Μετά την ανατροπή του νεοαποικιοκρατικού προέδρου του Νίγηρα, Μοχάμεντ Μπαζούμ, υπό την ηγεσία του στρατού, τον περασμένο Ιούλιο, η χώρα ξεκίνησε τη διαδικασία εκδίωξης των αποικιοκρατικών δυνάμεων που θεωρεί παρασιτικές και εκμεταλλευτικές.
Musa Iqbal - presstv.ir / Παρουσίαση Freepen.gr
Η πρώτη οντότητα που έβαλε στο στόχαστρο ήταν η μακροχρόνια αποικιοκράτης της, η Γαλλία. Και τώρα, η πιο πρόσφατη οντότητα που αφήνει ταπεινωμένη τη δυτικοαφρικανική χώρα είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο συνήθης ύποπτος.
Ένα από τα άμεσα αιτήματα της στρατιωτικής κυβέρνησης του Νίγηρα από πέρυσι ήταν η απομάκρυνση των ξένων δυνάμεων που διεκδικούσαν την ασφάλεια.
Όμως τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Οι ανησυχίες για την ασφάλεια από τις δυτικές δυνάμεις είναι μια μεταμφίεση για τη συνέχιση αποικιοκρατικών πρακτικών - κλοπή πόρων, εκμετάλλευση της εργασίας, στρατιωτικά πεδία δοκιμών και άλλες δραστηριότητες που οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν μπορούν να διεξάγουν στο έδαφός τους.
Η Γαλλία ήταν η πρώτη που εκδιώχθηκε, με το τελευταίο αεροπλάνο να φεύγει το Δεκέμβριο του 2023. Η σχέση της Γαλλίας με το Νίγηρα ήταν πάντα παρασιτική και αποικιοκρατική.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η Γαλλία βασιζόταν στο Νίγηρα για τη φθηνή εξαγωγή ουρανίου στη Γαλλία - το οποίο είναι ένα αγαθό από το οποίο η Γαλλία εξαρτάται απεγνωσμένα, καθώς ένα σημαντικό κομμάτι της ισχύος της συντηρείται μέσω της πυρηνικής ενέργειας.
Musa Iqbal - presstv.ir / Παρουσίαση Freepen.gr
Η πρώτη οντότητα που έβαλε στο στόχαστρο ήταν η μακροχρόνια αποικιοκράτης της, η Γαλλία. Και τώρα, η πιο πρόσφατη οντότητα που αφήνει ταπεινωμένη τη δυτικοαφρικανική χώρα είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο συνήθης ύποπτος.
Ένα από τα άμεσα αιτήματα της στρατιωτικής κυβέρνησης του Νίγηρα από πέρυσι ήταν η απομάκρυνση των ξένων δυνάμεων που διεκδικούσαν την ασφάλεια.
Όμως τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Οι ανησυχίες για την ασφάλεια από τις δυτικές δυνάμεις είναι μια μεταμφίεση για τη συνέχιση αποικιοκρατικών πρακτικών - κλοπή πόρων, εκμετάλλευση της εργασίας, στρατιωτικά πεδία δοκιμών και άλλες δραστηριότητες που οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν μπορούν να διεξάγουν στο έδαφός τους.
Η Γαλλία ήταν η πρώτη που εκδιώχθηκε, με το τελευταίο αεροπλάνο να φεύγει το Δεκέμβριο του 2023. Η σχέση της Γαλλίας με το Νίγηρα ήταν πάντα παρασιτική και αποικιοκρατική.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η Γαλλία βασιζόταν στο Νίγηρα για τη φθηνή εξαγωγή ουρανίου στη Γαλλία - το οποίο είναι ένα αγαθό από το οποίο η Γαλλία εξαρτάται απεγνωσμένα, καθώς ένα σημαντικό κομμάτι της ισχύος της συντηρείται μέσω της πυρηνικής ενέργειας.
Με τη Γαλλία εκτός δρόμου, η κυβέρνηση της στρατιωτικής χούντας του Νίγηρα στράφηκε προς τις ΗΠΑ, οι οποίες έχουν ισχυρή τεχνολογική στρατιωτική παρουσία στη χώρα.
Τον Μάρτιο, η στρατιωτική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα ανακαλέσει όλες τις υπάρχουσες στρατιωτικές συμφωνίες με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ανακοίνωση αυτή ήρθε λίγο μετά την απειλή της κυβέρνησης των ΗΠΑ προς τη χούντα του Νίγηρα για την επιδίωξη περαιτέρω οικονομικής εταιρικής σχέσης με το Ιράν και στρατιωτικής εταιρικής σχέσης με τη Ρωσία.
Τώρα οι ΗΠΑ πρόκειται να αποχωρήσουν εντελώς από τον Νίγηρα μέχρι τον Σεπτέμβριο του τρέχοντος έτους.
Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό σημαίνει την απώλεια δύο αεροπορικών βάσεων που χρησιμοποιούσαν για τη διεξαγωγή επιτήρησης και στρατιωτικών επιχειρήσεων στην περιοχή. Η μία αεροπορική βάση συγκεκριμένα, η αεροπορική βάση 201, ξεπέρασε το κόστος κατασκευής και συντήρησης των 100 εκατομμυρίων δολαρίων - όλα αυτά εγκρίθηκαν από το αμερικανικό Κογκρέσο.
Οι βάσεις χρησιμοποιούνταν κυρίως για κατασκοπεία και αναγνώριση, αλλά πραγματοποιούσαν επίσης στρατιωτικά πλήγματα με τη χρήση επανδρωμένων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών, κυρίως μη επανδρωμένων αεροσκαφών.
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ υποστηρίζει πως οι βάσεις αυτές χρησιμοποιούνται για την καταπολέμηση εξτρεμιστικών στοιχείων, συμπεριλαμβανομένης της Αλ Κάιντα και του ΙΚ. Η χουντική κυβέρνηση του Νίγηρα απορρίπτει αυτό το γεγονός κατηγορηματικά, με τον ηγέτη της χούντας Abdramane να δηλώνει ότι η ίδια η παρουσία αμερικανικών στρατευμάτων στον Νίγηρα είναι παράνομη και παραβιάζει τους συνταγματικούς και δημοκρατικούς κανόνες και πως η παρουσία των ΗΠΑ επιβλήθηκε μονομερώς στον Νίγηρα από το 2012.
Το προηγούμενο νεοαποικιακό καθεστώς του Νίγηρα που υποστηριζόταν από τη Δύση αγνόησε τη λαϊκή βούληση και πιθανώς υπονόμευσε τους δικούς του νόμους για να καλωσορίσει τους Αμερικανούς στη χώρα. Η χούντα δε θα επιτρέψει να συνεχιστεί αυτή η πρακτική.
Δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί πόσο σημαντική απώλεια είναι αυτή για τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό. Για χρόνια, οι στρατιωτικοί ηγέτες των ΗΠΑ, ιδιαίτερα εκείνοι της AFRICOM (United States Africa Command) θεωρούσαν τον Νίγηρα ως την "άγκυρα" των επιχειρήσεών τους στην Αφρική.
Σύμφωνα με το Intercept, ο διάδρομος προσγείωσης στη βάση είναι αρκετά μεγάλος τόσο για μεταφορικά αεροπλάνα C-17 όσο και για οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη MQ-9 Reaper. Αυτό σημαίνει ότι η βάση του Νίγηρα μπορεί να φιλοξενήσει οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη που μπορούν να πλήξουν σχεδόν 2000 μίλια μακριά.
Οι προηγούμενοι νεοαποικιοκρατικοί ηγέτες του Νίγηρα επέτρεψαν στις ΗΠΑ να διεξάγουν ένοπλες επιχειρήσεις στο έδαφός τους χρησιμοποιώντας την αεροπορική βάση, προς μεγάλη περιφρόνηση του ίδιου τους λαού τους. Επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως η απομάκρυνση του προηγούμενου καθεστώτος μαριονέτας των ΗΠΑ έγινε δεκτή με πανεθνικούς πανηγυρισμούς.
Πρέπει να εξεταστεί η σχέση μεταξύ του καθεστώτος της Ουάσινγκτον και της χούντας του Νίγηρα. Μετά την ανατροπή της νεοαποικιακής κυβέρνησης-μαριονέτας, η Ουάσινγκτον απείλησε τη χούντα με κυρώσεις.
Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες επενδύουν τόσο πολύ στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας στην περιοχή, τότε γιατί πρέπει να απειλούν κάθε κυβέρνηση για να υποταχθεί και να υποταχθεί;
Δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί πόσο σημαντική απώλεια είναι αυτή για τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό. Για χρόνια, οι στρατιωτικοί ηγέτες των ΗΠΑ, ιδιαίτερα εκείνοι της AFRICOM (United States Africa Command) θεωρούσαν τον Νίγηρα ως την "άγκυρα" των επιχειρήσεών τους στην Αφρική.
Σύμφωνα με το Intercept, ο διάδρομος προσγείωσης στη βάση είναι αρκετά μεγάλος τόσο για μεταφορικά αεροπλάνα C-17 όσο και για οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη MQ-9 Reaper. Αυτό σημαίνει ότι η βάση του Νίγηρα μπορεί να φιλοξενήσει οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη που μπορούν να πλήξουν σχεδόν 2000 μίλια μακριά.
Οι προηγούμενοι νεοαποικιοκρατικοί ηγέτες του Νίγηρα επέτρεψαν στις ΗΠΑ να διεξάγουν ένοπλες επιχειρήσεις στο έδαφός τους χρησιμοποιώντας την αεροπορική βάση, προς μεγάλη περιφρόνηση του ίδιου τους λαού τους. Επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως η απομάκρυνση του προηγούμενου καθεστώτος μαριονέτας των ΗΠΑ έγινε δεκτή με πανεθνικούς πανηγυρισμούς.
Πρέπει να εξεταστεί η σχέση μεταξύ του καθεστώτος της Ουάσινγκτον και της χούντας του Νίγηρα. Μετά την ανατροπή της νεοαποικιακής κυβέρνησης-μαριονέτας, η Ουάσινγκτον απείλησε τη χούντα με κυρώσεις.
Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες επενδύουν τόσο πολύ στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας στην περιοχή, τότε γιατί πρέπει να απειλούν κάθε κυβέρνηση για να υποταχθεί και να υποταχθεί;
Η χούντα κατανόησε αυτό το σκεπτικό, καθώς ο λαός ήταν αρκετά εξοικειωμένος με τα σχέδια του ιμπεριαλισμού. Δεν υποχώρησε και αντ' αυτού αναζήτησε αλλού συνεργασίες - με το Ιράν και τη Ρωσία, δύο από τους κύριους αντιπάλους των Ηνωμένων Πολιτειών.
Έχει γίνει προφανώς σαφές από την εμπειρία δεκαετιών ότι η παρουσία των ΗΠΑ δεν είναι ποτέ εκεί για να εξαλείψει την τρομοκρατία. Αυτό θα ήταν αντίθετο με το καπιταλιστικό μοντέλο που υπερασπίζονται οι ΗΠΑ. Ο στόχος δεν είναι ποτέ να βρεθεί η "θεραπεία" για ένα ζήτημα, αλλά η "αντιμετώπισή του". Η θεραπεία είναι το σημείο όπου οι εταιρείες μπορούν να κερδίσουν δισεκατομμύρια δολάρια.
Η τακφιρί τρομοκρατία από το ΙΚ και την Αλ Κάιντα μπορεί πράγματι να αποτελούσε νόμιμη απειλή για τον Νίγηρα και τις γύρω χώρες. Αλλά μια στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ σήμαινε απλώς ότι οι αμερικανικές δυνάμεις θα κρατούσαν τα πράγματα υπό έλεγχο. Δεν είναι προς το υλικό συμφέρον της Αμερικής να αποδεκατίσει έναν αντίπαλο από τον οποίο μπορεί να βγάλει δισεκατομμύρια.
Δεν ήταν ο στρατός των ΗΠΑ που εξολόθρευσε το ΙΚ στο Ιράκ και τη Συρία, αν και σίγουρα χρησιμοποίησαν το ΙΚ ως δικαιολογία για τη στρατιωτική κατοχή. Ήταν η ιρακινή αντίσταση και ο συριακός αραβικός στρατός, υπό την καθοδήγηση του κορυφαίου διοικητή της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας του Ιράν, στρατηγού Qassem Soleimani, που εξόντωσαν το Daesh.
Όσο περισσότερο παραμένουν οι ΗΠΑ σε μια περιοχή, τόσο περισσότερο μπορούν να εκμεταλλεύονται τους πόρους της. Δεν βιάζεται να "τελειώσει" τα πράγματα, αν υπάρχει κέρδος για να βγει.
Καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες εκδιώκονται από τον Νίγηρα, τα ρωσικά στρατεύματα καλωσορίζονται. Στην πραγματικότητα, βρίσκονται ήδη εκεί, σταθμεύοντας λίγα μέτρα μακριά από τη συσσώρευση των αμερικανικών στρατευμάτων στην αεροπορική βάση 101.
Η κατανόηση του πολιτικού πλαισίου αυτής της εξέλιξης είναι σημαντική. Δεν περιορίζεται απλώς στο ότι οι ΗΠΑ αναγκάζονται να εγκαταλείψουν μια χώρα, αλλά μάλλον στο ότι η χώρα υποδοχής αναζητά υποστήριξη.
Η Ρωσία, παρά το γεγονός πως έχει εμπλακεί σε έναν δικό της πόλεμο στην Ουκρανία, θεωρείται ως υποστηρικτικός εταίρος για τις χώρες που αγωνίζονται ενάντια στα απομεινάρια της αμερικανικής ηγεμονίας. Το Ιράν θεωρείται ένας αξιοσέβαστος εμπορικός εταίρος, καθώς τόσο ο Νίγηρας όσο και το Ιράν λειτουργούν υπό κυρώσεις και απειλές οικονομικού πολέμου.
Το ίδιο θα μπορούσε επίσης να ειπωθεί για μια δύναμη όπως η Κίνα, η οποία ως γνωστόν μεσολάβησε για βήματα ειρήνης μεταξύ της Υεμένης και της Σαουδικής Αραβίας τον Απρίλιο του 2023.
Άλλες χώρες εκτός από τις ΗΠΑ αναλαμβάνουν να αντικαταστήσουν τις ΗΠΑ ως μεσίτη ισχύος σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτή η τάση - μέρος της αυξανόμενης πορείας της παγκόσμιας πολυπολικότητας - είναι η καμπάνα του θανάτου της ηγεμονίας των ΗΠΑ.
Τα έθνη διεξάγουν αγώνες κατά της νεοαποικιοκρατίας, όπου τα καθεστώτα-μαριονέτες που ελέγχονται από τις ΗΠΑ αντιμετωπίζονται από τους ίδιους τους λαούς τους, αντικαθιστώντας τα με μια πραγματική ηγεσία που νοιάζεται γι' αυτούς.
Οι δρόμοι που ακολουθούν αυτά τα έθνη τείνουν να ευθυγραμμιστούν με χώρες γενικά δυσμενείς για την Ουάσιγκτον, καθώς αρνούνται να υποταχθούν σε μια ιμπεριαλιστική παγκόσμια τάξη.
Δεκαετίες σχεδιασμού και θυσιών από αυτές τις χώρες είχαν ως αποτέλεσμα να μπορούν να λειτουργούν εκτός μιας παγκόσμιας οικονομίας, της οποίας οι ΗΠΑ είναι ο κύριος και συχνά ο μοναδικός ευεργέτης.
Έτσι, οι χώρες αυτές είναι προετοιμασμένες να ανταλλάσσουν και να συνεργάζονται με τρόπο που δεν είναι παρασιτικός και μονόπλευρος.
Ο Νίγηρας είναι μία από τις τελευταίες χώρες που ακολουθούν ένα πρότυπο απόρριψης του ιμπεριαλισμού και της νεοαποικιοκρατίας.
Αν και οι δυτικές χώρες προσποιούνται ότι οι ημέρες της αποικιοκρατίας έχουν περάσει προ πολλού, τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Οι δυτικοί στρατοί εξακολουθούν να διατηρούν προπύργια σε όλο τον κόσμο, ιδίως όπου υπάρχουν φυσικοί πόροι και εργατικό δυναμικό προς εκμετάλλευση.
Ωστόσο, με την παρακμή της Δύσης λόγω της πολυετούς περιχαράκωσης στον πόλεμο, της κακής διαχείρισης των πόρων και της εσωτερικής κοινωνικοπολιτικής αναταραχής, ένας πολυπολικός κόσμος γίνεται γρήγορα ένας δρόμος για τις χώρες σε όλο τον κόσμο να διεκδικήσουν την πραγματική κυριαρχία.
* Ο Musa Iqbal είναι ερευνητής και συγγραφέας με έδρα τη Βοστώνη και επικεντρώνεται στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Έτσι, οι χώρες αυτές είναι προετοιμασμένες να ανταλλάσσουν και να συνεργάζονται με τρόπο που δεν είναι παρασιτικός και μονόπλευρος.
Ο Νίγηρας είναι μία από τις τελευταίες χώρες που ακολουθούν ένα πρότυπο απόρριψης του ιμπεριαλισμού και της νεοαποικιοκρατίας.
Αν και οι δυτικές χώρες προσποιούνται ότι οι ημέρες της αποικιοκρατίας έχουν περάσει προ πολλού, τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Οι δυτικοί στρατοί εξακολουθούν να διατηρούν προπύργια σε όλο τον κόσμο, ιδίως όπου υπάρχουν φυσικοί πόροι και εργατικό δυναμικό προς εκμετάλλευση.
Ωστόσο, με την παρακμή της Δύσης λόγω της πολυετούς περιχαράκωσης στον πόλεμο, της κακής διαχείρισης των πόρων και της εσωτερικής κοινωνικοπολιτικής αναταραχής, ένας πολυπολικός κόσμος γίνεται γρήγορα ένας δρόμος για τις χώρες σε όλο τον κόσμο να διεκδικήσουν την πραγματική κυριαρχία.
* Ο Musa Iqbal είναι ερευνητής και συγγραφέας με έδρα τη Βοστώνη και επικεντρώνεται στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.