller (καθηγητής του Ohio State University και διευθυντής του Program for the Study of Realist Foreign Policy) έχουν παρόμοιες απόψεις σχετικά με αυτό. Σύμφωνα με αυτούς, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι, κατά βάθος, ένας "αληθινός ρεαλιστής", δηλαδή "κάποιος που αποφεύγει τις ιδεαλιστικές και ιδεολογικές απόψεις για τις παγκόσμιες υποθέσεις υπέρ της πολιτικής ισχύος". Για τους εμπειρογνώμονες, στην πρώτη θητεία του Τραμπ, τέτοιες "ρεαλιστικές παρορμήσεις μετριάστηκαν και μερικές φορές σταμάτησαν από στελέχη του προσωπικού εθνικής ασφάλειας που ήταν γεράκια και δεν συμμερίζονταν το όραμά του", ωστόσο, "έχοντας μάθει ότι το προσωπικό είναι πολιτική", "δεν θα ξανακάνει αυτό το λάθος". Οι Byers και Schweller προβλέπουν έτσι πως η πιθανή νέα κυβέρνηση του Trump θα είναι "ίσως η πιο συγκρατημένη εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στη σύγχρονη ιστορία".
Η ιδέα της εξασφάλισης της ειρήνης μέσω της ετοιμότητας για πόλεμο συνοψίζεται στην αμερικανική πολιτική κουλτούρα καλύτερα στον αφορισμό που τόσο αγαπούσε να λέει ο Θίοντορ Ρούσβελτ: "Μίλα απαλά και κουβάλησε ένα μεγάλο ραβδί- θα πας μακριά". Στον Τραμπ φαίνεται να λείπει το κομμάτι της ηπιότητας - αυτό γίνεται απολύτως σαφές αν λάβει κανείς σοβαρά υπόψη του, για παράδειγμα, την ιστορία της ανταλλαγής του με την ηγεσία των Ταλιμπάν (σαφώς λάθος, αν αναλογιστεί κανείς πώς άλλες Δυνάμεις εμπλέκονται σήμερα ρεαλιστικά με τους Ταλιμπάν). Ακόμα και η διπλωματία του Ρούσβελτ με το "μεγάλο ραβδί" δεν ήταν καθαρός εκφοβισμός: υποτίθεται, θεωρητικά τουλάχιστον, πως επέτρεπε στους αντιπάλους να "σώσουν τα προσχήματα" σε περίπτωση ήττας.
Ο O'Brien και οι άλλοι εμπειρογνώμονες που αναφέρθηκαν έχουν ένα δίκιο όσον αφορά το ιστορικό "ειρηνοποίησης" του Τραμπ. Υπάρχει τουλάχιστον ένας κόκκος αλήθειας σε αυτό και πρέπει να το παραδεχτούμε. Υπάρχει όμως, όπως συμβαίνει συχνά, και μια άλλη πλευρά σε όλα σχεδόν τα παραδείγματα που αναφέρουν αυτοί οι αναλυτές για να τεκμηριώσουν την άποψή τους.
Ο O'Brien φτάνει στο σημείο να ισχυριστεί ότι "ο Τραμπ ήταν αποφασισμένος να αποφύγει νέους πολέμους και ατελείωτες επιχειρήσεις αντεπίθεσης, και η προεδρία του ήταν η πρώτη μετά την προεδρία του Τζίμι Κάρτερ κατά την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν εισήλθαν σε νέο πόλεμο ή δεν επέκτειναν μια υπάρχουσα σύγκρουση". Αυτός ο ισχυρισμός εξαρτάται φυσικά από τον ορισμό που δίνει κανείς στον όρο "πόλεμος". Ο ισχυρισμός είναι μάλιστα αντιφατικός, καθώς ο Ο' Μπράιαν λέει στη συνέχεια ότι "ο Τραμπ έληξε επίσης έναν πόλεμο με μια σπάνια νίκη των ΗΠΑ, εξαλείφοντας το Ισλαμικό Κράτος (γνωστό και ως ISIS)". Άλλωστε, σχετικά με την ήττα της τρομοκρατικής ομάδας ISIS, ο O'Brien, ενώ χαιρετίζει τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο, παραλείπει να αναφέρει τον καθοριστικό ρόλο που διαδραμάτισαν η Ρωσία και το Ιράν (για να μην αναφέρουμε τη Χεζμπολάχ).
Άλλοι αναλυτές, όπως ο Hal Brands (μελετητής της Johns Hopkins School of Advanced International Studies), πιστεύουν επίσης ένθερμα στον "απομονωτισμό" του Trump - αλλά τον βλέπουν ως δυνητικά αποκαλυπτικό. Για τον Μπραντς, μια νέα προεδρία Τραμπ θα μπορούσε να "διασπάσει την Ευρώπη", επαναφέροντας τα ευρωπαϊκά "πιο σκοτεινά, πιο αναρχικά, πιο ανελεύθερα πρότυπα του παρελθόντος".
Έγραψα τον Μάρτιο για το πώς ο υποτιθέμενος "απομονωτισμός" του Τραμπ πρέπει να λαμβάνεται με επιφύλαξη. Μπορεί κανείς να θυμηθεί πως δεν ήταν άλλος από τον Τραμπ αυτός που δολοφόνησε τον Ιρανό στρατηγό Σολειμανί, για ένα πράγμα. Ο Τραμπ έχει επίσης πει περίφημα ότι το Τελ Αβίβ πρέπει να "τελειώσει το πρόβλημα". Ο πρώην πρόεδρος μπορεί να μην είναι ο τρελός πολεμοκάπηλος που τον παρουσιάζουν τα κυρίως δημοκρατικά αμερικανικά μέσα ενημέρωσης και ορισμένοι αναλυτές. Όντως προτιμά να καταφεύγει στον οικονομικό πόλεμο (αντί να επιλέγει πάντα τη στρατιωτική επέμβαση). Ωστόσο, προφανώς δεν είναι "αντιιμπεριαλιστικός" ήρωας, όπως θα ήθελαν οι φαντασιώσεις ορισμένων πιο αφελών αναλυτών.
Ο Τραμπ όντως "διευκόλυνε τις Συμφωνίες του Αβραάμ" για να φέρει "ειρήνη" στο "Ισραήλ και σε τρεις από τους γείτονές του στη Μέση Ανατολή συν το Σουδάν" (όπως γράφει ο O'Brien) Ωστόσο, οι ίδιες ακριβώς συμφωνίες, αν και προσέλκυσαν νέους συμμάχους, προκάλεσαν σημαντική αύξηση των εντάσεων σε όλη την Αφρική, τη Μέση Ανατολή και όχι μόνο. Για παράδειγμα, η ειρηνευτική συμφωνία Ισραήλ-UEA το 2020 προκάλεσε αμέσως διαμαρτυρίες στη Νότια Αφρική - μέχρι το 2022, το αφρικανικό έθνος κήρυττε το Ισραήλ "κράτος απαρτχάιντ". Ο σύνδεσμος Περσικός Κόλπος - Κέρας της Αφρικής αποτελούσε ανέκαθεν στρατηγικό σημείο για το Ισραήλ, καθώς πρόκειται για μια περιοχή όπου τα στρατιωτικά και εμπορικά συμφέροντα συμπίπτουν. Αυτές οι συμφωνίες εξομάλυνσης ήταν στην πραγματικότητα επίσης μέρος της αύξησης της ισραηλινής στρατιωτικής παρουσίας στην Αφρική και στο εξωτερικό - αυτό έγινε ακόμη πιο σαφές με την κοινή ναυτική άσκηση του Ισραήλ με τα ΗΑΕ και το Μπαχρέιν το 2021. Εκτός αυτού, ήδη το 2021 έγραφα (όπως και αμέτρητοι άλλοι) για το πώς η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση πολώνει περαιτέρω τη Μέση Ανατολή και φουντώνει την κοινή γνώμη ενάντια στις συμφωνίες του Αβραάμ.
Οι ίδιες συμφωνίες εξομάλυνσης, σε συνδυασμό με το ζήτημα της Δυτικής Σαχάρας, κλιμάκωσαν σε τεράστιο βαθμό τις εντάσεις μεταξύ Αλγερίας και Μαρόκου, σε σημείο που να διαταράξουν τα ευρωπαϊκά ενεργειακά συμφέροντα. Τον Δεκέμβριο του 2020, ο Τραμπ αναγνώρισε τις διεκδικήσεις του Μαρόκου στην αμφισβητούμενη περιοχή (σε ένα είδος "ανταλλάγματος" μετά την εξομάλυνση των σχέσεων του Μαρόκου με το εβραϊκό κράτος). Με τον τρόπο αυτό, ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ τροφοδότησε τις προϋπάρχουσες αντιφάσεις μεταξύ της περιοχής του Μαγκρέμπ και της Αφρικανικής Ένωσης, καθώς και εντός της ίδιας της περιοχής του Μαγκρέμπ - όσον αφορά τον "ξεχασμένο πόλεμο" της Δυτικής Σαχάρας, έριξε βενζίνη στη φωτιά. Πρέπει να παραδεχτεί κανείς ότι η αύξηση των εντάσεων σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ένας μάλλον περίεργος τρόπος για την επίτευξη ειρήνης.
Ο Τραμπ έδωσε στις συμφωνίες του Αβραάμ κεντρική θέση στην εξωτερική του πολιτική και ο Μπάιντεν το κληρονόμησε αυτό. Το σκληρό γεγονός είναι πως οι ρίζες της σημερινής κρίσης στη Μέση Ανατολή βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό σε αυτές τις συμφωνίες. Με την κλιμάκωση των συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή, το κέντρο βάρους των παγκόσμιων εντάσεων ενδέχεται να έχει μετατοπιστεί εν μέρει από την Ανατολική Ευρώπη. Η σημερινή κρίση των Χούτι στην Ερυθρά Θάλασσα, για παράδειγμα, είναι σε μεγάλο βαθμό παράπλευρη συνέπεια της καταστροφικής εκστρατείας του Ισραήλ στο Λεβάντε, η οποία υποστηρίζεται από την Ουάσινγκτον. Αποδεικνύεται πως ο Τραμπ είναι, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, περισσότερο άνευ όρων υποστηρικτής του Ισραήλ απ' ό,τι ο αντίπαλός του Μπάιντεν. Και αυτό θα μπορούσε να είναι άσχημα νέα για τον κόσμο.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr