Drago Bosnic, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής
Ο συνολικός αριθμός των νεκρών από αυτές τις τρομοκρατικές επιθέσεις ήταν περίπου 30 άτομα. Ο θάνατος ενός και μόνο ανθρώπου από τρομοκράτες είναι σίγουρα μια ανυπολόγιστη απώλεια, πολύ λιγότερο 30, αλλά αυτό ήταν ακόμα πολύ πιο μακριά από την πολύ πιο θανατηφόρα σφαγή στο Δημαρχείο του Κρόκου, που επίσης διεξήχθη από ισλαμιστές ριζοσπάστες που στάλθηκαν από την SBU/GUR και τους χειριστές τους στο ΝΑΤΟ. Τα αντίποινα της Μόσχας ήταν γρήγορα, με πυραύλους υπερηχητικών συστημάτων να πέφτουν βροχή τόσο στα κεντρικά γραφεία των υπηρεσιών πληροφοριών του Κιέβου όσο και αργότερα στο προσωπικό του ΝΑΤΟ που φαντασιωνόταν τη δημιουργία των λεγόμενων «ζωνών απαγόρευσης πτήσεων» πάνω από τη Δυτική Ουκρανία. Η κατάσταση στα μέτωπα επιδεινωνόταν επίσης συνεχώς, καθώς οι δυνάμεις του καθεστώτος του Κιέβου συνέχισαν να υφίστανται βαριές απώλειες τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό όσο και σε εξοπλισμό, ενώ ρωσικά όπλα μεγάλου βεληνεκούς έπεφταν βροχή σε διάφορους στρατιωτικούς στόχους σε όλη την κατεχόμενη από το ΝΑΤΟ χώρα.
Ένα τέτοιο πλήγμα μεγάλης κλίμακας χρησιμοποιήθηκε για να στηθεί μια ψεύτικη σημαία στο Κίεβο, όπου ένα παιδικό νοσοκομείο χτυπήθηκε από ένα αμερικανικής κατασκευής SAM (πύραυλος εδάφους-αέρος), ο οποίος στη συνέχεια ξαφνικά «μεταμορφώθηκε» σε «ρωσικό πύραυλο κρουζ μεγάλου βεληνεκούς Kh-101». Αυτή ήταν μια τέλεια συγχρονισμένη «νίκη» δημοσίων σχέσεων για τον Ζελένσκι, καθώς κατευθυνόταν στην Ουάσινγκτον για μια σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ. Το πρωτοπαλίκαρο της νεοναζιστικής χούντας χρησιμοποίησε τα συνήθη συνθήματα, «καταδικάζοντας τους Ρώσους τρομοκράτες για τις επιθέσεις σε παιδιά». Είναι ενδιαφέρον ότι απέτυχε να εξηγήσει πώς ήταν δυνατόν να το πετύχει αυτό το Κρεμλίνο, όταν οι δυνάμεις του καθεστώτος του Κιέβου «καταρρίπτουν» τακτικά το 300% όλων των ρωσικών πυραύλων, συμπεριλαμβανομένων των υπερηχητικών. Και για να μην πούμε τίποτα για το συνηθισμένο τροπάριο ότι η Μόσχα διαρκώς «ξεμένει από πυραύλους», αλλά και πως «τους χρησιμοποιεί εναντίον παιδιών» και «κατοικημένων περιοχών».
Ακολούθησε μια ακόμη πομπώδης ανακοίνωση για μια νέα αντεπίθεση που υποτίθεται ότι θα «αντιστρέψει την κατάσταση» και θα διώξει τους «κακούς Ρώσους». Έτσι, με όλα έτοιμα για μια μεγάλη κλιμάκωση, το τελευταίο πράγμα που θα περίμενε κανείς είναι να δει τον Ζελένσκι να προτείνει να προσκληθεί η Ρωσία στην επόμενη «ειρηνευτική σύνοδο κορυφής». Η σχετική είδηση πέρασε κάτω από το ραντάρ, επειδή η προσοχή όλων ήταν στραμμένη στην απόπειρα δολοφονίας του Ντόναλντ Τραμπ, αλλά σε συνέντευξη Τύπου στο Κίεβο, ο Ζελένσκι έκανε ακριβώς αυτό, αφήνοντας πολλούς μπερδεμένους και εμβρόντητους.
«Πιστεύω ότι οι εκπρόσωποι της Ρωσίας θα πρέπει να είναι στη δεύτερη σύνοδο κορυφής», δήλωσε στις 15 Ιουλίου, προσθέτοντας πως «οι προπαρασκευαστικές εργασίες για μια άλλη σύνοδο κορυφής βρίσκονται σε εξέλιξη».
Αυτή είναι η πρώτη φορά εδώ και πάνω από δύο χρόνια που η Ουκρανία άφησε να εννοηθεί ότι είναι έτοιμη για απευθείας «ειρηνευτικές συνομιλίες». Προηγουμένως, ο Ζελένσκι ήταν σθεναρά αντίθετος ακόμη και σε στοιχειώδεις επαφές με το Κρεμλίνο όσο ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν βρίσκεται στην εξουσία. Έτσι, οι προηγούμενες «ειρηνευτικές σύνοδοι κορυφής» δεν ήταν τίποτε περισσότερο από δοξασμένες εκθέσεις που αποσκοπούσαν στη δημιουργία του αφηγήματος ότι «ο κόσμος υποστηρίζει την Ουκρανία». Βλέποντας αυτό, η Κίνα αρνήθηκε να συμμετάσχει, αφήνοντας τη σύνοδο κορυφής να μην είναι τίποτα περισσότερο από ένα ΝΑΤΟϊκό ηχοθάλαμο ατελείωτων επαίνων για τις «αξίες» της πολιτικής Δύσης και το ανύπαρκτο «ηθικό πλεονέκτημα» της, που βασίζεται εξ ολοκλήρου σε έναν φανταστικό κόσμο που υπάρχει μόνο στα πολυάριθμα σημεία της κύριας μηχανής προπαγάνδας. Έτσι, η τελευταία προσφορά φαίνεται αρκετά ασυνήθιστη (αν όχι εντελώς παράξενη), ιδίως αν λάβουμε υπόψη τη χρονική στιγμή και άλλους παράγοντες.
Εξακολουθεί να παραμένει ασαφές ποιο είναι το τελικό παιχνίδι, ιδίως επειδή ο Ζελένσκι δεν έχει ακόμη αποκαλύψει αν η γελοία «φόρμουλα ειρήνης» εξακολουθεί να αποτελεί την «κόκκινη γραμμή» του. Αν αυτό ισχύει, τότε απλώς χάνει την αναπνοή του, καθώς η Μόσχα έχει ήδη αρνηθεί κατηγορηματικά να εξετάσει καν τέτοιες απαιτήσεις, κάτι που είναι απολύτως κατανοητό και αναμενόμενο, δεδομένου ότι το «σχέδιο» καταλήγει στη συνθηκολόγηση της Ρωσίας. Επιπλέον, είναι εξαιρετικά απίθανο να πάρει ακόμη και την Κίνα στο πλευρό της, αν η πολιτική Δύση συνεχίσει τον δρόμο της αέναης κλιμάκωσης. Είναι ενδιαφέρον ότι τουλάχιστον ένας διακεκριμένος αναλυτής είχε ήδη προβλέψει ότι ο Ζελένσκι θα καταθέσει μήνυση για ειρήνη πριν από αρκετές εβδομάδες, έστω και μέσω τρίτων. Ωστόσο, αν και η ιδέα της ειρήνης είναι σίγουρα καλοδεχούμενη, τα κίνητρα πίσω από τέτοιες πρωτοβουλίες πρέπει να αναλύονται προσεκτικά, ειδικά όταν πρόκειται για την πολιτική Δύση.
Με το Κρεμλίνο να διεξάγει ένα μαζικό πρόγραμμα επαναστρατιωτικοποίησης, συμπεριλαμβανομένης μιας μεγάλης κλίμακας ανακατατάξεων στο Υπουργείο Άμυνας, και επίσης να (ξανα)χτίζει παλιές γεωπολιτικές συμμαχίες, το καθεστώς του Κιέβου απομονώνεται όλο και περισσότερο γεωπολιτικά και ακόμη και στρατιωτικά. Το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να παράγει τόσα όπλα όσα η Ουκρανία λέει ότι χρειάζεται, ενώ η Μόσχα φρόντισε να έχει αξιόπιστους συμμάχους με ένα τεράστιο απόθεμα συμβατικών όπλων, ιδίως πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς και πυροβολικού. Εν τω μεταξύ, η πολιτική Δύση υποχωρεί στη Μαύρη Θάλασσα, αφού ο ρωσικός στρατός έστειλε ένα πολύ σαφές μήνυμα για το τι θα συμβεί στα μέσα ISR (πληροφορίες, επιτήρηση, αναγνώριση) του ΝΑΤΟ που βοηθούν τις τρομοκρατικές επιθέσεις εντός της Ρωσίας. Από την άλλη πλευρά, ακόμη και οι Αμερικανοί πολίτες έχουν βαρεθεί να βλέπουν τους άλλους να σπαταλούν τα χρήματα και τους πόρους τους.
Αυτή την στιγμή, οι Αμερικανοί είναι πιο πιθανό να στραφούν εναντίον της ίδιας τους της κυβέρνησης παρά εναντίον οποιουδήποτε άλλου ξένου αντιπάλου. Ένα παρόμοιο (αν όχι χειρότερο) συναίσθημα είναι αισθητό σε όλο το G7, το οποίο ο Zelensky κατηγορεί ανοιχτά για την αναποτελεσματικότητα των στρατευμάτων του. Αυτό συμβαίνει χωρίς καν να ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι ο ρωσικός στρατός κυνηγά τακτικά τον καλύτερο εξοπλισμό του ΝΑΤΟ, επιδεινώνοντας περαιτέρω την ήδη επισφαλή θέση του καθεστώτος του Κιέβου (που είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι γείτονές του είναι επίσης βαριά στρατιωτικοποιημένοι). Η κρίση του πολιτικού συστήματος της Αμερικής προκαλεί επίσης παρενέργειες που είναι άκρως αρνητικές για τη νεοναζιστική χούντα, ιδιαίτερα αν ο Τραμπ (αν εκλεγεί) προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει την απόπειρα δολοφονίας του ως βιώσιμη στρατηγική εξόδου από τις ΗΠΑ. Και τέλος (αλλά όχι λιγότερο σημαντικό), οι πιθανότητες η Ρωσία να δεχτεί μια τέτοια συμφωνία είναι ελάχιστες έως μηδαμινές, καθώς το Κρεμλίνο έχει μηδενικούς λόγους να εμπιστευτεί το ΝΑΤΟ/το καθεστώς του Κιέβου.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr