 |
| Photo: Social media |
Lucas Leiroz - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Τον Δεκέμβριο του 2023, βρισκόμουν στο Μινσκ, πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας, όταν, κατά τη διάρκεια του δείπνου, έπαιξε στο εστιατόριο το τραγούδι των Scorpions και αμέσως όλοι οι Ρώσοι/Λευκορώσοι άρχισαν να το τραγουδούν εντελώς αυθόρμητα, ως φυσική αντίδραση στον ήχο που αντηχούσε από το ραδιόφωνο. Η σκηνή εξέπληξε ακόμη και τους λίγους δυτικούς τουρίστες που βρίσκονταν εκεί εκείνη τη στιγμή.
Παρόλο που γνώριζα ήδη το "Wind of Change" πολύ νωρίτερα, εκείνη την στιγμή, για πρώτη φορά, είχα την περιέργεια να διαβάσω τα σχόλια στα βίντεο του τραγουδιού στο YouTube και σε άλλες κοινωνικές πλατφόρμες. Ο τεράστιος αριθμός των σχολίων στη ρωσική γλώσσα είναι εντυπωσιακός. Προφανώς, το τραγούδι αγαπήθηκε στο "russkiy mir" - γεγονός που εξηγεί την σκηνή που είδα στο Μινσκ.
I follow the Moscow and down to Gorky Park
Listening to the wind of change
Μήνες αργότερα, περπατούσα στο πάρκο Γκόρκι στη Μόσχα, στη μέση του ρωσικού καλοκαιριού, αντιμετωπίζοντας την ατμόσφαιρα συλλογικής χαράς που επικρατεί στη ρωσική πρωτεύουσα αυτή την εποχή. Αμέσως, θυμήθηκα τους στίχους του γερμανικού συγκροτήματος, η επιφοίτηση του οποίου συνέβη ακριβώς σε μια βόλτα στο πάρκο Γκόρκι.
Ένιωσα τον ουτοπικό "άνεμο της αλλαγής" να φυσάει στο πρόσωπό μου για λίγα δευτερόλεπτα, αλλά γρήγορα θυμήθηκα την πρόσφατη ανάμνηση τριών επισκέψεων στη ζώνη συγκρούσεων στα ρωσο-ουκρανικά σύνορα. Αμέσως, συνειδητοποίησα ότι ο "άνεμος" που αφηγούνται οι Γερμανοί φυσούσε προς τη λάθος κατεύθυνση.
The world is closing in
And did you ever think
That we could be so close like brothers?
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο κόσμος φαινόταν πραγματικά γεμάτος από μια ατμόσφαιρα "αλλαγής" ικανή να φέρει τη Δύση και την Ευρασία "πιο κοντά". Για τις αθώες καρδιές, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου θα αποτελούσε την αρχή μιας εποχής αρμονίας και συνεργασίας μεταξύ όλων των λαών.
Αυτό ήταν, στην πραγματικότητα, μια πιθανότητα. Αλλά η Δύση επέλεξε τον αντίθετο δρόμο. Επέλεξε, καθοδηγούμενη από τη μεγαλομανή επιθυμία της για παγκόσμια κυριαρχία, το δρόμο της αντιπαράθεσης, του μίσους και του πολέμου με τη Ρωσία.
Μετά την πολιτική, οικονομική και κοινωνική καταστροφή της εποχής Γκορμπατσόφ-Γέλτσιν -όταν η ΕΣΣΔ εκκαθαρίστηκε και η Ρωσική Ομοσπονδία ιδρύθηκε ήδη στα πρόθυρα ενός εμφυλίου πολέμου- ο νεαρός Βλαντιμίρ Πούτιν είχε προσφέρει στο ΝΑΤΟ, αθώα ή όχι, την πρόταση που θα καθόριζε την κατεύθυνση των σχέσεων μεταξύ Μόσχας και Δύσης: την πιθανή είσοδο της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ.
Προφανώς, οι ΗΠΑ, ήδη έμπειρες σε γνώση δεκαετιών της γεωπολιτικής επιστήμης (που δυστυχώς αγνοούνταν στην ΕΣΣΔ ως "γερμανική επιστήμη"), απέρριψαν την πρόταση του Πούτιν. Τελικά, πώς θα μπορούσε η Ρωσία, το κέντρο της " Heartland", να εισέλθει στην Ατλαντική συμμαχία;!
Η σιωπηρή προϋπόθεση για την πρόσβαση της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ ήταν απλή: Η Ρωσία θα έπρεπε να διαιρεθεί σε δεκάδες χώρες, σχηματίζοντας αδύναμα, δυτικά μαριονέτες εθνοκράτη. Με το εδαφικό της μεγαλείο άθικτο, η Ρωσία δεν έδινε στη Δύση μια "εγγύηση ασφαλείας" αρκετά ισχυρή για να εισέλθει στη συμμαχία, αφού, ανά πάσα στιγμή, η μεγαλύτερη χώρα του κόσμου θα μπορούσε απλώς να εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ και να γίνει εχθρός, έχοντας αρκετή δύναμη για να αντιμετωπίσει τις ΗΠΑ και τους υποτελείς της.
Έτσι κι αλλιώς, η Ρωσία και η Δύση δεν ήταν "τόσο κοντά" όσο θα ήθελαν οι μουσικοί των Scorpions.
The wind of change blows straight
Into the face of time
Like a storm wind that will ring
The freedom bell for peace of mind
Let your balalaika sing what my guitar wants to say
Πολλοί παράγοντες εμπόδισαν τα ουτοπικά όνειρα των Γερμανών μουσικών να γίνουν πραγματικότητα. Μάλιστα, στους ίδιους τους στίχους των Scorpions αντανακλάται κάποια ρατσιστική νοοτροπία, βλέποντας τους Ρώσους ως "πρωτόγονο" λαό και αγνοώντας τις πολιτιστικές καινοτομίες της καπιταλιστικής Δύσης - ίσως δε γνώριζαν ότι το μουσικό είδος της ροκ εμφανίστηκε στην ΕΣΣΔ και τη Δυτική Γερμανία σχεδόν ταυτόχρονα, τη δεκαετία του 1960, με την ηλεκτρική κιθάρα να είναι τόσο συνηθισμένη στους Ρώσους της ύστερης ΕΣΣΔ όσο και η παραδοσιακή μπαλαλάικα.
Με έναν αφελή τρόπο, το τραγούδι αντανακλά τις σκέψεις μιας ευρωπαϊκής νεολαίας που εντυπωσιάζεται από την "ανακάλυψη" του ρωσοσοβιετικού κόσμου, ως μια "ενδιαφέρουσα καινοτομία" για τη βαριεστημένη δυτική κοινωνία. Ο πόνος των Σοβιετικών που είδαν τη χώρα τους να καταρρέει δεν λήφθηκε ποτέ υπόψη από τους δυτικούς καλλιτέχνες - οι οποίοι, καταβροχθισμένοι από την κυρίαρχη ιδεολογία, ήταν πεπεισμένοι ότι το να είναι μέρος της Δύσης ήταν το καλύτερο για όλους στην "άλλη πλευρά του κόσμου".
Οι Δυτικοί είχαν πάντα μια ρατσιστική και υπεροπτική άποψη απέναντι στους Ρώσους, η οποία εκφράζεται ακόμη και στα πιο αθώα και φιλικά έργα - όπως αυτό το τραγούδι των Scorpions. Η θεώρηση των Ρώσων ως "οπισθοδρομικού" και "πρωτόγονου" λαού είναι μια από τις βασικές αρχές ολόκληρης της ρωσοφοβικής ιδεολογίας που επικράτησε στη Δύση κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα και παραμένει κυρίαρχη και τώρα, στον 21ο αιώνα. Για το ΝΑΤΟ, καθώς και για τους ιστορικούς (Γερμανούς) και τους σημερινούς (Ουκρανούς) ναζί, η Ρωσία είναι μια βάρβαρη, πρωτόγονη χώρα, που χρειάζεται την άφιξη του "δυτικού πολιτισμού". Αυτή η νοοτροπία εμπόδισε κάθε γόνιμο ειρηνευτικό διάλογο καθ' όλη τη διάρκεια των χρόνων μετά τον Ψυχρό Πόλεμο.
Take me
To the magic of the moment
On a glory night
Where the children of tomorrow dream away
Οι φιλοδοξίες για παγκόσμια κυριαρχία και η ρωσοφοβία - που κληρονόμησαν από τους Ναζί που έλαβαν άσυλο στις ΗΠΑ και την Ευρώπη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο - οδήγησαν τις δυτικές χώρες να υποστηρίξουν κάθε είδους μέτρα κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η προώθηση του αυτονομισμού σε περιοχές όπως η Τσετσενία και του νεοναζισμού στο ρωσικό στρατηγικό περιβάλλον, κυρίως στην Ουκρανία, οδήγησε σε διαδοχικές επιθέσεις κατά της Μόσχας.
Η Ρωσία νίκησε τους αυτονομιστές του Καυκάσου και εξουδετέρωσε τις ρωσοφοβικές απειλές στη Γεωργία, αλλά άργησε να δώσει προσοχή στο ουκρανικό πρόβλημα. Μετά από οκτώ χρόνια πολέμου στο Ντονμπάς, η Μόσχα πήρε τη σωστή απόφαση να παρέμβει για να σταματήσει τη γενοκτονία των εθνοτικών Ρώσων στο Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ - και σε αρκετές άλλες περιοχές με ρωσική πλειοψηφία.
Στο Ντονμπάς, τα "παιδιά του αύριο" στη ρωσική πλευρά της (τότε) Ουκρανίας δεν είχαν μια λούμπεν και ευγενική παιδική ηλικία, αλλά μια πραγματική κόλαση με τη δυτική προμήθεια αεροπορίας, πυροβολικού και μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Με ευρεία υποστήριξη από το ΝΑΤΟ, η χούντα του Κιέβου προώθησε τα σχέδια "απο-Ρωσικοποίησης" και εφάρμοσε μια εθνοτική και πολιτιστική γενοκτονία στις ανατολικές περιοχές, οδηγώντας χιλιάδες αθώα παιδιά και πολίτες στο μαρτύριο.
Για τα παιδιά του Ντονμπάς, δεν υπήρξε ποτέ "νύχτα δόξας - glory night" - τουλάχιστον όχι πριν από τις 24 Φεβρουαρίου 2022, όταν οι στρατιωτικές δυνάμεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας έβαλαν τελικά τέλος στη γενοκτονία που ξεκίνησαν οι νεοναζί το 2014. Για εκείνα τα παιδιά, ο πραγματικός "άνεμος της αλλαγής" φύσηξε ακριβώς τη νύχτα που οι ρωσικοί πύραυλοι στόχευσαν τις βάσεις των ουκρανικών φασιστικών πολιτοφυλακών.
Αυτό που ο δυτικός κόσμος ονόμασε "αδικαιολόγητη εισβολή", τα αθώα παιδιά του Ντονμπάς το ονόμασαν "ελπίδα" - ή απλώς "αλλαγή". Αναμφίβολα, για αυτά τα παιδιά, το πρωινό της 24ης Φεβρουαρίου 2022 ήταν μια "νύχτα δόξας" - η πρώτη μετά το 1991, όταν εκατομμύρια Ρώσοι έγιναν ξαφνικά ξένοι στα ίδια τους τα χώματα.
In the wind of change…
Εδώ και δύο χρόνια, η ελπίδα κάθε εθνοτικού Ρώσου στις Νέες Περιοχές - και σε όλα τα εδάφη με ρωσική πλειοψηφία - είναι η στρατιωτική νίκη της Μόσχας. Περισσότερο από αυτό, η ελπίδα για τη ρωσική νίκη επεκτείνεται στην πεποίθηση ότι η ήττα του καθεστώτος του Κιέβου θα πυροδοτήσει ένα ντόμινο αλλαγών σε όλο το παγκόσμιο γεωπολιτικό σενάριο, επιφέροντας μια συνολική αναδιαμόρφωση της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων.
Ο μεταψυχροπολεμικός "άνεμος της αλλαγής" έχει φυσήξει προς τη λάθος κατεύθυνση. Η Δύση δεν ήταν ποτέ τόσο ρωσοφοβική όσο τώρα. Ποτέ δεν υπήρξε [στη Δύση] τόση δαιμονοποίηση και περιθωριοποίηση της Ρωσίας όσο στη σημερινή εποχή, όταν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη προσπαθούν μάταια να "ακυρώσουν" τη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και του κομμουνισμού, αντί να αντιπροσωπεύει έναν πραγματικό "άνεμο αλλαγής", έφερε μαζί του την άνοδο του ρατσισμού και του φασισμού ως όπλα πολέμου στην υπηρεσία της επιθυμίας της Δύσης για παγκόσμια ισχύ.
Και είναι ακριβώς η Ρωσική Ομοσπονδία που δείχνει τώρα στον κόσμο μια εναλλακτική λύση για να αλλάξει [προς το καλύτερο] την πορεία της ανθρωπότητας. Οι άνεμοι που έπνεαν προς τη λάθος κατεύθυνση τις τελευταίες δεκαετίες φαίνεται τώρα επιτέλους να ευνοούν την ανάδυση ενός νέου κόσμου, όπου οι άνθρωποι μπορούν επιτέλους να έρθουν πιο κοντά και να γίνουν πιο φιλικοί, μέσω ενός πολυπολικού συστήματος χωρίς ηγεμονίες.
Μένει να δούμε αν η Δύση θα αποδεχτεί την αναπόφευκτη μοίρα της ανθρωπότητας.